Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հայտարարել է, որ Լեռնային Ղարաբաղից ռուս խաղաղապահների վաղաժամկետ դուրսբերման որոշումն ընդունվել է Բաքվի և Մոսկվայի միջև խորհրդակցությունների հիման վրա, ինչի արդյունքում ամրապնդվել են Ադրբեջանի և Ռուսաստանի հարաբերությունները: «Սա Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի առաջնորդների որոշումն էր»,- ասել է նա:                
 

Եվ գնաց Ալիևը Սոչի

Եվ գնաց Ալիևը Սոչի
25.07.2017 | 09:11

Սոչիում ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ Ալիևի հանդիպումից հետո ադրբեջանական ԶԼՄ-ները խոսեցին «ռազմավարական համագործակցության» մասին: Դա կախարդական փայտիկ է, որ Ռուսաստանը հասկանում է իր աշխարհաքաղաքական դերի մեծացում աշխարհում ընդհանրապես ու Անդրկովկասում մասնավորապես, Ադրբեջանը՝ արդյունք «առավել նշանակալից գործոն դառնալու համաշխարհային ու տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ»: Ո՞վ է ճիշտ:

Եվ ի՞նչ է «ռազմավարական համագործակցությունը»: Երկկողմ հարաբերություննե՞ր միայն, թե՞ ավելին, որի շրջանակները գիտեն միայն կողմերը: ՈՒնե՞ն Մոսկվան ու Բաքուն հստակ ձևակերպված, համաձայնեցված, սկզբունքորեն կարևոր, երկարաժամկետ, մասշտաբային նպատակներ: Թե՞ Բաքուն Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները փորձում է ներկայացնել ռազմավարական՝ քաղաքական դիվիդենդների համար: Կարևոր չէ՝ ներքին, թե արտաքին օգտագործման:
Դատելով Kremlin ru-ի տեղեկատվությունից՝ Պուտինը ավելի խոստումնալից է եղել. նախ հույս է տվել, որ հանդիպումը կնպաստի գտնել բոլոր բարդ խնդիրների լուծման ճանապարհները, հետո հույս է տվել, որ ապագայի շատ համատեղ նախագծեր ունեն: Ալիևը բավարարված էր հարաբերությունների բարձր մակարդակով և հույս ուներ Պուտինի միջոցով տարածաշրջանում անվտանգությունն ամրապնդել: Ալիևը Եվրոպա դուրս գալու խնդիր ունի էներգետիկ ծրագրերով, որ հակասում են «Գազպրոմի», «Թուրքական հոսքի» շահերին: Ադրբեջանը պատրաստվում է ԵՄ-ի հետ համաձայնագիր կնքել, որ նույնպես չի կարող Պուտինի հետ խոսակցության թեմա չլինել: Եվ Ռուսաստանը, և Ադրբեջանը ունեն Թուրքիայի խնդիր: Ալիևը փակուղում է. երբ ինքը ձգտում է Արևմուտք, Անկարան փչացնում է արևմտյան կենտրոնների հետ հարաբերությունները: Նրա համար հիմա կարևոր է կապեր հաստատել Մակրոնի հետ, բայց հանդիպել Մակրոնին, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ է, ու Ղարաբաղի հարց չքննարկել, ռեալ չէ: Մակրոնը Վիեննայի համաձայնությունների կատարման խնդիր է դնելու, որը Բաքուն չի ընդունում: Մոսկվայի հետ այդ հարցում Ալիևը խնդիր չունի, բայց չկա վստահություն միմյանց նկատմամբ՝ ապրիլյան պատերազմում Ալիևը չկարողացավ Ստեփանակերտ հասնել, Պուտինը կասեցրեց «Լավրովի պլանը»:

Եթե նրանք տարածաշրջանային անվտանգություն են ապահովում, Բաքուն նորից զենք է գնելու Մոսկվայից: Երկուսի համար էլ ընդհանուր վտանգ է ԻՊ-ը, որ Իրաքից ու Սիրիայից դուրս մղվելով, ավելի հեշտ կտարածվի տարածաշրջանում, քան Եվրոպա ու ԱՄՆ կհասնի: Փաստ չէ, որ ԻՊ-ին զենք վաճառած Ալիևը նրա պաշտպանության տակ է: Իհարկե, կար Ղարաբաղի հարցը, որ պարտադիր քննարկվել է և որը օղակ-օղակ կապվում է բոլոր հարցերին:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ. Գ. ԱՊԱ-ն դիմել է ԱՄՆ պետքարտուղարությանը՝ Արցախի նախագահի ընտրությունը մեկնաբանելու խնդրանքով: «Հակամարտության համընդգրկուն կարգավորման մեջ մենք ճանաչում ենք Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության դերը իր ապագան որոշելու հարցում: Սակայն ԱՄՆ-ը չի ճանաչում Լեռնային Ղարաբաղը որպես անկախ պետություն, ինչպես նաև չի ճանաչում ընտրությունների արդյունքները, որ տեղի են ունեցել հուլիսի 19-ին: Այդ ընտրությունները չեն ազդի Լեռնային Ղարաբաղի իրավական կարգավիճակի վրա: Մենք նաև նշում ենք, որ ընտրությունները չեն որոշում Լեռնային Ղարաբաղի վերջնական կարգավիճակը և ընթացող բանակցությունների արդյունքը, որ միտված է խնդրի կայուն և խաղաղ զարգացման»՝ պատասխանել է ԱՄՆ պետքարտուղարությունը Բաքվին: Այսինքն՝ Ղարաբաղի բնակչությունը պետք է որոշի իր ապագան, Ադրբեջանի «տարածքային ամբողջականության» մասին խոսք լինել չի կարող: Եվ դա Թիլերսոնի հետ Անկարայում հանդիպումից հետո: Հիմա Ալիևն ի՞նչ անի: Վաշինգտո՞ն գնա:

Դիտվել է՝ 3010

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ