Երկու քարի արանքու՞մ

Հայաստանյան քաղաքական կյանքը գաղջից վերածվում է դարչնագույնի: Չնայած չպետք է այդպես լիներ. մի քանի օրից մեկնարկելու են խորհրդարանի աշխատանքները, լրանալու է կառավարության մեկամյակը, տարածաշրջանում մաքոքային գործընթացների պակաս չկա, ԱՄՆ-Ռուսաստան հարաբերությունները թևակոխել են քաղաքական պայքարի նոր փուլ, իսկ Ղարաբաղի հարցն ու նրա «շուրջ» զարգացումները միշտ են արդիական:

Ներքաղաքական օրակարգի միակ ինտրիգը (պետական հիմնարկներում «տեղակայված ռումբերի» մասին ահազանգերը հանած) 2018-ին վարչապետի ով լինելու հարցադրումն է, ինչը, ըստ մեզ, խիստ արհեստական է, որովհետև «ոզնուն» անգամ պարզ է, թե ով է լինելու: Չնայած, ոմանց կարծիքով, 2018-ի «ծխածածկույթում», «ուղեփակոցի գերանի նման» հայտնվել է Հայաստանի` ԵՄ-ի հետ նոյեմբերին կնքվելիք համաձայնագրի համլետյան ուրվականը` հավերժական հարցադրմամբ. «Լինե՞լ, թե՞ չլինել»: Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ ասում է` համաձայնագիրն անպայման կստորագրվի, որովհետև արդեն իսկ նախաստորագրվել է:
Ռուսաստանը լավագույնս ճանաչողներն ասում են` համաձայնագիրը կրկին կխոչընդոտվի, քանզի «մայր Ռուսիան», խանդի հողի վրա, Համլետից Օթելլոյի է վերածվել ու իր լրատվամիջոցներով անվերջ տարփողում է, որ Հայաստանն իրեն «դավաճանում» է, անվերջ մասնակցում է ՆԱՏՕ-ական զորավարժություններին և այն էլ, ոչ ավելի, ոչ պակաս, արևմտացած Վրաստանում, ինչը «խիստ անթույլատրելի» է: Մայր Ռուսաստանին ամենևին դուր չի գալիս, որ Հայաստանը մեղմիվ, իր ընդդիմության ձեռամբ (շատ բարձր է հնչում, իհարկե, սա, որովհետև Հայաստանը վաղուց չունի նման շքեղություն` ընդդիմություն). հասկացնում է, որ ժամանակն է դուրս գալու այդ անպտուղ, Հայաստանին ոչինչ չտվող ԵԱՏՄ-ից: Ձգենք պաուզան՝ մեր կողմից ավելացնելու, որ «պարապուրդի» ու անգործության, իսկ եթե առավել ստույգ` քաղաքական անբարոյության բալաստից խեղդվող ՀԱՊԿ-ի «խնդիրը», ինչպես միշտ, նույնպես արդիական է, որովհետև Ադրբեջանը շարունակում է կրակել Հայաստանի ուղղությամբ, իսկ հարգարժան ՀԱՊԿ-ից, որի քարտուղարը, ի դեպ, հայազգի է, ոչ մի ձայն, ոչ մի ծպտուն չկա:

Ընդ որում՝ սա Ռուսաստան-ՆԱՏՕ, իմա` ամերիկյան միակ «մարտադաշտը» չէ մեզանում: Գիտենք` ԱՄՆ-ը պատրաստ է ութ միլիարդի ներդրում կատարելու հայաստանյան էներգետիկ ոլորտում, սակայն առ այս պահը որևէ ներդրում Հայաստանի համար չբերած մեր մեկամյա կառավարությունը ոչ ձայն է հանում, ոչ ծպտուն: Բա պարոն Միլսն այդքանից հետո չասի` «Հայաստան, հիշիր քո ինքնիշխանությունը» (դե` ոչ բառացի):
Այո, ինչպես բոլորս, այնպես էլ պարոն Միլսը հասկանում է, որ օթելլոյացված Ռուսաստանը, որ շատ հաջող զենքի բիզնես է անում Ադրբեջանի հետ, որն էլ այդ զենքով կրակում է նրա ՀԱՊԿ-ական գործընկերոջ վրա, «թույլ չի տալիս» դիվերսիֆիկացնել հայաստանյան էներգետիկ ոլորտը և այնտեղ նոր խաղացող «ներմուծել»:
Հիմա ամփոփենք. որքան էլ հասկանալի է, թե ով է լինելու 2018-ի ՀՀ վարչապետը, ինչ վերադասավորումներ են տեղի ունենալու մինչ այդ արտաքին և ներքին քաղաքական դաշտերում, Հայաստանը բավականին անելիք ունի աշխարհում գրեթե բոլորի պարտքերը ներած, իսկ մեզնից մեր գույքը քերած Ռուսաստանի հետ «ռազմավարական» հարաբերությունների հարցում:
Հայաստանը պետք է կարողանա հաղթահարել ռուսական վետոն` այս անգամ ստորագրելով ԵՄ-ի հետ համաձայնագիրը, իսկ ութ միլիարդի (որպես Ոսկե հորթի) մասին խոսելն իսկ ավելորդ է:

Պետք է ամեն գնով գտնել այն «վերցնելու» ձևը:
Չնայած այն հանգամանքին, որ Վրաստանում սեպտեմբերի 3-ին մեկնարկած ՆԱՏՕ-ի «Agile Spirit 2017» զորավարժություններին Հայաստանը հրաժարվեց մասնակցելուց:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ