Ռուսաստանն շտապում է

06.10.2017 | 01:02

Ռուսաստանը միշտ է շտապել: Սակայն այս անգամ շտապողականությանը գումարվել է նաև վախը: Ռուսաստանը վախենում է, որ Մերձավոր Արևելքում և Եվրոպայում սկսված անկախական շարժումները, աշխարհի և տարածաշրջանի նոր վերադասավորումները կսրբեն-կտանեն ամեն բան, ինչպես սրբեցին-տարան մեծ Սովետմիությունը: Գաղտնիք չէ` «Մեծ Մերձավոր Արևելք» ծրագրի իրական նպատակները ոչ միայն Իսրայելը որպես պետություն վեր հառնեցնելն ու տարածաշրջանում մոդերատոր դարձնելն է, դրանով տարածաշրջանի հումքա-նյութական ռեսուրսները դեպ Բրիտանիա-Արևմուտք-ԱՄՆ ուղղելը, այլև տարածաշրջանը, մասնավորապես Ռուսաստանը երկրորդ շրջապտույտի տանելն է, նույն ինքնորոշման իրավունքի քաղտեխնոլոգիայով Ռուսաստանը վերածելով առանձին նահանգների: ՈՒ Ռուսաստանն անում է ամեն ինչ դա թույլ չտալու համար, սկսած լեզվամշակութային բաղադրիչից մինչև տնտեսական, ռազմականից մինչև հարաբերությունների նորովի վերանայում:
Մի կողմ թողնենք Էրդողանի գրկից դուրս չեկող Պուտինի` Թուրքիային ու Ադրբեջանին ԵԱՏՄ-ում տեսնելու իդեֆիքսի անկարողությունը, հանուն որի Ռուսաստանն անգամ պատրաստ է Իրանը հրելու մի կողմ, դառնանք մեզ:

Ցավալի է, բայց փաստ, որ տարածաշրջանում նույն Ռուսաստանը ոչ ոք չունի, բացի Հայաստանից, որից փորձում է ոչ միայն հանել վերջին շապիկը, այլև նույն Հայաստանով մոդերացնել Ղարաբաղի հարցը, ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները, այն է` տարածաշրջանի այս կարևորագույն մասում հաստատել-վերահաստատել իր մեծապետական տիրապետությունը: Միայն ու բացառապես հայի ու Հայաստանի հաշվին:
Նպատակին հասնելու գործիքակազմն էլ խիստ ծանոթ ու շատ հին է: Ռուսաստանը շատ լավ է հասկանում, որ ոչ միայն հերթը իր նահանգներին կարող է հասնել, այլև Ղարաբաղին: Իզուր չի Ռեքս Թիլերսոնը հայտարարում ոչ միայն ղարաբաղյան ականապատվածության, այլև հակամարտության գոտում կրակի տեղորոշման սարքերի տեղակայման, դիպուկահարների հետքաշման մասին: Եվ դա այն պահին, երբ անդրանիկ այցով Ղարաբաղում էր պարոն Շեֆերը: Թիլերսոնը դա հայտարարում է հակամարտող երկրների նախագահների սպասվող այցից վայրկյաններ առաջ: Թիլերսոնը դա հայտարարում է այն ժամանակ, երբ Ռուսաստանի վայ-փորձագետները կրկին գետնի տակից ու դարակներից հանում են «Լավրովի ծրագիրը» ու թափահարում են այն, առաջին հերթին ի տես Հայաստանի: Ռուս «քաղաքագետները» չեն երկնչում ոչ միայն սպառնալուց, այլև «կողմերին շանտաժի քաշելուց», հատկապես Հայաստանին, բարբաջելով. «Համաշխարհային քաղաքականության ծանրակշիռ դերակատարների հետ Հայաստանի և Ադրբեջանի հարաբերությունների շուրջ ամենատարբեր լուրեր են պտտվում: Եվ եթե դրանք համապատասխանում են իրականությանը, ապա ուղղակի կամ անուղղակի կերպով կանդրադառնան ղարաբաղյան հարցի կարգավորման վրա»:

Սա առաջին հերթին արձանագրում է Ռուսաստանի` վախի ու շտապողականության «դաունյան սինդրոմը»: Եվ զուր են հեքիաթները, թե Ղարաբաղի հարցում ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը միասնական մոտեցում ունեն: Այո, Ռուսաստանը, ի տարբերություն ամերիկյան համանախագահության և կրակի տեղորոշման սարքերի, ցանկանում է վայրկյան առաջ Ղարաբաղի ազատագրված տարածքներից հայ զինվորի դուրսբերում և այնտեղ իր «սապոգի», այսպես ասած, ռուս «խաղաղապահների» ամրագրում:
Ընդ որում՝ Ռուսաստանն այնքան է շտապում, որ Մեդվեդևի այցից վայրկյաններ առաջ հայ-ռուսական դեֆակտո գործող զորամիավորման մասին օրենքի վավերացումն ու հաստատումն է տեսնել ուզում, որով, իբր, «պատերազմի» ժամանակ մեզ պետք է օժանդակի: Մեր պատերազմն էլ, Աստված տվել, չի խնայել, Թուրքիայի (որի գրկից Պուտինը դուրս չի գալիս) և Ադրբեջանի հետ կարող է լինել: Հարցնեմ ու պատասխանե՞մ` կպատերազմի՞ Ռուսաստանը հանուն Հայաստանի նրանց դեմ, թե՞ ամեն ինչ պարզ է: Էլ չենք խոսում` նույն «միացյալ» օրենքով, «փոխադարձ համաձայնությամբ» ներքին ապաստամբությունը ճնշելու Ռուսաստանին տրված իրավունքի մասին:
Իսկ դա արդեն «այլ կինոյից» է:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3701