Լեռնային Ղարաբաղում հայկական ներկայության բոլոր հետքերը ջնջելն Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի վարչակարգի նախագիծն է՝ ասել է Ֆրանսիայի խորհրդարանի Ֆրանսիա-Հայաստան բարեկամության խմբի ղեկավար Անն Լոուրենս Պետելը։ «Եկեղեցիներից, խաչքարերից և Արցախի Ազգային ժողովից հետո ադրբեջանցիներն այժմ գրոհում են կառավարության շենքը»,- գրել է Պետելն X սոցիալական ցանցի իր էջում:                
 

Ձեր ընտիր հայերենը մեզ ոչինչ չի ասում

Ձեր ընտիր հայերենը մեզ ոչինչ չի ասում
12.10.2017 | 15:45

Հայաստանի քաղաքական մշակույթին, մակարդակին ու ոգուն բնորոշ նիստ էր Երևանի ավագանու հոկտեմբերի 11-ի նիստը: Կինոռեժիսոր Արտավազդ Փելեշյանին, հաղորդավարուհի Նառա Շլեփչյանին, գրող Ռազմիկ Դավոյանին, ՎիվաՍել ընկերության տնօրեն Ռալֆ Յիրիկյանին Երևանի պատվավոր քաղաքացու կոչում շնորհելու հարցը փոխադարձ վիրավորանքների առիթ դարձավ: Ինչու՞:

Պարզապես մենք բախվում ենք տոտալ նիհիլիզմին ու սովորական ցինիզմին, իսկ համադրումը դառնում է հայհոյանք: «Երկիր ծիրանի» խմբակցության անդամ Մարինա Խաչատրյանը իրավունք ունի՞ ասելու, որ 4 անձինք Երևանի համար ոչինչ չեն արել: Կամ` լռել են, երբ Տարոն Մարգարյանն ու իր թիմը զբաղված էին Երևանը քանդելով ու այդ պատճառով էլ Տարոն Մարգարյանը որոշել է նրանց պատվավոր քաղաքացու կոչում շնորհել։ Եթե Արտավազդ Փելեշյանը, Նառա Շլեփչյանը, Ռազմիկ Դավոյանը, Ռալֆ Յիրիկյանը կանգնեին ու կրծքով պաշտպանեին քանդվող պատմական շինությունները, արժանի կլինեի՞ն պատվավոր քաղաքացու կոչման: Երբ հասարակությունը չունի արժեհամակարգ, խրվում է անհեթեթության մեջ ու սկսվում է ինքնաքայքայումը: Արտավազդ Փելեշյանի արվեստը արդեն այցեքարտ է, նա պարտավոր չէ ոչինչ ապացուցել որևէ մեկին: Վստահ եղեք` Երևանի պատվավոր քաղաքացու կոչումը նրա գերխնդիրը չէ կյանքում: Ոչ էլ Ռազմիկ Դավոյանի: Նրա փառքի գրքին էջ չի ավելանում: Մարդկանց վաստակը պետք է գնահատել` իրենց արածով: Անհիմն է պահանջել, որ նրանք, կամ որևէ մեկը, անի այն, ինչ դու ես համարում նպատակահարմար ու անհրաժեշտ: Բայց դա խնդրի մի կողմն է` չափանիշների բացակայությունը: Կա մյուս կողմը` անթույլատրելի ցինիզմն ու գռեհկությունը, որ կասկածի տակ է դնում ընդհանրապես Երևանի ավագանու որոշ անդամների մանդատը: Մարդիկ, որ այդ պատկերացումներն ունեն, իրավունք չունեն ներկայացնել մայրաքաղաքը, նրանց տեղը իրենց տան խոհանոցն է կամ լողասենյակը, որտեղ որքան ասես թող հայհոյեն ում ուզում են ու հայրենիքը սիրեն` ի դեմս ՀՀԿ-ի:


Անձնական վիրավորանքը արգելված կատեգորիա է հասարակական քննարկումներում: Եթե Աստղիկ Գևորգյանը չի հասկանում, որ գործընկերոջ ուղեղը «տկար» անվանելով` իր ուղեղի մասին էլ է խոսում, նրան ոչինչ չի օգնի: Ինչպես ՀՀԿ խմբակցության մյուս անդամներին, որ երեկ բուռն մանդատասիրական խռովքի մեջ էին: Ի՞նչ է պետք նրանց հասկանալու, որ հենց իրենք են «Երկիր ծիրանիին» հերոսացնում ու գովազդում` իրենց ամեն մի անհարկի արտահայտությամբ ավելացնելով նրանց շինծու փառքի պսակի դափնիները: Էլիտան խրվել է քաղաքականության ծանծաղուտը, որտեղ բանականությունը արձակուրդում է, գործում է պատեհապաշտության օրենքը ու պարտադրում ճիչեր, անեծքներ, հիշոցներ` որպես լավագույն միջոց: Որքան էլ անհեթեթ, օրենքը գործում է: Որովհետև չկան պարզ մարդկային որակներ` ինքնահարգանք ու հարգանք դիմացինի նկատմամբ: Չկա ամենակարևորը` գործի գիտակցությունը:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Երբ Երևանի ավագանու անդամ Մարտին Վարդազարյանը մեղադրում է լրագրողներին, որ «միանգամից ընկնում են հետևանքի հետևից՝ չպարզելով, թե սա ինչի արդյունք էր, ինչի արձագանք էր», թող բարի լինի անձամբ պատճառների ու հետևանքների մեջ խորանա` մակերեսին սահելու ու հայհոյախառը նիստի մանրամասները քողարկելու փոխարեն։ Հայհոյանքը և Լևոն Իգիթյանը հարազատ եղբայրներ են, պարտադիր չէ, որ հայհոյանքը արտահայտվի երեք կամ ավելի տառերից կազմված բառերով: Նրա մտածողությունն է այդպիսին` ի՞նչ, եթե ոչ հայհոյանք էր 100-ամյա շինությունը «անպետք սարայ» անվանելը: Եթե դա մարսվեց, ինչու՞ պիտի չհաջորդեր «բոզը»: ՈՒ բնավ արդարացում չէ, որ երբ «ընտիր հայերենով բացատրություն տրվեց այս երևույթին, այնտեղ ասվեց՝ ձեր ընտիր հայերենը մեզ ոչինչ չի ասում»։ «Ազգընտիր» հայրերենն առավել ևս ոչինչ չի ասում: Իսկ եթե ասում է, ընդամենը` ո՞վ եք դուք, որտեղի՞ց եք գալիս ու ու՞ր եք գնում:

Դիտվել է՝ 5444

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ