Չընկնենք Վրաստանի և ՈՒկրաինայի օրը

Եվրամիության հետ մերձենալու պայմանագիրը Հայաստանի իշխանությունները ներկայացրին այնպիսի վեհ խանդավառությամբ, ասես իրականացվել էր երկար սպասված իրադարձությունը` վերջ էր տրվել հայակործան… արտագաղթին:
Որ Հայաստանը ձգտում է բազմակողմ հարաբերություններ ունենալ արտաքին աշխարհի հետ, նորմալ երևույթ է: Սակայն այստեղ պարզապես բացահայտ է երկակի իրարամերժ կախվածության մեջ հայտնվելու հեռանկարը: Առայժմ Հայաստանում Ռուսաստանի ազդեցությունը բացարձակ է տնտեսության մեջ ու ռազմական ասպարեզում ունեցած գերիշխող ներկայությամբ: Սա բավարար է, որ անհրաժեշտության դեպքում Ռուսաստանը գործի ուժեղի դիրքից: Իրողությունը հակիրճ ամփոփեց հայտնի հեռուստահաղորդավար Վլադիմիր Սոլովյովը` Հայաստանում մենք ռազմական բազա ունենք և կունենանք: Թե ազդեցության ինչ լծակներ ձեռք կբերի Եվրամիությունը, դեռ հայտնի չէ: Երկու երկրների լրատվամիջոցները ոչ պաշտոնական մակարդակով լրիվ կորցրին չափի զգացումը փոխադարձ մեղադրանքներում, դատապարտումներում, փնովումներում: ՈՒր էր թե հայհոյանքներն ավարտվեին քաչալ շան ու գող փիսոյի մակարդակով: Բայց այստեղ բանը հասավ սիրած փնտրող անմարդ կնոջն ու հարբեցողին և թմրամոլին: Ինչպես ասում են, ամեն ինչ զավեշտական կհնչեր, եթե չլիներ այդքան ցածրագին: Մի խոսքով, մեծ և փոքր պետությունների հակասական հարաբերությունների դասականության հերթական դրսևորում: Ի դեպ, հավատացեք, ռուսաստանյան լրատվամիջոցները երբեք նման կարգի արտահայտություններ թույլ չէին տա Իսրայելի հասցեին: Թե ինչու, դուք գիտեք:
Հայոց իշխանությունների ներկայացուցիչները հայտարարում են, թե իրենց եվրոպամետ կողմնորոշումը չի ուղղված երրորդ երկրի դեմ: Դե, ռուսներն էլ միամիտ ժողովուրդ են, գլխի էլ չեն ընկնում, որ Եվրամիության գերնպատակը մեկն է` Հայաստանը հանել Ռուսաստանի ազդեցության ոլորտից և հաստատել իր ազդեցությունը:

Կասկածից վեր է, որ առանց Մոսկվայի համաձայնության Հայաստանը չէր կարող դիմել նման քայլի: Չէ՞ որ կար դրա նախադեպը: Անկախ կոչված պետությունը մեծ պայմանականություն է, առավել ևս, երբ դու փոքր ես ու թույլ: Ամենահետաքրքրականն այստեղ այն է, թե ինչու է նման զիջման գնացել Ռուսաստանը: Այս հարցի պատասխանը թերևս գիտեն միայն Պուտինն ու Սարգսյանը:
Բնավ էլ ոչ Ռուսաստանին արդարացնելու կամ անհարկի ռուսասիրության մղումով տեղին կլիներ հերթական անգամ նույն հարցը տալ` եթե Ռուսաստանն այդքան քստմնելի պետություն է, ու ռուսներն էլ այդքան արատավոր ժողովուրդ են, ապա ինչու՞ հայաստանցիներն այսօր էլ, շարունակում են զանգվածաբար արտագաղթել հենց այդ երկիրը: Ինչու՞ Ռուսաստանում արդեն ավելի շատ հայություն է ապրում, քան հայրենի Հայաստանում: Կարո՞ղ է, բարեկամանալով Եվրոպայի հետ, երջանիկ հնարավորություն ստեղծվի հայաստանցիների արտահոսքը վերաուղղելու դեպի այդ այլընտրական «քաղաքակիրթ» աշխարհամասը:

Դուք հավատու՞մ եք Եվրամիության ներկայացուցչի այն հավաստիացմանը, թե Եվրոպան ուրիշներին ոչինչ չի պարտադրում: Ամենայն հավանականությամբ մեր նոր բարեկամը կպահանջի փակել Հայաստանի ատոմակայանը, հայ իրականության մեջ արմատավորել անզուգական «եվրոպական արժեքները»` նախկին Լենինի անվան հրապարակում անցկացնել գեյ-շքերթ, հրաժարվել քրիստոնեական կրոնից, խաչ քաշել ավանդական ընտանիքի վրա, վերացնել «տղամարդ» հասկացությունն ու համարակալել ծնողներին, հղի կնոջը համարել հղի մարդ, ոչխարային հանդուրժողականություն դրսևորել ու գլխին նստեցնել եկվոր այլադավան խաժամուժին: Որը թվարկես… Ի դեպ, կարելի՞ է բացառել, որ Եվրամիությունը մի տխուր օր պահանջի, որ արտագաղթած հայաստանցիների փոխարեն երկիրը ներմուծի աֆրոմուսուլմանական տգետ խառնամբոխին: Երևի մեզ միայն մի բան է պակասում` տվյալ դեպքում մեր «եվրոպասիրությամբ» համբերությունից հանել օր օրի ուժեղացող և նորանոր հավակնություններ դրսևորող Ռուսաստանին ու ընկնել Վրաստանի և ՈՒկրաինայի օրը:
Սակայն նորեն դառնանք բազմակողմ ազդեցության խնդրին: Աշխարհաքաղաքական թեմայով մի հեռուստահաղորդման ժամանակ մեր հայրենակից, ռուսաստանցի քաղաքականագետ Սեմյոն Բաղդասարովը, խոսելով Լիբանանի մասին, հավանական համարեց նոր պատերազմի բռնկումը այդ բազմաչարչար երկրում:

Բաղդասարովը թվարկեց այն բոլոր երկրները, որոնք իրական ազդեցություն ունեն Բեյրութի վրա` ԱՄՆ, Ֆրանսիա, Սաուդյան Արաբիա, Իրան, Թուրքիա, Կատար, Հորդանան, Իսրայել և, ասես սրանք քիչ են, Ռուսաստանն էլ է գումարվել: Ընդ որում, սրանցից և ոչ մեկի ազդեցությունը բացարձակ չէ: Ահա և վարչապետ Հարիրին խաղալիք էր դարձել սրանց ձեռքին: Իրանամետ «Հըզբոլլահ» ռազմական միավորման դեմ Լիբանանի պետական բանակն անզոր է, նշեց Բաղդասարովը: Անկախ ամեն ինչից, արձանագրեց նույնպես ռուսաստանցի քաղաքականագետ Սերգեյ Կուրղինյանը, Հայաստանը` Ղարաբաղի խնդրով, երբեք չի ձգտի կռվախնձոր դառնալ Թուրքիայի և Իրանի միջև: Եթե Սերժ Սարգսյանը չի հայտնվում հալածյալ Հարիրիի դերում, ապա դա նրա շնորհքը չէ, այլ Ռուսաստանի: Այնպես որ, թե որ ուղղությունն է ավելի ճիշտ, թող որոշեն «Իրատեսի» իմաստուն ընթերցողները:
Մի պարագա միայն աներկբա է` եվրոպական ուղղության այս փորձը էական ոչինչ չի տա Հայաստանին, սակայն լուրջ գործոն կդառնա իշխանության ինքնավերարտադրման հարցում, եթե նկատի ունենանք առաջիկա վարչապետական ընտրությունները:

Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մոսկվա

Հեղինակի նյութեր

• «Ճղճղոցը» լռեցրին
• Քա­ղա­քա­կա­նու­թ­յու­նը երկ­րորդ հնա­գույն մաս­նա­գի­տու­թ­յունն է
• Հեշտ է ա­սել` ա­նուղ­ղե­լի ռու­սա­սեր­ներ են
• Խո­պան­չիու­թ­յու­նը դար­ձել է ապ­րե­լա­կերպ, սո­վո­րու­թ­յուն, կեն­ցաղ
• Երբ խոս­քը մի­լիար­դա­վոր դո­լար­նե­րի մա­սին է, մեծ տե­րու­թ­յուն­նե­րը գոր­ծում են ա­նո­ղոք
• Ոչ էն է մի բան, ո՛չ էլ` էս
• Եթե գլուխ չես հա­նում սե­փա­կան ղե­կա­վար­նե­րից
• Կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին աշ­խար­հա­փո­փո­խու­թ­յուն
• Ամեն ժո­ղո­վուրդ ար­ժա­նի է իր ղե­կա­վա­րին
• Ա՜խ այդ անշ­նոր­հա­կալ ռուս­նե­րը
• Հույս-հարց-պա­հան­ջը ար­դեն դառ­նում է ինք­նան­վաս­տա­ցու­ցիչ
• Ներ­վեց... թմ­րա­մաք­սա­նեն­գը, բայց նա հրեա էր
• Գլխա­վոր կռ­վախն­ձո­րը կդառ­նա Ղա­րա­բա­ղը
• «Ի՜նչ հայ, հրեա է» («Հրեա­նե­րից պր­ծանք, ան­ցանք հա­յե­րին»)
• Քսան տա­րի նույն դեմ­քին են նա­յում
• Պու­տի­նի, լե­հե­րի և հրեա­նե­րի մա­սին
• Հա­յաս­տա­նը կա­րիք ու­նի փոր­ձա­ռու­թ­յան
• Չտես­նե­լու չտանք, թե վեր­ջերս Շոյ­գու­յին ինչ շու­քով ըն­դու­նե­ցին Բաք­վում
• Երբ ան­գամ մեկ ըն­տա­նիքն է դառ­նում հո­գա­ծու­թ­յան ա­ռար­կա
• Ինչով են զբաղ­ված եվ­րո­պա­ցի­նե­րը

Մեկնաբանություններ