«Փոփոխությունների հիմքերի հիմքը մայր թատրոնը Հայաստանի թատերական աշխարհի կամերտոն, նաև մրցակցային թատրոն դարձնելն է»

«Իրատեսի» հյուրը Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրեն ՎԱՐԴԱՆ ՄԿՐՏՉՅԱՆՆ է: Զրույցի թեման բազմազան է` մայր թատրոնում սպասվող փոփոխությունները, հասարակական խնդիրների արտացոլումը բեմում, ժամանակակից դրամատուրգների ու ռեժիսորների չստացված կապը, հայաստանյան սերիալների խեղճությունն ու հեռանկարը:

Հավելենք, որ մայր թատրոնի 95-րդ թատերաշրջանը ամփոփվում է մանկական ներկայացման առաջնախաղով, որը մեր զրուցակցի խոսքով, խոստանում է լինել Հայաստանի Հանրապետության ամենաշքեղ ներկայացումը:

«ԹՈՂ ՄԻ ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ԳՈՐԾ ԼԻՆԻ, ՏԵՍՆԵՄ ԹԱՏՐՈՆՆԵՐԸ ՁԵՌՔԻՑ ՁԵՌՔ ՉԵ՞Ն ԽԼԻ»

-Բոլորովին վերջերս բեմ բարձրացավ Հակոբ Պարոնյանի «Մեծապատիվ մուրացկանները»: Այսքան տարի անց պարոնյանական կատակերգությունը չի կորցրել արդիականությունը: Ռեժիսորական լուծումների շնորհիվ առավել տեսանելի է դառնում նաև մերօրյա իրականությունը: Թատրոնը խնդիր ունի՞ արտացոլելու հասարակական-քաղաքական կյանքը:
-Դա թատրոն երևույթի էության մասն է՝ անդրադառնալ ժամանակին, ցույց տալ անհանգստությունները, որ ունես և, ինչու՞ ոչ, որոշակի նոր մտքեր առաջացնել, նոր կանխատեսումներ, նոր հուշումներ անել: Ինքս դեմ եմ դեղատոմսին, այսինքն, բեմադրել ներկայացում, որտեղ կասվի՝ ա՜յ, սա է ճիշտը, սա՜ է ապագան: Հակառակը՝ պետք է առաջացնել նոր զգացմունք, նոր միտք, որ հասարակության մեջ նոր, առողջ խմորումներ առաջանան: Այս առումով, կարծում եմ, «Մեծապատիվ մուրացկանները» հաջողված էր:
-Դասական գործերը երբեմն ավելի համահունչ են ժամանակին, քան այսօր ստեղծվող գործերը: Նաև դա՞ է պատճառը, որ մեր ռեժիսորները քիչ են անդրադառնում ժամանակակից դրամատուրգների գործերին: Այնուամենայնիվ, փորձ արվելու՞ է կապ հաստատել ժամանակակից հեղինակների հետ: Հանդիսատեսին կարող է հետաքրքրել նաև այսօր իր կողքին ապրող, ստեղծագործող գրողի հայացքը:
-Իհարկե, փորձելու ենք: Որևէ թատրոն, թատրոնի ղեկավար անընդհատ լավ, հետաքրքրաշարժ ստեղծագործությունների որոնումների մեջ է: Որքանով են ժամանակակից դրամատուրգները մեր կյանքի ռիթմի հետ քայլում, դժվարանում եմ ասել, սա մեր թատերական համակարգի լրջագույն խնդիրն է: Չեմ ուզում մեղքը բարդել դրամատուրգների վրա կամ ստեղծագործական խմբերի, բայց ինչ-որ բան չի ստացվում: Կան ժամանակակից հեղինակներ, որոնք անհամեմատ շատ են բեմադրվում, բայց, կարծես, իրենց տեղը չեն գտնում խաղացանկերի մեջ, եթե գտնում էլ են՝ մեծ դժվարությամբ, շատ քիչ, կարծես ժամանակի զարկերակը զգալու և վերարտադրելու խնդիր կա գրականության մեջ:
-Մի քանի տարի առաջ Համազգային հայ կրթական և մշակութային միությունը թատերգությունների մրցույթ էր հայտարարել, առաջին տեղը գրաված պիեսը բեմադրվեց, լավագույն 12-ը գրքի տեսքով տրամադրվեցին թատրոններին: Արդյունքը գոհացնող չէ՞ր:
-Կարելի է մրցույթի կազմակերպիչների հետ խոսել՝ որքանո՞վ էին արդյունքներից գոհ: Ես մի քանիսը կարդացել եմ, շատ քչերում թատերային մտածողություն կար: Այսօրվա դրամատուրգների և թատերական գործիչների այդ չստացված կապը ես տեսնում եմ հետևյալում. թատերային մտածողության պակաս կա: Մեր ստեղծագործողները խաղային չեն մտածում, իսկ դրաման հենց խաղն է, գործողությունը: Դրամատուրգիան չի ստեղծվում գրասեղանի վրա, դրամատուրգիան, ի տարբերություն շատ այլ ժանրերի, մի քիչ թաց գրիչ է սիրում, թաց թուղթ, այսինքն՝ կոնկրետ բեմ, կոնկրետ բեմադրիչ, կոնկրետ դերասան, կոնկրետ տարածություն: Հաջողված դրամաներում հաճախ այդ ամենը երևում է: Օրինակ, Շեքսպիրի պես հանճարը ռեմարկներ չի գրում, չի նկարագրում, թե ինչ է կատարվում բեմում, բայց գործողությունը առկա է նրա երկխոսություններում, ամբողջ ընթացքի մեջ: Դրամատուրգներ էլ կան, որ ոչ թե գրում են, այլ կարծես իրենք են բեմադրում: Սակայն մի բանում վստահ եմ, տեսեք, թատերական գործիչներն ասում են՝ լավ դրամա չկա, դրամատուրգներն ասում են՝ լավ թատրոն չկա: Ես այս կռվի մեջ չեմ: Ես գիտեմ մի բան, որ մեր երկրում, և ոչ միայն մեր երկրում, պահանջված են լավն ու որակյալը, լինի դրամա, լինի կադր: Թող մի հետաքրքիր գործ գրվի, տեսնեմ թատրոնները ձեռքից ձեռք չե՞ն խլի:
-Հրահրու՞մ եք:
-Այո՛:
-Ներկայացումները, որտեղ կան մեր հասարակական- քաղաքական կյանքին վերաբերող ակնհայտ ակնարկներ, ծանոթ տեսարաններ ու կերպարներ (ինչպես, օրինակ, «Մեծապատիվ մուրացկանները») չե՞ն հանդիպում գրաքննության, սպառնալիքներ, զգուշացումներ չե՞ն լինում:
-Ես կարող եմ իմ անունից պատասխանել այս հարցին: Գիտեք, որ 8 տարի ղեկավարել եմ Համազգային թատրոնը, հիմա այստեղ եմ, և երբևէ որևէ սպառնալիք չեմ լսել որևէ մեկի կողմից: Ինչ վերաբերում է ակնհայտ կերպարներին, ես չգիտեմ, ռեժիսորը կոնկրետ ինչ է նկատի ունեցել, բայց այն, ինչ տեսնում եք, վերջին հաշվով, Պարոնյանն է գրել: Այլ բան է, որ բեմանկարչի պատկերած, ենթադրենք, շքեղ վայրը մեզ կարող է հիշեցնել մեր իրականության մեջ ինչ-որ տարածք: Բայց դրա մեջ հեգնանք կա, այստեղ հարցերը շատ ավելի խոր են, քան կերպարային նմանությունները: Արվեստագետի հոգու ցավ կա, անհանգստություն: Ամենակարևորն այն է, որ այս ներկայացումը չարությամբ չի արված, այլ բարությամբ: Պարոնյանը որքան էլ խոսում է տխուր, դառը թեմաներից, նա էլ է մի տեսակ վերևից նայում, վերևից խոսում: Սա արվեստագետի դիրք է ընդհանրապես:
-Քաղաքական գործիչներ, պաշտոնական այրեր գալի՞ս են ներկայացումներին: Լավ կլիներ, որ ակնարկները նաև նրանց հասնեին:
-Ես առանձնապես շատ չեմ սիրում հրավիրել, բայց, այո, կան, գալիս են, ընդ որում` ոչ միայն մեր թատրոն: Չեմ ուզում անուններ տալ, որ սխալ տպավորություն չստեղծվի, բայց կան մարդիկ, որ շատ տարբեր մշակութային միջոցառումներին պարբերաբար ներկա են: Եվ երևում է՝ նրանք ներկա չեն, որ ներկա ստանան, ի՞նչ անենք, որ քաղաքական գործիչ են:

«ԵԹԵ ԵՍ ՉՈՒՆԵՆԱՅԻ ԾՐԱԳԻՐ, ՉԷԻ ԸՆԴՈՒՆԻ ՄԱՐՏԱՀՐԱՎԵՐԸ»

-Թատրոնի տնօրենի փոփոխությունից ի՞նչն է փոխվում` ծրագրե՞րը, ներկայացումների ցա՞նկը, ձեռագի՞րը, ոգի՞ն:
-Ձեր նշած բոլոր կետերը, մի բան էլ ավելի: Բնականաբար, եթե ես չունենայի ծրագիր, չէի ընդունի այս մարտահրավերը: Փոփոխության հիմքերի հիմքը կամ նպատակը մայր թատրոնը Հայաստանի թատերական աշխարհի կամերտոն, նաև մրցակցային թատրոն դարձնելն է: Իսկ թե ինչպես և ինչն է փոխվելու, նախ՝ թատրոնը պետք է մոտենա ժամանակին, փորձի քայլել 21-րդ դարի ռիթմով, ոչ թե 20-րդ դարի առաջին կեսի: Հետևաբար, սկսած վիրտուալ աշխարհում նրա ներկայությունից, սպասարկման որակից, հանդիսատեսի զարգացման ծրագրերից, ամեն ինչ պետք է փոխվի: Եվ փոխվում է:
-Դուք նշել էի, որ չեք հեռացել Համազգային թատրոնից, կապը լինելու է թատրոնի հետ: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն հանգամանքին, որ Վիգեն Չալդրանյանը համատեղելու է գեղարվեստական ղեկավարի և տնօրենի պաշտոնը:
-Ես շատ ու շատ զգացմունքային լարերով եմ կապված Համազգային թատրոնի հետ և կոռեկտ չեմ համարում խոսել այդ թատրոնի մասին, ինչը չի նշանակում, թե չեմ անհանգստանում: Կա մի բան. ով ստանձնում է այդ գործը, պատասխանատվությունն իր վրա է: Ես այդ թատրոնում եմ թրծվել որպես մասնագետ: Սոս Սարգսյանն իմ ուսուցիչն է, ես նրա վերջին տարիների ամենամտերիմ մարդկանցից մեկն եմ եղել: Բայց ո՛չ Համազգային թատրոնը, ո՛չ էլ Սունդուկյան թատրոնը կամ որևէ թատրոն որևէ մեկի սեփականությունը չեն: Այդ թատրոնները մեզնից շատ ավելի վեր են, մենք ծառայում ենք թատրոնին: Ես ծառայել եմ Համազգայինին, հիմա ծառայում եմ մայր թատրոնին և չգիտեմ՝ այստեղ քանի տարի եմ պատասխանատվությունը կրելու: Լավ կլինի, որ մեր թատերական գործիչների միջից կամաց-կամաց այդ կեղծ սեփականության զգացումը դուրս գա:
-Համազգայինում սպասվող փոփոխությունները Ձեզ չե՞ն մտահոգում:
-Իսկ ինչու՞ պետք է չլինի փոփոխություն: Ցանկացած ղեկավար ունի իր ծրագիրն ու իր պատկերացումը, թատրոնը թանգարան չէ, որ այսպես պետք է լինի և վերջ: Այլ բան է, թե փոփոխություններն ինչ կավելացնեն, կլինե՞ն, արդյոք, կառուցողական: Դրանք այլ հարցեր են: Ես ինքս էլ շատ փոփոխություններ եմ իրականացրել Համազգային թատրոնում, չգիտեմ` դրանք վա՞տ էին, թե՞ լավ: Դուք գնահատեք: Հանդիսատեսը թող գնահատի: Իմ մոտեցումը սկզբունքային տարբերութուն ունի շատերից, բայց ես գիտեմ՝ ինչ եմ ուզում: Ինչ վերաբերում է համազգային թատրոնի հետ իմ կապին, ես տևական ժամանակ այնտեղ չեմ գնացել, երբ պրեմիերան կլինի, կգնամ:

«ՄԵԿ ԿԵՐՊԱՐՈՎ ԴԵՐԱՍԱՆ ՉԻ ԼԻՆՈՒՄ»

-Սունդուկյան թատրոնն ունի՞ հնարավորություն միջազգային ասպարեզ դուրս գալու, թե՞ լեզվի խնդիրն արդեն իսկ խոչընդոտ է օտարերկրյա հանդիսատեսին ներկայանալու համար:
-Վերջին հաշվով, գոյություն ունի նաև թատերական լեզու: Մենք շատ հաճախ նայում ենք վրացիներին՝ առանց հասկանալու լեզուն, բայց սիրում ենք ներկայացումը, նայում ենք ռուսներին, ոչ ամբողջությամբ հասկանալով լեզուն, սիրում կամ չենք սիրում ներկայացումը, մենք շատ հաճախ նայում ենք տարբեր ազգերի ստեղծագործողներին և տարբեր մտորումների մեջ ենք, բայց մենք հաշվի ենք նստում թատերական լեզվամտածողության հետ, և այո, մեր խնդիրներից է նաև մայր թատրոնը միջազգային ասպարեզում տեսնելը: Չեմ կարծում, թե սրան հնարավոր է շատ արագ հասնել, որովհետև ներկայացումների մասշտաբայնությունը ֆինանսական ռեսուրսներ է պահանջում, որպեսզի ծավալները տեղափոխվեն, և թատրոնը կոմպրոմիսային ձևով չներկայանա: Ինձ համար նպատակային է լավ բեմադրությունը լավ ձևով ներկայացնելը հնարավորինս լավ հարթակում, ոչ թե` ամեն գնով ամեն տեղ: Սրան ես դեմ եմ:
-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն հանգամանքին որ թատրոնի դերասանները հանրությանը առավել հաճախ հայտնի են դառնում հեռուստասերիալներից, ֆիլմերից:
-Շատ առողջ եմ վերաբերվում դրան: Սերիալն էլ, ֆիլմն էլ, հեռուստահաղորդումն էլ դերասանի գործ են: Պարզապես մեր հասարակության մեջ մի քիչ խախտված է այդ ընկալումը, որովհետև սերիալներում, ֆիլմերում, հեռուստաէկրաններին հայտնվում են մարդիկ, որոնք դերասանի արվեստի հետ որևէ առնչություն չունեն, բայց այնքան պարտադրող են, որ հասարակությանը համոզել են, թե իրենք դերասան են: Մեկ կերպարով դերասան չի լինում: Իսկ երբ մենք ասում ենք, որ դերասանը պետք է միայն թատրոնով ապրի, դա հնացած և սխալ կարծիք է: Այդ դեպքում ո՞վ պետք է խաղա ֆիլմում, սերիալում: Եվ եթե ճանաչում են ինչ-որ սերիալից, թող ճանաչեն: Սերգեյ Բեզրուկովին, մինչև «Բրիգադա» սերիալը, ո՞վ էր ճանաչում: Ճանաչում էին, բայց շա՜տ քիչ:
-Հարցն այն է, որ մեր սերիալներով դերասանին լավ կողմից չեն ճանաչում:
-Շատ ճիշտ եք, որովհետև մեր սերիալները դեռ չունեն այդ մակարդակը: Բայց եթե մենք երևույթի մասին ենք խոսում, ես բազմիցս այս օրինակը բերել եմ՝ «Ծովահրեշն» էլ է սերիալ, «Արևմտյան թևն» էլ է սերիալ, սակայն ամեն քառասունհինգ րոպեն մի գեղարվեստական ֆիլմի որակ է: Բայց դրսի գումարները, հնարավորությունները մենք չենք կարող համեմատել մեր խղճուկ հնարավորությունների հետ: Չի բացառվում, որ օրերից մի օր մեր սերիալներն էլ իրենց որակը փոխեն, այլ շուկաներ գրավեն: Եվ եթե մի դերասան մի լավ սերիալում լավ ռեժիսորի, լավ սցենարիստի, լավ օպերատորի հետ լավ արտադրություն տա, մենք պետք է քննադատե՞նք նրան, որ սերիալում է նկարահանվում: Ո՛չ, որովհետև արտադրանքը լավն է:
-Մեր օրերում սոցցանցերում, թատերահարթակներում, համացանցում, անգամ Ազգային ժողովում կարելի է իրական թատրոն տեսնել, էլ չասած, որ հեռուստաէկրանին մեկը մյուսին հերթ չեն տալիս սերիալները, ժամանցային հաղորդաշարերը: Այս առումով հանդիսատեսին թատրոն բերելու գործընթացը բարդանու՞մ է:
-Ձեր նշածներից որևէ մեկը չի կարող համեմատվել թատրոն երևույթի հետ, որտեղ բեմի վրա կա մարդ իր կյանքով, և կա մարդու գեղարվեստական ներկայություն: Այ, այս գեղարվեստական ներկայությունն է ամենակարևորը և տարբերակիչը: Կարող է խորհրդարանում կամ սոցցանցում որևէ մեկը ավելի լավ խաբել, սա այլ խնդիր է, վերջին հաշվով, ոչ ոք աճպարարից լավ չի խաբում, բայց այլ բան է, թե ինչ գեղարվեստական իրականություն ու կյանք է կրում ու փոխանցում տվյալ մարդը: Դու նայում ես որևէ մեկին, խաբվում ես կամ զայրանում, ատում կամ սիրում, բայց հաստատ քո մեջ որակական, դրական փոփոխություն չի լինում: Հետևաբար, դերասանության (վատ առումով) այս սահմանը մի օր պետք է հասկանա մեր հանդիսատեսը:

«ԱՐՑԱԽԻ ՀԱՆԴԻՍԱՏԵՍԸ ԲԱՑԱՌԻԿ ՉԱՓՄԱՆ ՄԻԱՎՈՐ Է»

-Սունդուկյան թատրոնի բեմը վարձակալության հանձնելիս լինելու՞ են սահմանափակումներ, որոշակի վերահսկում:
-Այո, ամեն մարդ և ամեն ինչ չպետք է կարողանա անել մայր թատրոնի բեմում: Չեմ կարող ասել, որ շատ խիստ մերժողական վերաբերմունք է լինելու, որ ոչ ոք չմտնի թատրոն: Այդ գումարներից թատրոնն օգտվում է: Ես բեմադրություն իրականացնելիս չեմ սիրում խնայել, սիրում եմ ապահովել անհրաժեշտ ամեն ինչ: Իսկ ինչպե՞ս անել դա, լրացուցիչ միջոցներ են պետք: Առողջ պետք է նայել դրան: Բայց նորից եմ ասում՝ ամեն ինչ ու ամեն ոք չպիտի հայտնվի այստեղ:
-Թատրոնի ստեղծագործական գործընթացում ընդգրկվելու՞ եք:
-Չգիտեմ, համենայն դեպս, ես երբևէ չեմ պարտադրել իմ մասնակցությունը: Եթե որևէ ռեժիսոր որևէ պրոդյուսեր ինձ կտեսնի, կհետաքրքվի իմ դերասանական որակներով, ես լուրջ կմտածեմ այդ մասին, բայց ես պարտադրող տեսակ չեմ՝ իբրև ստեղծագործող:
-«Իրատեսի» նախորդ համարներից մեկում անդրադարձել ենք թատրոն-դպրոց կապը վերականգնելու Ձեր առաջարկած նախագծին: Ե՞րբ ենք տեսնելու առաջին ծիլերը, և ո՞ր դպրոցն է ընդգրկված ծրագրում:
-Կարծում եմ՝ կլինի գարնանը, մեր նոր պատրաստվող ներկայացման շրջանակներում: Ամենայն հավանականությամբ, «Էռնեկյան» դպրոցի հետ ենք սկսելու նախագիծը, բայց հետո արդեն պատրաստակամ ենք համագործակցելու ցանկացած դպրոցի հետ:
-Համազգային թատրոնը հաճախ էր հյուրախաղեր ունենում մարզերում, Արցախում: Սունդուկյանում շարունակելու՞ եք նույն ավանդույթը:
-Միանշանակ:
-Հարցազրույցներից մեկում նշել էիք, որ Արցախը ներկայանալու խնդիր ունի, իր ստեղծածը չի կարող տարածել: Կբացե՞ք փակագծերը:
-Գիտեք, Արցախ աշխարհի կարգավիճակը շատ հաճախ թույլ չի տալիս նութական ու հոգևոր ժառանգությունը, նաև այս պահին ստեղծվող հարստությունը դուրս հանելու: Շատ հաճախ միջազգային հարթակներում ագրեսիվ են մոտենում արցախյան «արտադրանքին»: Այս առումով, շատ աշխատանք կա անելու, բայց սա գլոբալ խնդիր է: Ստեղծագործական քանի՞ խումբ է ելույթ ունենում Հայաստանի սահմաններից դուրս: Սա է հարցը: Բայց չէ՞ որ շատ զորավոր բաներ կան, թանգարաններ կան, որոնց հավաքածուները Լուվրում էլ կարող ես ցուցադրել` գլուխդ բարձր պահած: Բայց կարո՞ղ ենք անել դա: Ես չեմ ուզում, որ Արցախ բառը որպես պրոբլեմ ընկալվի: Հակառակը՝ մենք պետք է ամեն ինչ անենք, որ շատ մարդիկ տեսնեն և հասկանան, թե ինչ է Արցախը: Եթե տեսնեն, ես վստահ եմ, կսիրեն Արցախը:
-Ձեր հյուրախաղերից ի՞նչ տպավորություն ունեք:
-Արցախն իմ թուլությունն է: Նախ՝ ես դա չեմ համարում հյուրախաղ: Արցախ գնալն իմ տուն գնալն է: Ինչ տարբերություն, մենք խաղում ենք Գյումրիու՞մ, Ստեփանավանու՞մ, թե՞ Ստեփանակերտում: Եկեք մենք էլ այդ սահմանը չդնենք: Արցախի հանդիսատեսը բացառիկ չափման միավոր է: Կան մի քանի քաղաքներ, որոնց հանդիսատեսը, ես սա ասում եմ իմ փորձից ելնելով, չափման միավորներ են, եթե իրենք սիրում են քո ստեղծածը, ուրեմն ներկայացումը հաջողվել է: Գյումրու հանդիսատեսն էլ է խիստ, եթե չընդունեց ներկայացումը, կարող է վեր կենալ գնալ: Երևանում կարող են քաղաքավարության զոհ գնալ, համբերությամբ սպասել ավարտին, դեռ չեմ հիշում մի դեպք, որ մասսայաբար լքեն դահլիճը:
-Ինչպե՞ս է մայր թատրոնն ամփոփում տարին:
-Մենք թատերաշրջանից առաջ հայտարարել էինք, որ 95-րդ թատերաշրջանը պրեմիերաների տարի է լինելու: Արդեն մի պրեմիերա արեցինք, երկրորդը «Սառցե սիրտը» մանկական ներկայացումն է, որ Ամանորին և տարվա ընթացքում կցուցադրենք: Մենք այս ներկայացմանը չենք վերաբերվում իբրև տոնածառային ներկայացման, դա այդպես չէ, այն մեզ համար ամրագրված է իբրև լավ մանկական ներկայացում: Մենք երկու ներկայացման ռեսուրս ենք ներդրել՝ ամեն առումով, ոչինչ չենք խնայել, որ մեր երեխաները տեսնեն հետաքրքիր, գունեղ հեքիաթ: Ես պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ, որ Սունդուկյանում բեմադրված «Սառցե սիրտը» (բեմադրիչ՝ Լիլի Էլբակյան) այսօր Հայաստանի հանրապետության ամենաշքեղ ներկայացումն է: Բեմադրության ամսաթվերն են՝ դեկտեմբերի 27, 28, հունվարի 4, 5, 8, 10, 11:
-Ի՞նչ կմաղթեիք մեր ընթերցողին` Նոր տարվան ընդառաջ:
-Նախ՝ ուզում եմ շնորհավորել մեր բոլոր հայրենակիցներին: Մեկ ցանկություն ունեմ, ինչի հետ կապված են բաներ: Դա խաղաղությունն է: Չեմ ուզում, որ մեր երկիրը լցվի զենքերով կամ վառոդի հոտով: Թող լինի խաղաղ երկինք, մնացածը մեր ժողովուրդը թեկուզ դանդաղ, թեկուզ դժվարություններով, բայց հաղթահարելու է: Ես լավատես եմ: Շնորհավորում եմ բոլորիս Ամանորը:

Զրույցը՝ Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ