Ժամանակին օպերային թատրոնի տանիքին տեղադրվեց էլեկտրոնային ժամացույց։ Այն մայրաքաղաքաբնակներիս և մեր հյուրերին գերում էր իր ճշգրտությամբ և հասանելիությամբ։ Ժամադրված ես, բայց նա ուշանո՞ւմ է, հայացքդ քիչ վեր բարձրացնելով` ճշտում ես ուշացման ժամն ու վայրկյանը։ Եվ այսպես շարունակ։
Օրեր առաջ սպասում էի բանաստեղծ բարեկամիս։ Սովորության համաձայն ուշանում էր։ Նախ բարկացա, հետո հայացքս բարձրացրի և փորձեցի ուշացման ժամանակը ճշտել։ Օպերային թատրոնի տանիքին տեղադրված ժամացույցը չէր աշխատում, նրա մռայլ տեսքն անհարիր էր թե՛ օպերայի գեղաշեն շենքին, թե՛ օպերայամերձ Ֆրանսիայի հրապարակին, առհասարակ մայրաքաղաք Երևանին։ Պատկերը վանող է իր անհեթեթությամբ։ Եվ մինչ մտորում էի, թե ինչու չի ապամոնտաժվում վերոնշյալ անկենդան սարքը, բանաստեղծ բարեկամս հևիհև տեղ հասավ և իրազեկեց, որ հանրաճանաչ օպերայի ժամացույցը չի գործում արդեն 10 տարի, վերածվել է բուտաֆորիայի։ Միով բանիվ, օպերային թատրոնի ղեկավարությունը պետք է անհապաղ ապամոնտաժի և, թերևս, նշյալ ժամացույցը դարձնի զբոսաշրջային գրավչության առարկա, ահա այս մակագրությամբ. «Սույն ժամանակացույց սարքը չի գործել 10 տարի շարունակ, սակայն քաղաքի իշխանությունը դա չի նկատել»։
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ