Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Համագործակցենք, սակայն չհրապուրվենք

Համագործակցենք, սակայն չհրապուրվենք
07.09.2018 | 00:41

Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի այցը Հայաստան գնահատվեց որպես պատմական իրադարձություն: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել. թավշյա հեղափոխությունից հետո մեր երկիր էր ժամանել արդի Եվրոպայի հզորագույն պետության ղեկավարը: ՈՒրիշ հարց է, թե տնտեսական-քաղաքական ինչ ակնկալիքներ կարող են արդարանալ հայ-գերմանական հարաբերությունների զարգացումից: Պատրանքներ չպիտի լինեն. պետք է ընդունել, որ բոլոր մեծ տերությունները նույնն են փոքրերի նկատմամբ, գերազանցապես գերադասում են սեփական շահերը, մի քիչ ավել կամ պակասը նշանակություն չունի: Եթե մենք որոշ հարցերում իրավացիորեն դժգոհ ենք դաշնակից Ռուսաստանից, ապա դա չի նշանակում, որ պիտի հրապուրվենք ուրիշներով, տվյալ դեպքում՝ Գերմանիայով: Բոլոր դեպքերում, դուր է գալիս դա մեզ, թե ոչ, մեր անվտանգության գլխավոր երաշխավորը Ռուսաստանն է: Չափից դուրս քայքայված ժառանգություն են ստացել Հայաստանի նոր իշխանությունները մեծ և փոքր պետությունների առնչություններում կշիռ ունենալու համար: Ռուս շատ փորձագետներ մատնանշում են այն փաստը, որ Խորհրդային Միության քայքայումից հետո Գերմանիան ռուս-գերմանական «ակտիվ համագործակցության» միջոցով միայն Ռուսաստանից կորզել է մոտ մեկ տրիլիոն եվրո: Հայերս չպիտի անտեսենք նաև այն իրողությունը, որ Եվրամիության Սահմանադրության մեջ ոչ մի խոսք չկա քրիստոնեության մասին:


Առհասարակ ռուսաստանյան լրատվամիջոցներում հսկայական է ուշադրությունը Գերմանիայի նկատմամբ: Եվ ոչ միայն այն պատճառով, որ, ինչպես ասվեց, նա մայր ցամաքի ամենազարգացած պետությունն է, հատկապես բրեքսիթից հետո: Բավականին հաճախ պատմության հանգուցալուծային պահերին այս երկու երկրների շահերը անմիջական բախման մեջ են մտել, և նույնիսկ Ռուսաստանի ոխերիմ թշնամի անգլոսաքսերը այդ հակամարտություններում հայտնվել են վերջինիս կողմում: Սուբյեկտիվ դեր է խաղում նաև այն պարագան, որ ռուսաց պետության ներկա ղեկավարը ժամանակին «աշխատել» է Գերմանիայում, գերազանց է տիրապետում գերմաներենին և երես առ երես, առանց թարգմանչի անպաճույճ բանակցում է ֆրաու կանցլերի հետ:


Հայտնի են Չերչիլի, Ռուզվելտի, Թրումենի և ուրիշ նշանավոր անգլոսաքսերի բացահայտ հակագերմանական բազմաթիվ հայտարարությունները: «Մեծ Բրիտանիան կռվում է ոչ թե Հիտլերի, նույնիսկ ոչ թե նացիոնալ-սոցիալիզմի դեմ, այլ գերմանական ոգու դեմ»,- այսպես «անկեղծ» կարող էր արտահայտվել միայն Չերչիլը: Հայտնի են նաև անգլոամերիկացիների՝ գերմանացիների մեջ կոլեկտիվ մեղքի հոգեբանական ճնշումն արմատավորելու, հետպատերազմյան Գերմանիան մասնատելու, գերմանական ինքնությունը ոչնչացնելու, Գերմանիան ընդամենը ագրարային պետության վերածելու, գերմանացի տղամարդկանց ամլացնելու և նմանատիպ շատ այլ պլանները: Հատկանշական է նաև ՆԱՏՕ-ի առաջին գլխավոր քարտուղար լորդ Հաստինգս Իսմեյի ծրագրային հայտարարությունը. «Ռուսաստանը՝ Եվրոպայից դուրս, Ամերիկան՝ Եվրոպայում, Գերմանիան՝ Եվրոպայի տակ»:


Սակայն մի կողմ դնենք պատմությունը: Ռուսներին (և ոչ միայն) ժամանակակից Գերմանիան ներկայանում է երկու պարադոքսալ՝ իրարամերժ նկարագրով: Մի կողմից՝ գերմանական ազգային ինքնության աղճատում, դիմազրկիչ մուլտիկուլտուրալիզմ, ընտանիքի ինստիտուտի քայքայում, ազգային-մշակութային արժեքների կորուստ, գենդերային հավասարության քողի տակ «տղամարդ» հասկացության վերացում, միասեռականության օրինականացում, ուղեղների լվացում և այլն, և այլն: Մյուս կողմից՝ գերինդուստրիալ երկիր գերժամանակակից տեխնոլոգիաներով, ռազմական հզոր արդյունաբերություն, որի համար ատոմային ռումբի ստեղծումը, ինչպես ասում են, 5 րոպեի գործ է, տնտեսականի հետ արդեն նաև քաղաքական ազդեցիկ ուժ Եվրամիությունում և այլն:


Եվ, իհարկե, Գերմանիայի աստիճանական անհետացման գլխավոր շարժիչ ուժը համարում են միգրանտների անվերահսկելի հոսքը: Ռուսները չեն հասկանում գերմանացիների «ոչխարային» հանդուրժողականությունը (տոլերանտությունը) մուսուլմանական այդ խառնամբոխի նկատմամբ: ՈՒ՞մ օգտին են գործում երկու հազարից ավելի մզկիթները: Հետաքրքրական է այն պարագան, որ հականերգաղթային շարժման առաջատար դիրքերում են գտնվում արևելագերմանացիները, որոնք, բովված լինելով տոտալիտար-սոցիալիստական անցյալում, չեն կորցրել «տղամարդկությունը»:


Հատկապես հականերգաղթային տրամադրությունների ուժեղացման հենքի վրա նացիոնալիստական թեքումով ռուս մեկնաբանները, այնուամենայնիվ, ոչ թե կանխատեսում են Գերմանիայի կործանումը, այլ առաջիկայում տեսնում են... չորրորդ ռայխի հառնումը, նացիզմի վերածնումը: Նրանք նաև մերժում են Գերմանիայի մուսուլմանացման տեսակետը: Գերմանիայի մոտ ապագայի վերաբերյալ մի շարք տեսությունների մեջ կանգ առնենք մեկի վրա, որի հեղինակն է ճանաչված հրապարակախոս-քաղաքագետ Իգոր Շիշկինը:
Ինչու՞ առանց այն էլ ներգաղթյալների հարուցած դժվարությունների առկայության պայմաններում Անգելա Մերկելը երկրի սահմանները լայնորեն բացեց ևս մեկ միլիոն՝ այս անգամ արդեն բացահայտ տգետ ու ագրեսիվ մուսուլմանա-աֆրիկյան հորդաների առաջ: Դրանով իսկ, Շիշկինի կարծիքով, կանցլերը կանխակալ հարուցեց քաղաքական-ազգամիջյան խոր ճգնաժամ՝ աղմուկ, սպանություններ, դժգոհության ցույցեր, միտինգներ, ինչը չէր կարող չբորբոքել գերմանացիների ազգային զգացումը, չխթանել նրանց ոգու զարթոնքը: Հոգնել են գերմանացիները և՛ կոլեկտիվ մեղքի զգացումից, և՛ Հոլոքոստի շոշափուկներից, և՛ տարածքների կորստի դառնախտից: Ի դեպ, Շիշկինը պատմում է, որ երբ Լեհաստանում իր գործընկերներին հիշեցրել է նրանց երկրի ոչ լեհական՝ գերմանական հատվածների մասին, վերջիններս սարկազմով պատասխանել են, թե թուլամորթ գերմանացի տղամարդիկ, կանացի «կալգոտկաներով» անշառ գեյ-զինվորները անընդունակ են ագրեսիվ գործողությունների: Բայց արդյո՞ք իրավացի են լեհերը: Նացիոնալիզմի, նացիզմի, ֆաշիզմի նոր պայմաններում նացիոնալ-լիբերալիզմի որդը, որը, Շիշկինի համոզմամբ, Եվրոպայի և առաջին հերթին հենց Գերմանիայի փրկության անխուսափելի ու միակ միջոցն է, ընդունակ է համաճարակի պես տարածվելու շատ արագ ու սեղմ ժամկետներում: Ժամանակին, երբ Հիտլերը եկավ իշխանության, հիշեցնում է Շիշկինը, գերմանացիները մայր ցամաքի ամենաընկճված ազգերից մեկն էին, սակայն շատ արագ ոտքի կանգնեցին և իրենց ագրեսիվությամբ կրակ ու պատիժ դարձան աշխարհի գլխին: Պիտի հայտնվեր սերժանտը:


Ինչ վերաբերում է Գերմանիայի մուսուլմաններին՝ թուրքերին, քրդերին, արաբներին, Աֆրիկայից ներգաղթածներին, ապա Շիշկինը բնավ էլ համամիտ չէ մուսուլմանների այն համոզմունքին, որ իրենք կդառնան Գերմանիայի (Եվրոպայի) տիրակալը, որ կտնօրինեն սպիտակամաշկ գերմանուհիների հարեմը և այլն: Շիշկինի կարծիքով, ամենայն հավանականությամբ, գերմանացիները կանցնեն տրորված ճանապարհով: Մուսուլմաններին կսպասեն (նույնիսկ դժվարանում ես վերարտադրել քաղաքագետի դատավճիռը) համակենտրոնացման ճամբարներն ու անգամ... գազախցիկները:
Ո՜վ գիտե:


Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մոսկվա

Դիտվել է՝ 5967

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ