«Լրբերը սրբեր են դառել...»

Իշխանափոխությունից հետո «Նոր Հայաստանում» նոր «քոլեր» են աճել, այդ «քոլերից» էլ` նորելուկ «բիբարներ», որոնց խակ ուղեղով` Հայ Առաքելական եկեղեցին փրկության կարիք ունի, իրենք էլ հենց «փրկիչներն են» և կաթողիկոսին փոխելով պետք է փրկեն եկեղեցին: Այսինքն` սրանք «ուրիշ քոլի բիբարներ են»:

Այս կորուսյալները կաթողիկոսի՞ն են ուզում «հրաժարեցնել», թե՞ եկեղեցին քանդել: Երկու մտադրություններն էլ դատապարտված են ձախողման: Քանի որ նրանք կաթողիկոսին կարող են հրաժարեցնել այնպես, ինչպես ես կարող եմ պայթեցնել, ասենք, Պենտագոնը:
Եթե որևէ մեկն այս ամբոխի գլուխը հեշտությամբ «լցոնել» է այն գաղափարով, որ իրենք «նոր խաչակիրներ» են և պետք է փրկեն Հայոց եկեղեցին, ապա ես պատրաստ եմ երկարատև բացատրական աշխատանք տանելու նրանց հետ և ապացուցելու, որ հենց իրենք փրկության ու փրկչի կարիք ունեն:
Ջրի կաթիլի պես պարզ է, որ այս մարդկանց նպատակն ամենևին էլ կաթողիկոսի հրաժարականը չէ, այլ Հայոց եկեղեցու հիմքերի խարխլումը:

Մյուս կողմից, զարմանալի ու մտահոգիչ է հայ մտավորականության լռությունը, մինչդեռ հենց նրանք պետք է կանգնեին Վեհարանի ու ամբոխի միջև, կաթողիկոսի ու բողոքողների միջեւ, հենց նրանք պետք է կոչ անեին երկրի ղեկավարությանը` կանխելու այս խայտառակությունը: Բայց ձայն չկա, և այդ լռությունն էլ ուղիղ համեմատական է մտավորականության կշռին։
Լավ, ամեն ինչ ու բոլորը մի կողմ, ու՞ր է նայում երկրի ղեկավարությունը, ենթադրենք մտավորականները չեն խառնվելու, իսկ լռելու՞ է իշխանությունը, ինչու՞ չի միջամտում: Ախր սա Երևանի քաղաքապետարանի շենքը չէ, սա Մայր աթոռ Ս. Էջմիածինն է, Հայ առաքելական եկեղեցու հիմքը` հզոր հայրապետներ Գևորգ Չորեքչյանով, Խրիմյան Հայրիկով, Գևորգ Սուրենյանցով և այն հարյուրավոր հոգևորականները, որոնք հայ ազատագրական պայքարի անբաժան մասն են կազմել:
Չի կարելի շահարկման առարկա դարձնել այն սուրբ վայրը, որտեղից հնչած զանգերը բեկում են մտցրել այնպիսի բախտորոշ ճակատամարտի մեջ, ինչպիսին Սարդարապատի հերոսամարտն էր:

Եթե նույնիսկ որոշ մարդիկ անկեղծորեն են պահանջում կաթողիկոսի հրաժարականը, դա պետք է արվի լրջությամբ, խոնարհությամբ, աղոթքով, պարկեշտ մարդկանց կողմից` առանց Վեհարանի տարածքը լրբերի «սրբացման» արարողավայր դարձնելու:

Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Դիվանագետ լինելու համար տարիքը բավարար չէ, բայց պարտադիր է
• «Ես ենթարկվում եմ օրենքին, իսկ օրենքն ինձ թույլ է տվել աշխատել»
• Օրենքի երկի՞ր, թե՞ փակ բաժնետիրական ընկերություն
• Ձև՞, թե՞ բովանդակություն
• «Տասը մետր խրամատ փորելն ավելի հեշտ է, քանի մի մետր գերեզմանափոս»
• Երեխաների դաստիարակության հաշվին չեն տնտեսում
• Արե՞լ ես, պատասխան տուր
• Քայլող Նիկոլից երկու հատ ունենք
• «Դիրքը հանձնողի մերը»…
• Ով տապալի, ով գնա դատարան
• Էլ հեղափոխություն մի՛ արեք
• Աղջիկն էլի ջուր է ծեծում
• Ես նման բան չէի սպասում նոր իշխանություններից
• Հայ բանասիրության գրական ակումբ
• Պետական շահի ու ազգային արժանապատվության ջրբաժանը
• Թողել ենք՝ քաղաքապետն աշխատի
• Ինչպե՞ս փորձանքն այդպես հեշտորեն Ֆրանսիա մտավ
• «Չեմ ցանկանում այս միջավայրում ամեն պատահական գիրք վաճառել»
• Թրյուդոյի ոտքերի ու փոշու արանքում
• Գերադասում եմ «քոլեցի» մնալ

Մեկնաբանություններ