Փետրվարի 26-ին Ազատության հրապարակում տեղի ունեցավ մեծ հանրահավաք՝ ի հիշատակ սումգայիթյան վայրագություններին զոհ գնացած հայերի և ի զորակցություն Արցախի:
Հանրահավաքի մասին հանրությանն ու պատկան մարմիններին իրազեկվել էր դեռ շաբաթներ առաջ: Հավաքն ստացվեց, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ու նրա համախոհների պատասխանն էլ տրվեց՝ այո, Լևոն, տղա ենք և հող չենք տալու:
Ինչպես սպասում էինք, հանրահավաքի, այսպես ասած, հակառակ կողմը հենց վերջիններս էին: Արդեն ընթացքում տեղեկություններ էին հասնում հրապարակ, որ ՀՀՇ-ՀԱԿ բլոկն իսկական տեղեկատվական գրոհ է սկսել ակցիայի մասնակիցների դեմ: Նրանց հայտարարություններից մի բան էր ծորում՝ հակահայկականություն: ՈՒրիշ կերպ հնարավոր չէ բնորոշել մարդկանց մի խմբի, որոնք Արցախը Հայաստանի մաս համարողներին որակում են հայ ժողովրդի թշնամի: Որքան էլ Արշակ Զաքարյանն ու Ռուբեն Գևորգյանը ոմանց դուր չգան, պետք է ընդունել, որ այդտեղ կուսակցականներ ու հասարակական կազմակերպություններ չկային, հայեր էին՝ մեր հայրենիքի տարբեր անկյուններից, որոնք եկել էին իրենց «ոչ»-ն ասելու Արցախը Հայաստանի անբաժանելի մաս լինելու փաստը կասկածի տակ դնողներին:
Իսկ կասկածողների հիմնական հարցը հետևյալն է՝ իսկ ո՞վ է պատրաստվում հանձնելու Արցախը: Անկեղծ ասած, այս հարցից եփած հավի ոչ միայն ծիծաղը, այլև, թող ներվի ասել, ծրտելն է գալիս, քանի որ Արցախի գլխին կուտակված սև ամպերը չնկատելու, դրանց մասին զգուշացումներն անտեսելու համար միամիտ լինելը բավարար չէ, հարկավոր է նաև հիմար լինել:
Արցախը մեր հայրենիքի անքակտելի մասն է, և մենք այն չենք պատրաստվում որևէ մեկին զիջելու, իսկ եթե կան նման ցանկություն ունեցողներ, թող տեղափոխվեն Բաքու՝ իրենց եղբայրների մոտ:
Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ