Տարիներ առաջ, եթե հանկարծ մեր փոքրիկ Երևանի որևէ հատվածում խցանում, աննշան վթար կամ մեկ այլ պատահար լիներ, ամբողջ քաղաքը օրերով կխոսեր այդ մասին: Վարորդներն ահաբեկված կպատմեին վթարված մեքենաների, վիրավորների կամ խցանման մեջ անցկացրած ժամերի մասին:
Այսօր այդ խցանումները սովորական, առօրյա տեսարաններ են դարձել, տեսնում ենք ամեն օր` պարտադիր, տեսնում ենք կոնկրետ վայրերում` էլի պարտադիր, տեսնում ենք նաև կոնկրետ ժամերի` նույնպես պարտադիր: Առավոտյան ֆիքսված ժամերին և երեկոյան՝ տուն դարձի ֆիքսված ժամերին՝ երթևեկության մեջ հայտնվելիս ոչինչ չի մնում, քան անիծել սեփական խելքն ու հայհոյել անբարեխիղճ պատասխանատուներին: Մեքենաները շատ են, խոսք չկա, չունենք մեծ քաղաքի շուքն ապահովող տրամվայ, մետրոն սահմանափակ կայարաններ ունի, իսկ արվարձանային մի շարք գոտիների բանը բուրդ է: Ի՞նչ եք կարծում, հարգելի պատկան մարմիններ, չունե՞ք որևէ փոքրիկ քաղաքի պրոբլեմատիկ տեսլական, մակետ կամ ինչ-որ սյուժե՝ օրինաչափ խցանումները «էտելու» համար: Հազար անգամ ուղղորդեցին ձեզ, թե ինչ անեք, իսկ դու՞ք: Հապա փորձեք ձեր աշխատանքի մեկնարկային ժամը տեղափոխել, բնականաբար` նաև հետդարձինը, մյուս աշխատողների բալանսավորված ժամային գոտի մտեք, և վստահ եմ` առաջին ազդանշանը սպասել չի տա, ու մի քանի օրում կնկատեինք մեր քաղաքի «էտված» գոտիները:
Մի՞թե դժվար է այս աննշան թվացող փորձն անելը: Ձեռնարկե՛ք, ձեզնից ոչինչ չի գնա:
Հայկ ՍԻՐՈՒՆՅԱՆ
Հ.Գ. Ի դեպ, Երևանի քաղաքապետ Կարգին Հայկոն... Ներեցեք, Հայկ Մարությանը, ժամանակին օրը տասն անգամ խոստանում էր, որ տրանսպորտի ու երթևեկության խնդիրը լուծվելու է, ավելին, Երևանի խնդիրներին հետամուտ վազվզելու է քաղաքում, բայց, փաստորեն, խաբեց: