Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Հեռանալով Քրիստոս Աստծո հավատից աննկատ ջլատվում, թուլանում և ավելի խոցելի ենք դառնում

Հեռանալով Քրիստոս Աստծո հավատից աննկատ ջլատվում, թուլանում և ավելի խոցելի ենք դառնում
09.07.2019 | 00:03

Մարդը սկսվում է ընտանիքում և հարատևում իր ազգի շարունակականությամբ, ազգը սկսվում է ընտանիքից և շարունակվում իր գենն ու արժեքները կրող ամեն մի մարդու ծնունդով:
Այսօրվա ապազգային աշխարհը անդեմ ու անարմատ, անմշակույթ ու անարժեք, ապիկար ու ապաշնորհ համաշխարհային ղեկավարների հեղինակած` աղանդներ, համասեռամոլներ, դիվապաշտներ և մարդկային հասարակության այլ թափոններ արտադրող ու հաստատագրող հակամարդկային օրենքներով է շարժվում:


Այդ օրենքները պարտադրվում են նաև հայերիս, մեզ, որ երբեք օրենքների, սահմանադրության կամ բարոյական նորմերի սահմանման ու կիրառման ոլորտում երբևէ որևէ խնդիր չենք ունեցել, անգամ կարող ենք վարպետաց դասեր կազմակերպել ամերիկաների ու Եվրոպաների «առաջադեմ» առաջնորդների համար: Ինքն իրեն «հետքրիստոնեական» հռչակած «Եվրոպաներից» քրիստոնեական արժեքներ քերող մեր «հայրենանվեր» պաշտոնյաները կամ զբաղված են ինքնախաբեությամբ, կամ էլ կրկին զբաղված են ինքնախաբեությամբ, քանզի հայրենիքի դավաճանները երբեք չեն փառավորվում: Ազգադավ ծայրահեղականների մոլագարությունը այնքան է խելահեղացել, որ ամենևին էլ զարմանալի չի լինի, եթե շատ մոտ ապագայում «բարոյականություն-կարծրատիպ» հոմանիշ զույգին ընկերանա «հայ-գեյ» նույնիմաստ զույգը. համաձայնեք` տարբերությունն աննշա՛ն է, չնչի՛ն:


Մենք չունենք ազգի ապագայով մտահոգ մտավորականություն, չնայած ունենք մտածող ու մտահոգ անհատներ, չունենք համախմբող ուժ, և վերջապես` չունենք համախմբող գաղափար, չունե՛նք, որովհետև ոչի՛նչ չունենք, որովհետև ինքնակամ հրաժարվել ենք այն ամենից, ինչ երբևիցե ունեցել ենք, հրաժարվել ենք մեր անցյալից, ինչպես տերևը կարող է հրաժարվել իրեն սնող արմատից, որովհետև ինքը վերևում` ճյուղին է, իսկ արմատը տեսադաշտից դուրս` հողում (իսկ միգուցե այն չկա՞ էլ). երբ տերևները դեղնում են ու թափվում, արմատները, որոնք հաստա՛տ կան, դրանից չեն չորանում, ընդամենը խնայում են ուժերը` գարնան հրովարտակով հողից նոր տերևներ պեղելու համար: Իսկ ե՞րբ հասցրինք զրկվել մեր ներքին և արտաքին նկարագրից, զրկվեցինք դետալ առ դետալ. կարճացան փեշերը, նեղացան փողքերը, պրկվեցին փողկապները, վերջապես` փոխանակվեցին հագուստները. հայելու մեջ տեսնելով մեր արտացոլանքը` մենք առանց որևէ դժվարության համոզվեցինք, որ դա մեր ներքին էության ու նկարագրի ճշգրիտ արտացոլումն է, հավատացինք հեշտ, որովհետև հեշտ էլ մոռացանք ու հրաժարվեցինք ինքներս մեզնից: Սկսեցինք ապրել «ինչպես բոլոր մարդիկ»` տոգորված «համամարդկային» իդեալներով: Արարչից ավելի «ստեղծագործ» և Աստծուց ավելի «մարդասեր» էակներ հոգացին, որ մենք մոռանանք այն ամենը, ինչ մեզ խանգարում է «ազատ» ապրել: Հայ մարդն աննկատ հեռացել է իր արմատներից` տուրք տալով փողապաշտությանն ու փորապաշտությանը: Եվրոպական ազգակործան սուտ և սին արժեքները և «ազատության» կոչերը ստրկացնում են մարդուն:
Հեռանալով Քրիստոս Աստծո հավատից, Եկեղեցուց` մենք աննկատ ջլատվում, թուլանում և ավելի խոցելի ենք դառնում, այդ արդեն ապացուցել է պատմությունը: Մենք Աստծուց որպես ողորմություն ստացել ենք շատ շնորհալի հոգևոր և աշխարհիկ առաջնորդներ, որոնք իսկապես առաջնորդել են մեզ դեպի Քրիստոս, բայց մեր ընթացքը շեղվեց, հենց որ նրանց իսպառ կորցրինք մեր տեսադաշտից, ավելի շուտ` հենց որ մեր տեսադաշտում հայտնվեց «նորին գերազանցություն մեծն մամոնան»: Ի զուր չէր, որ Քրիստոս ասում էր. «Չե՛ք կարող և՛ Աստծուն ծառայել, և՛ մամոնային»: Սակայն հնարամիտ հայը «գտավ» ելքը. նա աստվածացրեց մամոնային` ստեղծելով Քրիստոսի խոսքի հերքման հնարավորության միֆը: Այսօր մենք մեզ պահանջատեր ենք հայտարարում Թուրքիայի նկատմամբ, պահանջում ենք փոխհատուցում, սակայն չենք ուզում լսել պահանջատեր Քրիստոսին, որը մեզնից Մեծ եղեռնի բոլոր անմեղ զոհերի արյան հատուցումն է պահանջում, որովհետև մենք էլ պակաս եղեռնագործներ չենք, և մեզ ատելի թուրքի` «դուք ձեր Քրիստոսին փոխել եք ոսկու հետ» հանդիմանությունը նույն ուժգնությամբ մե՛ր ականջին է հնչում, պարզապես մենք արդեն ոչ թե խուլ ենք ձևանում, այլ իսկապես խլացել ենք, մեր ականջները տեղին և ժամանակին չօգտագործելու պատճառով: Ով դեռևս լսելու ականջ ունի, թող լսի. հնարավոր չէ մի ականջով լսել դրամի զնգոցը, մյուսով` Քրիստոս Աստծո պատգամները:


«Մարդը մարդ է» այդ ծեծված ու ճմռթված արտահայտությունն այսօր ամենաշատը օգտագործում, ավելի ճիշտ, շահագործում են դարվինիզմի ուղղաձիգ գոյաքարշության մնացուկները: Այո՛, ամենայն պատասխանատվությամբ կրկնում եմ` մարդը մարդ է, երբ որ մարդ է, իսկ երբ մարդը ինքնակամ դադարում է մարդ լինելուց, նա այլևս չի կարող մարդ լինել: Մարդը իր սահմանումն ունի. «Աստված մարդուն ստեղծեց Իր պատկերով և նմանությամբ»,- սա ասվում է մարդու մասին, որը անասունների մեջ իր նման մեկին չգտավ, ինչի արդյունքում Աստված արարեց կնոջը և մարդկային զույգին տվեց երանելի պատգամ-օրհնությունը. «Աճեցե՛ք և բազմացե՛ք, իշխեցե՛ք»: Մարդը որպես իշխան ստեղծվեց, բայց չհասկացավ իր պատիվը, «հավասարվեց անբան անասուններին և նմանվեց նրանց», սա էլ ասվում է կապիկի առաջադեմ հետնորդի` «մարդու» մասին:


Ի տարբերություն հունարեն «էթնոս» բառի, «ազգը» զուտ հայերեն է և գրաբարից թարգմանվում է «տեսակ», այսինքն ազգը որոշակի տեսակային առանձնահատկություններ կրող անհատների հավաքականությունն է: Երբ անհատից ազգ տանող ճանապարհին կան խոչընդոտներ, դրանք կարելի է հաղթահարել, իսկ երբ բացակա են քայլերը, ազգը, միասնությունը և հենց անհատի իմաստավորված լինելությունը դառնում են հեռացող ու անհասանելի, ինչու ոչ, նաև անցանկալի ու անհետապնդելի նպատակ:
Գիտակցու՞մ ենք` ովքեր են դեպի Քրիստոս մեր քայլերը կասեցնողները...

Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Գորիս

Դիտվել է՝ 600

Մեկնաբանություններ