Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Պատ­մու­թ­յուն են կեր­տել

Պատ­մու­թ­յուն են կեր­տել
01.10.2019 | 00:32
Նրանք ար­դեն պատ­մու­թյուն են դար­ձել, ո­րով­հետև ի­րենք են ի­րենց պատ­մու­թյու­նը կեր­տել` երևա­նյան վեր­ջին ա­վե­լի քան կես­դա­րյա մտա­վո­րա­կան Երևա­նի պատ­մու­թյու­նը։ Շա­տե­րի, հատ­կա­պես ա­վա­գա­գույն սերն­դի մտա­վո­րա­կան­նե­րի, գրող­նե­րի հետ հպան­ցիկ մտեր­մու­թյունն ինձ այ­սօր ան­մո­ռաց պա­հեր արթ­նաց­նե­լով է «մտա­հո­գում»։ Նրանց կո­րո­վը ա­մե­նուր էր՝ ի­րենց ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րում և երևա­նյան փո­ղոց­նե­րում, պու­րակ­նե­րում, սր­ճա­րան­նե­րում, որ­տեղ որ լի­նում էին՝ ոգևո­րանք տա­րա­ծե­լով. կար­ծես քա­ղա­քի տու­ֆա­կերտ սյու­նա­շա­րե­րին դր­վագ­ված էր նրանց շն­չա­ռու­թյու­նը...
Ա­հա կանգ­նած է բա­նաս­տեղծ, ար­ձա­կա­գիր ՄԿՐ­ՏԻՉ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԸ: Սարգ­սյա­նը՝ մեծ հայ­րե­նա­կա­նում ե­րի­տա­սար­դի իր ա­րյու­նը ըն­ծա բե­րած Դի­վի­նի­չը՝ կի­սաայր­ված ծխա­խո­տը ձեռ­քին գրող­նե­րի տան դռան մոտ՝ մի քա­նի, նույ­նիսկ ան­ծա­նոթ մտե­րիմ­նե­րով շր­ջա­պատ­ված։ Իսկ գրա­կան-մշա­կու­թա­յին ե­զա­կի հա­վա­քա­տե­ղի հա­մար­վող գրող­նե­րի տան սր­ճա­րա­նում մի սե­ղա­նի շուրջ «լռե­լյայն» վե­ճի բռն­ված, ի­րենց «հին օ­րե­րի եր­գե­րից» մեզ պա­տա­ռիկ­ներ էին փո­խան­ցում իր լռու­թյամբ մեզ «կազ­դու­րող» գրող թարգ­մա­նիչ ԽԱ­ՉԻԿ ՀՐԱ­ՉՅԱ­ՆԸ և նրա զրու­ցըն­կեր, հույժ տղա­մար­դա­վա­յել, Րաֆ­ֆու զար­մից սեր­ված՝ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԵՍ ՂՈՒ­ԿԱ­ՍՅԱ­ՆԸ՝ Հով­հան­նես Ա­րա­մի­չը, «Ոս­կան Երևան­ցի» և «Բոգ­դան Սալ­թա­նով» վե­պե­րի հե­ղի­նա­կը, որն օ­րե­րից մի օր սր­ճա­րա­նում եռ­ման սուր­ճը միան­գա­մից «դա­տար­կեց»՝ կար­ծե­լով, թե իր նա­խընտ­րած «Հո­բե­լյա­նա­կան» կո­նյա­կի հեր­թա­կան բա­ժակն է, բայց ի զար­մանս շա­տե­րի ան­վր­դով մնաց, կար­ծես ո­չինչ չէր պա­տա­հել։ Շա­տե­րի հա­մար գու­ցե և զար­մա­նա­լի թվա, նա 60-ա­կան թվա­կան­նե­րին հն­չող, երևա­նյան կո­լո­րի­տով շն­չող եր­գե­րի տեքս­տե­րի հե­ղի­նակն էր։
Կար մարդ­կա­յին տե­սա­կի բազ­մա­զա­նու­թյուն. յու­րա­քան­չյու­րը իր սի­րով ու ստեղ­ծա­գործ նվի­րու­մով էր գու­նա­փո­խում քա­ղա­քի գու­նապ­նա­կը. շա­տե­րին չեմ կա­րող հի­շել, բայց անհ­րա­ժեշտ էլ չէ, ո­րով­հետև մտա­ծե­լա­կեր­պով միա­կամ ու միա­շունչ էին, ընդ­հա­նուր մի­ջա­վայր ստեղ­ծող, մի­ջա­վայ­րի ո­գե­կիր, եր­բեմն փոքր-ինչ ա­մոթ­խա­ծու­թյունս զս­պե­լով իմ շատ սի­րե­լի, պատ­կա­ռազ­դու Խա­չիկ Հրա­չյա­նին խնդ­րում էի պատ­մել Չա­րեն­ցից, Մա­հա­րուց, Մկր­տիչ Ար­մե­նից։ Նա ժպ­տում էր, ու ինչ որ այդ պա­հին արթ­նա­նում էր իր հի­շո­ղու­թյուն­նե­րի հետ­նա­բե­մում, պատ­մում էր՝ իր սա­կա­վա­խո­սու­թյամբ իմ հե­տաք­րք­րու­թյու­նը ա­վե­լի էր խան­դա­վառ­վում։ ՈՒ ես մտո­վի «թեր­թում էի» Գուր­գեն Մա­հա­րու «Չա­րենց Նա­մե»-ն։ Այդ օ­րե­րին ա­վագ գի­տաշ­խա­տող էի աշ­խա­տում Չա­րեն­ցի տուն-թան­գա­րա­նում, և ին­քը ինձ հա­մար ա­վե­լի քան ա­ներևա­կա­յե­լի էր իբրև մարդ, թե­կուզ այն պատ­ճա­ռով, որ Չա­րենցն էր ի­րեն մկր­տել Հրա­չյան գր­չա­նու­նով և կար­ծեմ «Մկան­նե­րի լի­րի­կա» ժո­ղո­վա­ծուն էր խմ­բագ­րել-հրա­տա­րա­կել։ Այդ տա­րի­նե­րի հան­դի­պում­նե­րից ստա­ցած տպա­վո­րու­թյուն­ներս ոչ միայն ան­ջն­ջե­լի են, այլև ան­հա­վա­տա­լի։ 1988-ի հա­մազ­գա­յին զար­թոն­քը «յոթ սա­րի» հետևից աս­տի­ճա­նա­բար գլուխ էր բարձ­րաց­նում, և գրե­թե բո­լո­րը հա­ճախ էին հի­շում Շի­րա­զին, Սևա­կին, Գալ­շո­յա­նին, իսկ բուն շարժ­ման ըն­թաց­քում ցա­վով նշում, որ նրանք այս օ­րե­րը պետք է վա­յե­լեին՝ նա­խա­կա­րա­պետ­նե­րը այդ օ­րե­րի։
Նրանք այ­սօր քա­րա­քան­դակ պատ­մու­թյուն են. ո՞վ կհա­վա­տար, որ փուլ առ փուլ ըն­թա­ցող մեր ոչ հե­ռա­վոր ան­ցյա­լը այ­սօր նախ և ա­ռաջ նրան­ցով է կեն­սու­նակ, և մենք տա­րա­ծու­թյան և ժա­մա­նա­կի կո­րուստ ա­մենևին չենք ապ­րել ու շա­րու­նա­կում ենք չապ­րել. ես այդ օ­րե­րի իմ բա­վա­րար­վա­ծու­թյու­նից տա­կա­վին ան­հա­գուրդ՝ կար­ծես թե մի պահ ու­զում եմ ինք­նա­խոս­տո­վա­նել. «կա­րե­լի էր, չէ՞, մի քիչ շուտ ծն­վել»` լիար­ժեք բա­վա­րար­վա­ծու­թյուն ապ­րե­լու և նո­րո­վի վե­րապ­րե­լու հա­մար։
Ար­թուր ԱՆԴ­ՐԱ­ՆԻ­ԿՅԱՆ
Դիտվել է՝ 1721

Մեկնաբանություններ