Մեզ ոչինչ դաս չի լինում
31.01.2020 | 11:07
Մեր երկրում արդեն ամեն ինչ ծաղր ու ծանակի է վերածվել։ Ոչ մի առողջ միտք, վերլուծություն, քայլ, խոսք տեղ չունեն։ Կառավարման օղակում խելքի ու մտքի համընդհանուր սով է։ Այն մեթոդները, որոնցով այսօր աշխատում է իշխանությունը, և այն գործիքները, որոնցով փորձում է պայքարել ընդդիմախոսների դեմ, անհեթեթություն են։ Թատրոն՝ անտաղանդ ու անհաջող դերակատարներով։ Ամեն անգամ թվում է, թե էլ հնարավոր չէ դրանից ներքև գահավիժել, բայց ավաղ։ Չենք խոսի քծնանքի «գործիք» գրչից ու բանակի օրը բեմադրված կինոյից։ Դրանց անտրամաբանական բնույթի, զավեշտի ու ողբերգության մասին գիտակցում են գրեթե բոլորը։ Պարզապես մի նկատառում. եթե ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանից ազատվելու միակ «զենքը» գրիչն է, ուրեմն աշխարհի բոլոր օրենքներն անպետք են, բարոյականության նորմերը՝ անտեղի։ Եթե բանակի օրով ասֆալտին «փռածները» լինեին անգամ թմրամոլներ, ապօրինի զինամթերքի արսենալ ունեցողներ, միևնույն է, դա այն օրը չէր, որ նման բեմադրություն անեին։ Դա ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ վերաբերմունք բանակի ու զինվորի հանդեպ։ Ինչպես կարելի էր այդ նվիրական օրն այդպես փչացնել, հարամել։ Իսկ երբ պարզվեց, որ բերման ենթարկվածները ոչ ապօրինի զենք ունեն, ոչ էլ անգամ թմրամոլ են, ակնհայտ դարձավ, թե որքան անկարևոր է իշխանության համար բանակը։ Դուք ձեզ քաղաքակրթող իշխանություն եք համարում, ճիշտն ասած, չգիտեմ՝ զուգարանակոնքից այն կողմ ինչ քաղաքակրթական չափորոշիչներ եք սահմանել, բայց հաստատ դուք չէ, որ հասարակությանը «կրթողի» դերում պիտի հանդես գաք։
Սակայն այսօր արդեն իշխանության խնդիրները, բացթողումներն ու որակն ախտորոշելու ժամանակը չէ։ Ավարտվել է նաև «թողեք, թող աշխատեն»-ի ժամանակը։ Աշխատեցին 2 տարի, ու հիմա ո՞րն է մեր քաղաքական օրակարգը։ Ղարաբաղյան բանակցություններից ընդամենը ժամեր առաջ «ճտիկով» գրիչի մասին ենք բոլորս գիտահետազոտական-միտահետազոտական խոր վերլուծություններ անում։ Մինչդեռ մեր գործողություններն ու քայլերը լրիվ այլ հարթությունում պիտի լինեին, մեզ դաս չի լինում ոչինչ, ոչ հարևանների չարամիտ նկրտումները, ոչ աշխարհաքաղաքական օր օրի մեծացող վտանգները, ոչ մեր քթի տակ ընթացող վտանգավոր զարգացումները։ Ոչ մի բան։ Մեզ, բացի ՍԴ նախագահի հեռացումից, նախկին իշխանության այս կամ այն չինովնիկին բռնելուց ու երկրի խնդիրների ողջ բեռն ամեն անգամ նախկինների ժառանգություն համարելուց, ոչինչ չի հետաքրքրում։ Որքա՞ն պիտի այս տեղապտույտում մնանք։ Որքան պիտի մեր ժամանակն ու ռեսուրսները ծախսենք այս անմիտ, անպտուղ քննարկումների վրա և մեծ հաշվով էլ ժամանակ ունե՞նք արդյոք մեզ նման «շռայլություններ» թույլ տալու համար։
Այսպիսի քաղաքական օրակարգի առկայության պայմաններում դժվար է ասել, թե որն է ստեղծված իրավիճակից ելքը։ Ոմանք ասում են, թե ժամանակն է, որ իշխանությունները սթափվեն, կանգ առնեն։ Սա՞ է լուծումը։ Հազիվ թե, որովհետև դժվար է փոխել մարդկանց էությունը, տեսակը, բնույթն ու որակը։ Մյուսները պնդում են, թե պետք է օր առաջ ազատվել այս իշխանություններից։ Ասել է՝ հերթական ցնցումը պիտի լինի։ Սա էլ մի քանի առումներով է շատ վտանգավոր։ Հետո էլ մինչև հիմա դեռ չունենք այդ հարցի շուրջ համախմբված ընդդիմություն, ո՞վ է այդ շարժումը գլխավորելու, և ու՞մ ժողովուրդը կտեսնի որպես ընդդիմություն։ Այս տեսանկյունից ընդդիմությունն ու իշխանությունը կարծես նույն սանդղակի վրա են՝ օր օրի ժողովրդի վստահությունը կորցնող իշխանություն և արդեն վստահությունը կորցրած ընդդիմություն։ Գնալ արտահե՞րթ, թե՞ հերթական ընտրությունների։ Իշխանության համար արտահերթ ընտրությունն ինքնասպանություն կլինի, իսկ եթե այս բոլոր տարբերակները չաշխատեն, ամեն ինչ կլինի հերթական ընտրություններով։ Իսկ թե մինչ այդ այս իշխանությունն ինչեր կանի, միայն կարելի է ենթադրել։ Բայց երբեք չպետք է մոռանալ, որ ուրբաթը շաբաթից շուտ է գալիս։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ