Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Մեզ ո­չինչ դաս չի լի­նում

Մեզ ո­չինչ դաս չի լի­նում
31.01.2020 | 11:07
Մեր երկ­րում ար­դեն ա­մեն ինչ ծաղր ու ծա­նա­կի է վե­րած­վել։ Ոչ մի ա­ռողջ միտք, վեր­լու­ծու­թյուն, քայլ, խոսք տեղ չու­նեն։ Կա­ռա­վար­ման օ­ղա­կում խել­քի ու մտ­քի հա­մընդ­հա­նուր սով է։ Այն մե­թոդ­նե­րը, ո­րոն­ցով այ­սօր աշ­խա­տում է իշ­խա­նու­թյու­նը, և այն գոր­ծիք­նե­րը, ո­րոն­ցով փոր­ձում է պայ­քա­րել ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի դեմ, ան­հե­թե­թու­թյուն են։ Թատ­րոն՝ ան­տա­ղանդ ու ան­հա­ջող դե­րա­կա­տար­նե­րով։ Ա­մեն ան­գամ թվում է, թե էլ հնա­րա­վոր չէ դրա­նից ներքև գա­հա­վի­ժել, բայց ա­վաղ։ Չենք խո­սի քծ­նան­քի «գոր­ծիք» գր­չից ու բա­նա­կի օ­րը բե­մադր­ված կի­նո­յից։ Դրանց անտ­րա­մա­բա­նա­կան բնույ­թի, զա­վեշ­տի ու ող­բեր­գու­թյան մա­սին գի­տակ­ցում են գրե­թե բո­լո­րը։ Պար­զա­պես մի նկա­տա­ռում. ե­թե ՍԴ նա­խա­գահ Հրայր Թով­մա­սյա­նից ա­զատ­վե­լու միակ «զեն­քը» գրիչն է, ու­րեմն աշ­խար­հի բո­լոր օ­րենք­ներն ան­պետք են, բա­րո­յա­կա­նու­թյան նոր­մե­րը՝ ան­տե­ղի։ Ե­թե բա­նա­կի օ­րով աս­ֆալ­տին «փռած­նե­րը» լի­նեին ան­գամ թմ­րա­մոլ­ներ, ա­պօ­րի­նի զի­նամ­թեր­քի ար­սե­նալ ու­նե­ցող­ներ, միևնույն է, դա այն օ­րը չէր, որ նման բե­մադ­րու­թյուն ա­նեին։ Դա ոչ այլ ինչ էր, ե­թե ոչ վե­րա­բեր­մունք բա­նա­կի ու զին­վո­րի հան­դեպ։ Ինչ­պես կա­րե­լի էր այդ նվի­րա­կան օրն այդ­պես փչաց­նել, հա­րա­մել։ Իսկ երբ պարզ­վեց, որ բեր­ման են­թարկ­ված­նե­րը ոչ ա­պօ­րի­նի զենք ու­նեն, ոչ էլ ան­գամ թմ­րա­մոլ են, ակն­հայտ դար­ձավ, թե որ­քան ան­կարևոր է իշ­խա­նու­թյան հա­մար բա­նա­կը։ Դուք ձեզ քա­ղա­քակր­թող իշ­խա­նու­թյուն եք հա­մա­րում, ճիշտն ա­սած, չգի­տեմ՝ զու­գա­րա­նա­կոն­քից այն կողմ ինչ քա­ղա­քակր­թա­կան չա­փո­րո­շիչ­ներ եք սահ­մա­նել, բայց հաս­տատ դուք չէ, որ հա­սա­րա­կու­թյա­նը «կր­թո­ղի» դե­րում պի­տի հան­դես գաք։
Սա­կայն այ­սօր ար­դեն իշ­խա­նու­թյան խն­դիր­նե­րը, բաց­թո­ղում­ներն ու ո­րակն ախ­տո­րո­շե­լու ժա­մա­նա­կը չէ։ Ա­վարտ­վել է նաև «թո­ղեք, թող աշ­խա­տեն»-ի ժա­մա­նա­կը։ Աշ­խա­տե­ցին 2 տա­րի, ու հի­մա ո՞րն է մեր քա­ղա­քա­կան օ­րա­կար­գը։ Ղա­րա­բա­ղյան բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րից ըն­դա­մե­նը ժա­մեր ա­ռաջ «ճտի­կով» գրի­չի մա­սին ենք բո­լորս գի­տա­հե­տա­զո­տա­կան-մի­տա­հե­տա­զո­տա­կան խոր վեր­լու­ծու­թյուն­ներ ա­նում։ Մինչ­դեռ մեր գոր­ծո­ղու­թյուն­ներն ու քայ­լե­րը լրիվ այլ հար­թու­թյու­նում պի­տի լի­նեին, մեզ դաս չի լի­նում ո­չինչ, ոչ հարևան­նե­րի չա­րա­միտ նկր­տում­նե­րը, ոչ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան օր օ­րի մե­ծա­ցող վտանգ­նե­րը, ոչ մեր քթի տակ ըն­թա­ցող վտան­գա­վոր զար­գա­ցում­նե­րը։ Ոչ մի բան։ Մեզ, բա­ցի ՍԴ նա­խա­գա­հի հե­ռա­ցու­մից, նախ­կին իշ­խա­նու­թյան այս կամ այն չի­նով­նի­կին բռ­նե­լուց ու երկ­րի խն­դիր­նե­րի ողջ բեռն ա­մեն ան­գամ նախ­կին­նե­րի ժա­ռան­գու­թյուն հա­մա­րե­լուց, ո­չինչ չի հե­տաք­րք­րում։ Որ­քա՞ն պի­տի այս տե­ղապ­տույ­տում մնանք։ Որ­քան պի­տի մեր ժա­մա­նակն ու ռե­սուրս­նե­րը ծախ­սենք այս ան­միտ, անպ­տուղ քն­նար­կում­նե­րի վրա և մեծ հաշ­վով էլ ժա­մա­նակ ու­նե՞նք ար­դյոք մեզ նման «շռայ­լու­թյուն­ներ» թույլ տա­լու հա­մար։
Այս­պի­սի քա­ղա­քա­կան օ­րա­կար­գի առ­կա­յու­թյան պայ­ման­նե­րում դժ­վար է ա­սել, թե որն է ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կից ել­քը։ Ո­մանք ա­սում են, թե ժա­մա­նակն է, որ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը սթափ­վեն, կանգ առ­նեն։ Սա՞ է լու­ծու­մը։ Հա­զիվ թե, ո­րով­հետև դժ­վար է փո­խել մարդ­կանց էու­թյու­նը, տե­սա­կը, բնույթն ու ո­րա­կը։ Մյուս­նե­րը պն­դում են, թե պետք է օր ա­ռաջ ա­զատ­վել այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րից։ Ա­սել է՝ հեր­թա­կան ցն­ցու­մը պի­տի լի­նի։ Սա էլ մի քա­նի ա­ռում­նե­րով է շատ վտան­գա­վոր։ Հե­տո էլ մինչև հի­մա դեռ չու­նենք այդ հար­ցի շուրջ հա­մախ­մբ­ված ընդ­դի­մու­թյուն, ո՞վ է այդ շար­ժու­մը գլ­խա­վո­րե­լու, և ու՞մ ժո­ղո­վուր­դը կտես­նի որ­պես ընդ­դի­մու­թյուն։ Այս տե­սան­կյու­նից ընդ­դի­մու­թյունն ու իշ­խա­նու­թյու­նը կար­ծես նույն սանդ­ղա­կի վրա են՝ օր օ­րի ժո­ղովր­դի վս­տա­հու­թյու­նը կորց­նող իշ­խա­նու­թյուն և ար­դեն վս­տա­հու­թյունը կորց­րած ընդ­դի­մու­թյուն։ Գնալ ար­տա­հե՞րթ, թե՞ հեր­թա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րի։ Իշ­խա­նու­թյան հա­մար ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյունն ինք­նաս­պա­նու­թյուն կլի­նի, իսկ ե­թե այս բո­լոր տար­բե­րակ­նե­րը չաշ­խա­տեն, ա­մեն ինչ կլի­նի հեր­թա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րով։ Իսկ թե մինչ այդ այս իշ­խա­նու­թյունն ին­չեր կա­նի, միայն կա­րե­լի է են­թադ­րել։ Բայց եր­բեք չպետք է մո­ռա­նալ, որ ուր­բա­թը շա­բա­թից շուտ է գա­լիս։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3443

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ