Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Նյու-Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան

Նյու-Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան
14.04.2020 | 00:07
Մինչ պան­դե­միան տա­նում է հա­զա­րա­վոր մարդ­կանց կյան­քեր (ու դեռ որ­քան կտա­նի, դեռ հայտ­նի չէ), աշ­խար­հի մե­ծե­րը խո­սում են «նոր աշ­խար­հա­կար­գի», այն է` կո­րո­նա­վի­րու­սից հե­տո «ինչ­պի­սի» աշ­խարհ ու­նե­նա­լու մա­սին:
Ա­մե­նա­հե­տաքր­քի­րը, թերևս, ոչ ան­հայտ, աշ­խար­հի աք­սա­կալ, քուրմ Հեն­րի Քի­սին­ջե­րի «մտա­հո­գու­թյուն­ներն» էին այդ առն­չու­թյամբ։ Պետք է «աշ­խա­տել «հետ­վի­րու­սա­յին» աշ­խար­հա­կար­գի ստեղծ­ման ուղ­ղու­թյամբ»,- ա­սում է 96-ա­մյա, հա­մաշ­խար­հա­յին գոր­ծըն­թաց­նե­րից հաս­կա­ցող, Նո­բե­լյան մր­ցա­նա­կի դափ­նե­կիր, իսկ որ ա­մե­նա­կարևորն է` փա­փուկ զար­գա­ցում­նե­րի ու փա­փուկ աշ­խար­հի կողմ­նա­կից, կտ­րուկ, պա­տե­րազ­մա­կան մի­ջամ­տու­թյուն­նե­րը բա­ցա­ռող հար­գար­ժան ան­ձը, որն ի դեպ բա­վա­կա­նին լավ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի ու­նի Վլա­դի­միր Պու­տի­նի հետ, ինչ­պես նաև մեր երկ­րում «պա­հա­կու­թյուն» ա­նող, պա­հես­տա­յի­նի նս­տա­րա­նին լե­թար­գիա­կան հան­գս­տու­թյամբ նս­տած, Քի­սին­ջե­րին Հա­յաս­տան հրա­վի­րած, ոչ ան­հայտ անգ­լիա­կան պա­լա­տի «մտե­րիմ», հա­մա­տե­ղու­թյամբ ՀՀ նա­խա­գահ Ար­մեն Սարգ­սյա­նի հետ… Ընդ ո­րում, թերևս, պետք էր այս­տեղ պաու­զան ձգել ու հարց­նել սույն «պեր­սո­նին». հար­գար­ժան նա­խա­գահ. Դուք ե­թե ոչ սե­փա­կան «գան­ձա­րա­նից» (իսկ մեր նա­խա­գա­հը բա­վա­կա­նա­չափ, կա­րե­լի է ա­սել` էլ ա­վե­լի «հար­գար­ժան» է այդ ա­ռու­մով), որևէ լու­մա-կո­պեկ չեք հատ­կաց­րել «փոքր ա­ծու, ապ­րուս­տը նսեմ» Ձեր հայ­րե­նի­քին` կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րի հա­մար, ա­պա կա­րող էիք, չէ՞, Ձեր կա­պե­րը, ընդ­հուպ մինչև ա­րա­բա­կան շեյ­խեր, օգ­տա­գոր­ծել, մի քա­նի գրոշ բե­րել Հա­յաս­տան` այդ նպա­տա­կով:
Ի­րեն հանձ­նենք Աստ­ծու «ո­ղոր­մա­ծու­թյա­նը», մենք դառ­նանք նրա մտե­րիմ պա­րոն Քի­սին­ջե­րին և մնա­ցած­նե­րին` ա­սե­լու, որ հետ­նա­բե­մա­յին պայ­քա­րը` հետ­կո­րո­նա­վի­րու­սյան աշ­խար­հի հա­մար այս օ­րե­րին այն­պի­սի ծա­վալ­նե­րի է հա­սել, որ ուղ­ղա­կի սար­սա­փե­լի է: Նախ` մո­դե­լա­վոր­ման տե­սան­կյու­նից: Ա­սա­ցինք` պա­րոն Հեն­րին կողմ­նա­կից է փա­փուկ լու­ծում­նե­րի:
Եվ ին­չով «փա­փուկ» չէ կո­րո­նա­վի­րու­սը. ան­ձայն-ան­ձուն, ան­փո­շի, ան­պայ­թյուն, և որ ա­մե­նա­կարևորն է` ոչ շատ ծախ­սա­տար: Տն­տե­սու­թյա՞ն է խփում: Ա­մենևին` ոչ: Ոչ «հա­մաշ­խար­հա­յին­նե­րի» տն­տե­սու­թյա­նը: Ե­թե հա­վա­տանք հետ­նա­բե­մա­յին ան­ցում­նե­րին, ա­պա ԱՄՆ-ը` յուր սա­տե­լիտ­նե­րի հետ, ա­հա­վոր պատ­րաստ­ված է «հետ­կո­րո­նա­վի­րու­սյան» աշ­խար­հի բո­լոր սցե­նար­նե­րին` ընդ­հուպ մինչև Թրամ­փի հնա­րա­վոր ֆիաս­կո­յից հե­տո` ԱՄՆ ու­ղիղ կա­ռա­վա­րում, ընդ­հուպ մինչև բուն­կեր­ներ ի­րենց էլի­տա­յի տե­ղա­փո­խում, ե­թե զար­գա­ցում­նե­րը չըն­թա­նան այն­պես, ինչ­պես ի­րենք են նա­խա­տե­սել: Իսկ այդ նա­խա­տե­սում­նե­րի մեջ է կր­կին ու հուժ­կու փչել ա­ռանց այն էլ պայ­թող դո­լա­րի փու­չի­կը (ԱՄՆ-ը ե­րեք տրի­լիոն դո­լար է նա­խա­տե­սել կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րի հա­մար, ո­րի տակ ա­հա­վոր լուրջ «խու­թեր» ու խո­չեր կան, ին­չին այ­սօր չենք անդ­րա­դառ­նա):
Մի այլ պատ­մու­թյուն է նաև Հա­մաշ­խար­հա­յին ա­ռող­ջա­պա­հա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը, ո­րի ձեռ­քե­րով էլ կար­ծես «խոչ ու խու­թե­րը» կյան­քի են կոչ­վում: Սույն հար­գար­ժան կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը փո­խա­նակ ա­մեն ինչ ա­նի վակ­ցի­նան ստեղ­ծե­լու-«գտ­նե­լու» հա­մար (ի դեպ, ա­ռան­ձին քն­նարկ­ման թե­մա է նաև այս կազ­մա­կեր­պու­թյան ղե­կա­վա­րի սպա­նու­թյան ա­ռեղծ­վա­ծը` կո­րո­նա­վի­րու­սը որ­պես պան­դե­միա հայ­տա­րա­րե­լու նա­խօ­րյա­կին), գրե­թե եր­րորդ ռայ­խի տո­նայ­նու­թյամբ` հայ­տա­րա­րում է, որ հայտ­նի չէ դեռ ինչ­քան եր­կար կշա­րու­նակ­վի պան­դե­միան, որ երկ­րորդ ա­լի­քը դեռ կլի­նի, հե­տո… երևի եր­րո՞ր­դը… չոր­րո՞ր­դը, մինչև աշ­խար­հի մե­ծե­րը հաս­կա­նան` ժա­մա­նա՞կն է ստեղ­ծե­լու «նոր աշ­խար­հա­կար­գը», ուր չեն լի­նի ծե­րե­րը, հի­վանդ­նե­րը, կա­ղե­րը, կույ­րե­րը, մար­դիկ, «փոքր ա­ծու», նոր­մալ տն­տե­սու­թյուն, ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան հա­մա­կարգ ու­նե­ցող ազ­գերն ու պե­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց հա­մար ե­կել է Քրիս­տոս:
Փաս­տո­րեն, կո­րո­նա­վի­րու­սը մինչ այս մեր ի­մա­ցած, «ա­մե­նա­հե­տաքր­քիր», ա­մե­նահ­զոր, ա­մե­նան­պա­տա­կա­յին Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հանն է, որ­տե­ղից պան­դե­միա­յից հե­տո երևա­լու է նոր աշ­խար­հը` իր տնա­մեր­ձե­րով ու տե­րե­րով հան­դերձ:
Սա­կայն այս ա­մե­նում կա մեկ «նո»: Ար­դյո՞ք ա­մեն ինչ կըն­թա­նա այն­պես, ինչ­պես ծրագ­րա­վո­րել են աշ­խար­հի մետ­րե­րը: Ար­դյոք ի­րենց բուն­կեր­նե­րում նրանք կկա­րո­ղա­նա՞ն ծվա­րել, պաշտ­պան­վել այն­պես, ինչ­պես պլա­նա­վո­րել են:
Կաս­կա­ծում ենք: Ա­սում եք` իսկ ին­չու՞ ոչ: Նույն այդ մար­դիկ ստեղ­ծե­ցին հա­մա­կենտ­րո­նաց­ման հուժ­կու ճամ­բար­ներ, Հիտ­լե­րի նմա­նը տա­րի­ներ իշ­խեց, սպա­նեց, ոչն­չաց­րեց, ԱՄՆ-ը հան­գիստ խղ­ճով ռմ­բա­կո­ծեց` մի՛-ջու՛-կա՛-յի՛ն ռում­բե­րով, Հի­րո­սի­ման ու Նա­գա­սա­կին. հիմ­նա­հա­տակ ա­րեց այդ քա­ղաք­նե­րը, խա­ղաղ բնակ­չու­թյա­նը, շր­ջա­կա մի­ջա­վայ­րը, այ­սօր ԱՄՆ-ը ծաղ­կում, կո­րո­նա­վի­րուս է «ար­տադ­րում» մի ա­վե­լի մեծ հմայ­քով ու նր­բա­գե­ղու­թյամբ, հե­տո ԵՄ-ի հետ ռմ­բա­կո­ծեց Ի­րա­քը, իբր կեն­սա­բա­նա­կան զենք կա այն­տեղ, պարզ­վեց` չկա, ոչ ոք դրա հա­մար որևէ մե­կին չա­սաց` աչ­քիդ վերևը հոնք կա, ին­չու՞ ռմ­բա­կո­ծե­ցիք այդ շեն եր­կի­րը, հե­տո Ե­գիպ­տոսն էր, Լի­բիան, Սի­րիան… հի­մա Ի­րա­նը`մի­գու­ցե:
Գու­ցե և: Սա­կայն կա նաև հա­վաս­տու­մը` աշ­խար­հի վեր­ջին օ­րե­րի մա­սին (տես` Աստ­վա­ծա­շուն­չը)։ Իսկ Գր­քի մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը կա­տար­վում են հատ-հատ:
ՈՒ ի­րենց ժա­մին: Էն­պես որ, այդ բուն­կեր­նե­րը կա­րող են և դրանք մտահ­ղա­ցած­նե­րին ընդ­հան­րա­պես պետք չգալ:
Զի` խոր­հուրդ մարդ­կանց, կամք Աստ­ծո:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5714

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ