Ֆրանսահայ լրագրող Լեո Նիկոլյանի մուտքը Հայաստան արգելել են: Նա «Զվարթնոց» օդանավակայանում հացադուլ է հայտարարել: «Ես Հայաստանից գնացողը չեմ, ես հենց այստեղ՝ «Զվարթնոց» օդանավակայանի անձնագրային բաժնում, հայտարարում եմ հացադուլ։ Առանց որոշումը ցույց տալու, առանց հիմնավորման արգելել են իմ մուտքը իմ հայրենիք։ Միգուցե` որովհետև լուսաբանել եմ Ոսկեպարի դեպքերը, եղել եմ Ոսկեպարում»,- իր տեսաուղերձում նշել է Նիկոլյանը:                
 

«Իշ­խա­նու­թ­յու­նը ոչ թե ինք­նա­հաս­տատ­վե­լու ձև է, այլ եր­կիր կա­ռու­ցե­լու գոր­ծիք»

«Իշ­խա­նու­թ­յու­նը ոչ թե ինք­նա­հաս­տատ­վե­լու ձև է, այլ եր­կիր կա­ռու­ցե­լու գոր­ծիք»
17.04.2020 | 01:23
«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է «Լու­սա­վոր Հա­յաս­տան» խմ­բակ­ցու­թյան քար­տու­ղար ԳԵ­ՎՈՐԳ ԳՈՐ­ԳԻ­ՍՅԱ­ՆԸ:
-Պա­րոն Գոր­գի­սյան, ձեր խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար Էդ­մոն Մա­րու­քյանն այն տե­սա­կե­տին է, թե «իշ­խող թի­մի ձեռքն իշ­խա­նու­թյուն է ըն­կել, ու չգի­տի՝ ինչ­պես օգ­տա­գոր­ծի այն»: Այդ մա­սին նա օ­րերս Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ամ­բիո­նից հա­յա­տա­րա­րեց: Նման պն­դումն ին­չո՞վ է բա­ցատր­վում:
-Հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո վս­տա­հու­թյան շատ մեծ պա­շար ու պատ­րաս­տա­կա­մու­թյուն կար: Հա­նուն երկ­րի բո­լո­րը պատ­րաստ էին լծ­վելու աշ­խա­տան­քի ու ինչ-որ բան ա­նե­լու, բայց, ցա­վոք, վս­տա­հու­թյունն ու ե­ղած հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը ջուրն ըն­կան: Կա­ռա­վա­րու­թյու­նը շա­րու­նա­կում է պո­պու­լիս­տա­կան մո­տե­ցում­նե­րով քայ­լեր ա­նել, հայ­տա­րա­րել այն, ինչն ա­կան­ջա­հա­ճո է քա­ղա­քա­ցի­նե­րին: Այս ըն­թաց­քում որևէ հար­ցի հիմ­նա­րար լու­ծում չի տր­վել, հա­կա­ռա­կը՝ տար­բեր ո­լորտ­նե­րում լր­ջա­գույն ձա­խո­ղում­ներ ու­նենք, որ տա­րի­նե­րի ու մի­լիոն­նե­րի վնաս են տվել պե­տու­թյա­նը: Դի­տար­կենք, օ­րի­նակ, Քա­ղա­վիա­ցիա­յի կո­մի­տեն, որ, փաս­տո­րեն, միակ ո­լորտն է, որ­տեղ եվ­րո­պա­կան ըն­կե­րու­թյուն­նե­րից մե­կը ստու­գում­ներ է ի­րա­կա­նաց­րել ու խախ­տում­ներ հայտ­նա­բե­րել: Հարց է, որ ե­թե այլ ո­լորտ­նե­րում էլ հե­տա­զո­տու­թյուն­ներ ար­վեն, ինչ­պի­սի պատ­կեր կլի­նի:
-Ի դեպ, եվ­րո­պա­կան այդ կա­ռույ­ցի տրա­մադ­րած վեր­լու­ծու­թյուն-փաս­տա­թուղ­թը հրա­­պարակ­վե՞ց, ձեզ հա­սա­նե­լի դար­ձե՞լ է այն:
-Այդ փաս­տա­թուղ­թը ոչ միայն չհ­րա­պա­րակ­վեց, այլև զա­վեշ­տի ա­կա­նա­տես ե­ղա: Որ­պես Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի պատ­գա­մա­վոր, ով ի­րա­վունք ու­նի աշ­խա­տե­լու ան­գամ հույժ գաղտ­նի փաս­տաթղ­թե­րի հետ, դի­մել էի Քա­ղա­վիա­ցիա­յի կո­մի­տե՝ ստա­նա­լու այն, բայց ինձ պա­տաս­խա­նել էին, որ այն աշ­խա­տան­քա­յին օգ­տա­գործ­ման փաս­տա­թուղթ է ու են­թա­կա չէ հրա­պարկ­ման: Կո­մի­տեն այն­քան ոչ կոմ­պե­տենտ է, որ չի տի­րա­պե­տում, թե ում ինչ փաս­տա­թուղթ կա­րող է տրա­մադ­րել: Ոչ կոմ­պե­տենտ վե­րա­բեր­մունք ու գոր­ծե­լաոճ, ցա­վոք, տար­բեր ո­լորտ­նե­րում ենք տես­նում: Ցան­կա­ցած քն­նա­դա­տու­թյու­նից հե­տո բարձ­րա­գոչ, պո­պու­լիս­տա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ են ա­նում, թե «Սեր­ժի կամ Քո­չա­րյա­նի կող­մից եք», կամ «ե­թե մեզ դեմ եք, ա­պա դեմ եք նաև ժո­ղովր­դին ու պե­տա­կան շա­հին»: Բայց այս­պես պե­տու­թյուն չի կա­ռուց­վում: Հու­սով եմ՝ մեր գոր­ծըն­կեր­ներն ի վեր­ջո կհաս­կա­նան՝ ինչ է պետք ա­նել իշ­խա­նու­թյան հետ: Կհաս­կա­նան նաև, որ իշ­խա­նու­թյու­նը ոչ թե ինք­նա­հաս­տատ­վե­լու ձև է, այլ եր­կիր կա­ռու­ցե­լու գոր­ծիք:
-Էդ­մոն Մա­րու­քյա­նը ձեր­բա­կալ­ված կամ կա­լա­նա­վոր­ված ան­ձանց վե­րա­բե­րող օ­րեն­սդ­րա­կան նա­խա­ձեռ­նու­թյան քն­նարկ­ման ժա­մա­նակ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին հոր­դո­րում էր «Հրայր Թով­մա­սյան չլի­նել»: Ին­չու՞:
-Որևէ իշ­խա­նու­թյուն հա­վերժ չէ, մենք մեր գոր­ծըն­կեր­նե­րին կոչ էինք ա­նում և հի­մա էլ ենք ա­նում` չկրկ­նել նախ­կին­նե­րի սխալ­նե­րը, ո­րով­հետև տե­սանք, թե այդ սխալ­ներն ուր տա­րան ու ին­չի հան­գեց­րին: Ի­րենք, ի­հար­կե, կա­րող են վար­վել նույն կերպ, կա­րող են հղ­փա­նալ, ար­հա­մար­հել, բայց դրա վեր­ջա­բանն ախր տե­սել ենք, չէ՞: Մենք շա­րու­նա­կե­լու ենք մեր գործն ա­նել, թույլ չենք տա­լու, որ իշ­խա­նու­թյուն­ներն ի­րենց ա­մե­նա­թո­ղու­թյան մթ­նո­լոր­տում զգան:
-Բայց չէ՞ որ նույն թի­մի մեջ էիք, մի­մյանց ա­վե­լի լավ պետք է ճա­նա­չեիք, ե­թե այդ­քան տար­բեր էիք, ինչ­պե՞ս էիք հա­մա­գոր­ծակ­ցում, դա­շինք կազ­մում:
-Երբ կազմ­վում էր «Ելք» դա­շին­քը, մենք մի գեր­խն­դիր ու­նեինք՝ հաղ­թել գոր­ծող ռե­ժի­մին, որ երկ­րին մեծ վնաս­ներ էր պատ­ճա­ռել ու պատ­ճա­ռում: Այդ փու­լում փոր­ձե­ցինք մի կողմ դնել տար­բե­րու­թյուն­ներն ու հա­մախ­մբ­վել նմա­նու­թյուն­նե­րի շուրջ: Բայց ժա­մա­նա­կը ցույց տվեց, որ տար­բե­րու­թյուն­նե­րը չենք կա­րող ան­տե­սել: Դրանք ֆուն­դա­մեն­տալ տար­բե­րու­թյուն­ներ են, մենք, օ­րի­նակ, խո­սում ենք ինս­տի­տուտ­նե­րից, բայց դրան ի պա­տաս­խան ան­ձերն են երևան գա­լիս:
-Գա­լով օ­րախ­նդ­րին՝ որ­պես գոր­ծադ­րին վե­րահս­կող կա­ռույ­ցի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, ինչ­պե՞ս եք գնա­հա­տում կա­ռա­վա­րու­թյան և պա­րե­տա­տան աշ­խա­տան­քը՝ կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րում:
-Ո­րոշ քայ­լեր ու­շա­ցած էին: Կա­ռա­վա­րու­թյան մեր գոր­ծըն­կեր­նե­րը, ցա­վոք, մեզ չլ­սե­ցին, ե­թե գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը շատ ա­վե­լի վաղ սկ­սեին ու ի սկզ­բա­նե ա­վե­լի լուրջ վե­րա­բեր­վեին, մի­գու­ցե ա­վե­լի քիչ վա­րակ­ված­ներ ու մա­հեր ու­նե­նա­յինք: Բայց, ա­մեն դեպ­քում, ի­րա­վի­ճա­կը դեռ կա­ռա­վա­րե­լի ու կարևոր է, որ քա­ղա­քա­ցի­նե­րը, բարձր գի­տակ­ցու­թյուն դրսևո­րե­լով, հետևեն ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան կող­մից տր­վող խոր­հուրդ­նե­րին: Սո­ցիա­լա­կան ա­ջակ­ցու­թյան ծրագ­րե­րում բազ­մա­թիվ խն­դիր­ներ կան: Տպա­վո­րու­թյունն այն­պի­սին է, որ դրան­ցում այն­քան ֆիլտր­ներ են նե­րառ­ված, որ հնա­րա­վո­րինս քիչ շա­հա­ռու նե­րառ­վի այդ ծրագ­րե­րում: Գյու­ղատն­տե­սու­թյան ո­լոր­տում ընդ­հան­րա­պես քաոս է: Գյու­ղա­ցի­նե­րին օ­ժան­դա­կու­թյուն բան­կե­րի մի­ջո­ցով են փոր­ձում տալ, բայց դա այն պա­րա­գա­յում, երբ գյու­ղա­ցին վար­կու­նակ չէ: Բան­կե­րը, չի­մա­նա­լով՝ գյու­ղատն­տեսն ար­դյո՞ք սպառ­ման շու­կա ու­նի, խու­սա­փում են վարկ տրա­մադ­րե­լուց, ու ար­դեն տևա­կան ժա­մա­նակ վար­կե­րի տրա­մադր­ման գոր­ծըն­թա­ցը սա­ռեց­ված է: Ըն­դա­մե­նը պետք էր ան­մի­ջա­կան ա­ջակ­ցու­թյուն տրա­մադր­վեր հենց գյու­ղա­ցուն, ու դա պետք է լի­ներ ոչ միայն գու­մա­րի, այլև դիզ­վա­ռե­լի­քի ու սերմ­նա­ցուի տես­քով: Կա­րե­լի էր ուղ­ղոր­դել նաև, թե ինչ ցա­նի գյու­ղա­ցին, ո­րով­հետև հա­ճախ նրանք չգի­տեն՝ ին­չի՞ պա­հանջ է լի­նե­լու, ցա­նում են այն, ինչն ա­վե­լի մատ­չե­լի է, նվազ ներդ­րում պա­հան­ջող: Դա էլ իր հեր­թին կա­րող է հան­գեց­նել նրան, որ սե­զո­նին ինչ-որ մի բա­նի ա­վել­ցուկ կա­րող ենք ու­նե­նալ, հետևա­բար նաև՝ գնան­կում: Ցո­րեն ցա­նե­լը, օ­րի­նակ, ե­կամ­տա­բեր չէ, ու ե­թե նույն հո­ղի վրա այլ մշա­կա­բույս ցա­նի գյու­ղա­ցին, օ­գու­տը շո­շա­փե­լի շատ կլի­նի: Հի­մա ինչ-որ կերպ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը պե՞տք է հաս­կաց­նի գյու­ղա­ցուն, որ աշ­նա­նը, հնա­րա­վոր է, ցո­րեն ներ­մու­ծել չկա­րո­ղա­նանք, ո­րով­հետև հի­մա բո­լոր եր­կր­նե­րում պա­րե­նա­յին անվ­տան­գու­թյու­նը բարձր մա­կար­դա­կի վրա է դր­ված, հետևա­բար՝ ցո­րեն ցա­նե­լը խիստ անհ­րա­ժեշտ է: Սրանք այն հար­ցերն են, ո­րոնց պետք է ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նել, բայց, ցա­վոք, կա­ռա­վա­րու­թյու­նը մատ­նե­րի ա­րան­քով է նա­յում այս ա­մե­նին:
Զրույցը`
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆԻ
Դիտվել է՝ 9133

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ