Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Դա­տարկ խոս­քը դա­տարկ էլ ծն­վում է

Դա­տարկ խոս­քը դա­տարկ էլ ծն­վում է
02.06.2020 | 00:07
Սկզ­բից էր Խոս­քը: Եվ Խոսքն Աստ­ծո մոտ էր և Խոս­քը Աստ­ված էր: Կյան­քը Նրա­նով էր, և այդ կյան­քը մարդ­կանց հա­մար լույս էր (Հովհ. 1;1,4)։
« .... ո­րով­հետև Աստ­ված է, որ ա­սաց.-Խա­վա­րից թող լույս ծա­գի.- և Նա ծա­գեց­րեց մեր սր­տե­րում Աստ­ծո փառ­քի գի­տու­թյան լույ­սը, ո­րը ճա­ռա­գայ­թում է Հի­սուս Քրիս­տո­սի դեմ­քից»: (Բ Կորնթ. 4;6):
Աստ­ծո խոս­քը ա­րա­րում է ու կեն­սա­գոր­ծում, ո­ղոր­մում է ու շնոր­հա­զար­դում, դա­տում է ու դա­տա­պար­տում, բայց մենք կխո­սենք մարդ­կա­յի՛ն խոս­քի մա­սին: Ի­մաս­տուն­նե­րը ա­սում են. «Թող քո բե­րա­նը չշ­տա­պի, և ոչ էլ սիրտդ հապ­ճեպ խոսք ա­սի Աստ­ծո առջև, ո­րով­հետև Աստ­ված եր­կն­քում է, իսկ դու` երկ­րի վրա. դրա հա­մար էլ թող քո խոս­քե­րը սա­կավ լի­նեն» (Ժող. 5;1): «Փառքն ու ա­նար­գան­քը խոս­քի մեջ է, և մար­դու կոր­ծա­նումն` իր լեզ­վի վրա» (Սի­րաք 5;15): Այն ազ­դե­ցու­թյու­նը, ինչ ու­նի Աստ­ծո Խոս­քը ողջ տիե­զեր­քի վրա, նույ­նը ու­նի աստ­վա­ծա­կերպ մար­դու խոս­քը իր իսկ միկ­րո­տիե­զեր­քի վրա. մար­դու ար­տա­հայ­տած խոս­քը կա­րող է ցույց տալ նրա հո­գու վի­ճա­կը, կամ ար­տա­հայ­տու­թյու­նը լի­նել նրա թա­քուն ու բա­ցա­հայտ իղ­ձե­րի: Երբ մար­դը գո­հա­նում է իր ու­նե­ցա­ծով, դա նշան է նրա հոգևոր հա­սու­նու­թյան: «Մի ե­ղիր չա­փա­զանց ար­դար և ոչ էլ շատ ճար­տար, որ չլի­նի թե սխալ­վես, շատ ամ­բա­րիշտ մի ե­ղիր ու մի ե­ղիր խս­տա­բա­րո, որ չլի­նի թե տա­րա­ժամ մեռ­նես» (Ժող. 7;17-18),- այս­տեղ խոս­քը մար­դու ինք­նագ­նա­հա­տա­կա­նի մա­սին է: Պետք է լի­նել խո­նարհ ինք­նագ­նա­հա­տա­կա­նի մեջ և չա­փա­վոր` մեր «ե­սի» դրսևո­րում­նե­րում:
«Քո հո­գու խոր­հուրդ­նե­րի մեջ մի՛ բարձ­րաց­րու քեզ, որ­պես­զի քո ան­ձը չմոր­թոտ­վի զվա­րա­կի նման, այ­լա­պես քո տերևնե­րը կոչն­չաց­նես, քո պտուղ­նե­րը կկորց­նես և կմ­նաս իբրև չո­րա­ցած ծառ» (Սի­րաք 6;2-3): Եվ ե­թե մե­կը չա­սի` ես ո­չինչ եմ, չի վե­րա­փոխ­վի, քան­զի վե­րա­փո­խու­մը սկս­վում է մկր­տու­թյամբ, ո­րը նոր ա­րար­չու­թյուն է, իսկ Աստ­ված սո­վոր է ոչն­չի՛ց ստեղ­ծե­լու, բայց այս ան­գամ ար­դեն Աստ­ծո Խոս­քը հա­մա­գոր­ծակ­ցում է մարդ­կա­յին խոս­քի հետ: Ե­թե մար­դը ին­քը ի­րեն ո­չինչ չի կար­ծում, Աստ­ված օգ­նում է նրան հաս­կա­նա­լու սե­փա­կան ոչն­չու­թյու­նը. «Աստ­ված աշ­խար­հի ոչ­տոհ­միկ­նե­րին, ար­հա­մարհ­ված­նե­րին և ո­չինչ­նե­րին ընտ­րեց, որ­պես­զի ի­րենք ի­րենց մի բան կար­ծող­նե­րին ոչն­չի վե­րա­ծի, որ­պես­զի ոչ մի մարդ­կա­յին էակ չպար­ծե­նա Աստ­ծո ա­ռաջ» (Ա Կորնթ. 1;28-29): Ե­թե մար­դը ինքն ի­րեն դա­տարկ ա­նոթ չհա­մա­րի, Աստ­ված նրան շնոր­հով և օրհ­նու­թյամբ չի լց­նի: Հի­սուս փաս­տում է, որ մար­դու ար­տա­բե­րած չար խոս­քերն ու կա­տա­րած չար գոր­ծե­րը նախ մար­դու սր­տում են սկզբ­նա­վոր­վում: Հի­սուս պատ­վի­րում է նախ մաք­րել սիրտն ու միտ­քը, որ­պես­զի դրան­ցից ա­ծանց­վող խոս­քերն ու գոր­ծե­րը չլի­նեն վնա­սող ու գայ­թակ­ղեց­նող. «Ոչ մի տգեղ խոսք ձեր բե­րա­նից թող չել­նի, այլ միայն բա­րի խոս­քը, որ շի­նիչ է և օգ­տա­կար, որ­պես­զի շնոր­հով լց­վի նա, ով այն լսում է: Եվ մի՛ տրտ­մեց­րեք Աստ­ծո Սուրբ Հո­գին, ո­րով կնք­վե­ցիք փր­կու­թյան օր­վա հա­մար: Ա­մեն դառ­նու­թյուն, բար­կու­թյուն, զայ­րույթ, ա­ղա­ղակ և հայ­հո­յու­թյուն թող վե­րա­նան ձեզ­նից` ի­րենց չա­րու­թյամբ հան­դերձ: Մի­մյանց հետ ե­ղե՛ք քաղցր, գթած` նե­րե­լով մի­մյանց, ինչ­պես որ Աստ­ված նե­րեց մեզ Քրիս­տո­սով» (Եփ. 4;29-32): Աստ­ծո Խոս­քը Իր հետևորդ­նե­րին ևս իշ­խա­նու­թյուն է տվել ` խոս­քով հաս­տա­տել կամ ժխ­տել, ըն­դու­նել կամ մեր­ժել. «Եվ ե­թե մի քա­ղաք չըն­դու­նի ձեզ և չլ­սի ձեր խոս­քե­րը, այդ քա­ղա­քից դուրս գնա­լիս ձեր ոտ­քե­րից փո­շին թո­թա­փե­ցե՛ք» (Մատթ. 10;14): «Բայց ա­սում եմ ձեզ, թե մար­դիկ ի­րենց խո­սած ա­մեն դա­տարկ բա­նի հա­մար դա­տաս­տա­նի օ­րը հա­շիվ պի­տի տան, ո­րով­հետև` քո խոս­քե­րով պի­տի ար­դա­րա­նաս և քո խոս­քե­րով պի­տի դա­տա­պարտ­վես» (Մատթ. 12;36,37): Ան­կախ այն բա­նից, թե մար­դը խոս­քը ար­տա­բե­րում է որևէ մտադ­րու­թյամբ կամ ա­ռանց դրա, այդ խոս­քը ու­նի իր հա­մա­պա­տաս­խան ազ­դե­ցու­թյու­նը: Դրանք ան­հետևանք չեն անց­նում, և երբ Տե­րը զգու­շաց­նում է խոս­քի նպա­տա­կայ­նու­թյան անհ­րա­ժեշ­տու­թյան մա­սին, Նա ա­վե­լի շատ նկա­տի ու­նի հետևան­քը, որն իր հեր­թին բխում է խոս­քի կամ ա­րար­քի ո­րո­շա­կի դի­տա­վո­րու­թյու­նից: Աստ­ված մարդ­կանց տա­լիս է փրկ­վե­լու ա­մեն մի հնա­րա­վո­րու­թյուն, բայց այդ հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը անհ­նար է նկա­տել, երբ զգո­նու­թյու­նը քնած է: Այդ­պի­սի մի հնա­րա­վո­րու­թյուն է զգու­շա­ցու­մը դա­տարկ խոս­քից: Ինչ­պես գի­տենք` խոս­քը լի­նում է ներ­քին, բա­նա­վոր ու գրա­վոր. խոս­քը ծն­վում է մտ­քում, ար­տա­հայտ­վում է բա­նա­վոր և ամ­րա­կայ­վում է գրով: Դա­տարկ խոս­քը, ըստ էու­թյան, հենց դա­տարկ էլ ծն­վում է մտ­քում, որ դեռ լրիվ դա­տարկ­ված չէ խա­վա­րի ծվեն­նե­րից։
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 1708

Մեկնաբանություններ