«Փաստ չէ, որ ռուս խաղաղապահների հեռանալը Լեռնային Ղարաբաղից նույնական է Ռուսաստանի դուրս գալուն կովկասյան աշխարհաքաղաքական խաղից։ Անդրկովկասի նշանակությունը չափազանց մեծ է Եվրասիայի և, մասնավորապես, Մոսկվայի համար: Կարելի՞ է խոսել Ռուսաստանի նահանջի մասին, թե՞ իրականում մենք խոսում ենք կովկասյան տարածաշրջանային անվտանգության ողջ համակարգի վերագործարկման մասին: Մոսկվայի վիճակն ամենևին էլ այդքան անհուսալի չէ»,- ասել է ռուս քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը։                
 

Այն ա­մե­նը, ինչ պետք է ի­մա­նալ իշ­խա­նու­թ­յան ո­րա­կի մա­սին

Այն ա­մե­նը, ինչ պետք է ի­մա­նալ իշ­խա­նու­թ­յան ո­րա­կի մա­սին
19.06.2020 | 00:27
Երբ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը զար­մա­նում է, թե ինչն են սխալ ա­նում, որ քա­ղա­քա­ցի­նե­րը քա­մահ­րան­քով են վե­րա­բեր­վում ի­րենց և ի­րենց շր­ջա­պա­տող­նե­րի ա­ռող­ջու­թյա­նը, մի՞­թե չի հի­շում, թե այդ քա­մահ­րան­քի աղ­բյու­րը որ­տե­ղից է, ինչ­պե՞ս ստաց­վեց, որ օր ու գի­շեր հա­սա­րա­կու­թյա­նը ներ­կա­յաց­վող իշ­խա­նու­թյան հա­սա­րակ պա­հան­ջը չի կա­տար­վում։ Երբ մի քիչ հետ գնա ու հի­շո­ղու­թյունն էլ թար­մաց­նի, կհաս­կա­նա, թե ով է հան­րու­թյան մեջ նման վե­րա­բեր­մունք սեր­մա­նել, նախ­կի­նում ինչ էին ա­սում, հի­մա ինչ են դար­ձել։ Մենք կփոր­ձենք ըն­դա­մե­նը վեր­ջին օ­րե­րի քրո­նի­կա­յով ցույց տալ, թե իշ­խա­նու­թյու­նը որ­տե­ղից ուր հա­սավ։
Հու­նի­սի 15-ը պե­տա­կան խոր­հր­դա­նիշ­նե­րի օրն էր։ Իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րից, ո­րոնք օ­րը հա­զար ան­գամ ճա­մար­տա­կում են ան­կա­խու­թյու­նից, ինք­նիշ­խա­նու­թյու­նից, քա­նի՞­սը հի­շե­ցին այդ օ­րը ու շնոր­հա­վո­րե­ցին։ Նրանք՝ դեռ մի կողմ, իսկ այս օ­րե­րին ֆեյս­բու­քյան իր է­ջում հա­զար ու մի լու­սան­կար տե­ղադ­րող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հի­շե՞ց Հա­յաս­տա­նի դրո­շի, խոր­հր­դա­նիշ­նե­րի մա­սին։ Ին­չու՞ եր­կու բա­ռով այդ օր­վա խոր­հուր­դը չկարևո­րեց այն վար­չա­պե­տը, որն ըն­դա­մե­նը մեկ տա­րի ա­ռաջ մաք­սա­տան աշ­խա­տակ­ցին հրա­պա­րա­կավ նսե­մաց­րեց, հան­դի­մա­նե­լով, թե ին­չու է դրո­շը ճմրթ­ված ու ան­կյուն գց­ված։ Իսկ այ­սօր­վա ան­տար­բե­րու­թյու­նը նույ­նը չէ՞։ Թե՞ այն, ինչ կա­րե­լի է Փա­շի­նյա­նին, չի կա­րե­լի մաք­սա­տան շար­քա­յին աշ­խա­տակ­ցին։ Ե­րեկ դուք Հա­յաս­տա­նի պա­տիվն էիք իբր բարձր պա­հում, իսկ այ­սօր նույ­նիսկ չե՞ք հի­շում դրա մա­սին։ Հի­շեց­նենք՝ մաք­սա­տա­նը Փա­շի­նյանն ազ­դա­րա­րեց. «Ով որ էս սե­նյա­կում աշ­խա­տել է էդ դրո­շի պայ­ման­նե­րում, ոչ մեկ չաշ­խա­տի, ոչ մեկ»։ Հի­մա ի՞նչ, դուք ան­գամ այդ դրո­շի օ­րը չեք հի­շել, չեք կարևո­րել, նույն տրա­մա­բա­նու­թյամբ ա­սե՞նք, թե ոչ մե­կը կա­ռա­վա­րու­թյու­նում չպետք է աշ­խա­տի։ Ի մի­ջի այ­լոց, ա­վե­լի հիմ­նա­վոր պատ­ճա­ռով, ո­րով­հետև մեկ տաս­նյա­կից ա­վե­լի խոր­հր­դա­կան ու օգ­նա­կան ու­նե­ցող վար­չա­պե­տին մե­կը չհու­շե՞ց, թե ինչ օր է, ու կա­րե­լի է եր­կու խոսք ա­սել տո­նի առ­թիվ։ Թե­կուզ իր սի­րած ո­ճով՝ ֆեյս­բու­քյան գրառ­մամբ։
Սա­կայն շա­բաթ­վա բա­ցա­հայ­տու­մը սրա­նով չա­վարտ­վեց։ Կր­կին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան ու դրո­շի, ա­վե­լի ճիշտ, իշ­խա­նու­թյան ո­րա­կի մա­սին։ Հա­յաս­տա­նի ա­նու­նը, դրո­շը տար­բեր եր­կր­նե­րում բարձր պա­հած մար­զի­կի հան­դեպ ոս­տի­կա­նա­կան գոր­ծո­ղու­թյու­նը խայ­տա­ռա­կու­թյուն էր։ Ե­թե ան­գամ Ռո­ման Ա­մո­յա­նը պա­րե­տի սահ­մա­նած կա­նոն­նե­րի խախ­տում էր թույլ տվել, կա­րող էին, չէ՞, դա կան­խել այլ մե­թոդ­նե­րով։ Բայց գետ­նա­տա­րած, ձեռ­նաշղ­թա­յով ծն­կի բե­րել մի մար­դու, ո­րը քո դրո­շի, երկ­րի ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը միշտ բարձր է պա­հել, քո թշ­նա­մուն է ծն­կի բե­րել, ի՞նչ է, ե­թե ոչ ա­նար­գանք երկ­րի ձեռք­բե­րում­նե­րի հան­դեպ։ Բայց ա­վե­լի սոս­կա­լին առջևում էր, երբ ե­րեկ ի­րար հետ ճա­նա­պարհ ան­ցած, ի­րար հետ հաց կի­սած մար­դիկ, ըն­կեր­նե­րը պի­տի ու­րա­նա­յին Ա­մո­յա­նին։ Ան­գամ տհաճ է խո­սել, թե ինչ­պես իշ­խա­նու­թյան պատ­մու­ճա­նը հա­գած ե­րեկ­վա մար­զիկն ու գոր­ծըն­կերն այ­սօր ար­դա­րաց­նում, չտես­նե­լու է տա­լիս ըն­կե­րոջ հան­դեպ ան­դուր պահ­ված­քը։ ՈՒ այս օ­րե­րին շատ ար­դիա­կան դար­ձավ այն միտ­քը, թե մար­դուն իշ­խա­նու­թյուն տուր և կհաս­կա­նաս՝ ինչ է ի­րե­նից ներ­կա­յաց­նում։
Երկ­րին հասց­ված վնաս­նե­րը գու­ցե հնա­րա­վոր է վե­րա­կանգ­նել, բայց բա­րո­յազ­րկ­ված, հան­րու­թյան պար­սա­վան­քին ար­ժա­նա­ցած­նե­րի կեն­սագ­րու­թյունն անհ­նար է սր­բագ­րել։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 6115

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ