Ասելիք կա, անկախ հանգամանքից դրան կողմ ես, թե դեմ
04.09.2020 | 00:41
Հանգստյան այս շրջանում բավական ակտիվ էին նախկին նախագահները։
Երկրորդ և երրորդ նախագահներն ասուլիսներ հրավիրեցին ու երկար խոսեցին։ Եթե Սերժ Սարգսյանը որոշել է որոշակի թեմաներով առանձին ասուլիսներ հրավիրել, ապա Ռոբերտ Քոչարյանն այս ընթացքում խոսեց գրեթե բոլոր խնդիրներից։
Անկախ հանգամանքից, թե նրանց ով ինչպես է վերաբերվում, միանշանակ է, որ և՛ Քոչարյանը, և՛ Սարգսյանն ասելիք ունեն, ինչին կարող ես դեմ կամ կողմ լինել։ Նրանք իշխանություն են ստանձնել երկար տարիներ ու նրանցից լավ ոչ մեկը չի կարող օգնել այս իշխանությանը։ Այո՛, օգնել։ Մինչդեռ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը իր չկայացած մանդատավորներով ընդամենը փորձեց անհաջող խայթել թե՛ Քոչարյանին, թե՛ Սարգսյանին։
Իսկ ո՞րն է նախկին նախագահների օգնությունը։ Նրանք հստակ ցուցանում են բոլոր այն խնդիրները, որոնց առջև այսօր կանգնած է իշխանությունը։ Իհարկե, կարող են հակադարձել նախկին ղեկավարներին, անգամ նրանց սխալները մատնանշել, սակայն հաշվի չառնել նրանց արժեքավոր փորձն ու դրանով հաստատված ճշմարտությունները, առնվազն անմտություն է։ Ոչ մի իշխանություն անթերի, անսխալական չէ, ոչ մեկը մյուսին չպետք է կրկնօրինակի, սակայն նաև նախորդների սխալները չկրկնելով, նրանց հաջողությունների ժառանգականությունն ապահովելով կարելի է երկրում խաղաղություն, ներդաշնակություն ու զարգացում ապահովել։ Սակայն ի՞նչ ենք տեսնում իրականում. ամեն ելույթից հետո հայտնվում են մարդիկ (քաղաքական գործիչ ասելն էլ է անհարմար), որոնք «փչացած հեռախոսի» պես անընդհատ կրկնում են՝ «դուք խոսելու իրավունք չունեք»։ Իսկ դու՞ք։ Եթե 20 տարի պետության առանցքային դերակատարները, իրենց բոլոր թերություններով հանդերձ, այդ իրավունքը չունեն, հապա ո՞վ ունի։ Բոլորին ու ամեն ինչ սևացնող նիհիլի՞ստը։
Եվ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, և Ռոբերտ Քոչարյանը, և Սերժ Սարգսյանը լիովին իրավունք ունեն խոսելու և իրենց դիրքորոշումները հայտնելու՝ անկախ հանգամանքից, թե նրանցից ում եք նախընտրում, ում՝ մերժում։ Նրանք անկախ Հայաստանի պատմության ամենաառանցքային դեմքերն են, ու որքան էլ նրանց տեսլականը մեզ խորթ լինի ու անընդունելի, դա դեռ չի նշանակում, որ նրանք ծանրակշիռ ասելիք չունեն, նրանք մեր երկրի կարևոր իրադարձությունների էպիկենտրոնում են եղել, անձամբ են դրանք ղեկավարել, ընդունել են որոշումներ, և եթե այսօր մենք մեզ իրավունք ենք վերապահում քննադատելու նրանց, նրանք էլ լիարժեք իրավունք ունեն հակափաստարկներ բերելու և իրենց իրավացիությունն ապացուցելու։ Չկա աշխարհում մի ղեկավար, որը միանշանակ կընդունվի իր հասարակության կողմից, բայց քիչ են նաև այն երկրները, որտեղ նախկիններին ասում են՝ դուք միայն դատվելու «իրավունք» ունեք, որովհետև ես, որ քանդել-փսորելուց զատ ոչինչ չեմ արել այս երկրի համար, ձեզ հետ համաձայն, համամիտ չեմ։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ