Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Մեր ժո­ղո­վուր­դը պետք է հս­տակ ի­մա­նա՝ ադր­բե­ջան­ցու հետ խա­ղա­ղու­թ­յան կամ հա­մա­կե­ցու­թ­յան մա­սին խո­սելն ա­նի­մաստ է»

«Մեր ժո­ղո­վուր­դը պետք է հս­տակ ի­մա­նա՝ ադր­բե­ջան­ցու հետ խա­ղա­ղու­թ­յան կամ հա­մա­կե­ցու­թ­յան մա­սին խո­սելն ա­նի­մաստ է»
12.10.2020 | 23:46

Ի­րա­նա­գետ ԱՐ­ՏՅՈՄ ՏՈ­ՆՈ­ՅԱ­ՆԸ, որն այս օ­րե­րին հետևում է ադր­բե­ջա­նա­կան լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ու սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի հրա­պա­րա­կում­նե­րին ու գրա­ռում­նե­րին, եզ­րա­հան­գել է` ադր­բե­ջան­ցի­նե­րը հու­մա­նի­տար հրա­դա­դա­րին դժ­գո­հու­թյամբ են վե­րա­բեր­վում: «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում նա ա­սաց, որ դա պայ­մա­նա­վոր­ված է ադր­բե­ջա­նա­կան կեղծ քա­րոզ­չու­թյամբ, թե իբր Ար­ցա­խում քա­ղաք­ներ ու գյու­ղեր են կա­րո­ղա­ցել գրա­վել, և ե­թե շա­րու­նակ­վի նույն հռե­տո­րա­բա­նու­թյու­նը, դժ­գո­հու­թյունն ա­վե­լի խո­րա­նա­լու է:

-Ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րը մո­տա­վո­րա­պես այս­պի­սի բո­վան­դա­կու­թյուն ու­նեն,- հա­վե­լում է ի­րա­նա­գե­տը.- ռազ­մա­գե­րի­նե­րի ու դիակ­նե­րի ի՞նչ փո­խա­նակ­ման մա­սին է խոս­քը, ե­թե մեզ ա­սել են, որ ադր­բե­ջա­նա­կան բա­նա­կը նոր տա­րածք­ներ է վերց­րել, հայ­կա­կան կողմն էլ ա­ռաջ­խա­ղա­ցում չու­նի: Ե­թե մենք ենք ե­ղել ա­ռաջ գնա­ցո­ղը` եզ­րա­կաց­նում են ադր­բե­ջան­ցի­նե­րը, ու­րեմն ոչ թե մեր, այլ հա­յե­րի դիակ­ներ պետք է մեր տա­րած­քում գտն­վեն, հետևա­բար՝ ին­չո՞ւ պետք է փո­խա­նակ­ման պատր­վա­կով դա­դա­րեց­վեն ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը: Այս ա­ռու­մով մեր հարևան երկ­րում բա­վա­կան սուր տրա­մադ­րու­թյուն­ներ են, ո­րոնք այս պա­հին Ա­լիևի օգ­տին չեն:
-Այ­սինքն՝ հու­մա­նի­տար հրա­դա­դա­րը կա­րող է ճա­կա­տագ­րա­կա՞ն լի­նել Ա­լիևի իշ­խա­նու­թյան հա­մար:
-Մար­դիկ հա­մա­րում են, որ հու­մա­նի­տար հրա­դա­դա­րը հայ­կա­կան կող­մի օգ­տին է, որն ա­ռաջ­նագ­ծում կենտ­րո­նաց­նե­լու է նոր ու­ժեր և նոր պար­տու­թյուն­ներ է պար­տադ­րե­լու ադր­բե­ջա­նա­կան բա­նա­կին: Կար­ծում եմ՝ հումանի­տար հրա­դա­դա­րը վտանգ­ներ է պա­րու­նա­կում ոչ միայն Ադր­բե­ջա­նի, այլև մեզ հա­մար, քա­նի որ գործ ենք ու­նե­նա­լու շատ ա­վե­լի ռա­դի­կալ հա­սա­րա­կու­թյան հետ: Իսկ ե­թե Ադր­բե­ջա­նում իշ­խա­նու­թյուն փոխ­վի, ա­պա կա­ռա­վար­ման ղե­կը ստանձ­նե­լու են թուր­քա­մետ տրա­մադ­րու­թյուն­նե­րով աչ­քի ընկ­նող ու­ժե­րը: Առ­հա­սա­րակ, ադր­բե­ջա­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյան գե­րակ­շիռ մասն այ­սօր թուր­քա­կան քա­րոզ­չու­թյան տակ է: Ակն­հայտ է՝ թուր­քա­կան ազ­դե­ցու­թյունն Ադր­բե­ջա­նում մե­ծա­ցել է, ա­վե­լա­ցել են թուր­քա­մետ տրա­մադ­րու­թյուն­նե­րը, և այս ի­րո­ղու­թյան հետ պետք է հաշ­վի նս­տել:
-Ե­թե ադր­բե­ջա­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյունն ան­գամ հու­մա­նի­տար հրա­դա­դա­րի հետ հաշտ չէ, զի­նա­դա­դա՞րն ինչ­պես է ըն­դու­նե­լու:
-Բնա­կա­նա­բար, այն քա­րոզ­չու­թյու­նը, որ հրամց­վում է ադր­բե­ջա­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյա­նը, ա­ռանց­քա­յին թե­զի հի­ման վրա է կա­ռուց­ված՝ ա­մեն ինչ պա­տե­րազ­մի հա­մար, ա­մեն ինչ Ղա­րա­բա­ղի հա­մար: Այս ի­րա­վի­ճա­կում Ա­լիևը հակ­ված չէ ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դա­դա­րեց­ման հս­տակ ի­մա­նա­լով, թե դա ինչ հետևանք­ներ է ու­նե­նա­լու իր իշ­խա­նու­թյան հա­մար:
-Այս օ­րե­րին, ընդ­հա­նուր առ­մամբ, ի՞նչ տրա­մադ­րու­թյուն էր տի­րում սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի ադր­բե­ջա­նա­կան տի­րույ­թում ու տե­ղե­կատ­վա­կան հար­թակ­նե­րում:
-Բա­ցի ծայ­րա­հեղ հա­կա­հայ­կա­կան քա­րո­զից, նաև հա­կաի­րա­նա­կան ու հա­կա­ռու­սա­կան քա­րոզ­ներ էին նկատ­վում: Ի­րա­նը ներ­կա­յաց­վում էր որ­պես Հա­յաս­տա­նի հո­վա­նա­վոր, Ռու­սաս­տա­նը՝ գլ­խա­վոր դաշ­նա­կից: Այս օ­րե­րին հատ­կա­պես նկա­տում ենք՝ ինչ­քան ա­տե­լու­թյուն կա կու­տակ­ված այդ երկ­րում, եր­կա­րա­ժամ­կետ խա­ղա­ղու­թյու­նից ու, առ­հա­սա­րակ, ժո­ղո­վուրդ­նե­րի հա­մա­կե­ցու­թյու­նից ինչ­քան են հե­ռու մեր «հարևան­նե­րը»: Եվ դա հետևանք է եր­կու տաս­նա­մյա­կից ա­վե­լի տար­վող շատ կոնկ­րետ քա­րոզ­չու­թյան, դա­սագր­քե­րով ներ­դր­ված հա­յա­տյա­ցու­թյան և այլն: Այս ա­ռու­մով, ա­ռա­ջին հեր­թին, մենք լուրջ ա­նե­լիք­ներ ու­նենք, ո­րով­հետև հա­յաս­տա­նյան ի­րա­կա­նու­թյան մեջ էլ կան ու կգտն­վեն մար­դիկ, որ խո­սել ու խո­սում են խա­ղա­ղու­թյու­նից ու դրա կարևո­րու­թյու­նից: Բայց երբ տես­նում ես՝ ինչ­պի­սին է հարևան հա­սա­րա­կու­թյու­նը, ինչ­պես են դաս­տիա­րակ­վում ադր­բե­ջան­ցի ե­րե­խա­նե­րը, խա­ղա­ղու­թյու­նից խո­սելն ուղ­ղա­կի ան­միաստ է դառ­նում: Մեր ժո­ղո­վուր­դը պետք է հս­տակ ի­մա­նա, որ ադր­բե­ջա­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյան հետ խա­ղա­ղու­թյան կամ հա­մա­կե­ցու­թյան մա­սին խո­սելն ուղ­ղա­կի ա­նի­մաստ է: Ադր­բե­ջա­նա­կան կող­մից տա­րած­վող տե­սա­հո­լո­վակ­նե­րում ու ու­ղերձ­նե­րում հս­տակ հն­չում է հետևյա­լը. «Ոչ մի հայ Ղա­րա­բա­ղի հո­ղում չպետք է մնա։ Զան­գե­զու­րը մերն է։ Երևա­նը մերն է։ Ամ­բող­ջու­թյամբ պետք է վերց­նենք մեր հո­ղե­րը»: Բայց հիմ­նա­կան վտանգն այն հռե­տո­րա­բա­նու­թյան մեջ է, թե «Թուր­քիա հաս­նե­լու հա­մար ին­չու՞ պետք է երկ­րորդ, եր­րորդ երկ­րի տա­րած­քով անց­նենք, ին­չու՞ պետք է ցա­մա­քա­յին ու­ղիղ կապ չու­նե­նանք Թուր­քիա­յի հետ»: Ակն­հայտ է, որ ռազ­մա­կան այս գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի վերջ­նան­պա­տա­կը Թուր­քիա­յի հետ ցա­մա­քա­յին կա­պի ա­պա­հո­վումն էր, ին­չը նրանց չհա­ջող­վեց ու չի հա­ջող­վի:
Զրու­ցեց
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 7965

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ