«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Եթե այս­քա­նից հե­տո ա­մո­թը դեռ չի լքել ձեզ, ու­րեմն բա­րի ճա­նա­պարհ

Եթե այս­քա­նից հե­տո ա­մո­թը դեռ չի լքել ձեզ, ու­րեմն բա­րի ճա­նա­պարհ
03.11.2020 | 00:30

Մռայլ դեմ­քե­րը քա­ղա­քի թանձր տխ­րու­թյունն օր օ­րի ա­վե­լի են մե­ծաց­նում։ Ճա­կա­տից ե­կող տե­ղե­կու­թյուն­նե­րով քնող և արթ­նա­ցող մի ողջ ժո­ղո­վուրդ, ի հե­ճուկս աշ­խար­հի տե­րե­րի, ու­զում է ըն­դա­մենն ապ­րել։ Դա­րե­րով պայ­քա­րում է իր բնա­կան այդ ի­րա­վուն­քի հա­մար ու երևի 1000 դար էլ կպայ­քա­րի։ Ա­մեն ան­գամ զարկ­վե­լով ու խոր ցավն իր ու­սե­րին տա­նե­լով, սե­փա­կան միամ­տու­թյա­նը հա­վա­տա­րիմ, հա­կա­սա­կա­նու­թյամբ, իր լավն ու վատն այդ­պես էլ չհաս­կա­նա­լով։


Մի բուռ ժո­ղովր­դի ծո­ցից դուրս ե­կած այս­քան լու­սա­վոր ու հայ­րե­նա­սեր տղա­ներ որ­տե­ղի՞ց, ո­րոնք մա­հի առջև կանգ­նում են պայ­ծառ ժպիտ­նե­րով, կյան­քի ու մա­հի կռ­վում գի­տակ­ցա­բար ընտ­րում պատ­վով մա­հը, հա­նուն հայ­րե­նի­քի ան­մա­հա­ցու­մը։ Պա­տե­րազ­մի այս մղ­ձա­վան­ջի մեջ ու­շա­դիր նա­յեք հե­րո­սա­բար զոհ­ված մեր տղա­նե­րի լու­սան­կար­նե­րին, նրանց խո­հուն աչ­քե­րին ու թե դրա­նից հե­տո կի­րա­կի օ­րե­րին կցան­կա­նաք քա­ղա­քից դուրս գալ ու խա­ղաղ­վել, ու­րեմն բա­րի ճա­նա­պարհ։


Ե­թե ձեր ողջ կյան­քում էլ կա­րո­ղա­նաք այս կո­րուստ­նե­րի բե­ռից ձեզ հա­մար «կի­րա­կի» սահ­մա­նել, հի­շեք, որ մինչ դուք փա­փուկ ա­թո­ռին նս­տած, ձեր իսկ ա­ռա­քե­լու­թյունն ու­րի­շին թո­ղած զբաղ­ված էիք սո­ցիա­լա­կան ցան­ցում ան­հո­դա­բաշխ մտ­քեր շաղ տա­լով, ա­ռաջ­նագ­ծում 18 տա­րե­կան զին­վո­րը ձեր իսկ ան­վր­դով հան­գս­տու­թյունն էր կյան­քի գնով վաս­տա­կում։ ՈՒ թե այդ­քա­նից հե­տո էլ ձեր խղ­ճի հետ հա­մե­րաշխ կապ­րեք, չեք ա­մա­չի, գլ­խա­հակ չեք քայ­լի նրանց շի­րիմ­նե­րի կող­քով ու այդ ըն­թաց­քում շն­չակ­տուր չեք լի­նի, հո­գե­կան խա­ղա­ղու­թյու­նը ձեզ չի լքի, ու­րեմն ծախ­սեք ու ծա­խեք ա­մեն ինչ։
ՈՒ շա­րու­նա­կում ես զար­մա­նալ, թե այս փոքր ժո­ղովր­դի մեջ ին­չու այս­քան ան­հայ­րե­նիք մար­դիկ կան։ Ինչ­պես կա­րող է այս­քան ծայ­րա­հե­ղու­թյուն լի­նել մի երկ­րում, որն ա­մեն օր ան­դունդն են հրում, իսկ նա դեռ ա­մուր կառ­չում է իր հո­ղից։


Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 8046

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ