«Թշ­նա­մուն պետք է դաս տալ ու մինչև վերջ ջար­դել մար­տի դաշ­տում»

Էու­թյամբ հա­մեստ ու հան­գիստ, իր մա­սին խո­սել չցան­կա­ցող ԱՐ­ԹՈՒՐ ԳԻՆՈ­ՍՅԱՆՆ է՝ Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի հե­րոս տղա­նե­րից: Ճա­նա­չե­ցի՞ք: 2020-ի նո­րօ­րյա հե­րո­սա­մար­տին մաս­նակ­ցել նա չեր­կմ­տեց, իմ տե­ղը պա­տե­րազ­մի դաշ­տում է՝ ա­սաց ու ե­կավ Ար­ցախ: Սա­կայն պա­տե­րազ­մի օ­րե­րին ու­ղե­ղի ցն­ցում ստա­ցավ, հի­մա ա­պա­քին­վում է: Երևա­նի Մ. Հե­րա­ցու ան­վան բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի 6-րդ կուր­սի ու­սա­նող Ար­թու­րը հայ­րե­նա­պաշտ հայ տե­սա­կի մարմ­նա­ցում է: Հո­գու մարմ­նա­վո­րու­մը հայ­րե­նա­սի­րու­թյունն է, նպա­տա­կը՝ թշ­նա­մուն ջախ­ջա­խե­լը: «Հայ զին­վո­րին հաղ­թելն անհ­նար է,- ա­սում է։- Ե­թե հա­յը կռիվ է գնում երգ ու պա­րով, ու­րեմն մար­տա­կան ո­գին ա­ռա­վել քան երբևէ ան­գե­րա­զան­ցե­լի է»:

-Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մից այս կողմ ի՞նչ է փոխ­վել։ Սեպ­տեմ­բե­րյան պա­տե­րազմն անս­պա­սե­լի՞ էր քեզ հա­մար։
-Ի տար­բե­րու­թյուն Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի՝ այս մեկն ար­դեն սպա­սե­լի էր, ո­րով­հետև 2016-ը մեզ դաս էր, որ ա­մեն պա­հի թշ­նա­մին կա­րող է հար­ձակ­վել: Իսկ մինչև Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մը չէինք պատ­կե­րաց­նում, որ հնա­րա­վոր է թշ­նա­մին հրե­տա­նի կի­րա­ռի կամ թի­րա­խա­վո­րի խա­ղաղ բնակ­չու­թյա­նը:
-Քա­ռօ­րյա պա­տե­րազ­մում կորց­րիր բազ­մա­թիվ զի­նա­կից­նե­րի, այ­սօր նրանց գոր­ծը շա­րու­նա­կող­ներն ինչ­պի­սի՞ն են։
-Թե՛ այն ժա­մա­նակ, թե՛ հի­մա շատ ըն­կեր­ներ եմ կորց­րել: Նրանց գոր­ծը մենք շա­րու­նա­կում ենք այն­քա­նով, որ ի­րենք վերևից հպար­տա­նան մեզ­նով: Ի­րենց գոր­ծը ա­վար­տին ենք հասց­նե­լու:
-Ան­վախ տղա­նե­րի շար­քում միշտ ա­ռա­ջին­նե­րից ես։ Բա­ցի հայ­րե­նա­սի­րու­թյու­նից, ի՞նչն է քեզ ա­ռաջ մղում։
-Սուտ կլի­նի ա­սել՝ ան­վախ տղա­նե­րից մեկն եմ: Բո­լորս էլ ինչ-որ չա­փով, ո­րո­շա­կի փու­լում վա­խե­նում ենք: Բայց վախ հաղ­թա­հա­րե­լը պետք է յու­րա­քան­չյուր զին­վո­րի ա­րյան մեջ լի­նի: Իսկ սահ­ման գնա­ցել եմ, որ լի­նեմ զին­վոր­նե­րի կող­քին, և միա­սին ա­նա­ռիկ պա­հենք Ար­ցա­խը՝ մեր սուրբ հայ­րե­նի­քը:
-Հրա­մա­նա­տա­րա­կան կազ­մի մա­սին ի՞նչ կա­սես։
-Փառք Աստ­ծո, ու­նենք այն­պի­սի հրա­մա­նա­տար­ներ դաս­տիա­րա­կող դպ­րոց­ներ, ո­րոնց շնոր­հիվ մեր բա­նակն օր օ­րի ա­վե­լի է կա­տա­րե­լա­գործ­վում, ու ար­դյունքն ակն­հայտ է:
-Մի քա­նի ան­գամ հրաշ­քով փրկ­վել ես մա­հից. զգա­ցո­ղու­թյուն­ներդ։
-Ճիշտ նշե­ցիք՝ մի քա­նի ան­գամ հրաշ­քով փրկ­վել եմ մա­հից թե՛ Ապ­րի­լյա­նի, թե՛ մե­րօ­րյա պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ: Ես կա­րող եմ սա եր­կու գոր­ծո­նի հետ կա­պել. ա­ռա­ջի­նը, որ Աստ­ված միշտ ինձ հետ է, իր ա­ջը իմ գլ­խին է: Աստ­ծով ես ողջ եմ մնա­ցել: Իսկ երկ­րորդ՝ մի քիչ էլ բախ­տի հարց կա, բախտս բե­րել է:
-Երևի հա­մա­միտ կլի­նես, որ «Աստ­ծո գոր­ծերն ան­քն­նե­լի են»: Ա­ղո­թու՞մ ես։
-Ան­վե­րա­պա­հո­րեն հա­մա­միտ եմ: Ա­ղո­թել եմ կռ­վից ա­ռաջ, մար­տա­դաշտ մեկ­նե­լիս և պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ: Ա­ղո­թե­լը շատ է օգ­նում:
-Խա­ղա­ղու­թյուն պար­տադ­րու՞մ ենք։
-Խա­ղա­ղու­թյուն մի՛շտ պար­տադ­րե­լու ենք: 1915 թվա­կա­նը չպե՛տք է կրկն­վի:
-Թշ­նա­մին վա­խե­նում է քեզ նման տղա­նե­րից. Ի՞նչ կա­սես նրանց։
-Ո­չինչ չեմ ա­սի, ո­րով­հետև նրանք չեն հաս­կա­նում: Թշ­նա­մուն պետք է դաս տալ ու մինչև վերջ ջար­դել մար­տի դաշ­տում:
-Դիր­քում մար­տն­չող զին­վո­րի ո­գե­շունչ խոս­քին են սպա­սում մար­դիկ։ Տղեր­քը հաղ­թու՞մ են։
-Բազ­միցս նշել եմ, բայց է­լի կա­սեմ: Մենք գնա­ցել էինք, որ ժամ­կե­տա­յին զին­ծա­ռա­յող­նե­րին ոգևո­րենք, բայց ճիշտ հա­կա­ռա­կը ե­ղավ: Տղեր­քը ոչ թե հաղ­թում են, այլ տղեր­քը ար­դեն հաղ­թել են: Այն­քա­նով են հաղ­թել, որ թուր­քա­կան ծրա­գի­րը տա­պալ­վել է: Թուր­քը չկա­րո­ղա­ցավ Ար­ցա­խը գրա­վել 2-4 օր­վա ըն­թաց­քում, ճիշտ է, ո­րոշ տե­ղե­րում հա­ջո­ղու­թյուն­ներ ու­նեն, բայց դա ժա­մա­նա­կա­վոր է: Թշ­նա­մուն ջար­դե­լու գոր­ծը նոր է սկս­վում: Հաղ­թե­լու ենք:

Հար­ցազ­րույ­ցը՝
Վո­վա ԱՐ­ԶՈՒ­ՄԱ­ՆՅԱ­ՆԻ
Ար­ցախ

Մեկնաբանություններ