Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Վեր­ջին մեկ ժա­մու՞մ հաս­կա­ցավ, որ գո­նե Ստե­փա­նա­կեր­տը պի­տի փր­կել

Վեր­ջին մեկ ժա­մու՞մ հաս­կա­ցավ, որ գո­նե Ստե­փա­նա­կեր­տը պի­տի փր­կել
13.11.2020 | 00:44

Հա­յաս­տա­նի ցան­կա­ցած ղե­կա­վար պի­տի բա­նա­կում ծա­ռա­յած լի­նի, պի­տի վա­ռո­դի հո­տը զգա­ցած լի­նի։ Պա­տե­րազ­մող երկ­րի (ո­րը շր­ջա­պատ­ված է մշ­տա­կան թշ­նա­մի­նե­րով) ղե­կա­վարն ի­րա­վունք չու­նի չհաս­կա­նա­լու տար­րա­կան բա­ներ, էլ չենք խո­սում ռազ­մա­կան ո­րո­շա­կի գի­տե­լիք­նե­րի մա­սին։ Այն պարզ պատ­ճա­ռով, որ գո­նե ռազ­մա­կան ղե­կա­վա­րու­թյան զե­կույց­նե­րից բան հաս­կա­նա, հաս­կա­նա, թե ինչ փու­լում են ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը, ու մեկ օր հե­տո ինչ կա­րող է լի­նել։ Էլ չենք խո­սում ռազ­մա­կան ու պե­տա­կան գաղտ­նիք հա­մար­վող տե­ղե­կու­թյուն­ներն աջ ու ձախ շաղ չտա­լու մա­սին։


Երբ այ­սօր Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րում է, որ ե­թե չս­տո­րագ­րեր ե­ռա­կողմ այս խայ­տա­ռակ հա­մա­ձայ­նա­գի­րը, կկորց­նեինք նաև Ստե­փա­նա­կեր­տը, կա­րող է այդ ան­հե­թե­թու­թյու­նը հրամց­նել իր «ֆեյ­քե­րին», բայց ոչ գի­տա­կից մարդ­կանց։ Զին­վո­րա­կան ղե­կա­վա­րու­թյան զե­կույց­նե­րը հա­մադ­րե­լով, Փա­շի­նյա­նը միայն վեր­ջին մեկ ժամ­վա ըն­թաց­քու՞մ հաս­կա­ցավ, որ գո­նե Ստե­փա­նա­կեր­տը պի­տի փր­կել, չկա՞ր գո­նե ա­ռա­ջի­կա օ­րե­րի տես­լա­կան, ի­մա՝ ինչ կլի­նի, ե­թե այդ տեմ­պե­րով ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը շա­րու­նակ­վեն։ Ռազ­մա­կան գոր­ծը խիստ հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյուն և խո­րի­մա­ցու­թյուն է պա­հան­ջում. պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րը կա­րող է բուն գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի մա­սին մեծ պատ­կե­րա­ցում­ներ չու­նե­նալ, բայց պի­տի հաս­կա­նա գո­նե այն­քան, որ կա­րո­ղա­նա դրանց հի­ման վրա կա­ռու­ցել դի­վա­նա­գի­տա­կան այն քայ­լե­րը, ո­րոնք իր պե­տու­թյան շա­հե­րից են բխում, ո­րոնք մանևրե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն կտան, իսկ եր­կի­րը հնա­րա­վո­րինս քիչ կո­րուստ­նե­րով դուրս կգա ծանր ի­րա­վի­ճա­կից։ Բայց մեր բախտն այս հար­ցում էլ չի բե­րել։ Պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րը ռազ­մա­կան գոր­ծից հաս­կա­նում է այն­քան, որ­քան դի­վա­նա­գի­տու­թյու­նից։


Այլ բան է, որ Փա­շի­նյա­նին ոչ թե ո­չինչ չեն հու­շել զին­վո­րա­կան­նե­րի զե­կույց­նե­րը, այլ ի սկզ­բա­նե դրանք ընդ­հան­րա­պես չեն հե­տաք­րք­րել նրան, ո­րով­հետև մտ­քում այլ ծրագ­րեր է ու­նե­ցել։ Նա գի­տակ­ցա­բար պա­տե­րազ­մը հասց­րել է մի կե­տի, երբ Շու­շիի բա­նա­լի­նե­րը կտր­վեն թշ­նա­մուն, հե­տո միայն կս­տո­րագր­վի կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի փաս­տա­թուղ­թը։ Իսկ սա մեկ բա­ռով նշա­նա­կում է՝ դա­վա­ճա­նու­թյուն։


Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 6275

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ