Պատերազմը շարունակվում է: Այն չի ավարտվել, և գոնե հիմա պետք է միասնական և զգոն լինենք: Նիկոլ Փաշինյանը կամա, թե ակամա է դավաճանել, կապացուցի դատարանը: Իսկ հիմա, այսպիսի ցնցումից հետո պետք է սթափվենք և դուրս գանք ազգը միտումնավոր պառակտող և միմյանց դեմ հանող այս ծրագրված ծուղակից: Պետք է ազատվենք գունավոր հեղափոխությունների հեղինակների մշակած և քարոզչական տարբեր տեխնոլոգիաներով մեր մեջ ներմուծված թշնամու կերպարից, որը մթագնում է մեր բանականությունը, հանում է մեզ միմյանց դեմ և ազգովին տանում դեպի կործանում: Սևերի և սպիտակների բաժանված և միմյանց հանդեպ թշնամանքով լցված ազգը երբեք չի կարող հաղթել: Դրա վկան է պատմությունը: Նրանք, ում համար հայրենիքն ավելի թանկ է, քան անձնական սերերն ու ատելությունները, պետք է սթափվեն և հասկանան, որ Նիկոլ Փաշինյան անձը կրթությամբ ժուռնալիստ է, կենսափորձով ընդդիմադիր գործիչ և հեղափոխական: Այդ երկուսն էլ ոչ թե կապ չունեն բանակի և գլխավոր հրամանատարության գործի հետ, այլ հակացուցված են: Եթե մեր ազգի բանականությունը մթագնած չլիներ, իսկ մթագնած էր, որովհետև «ծնված օրից», ինչպես Լեդի Գագայի 911 հայտնի կլիպում է ասվում, մեզ «թմրանյութ» են սնուցել, ապա մենք մշտապես պատերազմի վտանգի մեջ ապրող երկիր լինելով, դասալիքներից բաղկացած Ազգային Ժողով չէինք ընտրի: ՈՒնենալ Գլխավոր հրամանատար, այն էլ պատերազմի ժամանակ, որն անգամ բանակում չի ծառայել, մարդ իր թշնամուն չի ցանկանա: Դա միայն մի դեպքում կարող է լինել, երբ «ծնված օրից», այսինքն մեր անկախության առաջին իսկ օրից «թմրանյութ» ես ընդունել:
Թմրանյութ` իր լայն իմաստով, որի մեջ մտնում է այն ամենը, ինչը գրված է Ալեն Դալեսի հայտնի ծրագրում: Եթե մենք այս մեծ ողբերգությունից հետո էլ պետք է շարունակենք ապրել և գործել ինչպես նախկինում, ուրեմն` վերջ: Հիմա մի բան եմ խնդրում, աղաչում եմ բոլորին, ովքեր դեռ շարունակում են պնդել, որ երկիրը պարտության մատնած իշխանությունը պետք է շարունակի «ղեկավարել», մի պահ կանգ առեք և լուռ, առանց որևէ մեկի հետ վիճելու, պարզապես խորհեք: Ինքներդ ձեզ հարցեր տվեք և պատասխանեք: Չէ որ բոլոր առանցքային պաշտոններում, որոնք կապ ունեն բանակի և պատերազմի հետ, Նիկոլ Փաշինյանի նշանակած և նրա վստահելի մարդիկ են, սկսած Արցախի նախագահից, ՀՀ պաշտպանության նախարարից, վերջացրած ԱԱԾ պետերով, ոստիկանապետերով և այլն: Հայաստանի բանակը, որը համարվում է Արցախի անվտանգության երաշխավորը, պարզվում է` պատերազմին չի մասնակցել: Մասնակցել է միայն հայ զորակոչիկների այն մասը, որը ծառայում է Արցախի պաշտպանության բանակում, և մասնակցել են այն կամավորները, որոնց «հերթը հասել է», շատերն այդպես էլ չեն հասել ռազմաճակատ: Իսկ մեկ-երկու բացասական դեպքերը, որոնք անխուսափելի են, ազգը խայտառակելու համար հրապարակվել են վարչապետի կողմից և տարածվել աշխարհով մեկ: Պետական հեռուստաալիքները և որոշ մտավորականներ երկիրը կորցնելու մասին չեն խոսում, խոսում են ԱԺ-ում և կառավարությունում ջարդված աթոռների և լուսամուտների մասին: Ահավոր է մտածել, որ լայնախոհ և պատերազմական գործում փորձառու գլխավոր հրամանատար ունենալու դեպքում, այդքան զոհեր կարող էինք չունենալ: Այլևս բավ է: Համակրանքների և հակակրանքների ժամանակը չէ: Այս կամ այն քաղաքական գործչին սիրելու և ատելու ժամանակը չէ: Ովքեր դա չեն հասկանում, ուրեմն իրենց անձն ու իրենց ճշմարտությունը ավելի բարձր են դասում, քան հայրենիքի փրկությունը: Հայաստանի ապագան վտանգված է, հասկանու՞մ եք, թե՞ դեռ «թմրանյութի» ազդեցության տակ եք: Սթափվեք: Հայաստանում ռուսական ռազմաբազան է դրված: Հիմա արդեն Արցախում` նույնպես:
Անհնար է դրա դեմ պայքարելը: Մենք ընտրություն, գոնե այս պահին, չունենք. կամ կործանվում ենք, կամ ունենում ենք իշխանություն, որը Ռուսաստանի կողմից չի ընկալվում որպես արևմուտքի դրածո և հանձնակատար: Չե՞ք հասկանում, որ անձի հարց չէ այլևս, և Նիկոլ Փաշինյանը պետք է հրաժարական տա ոչ միայն այն բանի համար, որ իր գիտելիքներով, բնավորությամբ և կենսագրությամբ հակացուցված է բանակին և պատերազմական իրավիճակին, այլև, որ Ռուսաստանի կողմից, որի ռազմաբազաները մեր տարածքում են, ընկալվում է որպես արևմուտքի հանձնակատար: Եվ այդ կարծիքը, բնականաբար, Պուտինի, կամ որևէ մեկի անձնական տպավորությունը չէ, այլ հիմնված է իրենց հատուկ ծառայությունների փաստերի վրա: Որքան ուզում է թող Փաշինյանը հեռախոսով զրուցի Պուտինի հետ, դրանից ոչինչ չի փոխվում: Հիմա մեզ պետք է զգացմունքները դնել մի կողմ, միմյանց հանդեպ ատելություններն ու սերերը պահել մեր մերձավոր մարդկանց համար և թողնել, որ հանգիստ պայմաններում պատերազմը, որը չի ավարտվել, շարունակեն ղեկավարել մարդիկ, որոնք ունեն դրա փորձը և, որոնք ընդունելի են այն պետության համար, որի ռազմաբազաները, նորից եմ կրկնում, այսօր դրված են Հայաստանում և Արցախում: Այսօր այն, ինչ տեղի է ունենում Երևանում, քաղաքական պայքար չէ: Այն, ինչ ստեղծվելու է, հանգիստ եղեք, արդեն ոչ թե իշխանություն է, այլ ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ ԿՈՄԻՏԵ: Իսկ եթե, Աստված տա, կարողանան Հայաստանը և Արցախը այս վիճակից հանել, այդ ժամանակ ոչինչ, եթե փոխվեն մեր համակրանքներն ու հակակրանքները: Բայց դա արդեն երկրորդական է:
Կարինե ՀԱԿՈԲՅԱՆ