Նիկոլ Փաշինյանն ապացուցեց, որ ոչ միայն հող հանձնող է, այլև պետականության զգացողություն չունեցող։ Հայաստանի նախկին ղեկավարներին ամեն ինչում կարող ենք քննադատել, բայց նրանք պետականության զգացողություն ունեն, նրանք հասկացել են՝ որոշակի կետից այն կողմ անցնելը դավաճանություն է, պետությունը կկորցնենք։ Նրանք ժողովրդի անվտանգությունը սպառնալիքի տակ չեն դրել։
1998-ին առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը արժանապատվորեն հրաժարական տվեց, երբ տեսավ, որ իր մնալը կարող է ներքին խնդիրների առաջ կանգնեցնել երկիրը, ներքաղաքական ցնցումների բերել։ Դրա համար էլ նա մինչ օրս նախագահ տիտղոսը կրում է, իր համակիրների շրջանակն ունի։ 2018-ին՝ 20 տարի հետո, Հայաստանի երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը, տեսնելով ներքաղաքական մեծ դիմակայությունը, հանրային բողոքը, առանց մեկ մարդու արյուն թափելու, առանց ոստիկանական կոշտ ուժ կիրառելու, որոշեց հեռանալ, հրաժարական տվեց։ Նրանք հասկանում էին, որ իրենց մնալով երկիրը կարող է անհաղթահարելի ճահճում հայտնվել ու այնտեղից դուրս չգալ, նրանք այդ պահին պետությունն ու պետականությունն ավելի կարևորեցին, քան իրենց պաշտոնը։
Սակայն Փաշինյանն անգամ Արցախը հանձնելուց (ըստ էության, այն տարածքները, որոնք իբր թողել են հայկական կողմին, Արցախ չեն կարող համարվել, դա ընդամենը ռուսական ռազմաբազայի տեղակայման համար տարածք է, ոչ ավելին), ներքին անասելի զայրույթ բորբոքելուց հետո ավելի է թեժացնում ներքին իրավիճակը, իրավական համակարգով, ուղիղ եթերներով փորձում է վերջնականապես քաոս ստեղծել երկրում։ Նա արժանապատվություն չունի, որ հրաժարական տա, նա այս երկրի հետ ոչ մի կապ չունի։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ