Քաղաքագետ ԳԱՐԻԿ ՔԵՌՅԱՆՆ այն տեսակետին է, որ նոյեմբերի 10-ից հետո Լեռնային Ղարաբաղի 26 տարվա բանակցային գործընթացի՝ տարիներ շարունակ առաջ քաշված հիմնադրույթները հօդս ցնդեցին: «Իրատեսի» հետ զրույցում մեկնաբանում է՝ քաղաքական պայքարի տրամաբանությունն այն է, որ թե՛ իշխանությունը, թե՛ ընդդիմությունն իրենց նպատակին հասնելու համար ցանկացած առիթ կարողանան օգտագործել: Հետևաբար, հավելում է, նոյեմբերի 10-ից հետո ստեղծված իրավիճակը կամ առիթն ընդդիմությունն իշխանության հասնելու համար դժվար թե բաց թողներ:
-Իշխանության դիրքերը բավական թուլացել են, ու դժվար է պատկերացնել, որ պարտված երկրի քաղաքական իշխանությունները կարող են պահպանել ցանկալի վարկանիշը,- ասում է քաղաքագետը։- Ըստ էության, ընդդիմության համար այժմ ամենահարմար պահն է իշխանությունը վերցնելու: Ներքաղաքական իրավիճակի յուրահատկությունն այն է, որ ընդդիմություն-իշխանություն պայքարի ընթացքում չեն քննարկվում Հայաստանի զարգացման, ապագայի, սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման հարցերը: Առարկայական միակ բանավեճը պատերազմի արդյունքների շուրջ է ծավալվում: Ընդդիմության միակ փաստարկն այն է, որ պարտված քաղաքական ուժը չի կարող իշխանության մնալ: Բայց, ըստ իս, պատերազմից հետո Հայաստանի համար ամենամեծ խնդիրը սահմանազատման հարցն է: Հայաստանի հանրապետությունը հարևան պետություններից և ոչ մեկի հետ ավարտված սահմանազատում ու սահմանագծում չունի: Իրանի ու Թուրքիայի հետ սահմանագծումը դեռևս ԽՍՀՄ տարիներին է իրականացվել, բայց, օրինակ, Ադրբեջանի հետ սահմանը հստակեցված չէ, այդ գործընթացը կիսատ-պռատ է իրականացվել նաև Վրաստանի հետ:
Այս բարդ խնդիրները լուծելու համար է, որ ընդդիմությունն ասում է, թե Փաշինյանի իշխանությունը բավարար ռեսուրսներ չունի, միջազգային ասպարեզում էլ չունի այն ընկալունակությունը, որ լուծի այս հարցերը: Այս պահին իշխանության դեմ կոնսոլիդացվել է գրեթե ամբողջ քաղաքական դաշտը, այնինչ իշխող թիմը փաստացիորեն դաշնակից, աջակցող կամ սատարող քաղաքական միավոր չունի: Բայց ուզում եմ նշել նաև, որ այս լարվածությունը դրական չի ընդունվում հասարակության կողմից: Իհարկե, բոլորս էլ հասկանում ենք՝ երկրի առջև ինչ խնդիրներ են ծառացել, հասկանում ենք հին ու ներկա իշխանությունների մեղքն այս ամենի մեջ, բայց միաժամանակ ստեղծվել է այնպիսի կացություն, որ մարդիկ վշտից քարացել են: Սրան զուգահեռ՝ կա 17 ուժերի հետևից գնացող ակտիվ զանգված, որն իսկապես մտել է պայքարի մեջ, ներգրավվել է փողոցային այնպիսի գործընթացներում, որոնց նպատակն է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականին հասնելը:
-Բայց հրաժարական կտա՞, նա առաջիկա 6 ամիսների ճանապարհային քարտեզ է ներկայացնում, տրամադրվածությունն այնպիսին է, որ պաշտոնը լքելու չի պատրաստվում։
-Ըստ իս՝ ներկա ճնշումը բավարար չէ, որ նա հրաժարական տա: Եթե համեմատենք օրինակ, 2018-ի քաղաքական իրադարձությունների, բողոքի ցույցերի, հանրահավաքների, երթերի ու այսօրվա իրադարձութթյունների զանգվածայնությունը, տարբերությունը նկատելի կլինի: Մյուս կողմից՝ հասարակության մեծ մասը սգի մեջ է ու ընկճված, իսկ դա մարդկանց քաղաքականապես ավելի պասիվ է դարձնում: Փաշինյանն ու նրա շրջապատն էլ հաշվարկներ են անում ու սպասում կուլմինացիոն կետի: Վարչապետը երբ արդեն զգա, որ էլ իշխանություն պահել չի կարողանում, այնպայման հրաժարական կտա: Հիմա պետք է հասկանալ՝ ընդդիմությունը կարո՞ղ է հասցնել այդ կուլմինացիոն կետին, ես, օրինակ, առայժմ չեմ նկատում դա: Իհարկե, այստեղ մեծ դեր ունեն նաև արտաքին լծակները: Հայաստանն այժմ տարածաշրջանային այնպիսի մի իրադրության մեջ է հայտնվել, իսկ արտաքին դիվանագիտության մեջ մեր դիրքերն այնքան փխրուն են, որ, բնականաբար, մեր ապագային առնչվող շատ հարցեր չենք կարող ինքնուրույն լուծել: Անվտանգային այնպիսի բարդ իրավիճակ է ստեղծվել, որ Հայաստանի իշխանությունները, ուզեն թե չուզեն, ստիպված են հաշվի առնել Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարության և անձամբ նախագահ Պուտինի դիրքորոշումը: Այս առումով՝ արտաքին ազդակները կարող են ավելի վճռական լինել, քան փողոցի ակցիաները:
-Ընդդիմության հիմնական փստարկներից մեկն այն է, որ պարտված երկրի ղեկավարը չի կարող նստել բանակցային սեղանի շուրջը, նա բանակցող չէ:
-ՈՒզում եմ Ձեզ հարց տալ՝ իսկ ո՞ր բանակցությունների մասին է խոսքը: Կարկամում են, չէ՞: Եթե խոսում ենք Ղարաբաղյան հակամարտության խաղաղ կարգավորման բանակցություների մասին, ապա չեմ կարծում, որ դրանք շուտ կսկսվեն: Չնայած Ռուսաստանն ու Ֆրանսիան ակտիվորեն հայտարարություններ են անում:
-Այդ հայտարարությունները գուցե որպես մահա՞կ են բանեցնում Ռուսաստանի վրա:
-Այո, ճիշտ եք, նման հայտարարությունների հիմքում 90 տոկոսով գերտերությունների շահերն են, մնացած 10 տոկոսն է միայն հարցի բուն էությանը վերաբերում: Այդ երկրները, 26 տարի շարունակ թմբկահարելով մարդու իրավունքների ու ազատությունների մասին ու հանդես գալով ժողովրդավարության անունից, չհասկացան՝ առաջնայինը մի բուռ ժողովրդի սեփական հողի վրա ապրելու և ինքնորոշման հարցն է: 26 տարի շարունակ տարբեր մանիպուլյացիաների միջոցով չճանաչեցին Արցախի անկախությունը, բայց այժմ, երբ ամեն ինչ ողբերգական ավարտ ունեցավ, հանդես են գալիս բանակցությունները շարունակելու օգտին: Չեմ կարծում, թե ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ձևաչափով բնակցություններն արդյունավետ ու առարկայական կլինեն, կամ էլ Ադրբեջանը կմասնակցի դրանց: Նշենք նաև, որ այսօր ոչ միայն Հայաստանի, այլև Ադրբեջանի սուբյեկտայնության մակարդակը միջազգային հարթակներում ընկել է: Եվ դեռ հարց է՝ հաղթանակը ինչ վնաս տվեց Ադրբեջանին: Չմոռանանք, որ այժմ պաշտոնական Անկարան է որոշողը՝ Բաքուն մասնակցի՞ բանակցային գործընթացին, թե՞ ոչ: Ռուսաստանի դիրքորոշումը, իհարկե, նույնպես կարևոր է: Մոսկվան տեղադրել է իր խաղաղապահներին և 2500 քառակուսի կիլոմետրի համար անվտանգային որոշակի երաշխիքներ է տվել: Ստացվում է հետևյալը՝ Թուրքիան բավարարված է, որովհետև 30 տարի անց վերջապես կարողացավ Հարավային Կովկաս մտնել, վերահսկողություն հաստատեց Ադրբեջանի քաղաքականության, ինչպես նաև էներգակիրների՝ նավթամուղների ու գազամուղների նկատմամբ: Ռուսաստանն իր նպատակին հասավ այնքանով, որ կարողացավ ռազմական ներկայություն ապահովել դեյուրե Ադրբեջանի տարածքում, ինչը լավ միջոց է տարածաշրջանում մանևրելու, ինչպես նաև Ադրբեջանի ու Թուրքիայի նկատմամբ որոշակի վերահսկողություն ունենալու համար: Բացառված չէ, որ տարածաշրջանում ՌԴ-ի ներկայությունն ապագայում կարող է ազդեցություն ունենալ Իրանի վրա: Միացյալ Նահանգներն ու Ֆրանսիան քաջ գիտակցում են, որ խաղից դուրս են մնացել: ԱՄՆ-ը, խրված լինելով նախագահական ընտրություններում, պարզապես բաց թողեց պահը, իսկ Ֆրանսիան երբեք էլ աչքի չի ընկել ռազմական ներկայություն ապահովելով կամ պատերազմներին միջամտելով: Այս ամենով հանդերձ՝ չեմ կարծում, թե Ղարաբաղյան հակամարտության բանակցությունները մոտ ապագայում ու մեծ թափով են սկսվելու: Այս պահին մեր բանակցելու թիվ մեկ օրակարգը պետք է հայ ռազմագերիներին վերադարձնելու հարցը լինի, պետք է ճշտվի նաև տրանսպորտային միջանցքի հարցը, որ տրվելու է Ադրբեջանին Նախիջևանին կապվելու համար: Չնայած կարող է պատահել, որ Կրեմլի «խոհանոցում» այդ ճանապարհը գծել են:
Զրույցը՝
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆԻ