«Իրատեսի» զրուցակիցն է «Վաղվա Արցախ» կուսակցության նախագահ ՏԻԳՐԱՆ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԸ։
-«Վաղվա Արցախ» կուսակցությունն այս օրերին ի՞նչ գործնական քայլեր է ձեռնարկում, արդյոք հանդե՞ս եք գալու Արցախի նախագահի հրաժարականի պահանջով։
-Հիմա Արցախի համար կրիտիկական օրեր են, դեռ պարզ չէ՝ կմնա՞ պետականությունը, թե՞ ոչ, ուստի խոսել կուսակցության անունից ճիշտ չեմ համարում, ինչպես ճիշտ չէի համարում պատերազմի ժամանակ տարբեր կուսակցությունների կողմից ինչ-որ ջոկատների ստեղծումը։
Այո, ես պահանջելու եմ Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականը, և Արայիկն ու Նիկոլը պետք է գիտակցեն, որ եթե անգամ իրենք մեղավոր չեն, իրենք պարտված, կոտրված, կապիտուլյացիայի ենթարկված ղեկավարներ են և բարոյական իրավունք չունեն բանակցելու մեր անունից։ Օրինակ, ո՞նց է պատկերացնում Նիկոլ Փաշինյանը իր ու Ալիևի բանակցությունը, գնալու է գլուխը կախ նստի ու նայի, թե ոնց է Ալիևն իր վրա մա՞տ թափ տալիս։
-Ըստ ձեր քաղաքական թիմի` իշխանությունն ինչպիսի՞ վերաբերմունք է ցուցաբերել հասարակության հանդեպ մինչև պատերազմը և պատերազմից հետո։
-Թե՛ պատերազմից առաջ, թե՛ պատերազմի ժամանակ, թե՛ պատերազմից հետո իշխանությունը ոչ կարողացել է ժողովրդին համախմբել, ոչ նորմալ կառավարել։ Մի խոսքով, անպետք, ապիկար իշխանություն է։
-Ընտրությունների ժամանակ ձեր թիմը չանցավ խորհրդարան։ Արդյոք ունե՞ք կադրեր, որոնք կկարողանան պետական կառավարման համակարգում իրական փոփոխություններ իրականացնել։
-Ընտրությունների ժամանակ մեզ մոլորության մեջ գցեցին՝ չարաշահելով մեր վստահությունը. հետո է այդ ամենը պարզ դարձել։ Բացի դրանից, մենք գործում էինք արդար, թափանցիկ՝ կաշառք չէինք բաժանում, պաշտոններ չէինք խոստանում, չէինք գնում տնետուն, մարդկանց խնդրում, այսինքն՝ հույսներս դրել էինք հանրության իրավագիտակցության վրա և փորձում էինք քարոզարշավը անցկացնել մեր կողմից առաջարկվող պետական համակարգի կոնտեքստում։ Ցավոք, մենք գերագնահատել ենք մեր հանրության իրավագիտակցության մակարդակը։ Ինչ վերաբերում է կադրերին, ապա նոր իշխանությունը պետք է ձևավորվի անկախ կուսակցական պատկանելությունից, նոր մոտեցումներով, որպեսզի հանրությանը վստահություն և նոր հույս ներշնչի։ Բայց, նորից կրկնեմ, այսօր դրված է հարցը պետականության լինել-չլինելու, և մենք, որպես հանրություն, մեր ձայնը պետք է հասանելի դարձնենք աշխարհի հանրությանը՝ սա է առաջնահերթ խնդիրներից մեկը քաղաքական դաշտում։ Մարդիկ դրսից պետք է տեսնեն, որ Արցախում կա հանրություն, ժողովուրդ, որն ուզում է ապրել իր հողի վրա, որը խաղաղություն է ուզում։ Եթե դա մեզ հաջողվի, այդ ժամանակ կարելի է խոսել արդեն որպես կուսակցական, խոսել արթահերթ ընտրությունների մասին։
-Արցախի ներկայիս կարգավիճակում այդքան շատ աշխատատեղերով կառավարություն և պետական կառույցներ պահելը ճի՞շտ է։
-Մենք միշտ պնդել ենք, որ ուռճացված պետական համակարգը չի կարող արդյունավետ լինել, բայց դե, մեր ղեկավարները այլ բան էին հետապնդում՝ պետական ռեսուրս, որն օգտագործվում էր իշխանությունում մնալու համար։ Ծիծաղելի ու անհեթեթ նախարարություններ էին բացում, որպեսզի տեղավորեն իրենց ծանոթներին, հետագա ընտրություններում «պոդդերժկա» ունենալու համար։ Սա է նրանց վարած քաղաքականությունը։
-Այն տարատեսակ օգնությունները, որ գալիս են բնակչության համար, նպատակին կծառայե՞ն։
-Նպատակին կծառայեն, հարցն այն է, թե ինչքանով։ Վախենում եմ, որ էլի ծանոթ-բարեկամ և այլն «խաղան»։ Համ էլ՝ «գողի ձեռքը սովոր է»։
-Եթե Արցախում արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ լինեն, կմասնակցե՞ք։
-Դեռ վաղ է դրա մասին խոսելը։ Եթե ամեն ինչ մնա այնպես, ինչպես առաջներում եղել է, ապա իմաստ չեմ տեսնում ոչ միայն մասնակցելու, այլև ընդհանրապես այստեղ երեխա մեծացնելու։
Զրույցը`
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆԻ