Որևէ պետության քաղաքական և տնտեսական վնաս հասցնելու համար հետևողական և համակարգային քաղաքականություն է պետք վարել: Վրաստանի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը վերջին տարիներին, անշուշտ, համակարգային բնույթ է կրում, թեև տարբեր միջոցառումների ու քայլերի իրականացման ժամանակ նկատելի են ոչ այնքան լավ կառավարման, պատշաճ փորձի բացակայության, ինչպես նաև, հավանաբար, հնարավորությունների սահմանափակության հետևանքները, նկատի ունենալով Ռուսաստանի միջազգային պարտավորությունները:

Նախընտրական քարոզչության տասնօրյակի հիմնական միտումներն արդեն հայտնի են: Թեկնածուների մարտավարությունն օր առ օր առավել մեծ թվով ընտրողների է ներառում իր շրջագծում, իսկ ռազմավարությունը դառնում է 2013-ի նախագահական ընտրությունների պատկերի խճաքար:

Քարոզարշավն իր կես ճամփին է: Կարելի է ուրվագծել` «յո՞ երթան» թեկնածուները: Ասենք մեկընդմիշտ. հայաստանյան ընտրությունների քարոզարշավի պատմության մեջ եզակի անգամ հանգիստ-դանթող վիճակ է: Եթե չհաշվենք իշխանական թեկնածուի թույլ տված վերջին «բացթողումները», որոնք, ոմանց պնդմամբ, հոգնած պոռթկումներ են, ոմանց գնահատմամբ էլ` ընդամենը քաղտեխնոլոգիա` միտված ընտրությունների աշխուժացմանը:

«Զենքի ուժը» միշտ եղել է միջազգային հարաբերությունների կարևորագույն բաղադրիչը, իսկ գերմանացի քաղգործիչ և զինվորական Կառլ ֆոն Կլաուզևիցի հայտնի բանաձևը` «Պատերազմը միշտ մնում է քաղաքական լուրջ նպատակի հասնելու լուրջ միջոց», թվում էր, դեռ երկար չի կորցնի իր օրախնդրությունը։ Սակայն վերջին ժամանակներս որոշ հետազոտողներ սկսել են ուժի գործադրման ազդեցության թուլացման և սահմանափակման կայուն միտում նկատել։

Ներկայումս ռուս-իրանական հարաբերություններում լարված շրջան է, ինչն իրանական քաղգործիչների ու պաշտոնատար անձանց կողմից բացատրվում է իբրև Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարության ձգտում` «նոր» հարաբերություններ ձևավորելու ԱՄՆ-ի, Եվրոպայի առաջատար պետությունների և ամբողջ Եվրամիության հետ:

Կարֆուր (դե` օլիգարխիայի «մոմենտով», էլի): Համաշխարհային այդ բրենդը կգա ու հաստատ կգա Հայաստան: Շատ պարզ. դամոկլյան նրբագեղ այս սուրը, կախված հայոց օլիգարխիայի գլխին, երկու գերան հարց կլուծի. սահուն, որպես քնքուշ մութի թև, օլիգարխաթափ կանի միստր և միսս Լիմինդրովիչին և Շողերինային, ինչպես նաև մնացյալ գործարարներին: Բոլորին` նախանշելով խաղի նոր կանոններ:

Նախագահական ընտրությունների քարոզարշավից անցել է ընդամենը չորս օր, իսկ անակնկալները տեղում են ինչպես անձրևը ծակծկված հովանոցից: Չասենք, թե շատ մեծ անակնկալները, բայց` այնուամենայնիվ:

Նախագահական երկրորդ էշելոնի թեկնածուների` Անդրիաս Ղուկասյանի, Վարդան Սեդրակյանի, Արամ Հարությունյանի, Արման Մելիքյանի «վարքաբանությունն» ավելի հետաքրքիր է, քան առաջին` Սարգսյան-Բագրատյան-Հովհաննիսյան, էշելոնինը:

Դժվար չէ նկատել, որ Ռուսաստանի ու Բելառուսի բուռն «եղբայրական» հարաբերությունների պատմությունը շատ հեռու է գունեղ լինելուց և վաղուց լի է ամեն տեսակի էքսցեսներով` փոխադարձ հանդիմանություններից մինչև վարկաբեկիչ լուրերի տարածում, քրեական հիշեցնող տնտեսական պատերազմներից մինչև ամենասովորական շանտաժ: Ընդ որում, շատ հաճախ Մոսկվան բելառուսական իշխանություններին քննադատելիս ավելի կոշտ է լինում, քան ազատական Եվրոպան:

Միառժամանակ առաջ Հարավային Կովկասում ռազմական համագործակցության հարցերի վերաբերյալ առաջարկությունների մշակման գործում մեծ դեր էր խաղում Ջ. Հոփքինսի համալսարանին (Վաշինգտոն) առընթեր Կենտրոնական Ասիայի և Կովկասի ինստիտուտը: 2000-ականներին Կովկասում ԱՄՆ-ի քաղաքականության մշակումներում այդ ինստիտուտի նշանակությունն այնքան էլ մեծ չէր, բայց նրա փորձագետներն ունեն սառը պատերազմի ժամանակներից եկող նշանակալի փորձ, և նրանց կարծիքը, անշուշտ, հետաքրքրություն է ներկայացնում Կովկասի նկատմամբ հայացքների ու գնահատականների քննարկման ընթացքում: