ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Շուշին արդեն ազատագրված էր։ Ամենքը եկեղեցու մեջ էին կամ բակում։ Աղոթում էին, ուրախությունից արտասվում, փառաբանում Աստծուն։ Հաղթանակի տոն էր։ Մե՛ծ տոն։ Հանկարծ Դուշման Վարդանի ընկերներն անհանգստացան։ Վարդանը չկար։ Անհանգստանալն իզուր չէր, որովհետև թուրքերը Դուշման Վարդանի համար գլխագին էին նշանակել։ Բան պատահած չլինի՞։
Իսկ որտե՞ղ էր Վարդանը։
Իր ակնածությունն Աստծուն և նրա տաճարին մատուցելուց հետո Վարդանը՝ մի շիշ շամպայն ձեռքին, քանի որ գինի չկար, գնացել էր գերեզմանոց։ Եվ շշից կաթիլներ, որպես Քրիստոսի արյան կենդանացնող կաթիլներ, կաթեցնելով հայկական բոլոր գերեզմանների վրա՝ բարձր գոռում էր.
-Մե՛ր պապե՜ր, Շուշին ազատագրվա՛ծ է, հանգստացե՛ք։
Տղերքը, ճանաչելով Վարդանին, նրան գտան գերեզմանոցում՝ հաղթանակի ավետիսը ննջեցյալներին հայտնելիս։
Օրհնյա՛լ լինես, եղբա՛յր Վարդան։ Թող մի օր էլ մի այլ հայորդի, քո երազանքի կատարումը՝ Էրգրի ազատագրումը, քեզ ու քո նահատակ ընկերներին, եղբայրներին ավետիս բերի՝ նույն խոսքերով։
Մաքսիմ ՈՍԿԱՆՅԱՆ