Շիկացած ու դողաղող ինչուները անտեր շան պես ընկած են փողոցներում... Ոմանք նրանցից վախենում են, Ոմանք` ձեռքի հետ քար են գցում, Իսկ մնացածը չեն էլ նկատում...

Մեծ երգահանի ժառանգության մեջ իր հերոսական բովանդակությամբ ու էպիկական շնչով առանձնանում է «Սիփանա քաջեր» երգը։ Երգի ստեղծման պատմության մասին Կոմիտասի ճեմարանական ընկեր, ապա նաև գործընկեր, մեծ հայագետ Մանուկ Աբեղյանը հիշում է․

PR-շիկ, ծրագրավորողի տեղերը բուհերում համալրված են, իսկ ամենապահանջված մասնագիտությունների համար բուհերում չկան դիմորդներ։

Պատմում են, թե 1896 թվականի Կ. Պոլսի հայկական ահավոր կոտորածի ժամանակ, երբ հազարավոր փշրված գանգեր ու խոշտանգված մարմիններ սփռված էին այդ եղեռնական քաղաքի փողոցների վրա, ուր ոգեվարող թշվառները անհնարին ցավերից ճանկռում էին հողն ու սալաքարերը,- մի ծերունի, որի ալիքները կարմրած էին իրեն և ցեղակիցների արյունով, դժվարին ճիգով հազիվ բարձրացրեց գլուխը և մահվան խավարով պատած աչքերը վառելով տակավին չհանգած հույսի կրակից, նայեց դեպի Մարմարայի ծովը, նայեց և մրմնջաց. - Չեկան, տակավին չեկան Անգլիայի ու Գաղղիայի նավերը հայերը փրկելու… և մեռավ անպարտելի հույսը հոգում:

Լեւոն Աթաբէկեանը ծնուել է Շուշիում 1875 թ., ազնուական Աթաբէկեան մելիքական գերդաստանի մէջ, որի տոհմական բնակավայրն էր Ջրաբերդ գաւառի Կուսապատ գիւղը: Նախնական կրթութիւնը ստացել է Շուշուայ ռէալական դպրոցում եւ աւարտել 1893 թ.: Նոյն թուականին մօր հետ մեկնել է արտասահման եւ յաճախել Լայպցիգի համալսարանի հասարակական գիտութիւնների բաժանմունք: 1897 թ. փոխել է ընտրած մասնագիտութիւնը, տեղափոխուել Ցիւրիխի համալսարանի բժշկական բաժանմունք եւ աւարտել 1903 թ․:

Այսօր, տարիքին անհամապատասխան, այս հասուն, խելացի, ուժեղ, անպատմելի հմայիչ աղջկա՝ Հասմիկի ծննդյան օրն է։ Հասմիկը VERA ՎԵՐԱ ֆիլմում մարմնավորում է գլխավոր հերոսուհուն` Վերային և ես ֆիլմի շահերից ելնելով չեմ նշում նրա տարիքը։

Շնորհավոր տարեդարձդ, լուսավոր մարդ: Արցախը մեր սրտի զարկն է, որը չի դադարելու լինել պայքարի խորհրդանիշ։ Արցախը եղել է ու կա Հայոց Կենաց ծառի ամուր արմատներից մեկը։ Արցախն այն հողն է, որտեղ ծնված հայ ազնվականները հայտնի են եղել պատմության ասպարեզում . նրանք եղել են հզոր կայսրությունների բարձրաստիճան այրեր ու զորավարներ։

Ես կախվել եմ ժամանակի թարթիչներից. արտասուք եմ, կուտակվում եմ ու չեմ ընկնում, մի ձայն հանկարծ մութ խորքերից շշնջաց ինձ. -Ի՞նչ ես կախվել, թափվելու տեղ զո՛ւր ես փնտրում:

1910 թ․ հունիսի 6-ին տեղի ունեցավ կաթողիկոսական վեհարանի նոր շենքի հիմնարկեքը (բարերար՝ Ա․ Մանթաշյանց, ճարտարապետ՝ Պողոս Զոհրաբյան)։