Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
15.05.2020 | 00:37
Բայց չշեղ­վեմ, վե­րա­դառ­նամ թե­մա­յին: Պարզ է, որ սա միան­գա­մայն նոր հե­ղա­փո­խա­կան շր­ջա­փուլ է հա­մաշ­խար­հա­յին պատ­մու­թյան մեջ, և ա­մենևին պա­տա­հա­կան չէ, որ տիե­զե­րա­կան կա­մար­տա­հայ­տու­թյան հա­մա­մո­լո­րա­կա­յին լե­գի­տիմ քվեար­կու­թյան ար­դյուն­քում բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թաց­նե­րի հա­մա­կարգ­ման նա­խա­պատ­վու­թյու­նը տր­վել է ինձ: Դա բնավ զար­մա­նա­լի չէ, քան­զի դեռ մեր ՈՒ­կա­մա Ման­նա 5-րդ թա­գա­վո­րը նա­մա­կագ­րու­թյուն ու­ներ Հի­սու­սի հետ, ո­րի մա­սին նա ան­ձամբ տե­ղե­կաց­րեց ինձ ան­ցյա­լից ե­կող հա­ղոր­դակ­ցու­թյան ա­լիք­նե­րի մի­ջո­ցով, ո­րից հե­տո ես և Երկ­նա­յի­նը հան­դի­պե­ցինք մեկ այլ տա­րա­ծա­կան գո­տում: Վեր­ջինս պատ­վի­րա­կեց ինձ լի­նել իր վս­տահ­ված ան­ձը Երկ­րի վրա մինչև իր գալս­տյան օ­րը, լի­նել ժո­ղովր­դի հետ և ժո­ղովր­դի մեջ, դար­մա­նել նրա վեր­քե­րը, հս­կո­ղու­թյուն սահ­մա­նել պատ­վի­րան­նե­րի ան­թե­րի կա­տար­ման վրա: Մենք վս­տա­հա­բար կա­րող ենք ար­ձա­նագ­րել, որ աշ­խար­հա­ցունց այս նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը մեր շնոր­հիվ ի­րա­կա­նաց­վում է Մե­տաք­սի ճա­նա­պար­հին, պատ­մա­կան անց­քե­րի մեր հան­գր­վա­նին՝ թավ­շյա, սի­րո և հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան տրա­մա­բա­նու­թյամբ:
Հու­սով եմ, ի սփյուռս աշ­խար­հի մեր բազ­մա­հա­զար հա­մա­խոհ­նե­րի և հա­մա­կիր­նե­րի ջան­քե­րով, մո­տա­լուտ ա­պա­գա­յում մո­լո­րա­կը հա­սա­րա­կու­թյուն­նե­րին կներ­կա­յա­նա որ­պես մեկ միաս­նա­կան լե­գի­տիմ պե­տա­կան վար­չա­կան միա­վոր՝ այլ մո­լո­րակ­նե­րի հետ տիե­զե­րա­կան բա­նակ­ցա­յին դաշ­տում: Ի մի­ջի այ­լոց, Վի­կի­լիք­սի ար­խի­վա­յին ար­ձա­նագ­րու­թյուն­նե­րի հրա­պա­րա­կում­նե­րում հի­շա­տակ­վում է վե­րո­հի­շյալ Մե­տաք­սի ճա­նա­պար­հի իջևա­նատ­նե­րից մե­կում Դոն Կի­խո­տի և Սան­չո Պան­սա­յի երկ­խո­սու­թյան մա­սին: Զրույ­ցը վե­րա­կան­գն­վել է Լա­վուա­զիեի և Լո­մո­նո­սո­վի մո­գո­նած զանգ­վա­ծի պահ­պան­ման օ­րեն­քի հի­ման վրա ստեղծ­ված ժա­մա­նա­կա­կից հա­տուկ տեխ­նո­լո­գիա­կան սար­քե­րի մի­ջո­ցով՝ իջևա­նա­տան պա­տե­րի խոր­շե­րում ձայ­նա-հն­չյու­նա­յին հի­շո­ղու­թյան վե­րա­կան­գն­ման շնոր­հիվ: Այդ հին­գաստ­ղա­նի քար­վան­սա­րա­յում, ա­վան­դա­կան հյու­րա­սի­րու­թյու­նից օգտ­վե­լիս, հյու­րե­րի միջև տե­ղի է ու­նե­ցել հետևյալ խո­սակ­ցու­թյու­նը, ո­րը գաղտ­նալ­սել է ան­ձամբ Մի­գել դե Սեր­վան­տես Սաա­վեդ­րա ա­նու­նով գոր­ծա­կա­լը։
Դոն Կի­խոտ- Սան­չո, չգի­տեմ, լավ էր թե վատ, բայց մենք չմաս­նակ­ցե­ցինք մեր երկ­րում քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան շի­նա­րա­րու­թյան աշ­խա­տանք­նե­րին: Մինչ­դեռ կա­րող էինք մեծ հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րի հաս­նել, մի բան հետ գցել նեղ օր­վա հա­մար: Ի­զուր ես չեն­թարկ­վե­ցի քո սկզ­բունք­նե­րին, քո մեջ տես­նե­լով ըն­դա­մե­նը մի չքա­վոր գյու­ղա­ցու զա­վա­կի, որն ու­նե­ցել է թշ­վառ ման­կու­թյուն, և օ­րա­հաց է տեն­չում, քսա­կում ան­սահ­մա­նա­չափ ոս­կի կու­տա­կե­լու մո­լուցք ու­նի, ա­գա­հա­բար ապ­րե­լու ծա­րավ, և զրո վե­րա­բեր­մունք բարձր հոգևոր ար­ժեք­նե­րի նկատ­մամբ:
Սան­չո Պան­սա- Դոն, բայց դու այդ եզ­րա­կա­ցու­թյա­նը հան­գում ես, երբ ար­դեն հաշ­ված օ­րեր են բա­ժա­նում քեզ հանգ­չե­լուց: Քո հա­վա­տամ­քը ազ­նիվ աս­պետ լի­նելն էր: Մենք պայ­քա­րում էինք հա­նուն քո հո­րի­նած աշ­խար­հի, ո­րը գո­յու­թյուն չու­ներ, երևա­կա­յա­կան էր, հա­նուն քո սի­րած էա­կի, ո­րին այդ­պես էլ չտե­սանք: Մենք աս­պե­տո­րեն ենք ապ­րել մեր ամ­բողջ կյան­քը, հա­վա­տա­րիմ մնա­ցել հա­մա­մարդ­կա­յին և ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րին և եր­բեք չենք դա­վա­ճա­նել դրանց, չենք մե­ղան­չել՝ հա­նուն մեր փառ­քի և քսա­կի պա­րու­նա­կու­թյան և երբևէ չենք մաս­նակ­ցել հան­րա­յին խժդ­ժու­թյուն­նե­րի:
Դոն Կի­խոտ- Ի­րա­վա­ցի ես, Սան­չո, մենք թա­փա­ռող աս­պետ­ներ էինք, որ­պի­սիք այս աշ­խար­հի կյան­քի կա­նոն­նե­րով չեն խա­ղում: Մենք ի­րա­կան աս­պետ­ներ էինք, ոչ Տա­ճա­րա­կան­նե­րի նման, ո­րոնք դա­րեր ա­ռաջ Ե­րու­սա­ղե­մում ա­ռերևույթ ծա­ռա­յում էին Հի­սու­սին, իսկ ծե­սե­րը նվի­րում սա­տա­նա­պաշ­տու­թյա­նը: Մենք ազն­վու­թյան և ար­դա­րու­թյան կողմ­նա­կից էինք և պայ­քա­րում էինք հա­նուն ա­նանձ­նա­կան և հա­մա­մարդ­կա­յին ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րի: Դա մեր խա­ղը, մեր կռիվն ու պայ­քարն էր և շատ հա­ճախ մար­տի նետ­վե­ցինք ան­հա­մա­զոր ու­ժե­րի դեմ՝ պան­դո­կը դղյակ երևու­թա­ցավ, հող­մա­ղաց­նե­րը՝ հս­կա հրեշ­ներ, ոչ­խա­րի հո­տը՝ թշ­նա­մու բա­նակ, փո­ղո­ցա­յին պչ­րու­հի­նե­րը՝ ազն­վա­բա­րո օ­րիորդ­ներ: Ար­դյոք, հաս­կա­նու՞մ ես, որ դրա­կանն ու բա­րին չեն միա­վոր­վի, ինչ­պես բա­ցա­սա­կանն ու չա­րը, քան­զի նրանք անձ­նա­կան շահ չեն հե­տապն­դում, պար­զա­պես ապ­րում են ա­նանձ­նա­կան կյան­քով՝ հա­ճախ չգի­տակ­ցե­լով այդ մա­սին, որ հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը միշտ խա­բում են ժո­ղովր­դին` խոս­տա­նա­լով լի­նել այն տե­սա­կը, որ­պի­սին կա, գո­յու­թյուն ու­նի, իսկ ի­րենք գի­տեն, որ եր­բեք այդ­պի­սին չեն լի­նե­լու, քան­զի այդ­պի­սին պետք է պատ­րաստ լի­նի զո­հո­ղու­թյուն­նե­րի, պետք է հրա­ժար­վի բազ­մա­թիվ բա­րիք­նե­րից, ո­րով­հետև ի­րա­կան բա­րի­քը ճիշտ և ար­դար ապ­րած կյանքն է: Սան­չո, մի՞­թե մեր կյանքն ա­նի­մաստ ենք ապ­րել, և մեր հե­քիա­թը պարտ­վեց ի­րա­կա­նու­թյա­նը։
Սան­չո Պան­սա- Պար­զա­պես քո տե­սակն այդ­պի­սին է, և այդ տե­սակն այ­սօր վտանգ­ված է: Մի՛ զղ­ջա քո փի­լի­սո­փա­յու­թյան հա­մար, ո­րը հե­ղաշր­ջեց իմ ամ­բողջ կյան­քը: Դու մաս­նա­կից չես այն ա­վե­րա­ծու­թյուն­նե­րին, որ պա­տու­հա­սե­ցին բազ­մա­թիվ եր­կր­նե­րի և ազ­գե­րի՝ ի­րենց հե­ղա­փո­խա­կան կա­ռա­վա­րիչ­նե­րի իշ­խա­նա­տեն­չու­թյան և ա­գա­հու­թյան պատ­ճա­ռով: Այս եր­կի­րը ժա­մա­նա­կին բազ­մա­մարդ է ե­ղել, ապ­րել է աշ­խա­տա­սեր և ա­րա­րող ժո­ղո­վուրդ, այժմ այն ա­մա­յի և ան­մար­դաբ­նակ է: Այս­տե­ղից հե­ռա­ցել են բնիկ­նե­րը: Այս երկ­րով գե­տեր են հո­սել, լճակ­նե­րում խայ­տա­ցել են տա­րա­տե­սակ ձկ­ներ, այժմ պո­չամ­բար­ներն են գրա­վել դրանց տե­ղը, նույ­նիսկ գոր­տե­րի կռկ­ռոցն է լռել… Այս­տեղ է խարս­խել Նոյն իր տա­պա­նը: Սա ե­ղել է եր­կիր ե­դե­մա­կան, որ կոչ­վել է մայր դրախ­տա­վայր։
Դոն Կի­խոտ- Իսկ դու գի­տե՞ս, թե ինչ­պես կա­րե­լի է վե­րա­դարձ­նել աշ­խարհն իր բնա­կա­նոն ըն­թաց­քին, վե­րա­կանգ­նել կո­րու­սյալ հի­նը: Չէ՞ որ չա­փա­զանց ի­րա­տես ես և այլ հա­յաց­քով ես գնա­հա­տում աշ­խար­հը: Ժո­ղո­վուր­դը բազ­միցս խաբ­վել է՝ միամ­տո­րեն հա­վա­տա­լով իր ա­պի­կար ղե­կա­վար­նե­րին: Հո­ղը խռո­վել է մարդ­կան­ցից, բնու­թյու­նը պա­տիժ­ներ կսահ­մա­նի մե­ղա­վոր­նե­րի հա­մար…
Սան­չո Պան­սա- Ինձ թվում է, մե­ղա­վոր­ներ փնտ­րե­լու կա­րիք չկա, կարևոր է, որ ժո­ղո­վուր­դը հա­մախ­մբ­վի. գյուղ կանգ­նի՝ գե­րան կկոտ­րի: Բայց ա­ռա­վել ա­ռաջ­նա­յին է հա­վա­տի վե­րա­կանգ­նու­մը՝ հա­վատ իր ու­ժե­րի և գե­ղե­ցիկ ա­պա­գա­յի նկատ­մամբ:
Դոն Կի­խոտ- Սան­չո, կյան­քը պայ­քար է, ո­րին հա­ճախ չի մաս­նակ­ցում բա­րին և ար­դա­րը, քան­զի հոգ­նել ու ձանձ­րա­ցել է նեն­գու­թյու­նից ու խար­դա­խու­թյու­նից, կորց­րել է դի­մադ­րո­ղա­կա­նու­թյու­նը և ար­ժա­նա­ցել այն ճա­կա­տագ­րին, ո­րը վաս­տա­կել է: Հար­կա­վոր է արթ­նաց­նել նրան: ՈՒ­րեմն, ի զեն, իմ բա­րե­կամ: Հն­չեց­րու զան­գե­րի եր­գը աշ­խար­հով մեկ՝ Կո­չեմ ապ­րո­ղաց, ող­բամ մե­ռե­լոց, բե­կա­նեմ շան­թեր: Ի զե՜ն, ի վրեժ, օն անդր, ա­ռա՛ջ…
Այս ռազ­մա­կո­չի ըն­թաց­քում շո­շափ­վել է «շիլ­լեր» գաղտ­նա­բա­ռը, ո­րի վեր­ծան­ման աշ­խա­տանք­ներ են ի­րա­կա­նաց­նում մեր հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը: Միա­ժա­մա­նակ, ին­տեր­պո­լի աշ­խա­տա­կից­նե­րը փոր­ձում են հայտ­նա­բե­րել այն ճա­նա­պար­հա­յին քար­տե­զը, ըստ ո­րի թա­փա­ռաշր­ջիկ­նե­րը, ա­մե­նայն հա­վա­նա­կա­նու­թյամբ, օգտ­վե­լով ի­րենց մոտ գտն­վող, Ա­մե­րի­գո Վես­պու­չիի թան­գա­րա­նից գո­ղաց­ված կողմ­նա­ցույ­ցից, ո­րի շնոր­հիվ ֆլո­րեն­տա­ցի ծո­վագ­նա­ցը շտ­կեց Քրիստ Կո­լում­բո­սի սխա­լը, ու հենց նրա պատ­վին Նոր աշ­խար­հը ան­վա­նա­կոչ­վեց Ա­մե­րի­կա։ Բայց դա հեչ, ի մի­ջի այ­լոց, կարևորն այն է, որ այդ եր­կու թա­փա­ռաշր­ջիկ­ներն անս­պա­սե­լիո­րեն ուղ­ղու­թյուն են վերց­րել դե­պի ոմն hարդ գո­ղա­ցո­ղի ա­նու­նը կրող ճա­նա­պար­հը, ո­րը են­թադր­վում է՝ հատ­ման կե­տեր և զու­գա­հեռ­ներ ու­նի հյու­սիս-հա­րավ մայ­րու­ղու շի­նա­րա­րու­թյան հետ և առ­նչ­վում է քրեա­կան աշ­խար­հին փոխ­կա­պակց­ված ինչ-որ հե­ղի­նա­կու­թյան։
Մինչ Թա­լի­նի իր հայ­րա­կան տան մեջ ան­բու­ժե­լի քաղց­կե­ղի դեմ կռիվ էր տա­լիս Ե­սա­յան Ռու­բոն, որն ամ­բողջ կյան­քում քա­րի վրա ան­զու­գա­կան խա­չեր էր ա­սեղ­նա­գոր­ծել, մինչ համ­զա­չի­ման­ցի Մա­տի­նյան Հա­մոն նա­րե­կա­ցիա­կան շունչ էր հա­ղոր­դում ա­պա­ռաժ քա­րին, իսկ Խու­ճուճ Լյո­վը, նույն ին­քը՝ գե­ղան­կա­րիչ քան­դա­կա­գործ Լևոն Գրի­գո­րյա­նը, իր ծնն­դա­վայր Ա­խալ­քա­լա­քի ժա­մի դռա­նը կանգ­նեց­նում էր Կա­րա­պետ սր­բա­զա­նի մո­նու­մեն­տալ ար­ձա­նը, Երևա­նի կենտ­րո­նում հայ­տն­վեց Հայ­կա­կան Գամփ­ռի քան­դա­կը, ո­րը շատ նման է մեր հարևա­նու­հու պու­դե­լին, և ան­ցորդ­նե­րը խոր շունչ քա­շե­ցին, որ մայ­րա­քա­ղա­քում թա­փա­ռող ան­տեր շներն այլևս չեն հար­ձակ­վի ի­րենց վրա, այլ կզ­բաղ­վեն գել­խեղդ գա­զա­նին վար­կա­բե­կե­լով և նրանց ու­շադ­րու­թյու­նը կշեղ­վի քա­ղա­քա­ցիա­կան ան­ձան­ցից: Խե­լա­ցի և խո­րի­մաստ գա­ղա­փար էր, հե­ռուն գնա­ցող: Մի հս­կա սև կա­տու էլ դրա­նից մի քա­նի մետր հե­ռու գտն­վող պու­րա­կում է տնա­վոր­վել՝ ի սար­սափ մկ­նե­րի և առ­նետ­նե­րի և ի նպաստ չար աչ­քից, գի­լու­կապ ու թուղ­թուգ­րից հե­ռու լի­նե­լու: Քա­ղա­քի հյու­սի­սա­յին դար­պաս­նե­րը հս­կում են աֆ­րի­կյան ա­ռյուծ­նե­րը; Բնակ­չու­թյան անվ­տան­գու­թյունն ա­պա­հո­վե­լու նպա­տա­կով անհրա­ժեշտ է հանձ­նա­րա­րել հայ­կա­կան մուֆ­լո­նի և մա­զան­դա­րա­նյան վագ­րի քան­դակ­նե­րի մր­ցույթ… Վեր­ջա­պես քա­ղա­քը կկա­րո­ղա­նա հան­գիստ քուն մտ­նել: Մենք պատ­րաստ ենք նաև պար­բե­րա­բար ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյան թե­մա­նե­րով զո­րա­խա­ղեր տա­լու, որ զի­նա­տե­սակ­նե­րը, հատ­կա­պես, զրա­հա­տեխ­նի­կան և օ­դու­ժը (ուղ­ղա­թիռ­նե­րը) չժան­գոտ­վեն: Զո­րա­հան­դե­սի հրա­մա­նա­տա­րը ես եմ, հար­գե­լի երդ­վյալ ա­տե­նա­կալ­ներ, հար­գե­լի դա­տա­րան: Ի­րա­վի­ճա­կը միան­գա­մայն վե­րահս­կե­լի է նաև սպաս­վե­լիք օն­լայն աշ­խար­հում… Բայց, մեր մեջ ա­սած, ա­մե­նաէա­կան ակն­կա­լիքս այն է, որ սա­տա­նա­ներն ու վհուկ­նե­րը դրանց ա­հից հե­ռա­նան քա­ղա­քից ու երկ­րից, և ես հան­գիստ շունչ քա­շեմ:
Ա­ռա­վո­տյան լո­գա­րա­նում հա­յացքս որ­սաց հա­յե­լու մի­ջից ինձ ան­թարթ աչ­քե­րով քն­նա­խույզ զն­նող դեմ­քը: Ո՜վ դու, ա­մե­նա­զոր և ա­մե­նա­կա­րող, ո՜վ դու քաջն քա­ջաց, ի­մաս­տունն ի­մաս­տա­սի­րաց: Ա­մե­նե­ւին գե­ղե­ցիկ ես. մեր­ձա­ւոր իմ. եւ ա­րատ ինչ ոչ գոյ ի քեզ… Եր­բեմն ինձ դուր է գա­լիս էք­ստ­րի­մը, ադ­րե­նա­լի­նի հա­մու­հո­տը՝ լար­վա­ծու­թյուն, վա­խի հաղ­թա­հա­րում: Կյանքն այդ պա­հե­րին ես նմա­նեց­նում եմ ցլա­մար­տի: Կո­րի­դա: Պլա­ցա դե տո­ռո (Ցլե­րի հրա­պա­րակ): Կա­տա­ղած ցլեր և նրանց դան­դաղ սատ­կեց­նող հա­մար­ձակ մա­տա­դոր: Օ­լե՜, օ­լե-օ­լե՜… Օ­լե՜յ-հո՛պ… Օ՜, վի­տա, օ՜, վի­տա միա, օ՜, վի­տա, բա-բա-բա-բա՛մ… Հա­ջորդ գոր­ծու­ղումս լի­նե­լու է դե­պի Մադ­րիդ, ի­հար­կե, այդ երկ­րին պա­տու­հա­սած թա­գա­ժահ­րի հա­մա­ճա­րա­կը հաղ­թա­հա­րե­լուց ո­րոշ ժա­մա­նակ անց: Մի­գու­ցե ըն­տա­նե­կան ինք­նա­մե­կու­սա­ցում՝ կա­մա­վո­րու­թյան սկզ­բուն­քով, որն անգ­լե­րեն կոչ­վում է՝ վո­լյուն­թիե­րիս­տի­ցիզմ: Հնա­րա­վոր է նաև աշ­խա­տան­քա­յին գործ­նա­կան այց: Մադ­րի­դի և իմ ծնն­դա­վայ­րի միջև քույր քա­ղաք­նե­րի պսա­կադ­րու­թյուն, և ցլա­մար­տի մշա­կույ­թի ներդ­րում մեր հան­րա­պե­տու­թյու­նում: Ա­ռա­ջին ցլա­մար­տի­կը ես կլի­նեմ, ի­հար­կե, դի­պու­կա­հար­նե­րի ա­չա­լուրջ հս­կո­ղու­թյան տակ: Օգ­նիր ինձ, Մա­րիամ, ա­նա­ղարտ մնամ… Օ­քե՛յ:
Ի դեպ, վե­րե­լա­կա­յին դի­վա­նա­գի­տու­թյա­նը հա­ջոր­դեց մեծ պա­տե­րազմ, որ­տեղ Ա­դիկն իր դաշ­նա­կից­նե­րով խայ­տա­ռակ պար­տու­թյուն կրեց, իսկ նրա զի­նա­կից­նե­րը Նյուրն­բեր­գում մի­ջազ­գա­յին դա­տա­րա­նի առջև կանգ­նե­ցին՝ մինչև վերջ դրսևո­րե­լով ի­րենց գա­ղա­փա­րա­կան ազն­վու­թյու­նը: Նեո­նա­ցիստ­նե­րից շա­տե­րը հենց Իս­պա­նիա­յով և Ի­տա­լիա­յով ճղե­ցին ա­րանքն ու հան­գր­վա­նե­ցին Հա­րա­վա­յին Ա­մե­րի­կա­յի եր­կր­նե­րում՝ Ար­գեն­տի­նա­յում, Մեք­սի­կա­յում, Բրա­զի­լիա­յում, Չի­լիում, իսկ Սիտ­րոե­նը վկա­յեց Կո­լում­բիա­յում ապ­րող Ա­դի­կի մա­սին, որն իր բուն­կե­րում պար­զա­պես ինք­նաս­պա­նու­թյուն էր բե­մադ­րել: Խեղճ Ե­վան ափ­սոս ե­ղավ… Էս­պի­սի բա­ներ: ՈՒ է­լի լի­քը-լի­քը հե­տաքր­քիր ու­րիշ բա­ներ, որ միայն ինձ են հայտ­նի:
Դա­վիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 5250

Մեկնաբանություններ