Ո՜նց են մեր գլուխները յուղում տիարք և տիկնայք իշխանիկները։ Շատ էլ լավ են անում, զի երկրի անկախացմամբ (իմա` առկախացմամբ) վաղ գարնանը մեր սրբազան սևահողին ենք հանձնում կանեփի սերմը և վաղ աշնանը սրտատրոփ սպասում խաղողի առատ բերք։ (Բայց ո՜ւր մոխրագույն կանեփը, ո՜ւր ոսկեխունկ խաղողը)։

Սույն թվականի հունվարի 14-ին «Новое время» թերթում կարդացի Հայաստանում Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության դեսպան Թիան Չանչունի հոդվածը, որն օրեր շարունակ խորհելու և մտածելու տեղիք է տալիս: Մեր ժամանակի հզոր և հարուստ, միլիարդանոց ազգաբնակչությամբ երկրի դեսպանը, ի դեմս մեզ, փոքր երկրին ոչ միայն դիվանագիտական խելացի դասեր է տալիս, այլև դաշնակից է ման գալիս:

2013 թ., ամիսը` դեկտեմբեր, Callup կենտրոնը բացահայտում է` հայերս մուրճ-մանգաղի կարոտից ավելի ենք հալումաշվում, քան Ազերբայջանն ու Վիրքը, քան Ղազախստանն ու Կիրգիզստանը և, առհասարակ, մյուս «ստանները»։ Զարմանալի է. չէ՞ որ միայն մենք ենք ԽՍՀՄ-ի օրոք գերեվարված մեր բնիկ օրրանի մի հատվածը հետ բերել շնորհիվ անկախ պետականության։ Ահավասիկ, Callup-ն հուշում է, ՀՀ քաղաքացիների 10 տոկոսն այդպես էլ չի կողմնորոշվում` ԽՍՀՄ-ի կործանումը հայերիս համար, այնուամենայնիվ, օգտակա՞ր իրադարձություն էր, թե՞, այսուհանդերձ, վնասակար մի արկած։

Մեր քաղաքում, ուր տոննաներով աղ է ծախսվում, ուր ողջ գիշեր փողոցներն ու բակերը մաքրվում են, ամենուր մերկասառույց է: Մեր քաղաքում կոկորդիլոսներ ու ընձառյուծներ կան: Մեր քաղաքում բուդն ու տոլման ավանդական են ու մոդայիկ: Տոնական սեղանի ճոխությունը միշտ չէ որ խոսում է գրպանիդ պարունակության մասին: Դատարկ գրպանների, ջուր քաշող կոշիկների, հետտոնական դեպրեսիայի մասինչխոսենք, տոնական չէ:

Արդ՝ ի՞նչ տվեց մեզ 2013-ը։ Տարեվերջին Ազատիչը հյուրընկալվեց բնապահպանության նախարարությունում և հպարտ հայտարարեց. «Եվ փա՜ռք Աստծո, այսօրվա մեր Ազգային ժողովը շատ լավ է ներկայացնում մեր հասարակության և նրա տարբեր հատվածների շահերը»։ (Հայտնի է, որ այս հայտարարությունը ցնծագին է ընդունվել հայոց բնաշխարհում, կտրուկ բարձրացել է մուֆլոնների և սիգերի արտադրողականությունը)։ Ես ինքս երեք օր ինքնաբուխ փնտրում էի «մեր շահը» ներկայացնող երեսփոխանին։ Նիկո՞լն է, գրեթե, Շմա՞յսն է, մի՞թե։ Գուցե Վահան ընկերն է կամ տիար Գալո՞ւստը, Տերը յուր ծիածանագույն վահանով պաշտպանի։

Այս մոլորակը արդարությա՞ն ուժից է, որ արդեն մի քանի միլիոն տարի պտտվում է իր առանցքի շուրջը, թե՞ մեկ այլ ուժից, ոչ ոք չգիտի: Բայց հայտնի է մի բան. մեր երկիրը աշխարհի ամենաարդար երկիրն է: Ով չի հավատում, թող հարցնի արդարության ցավերից ճաքեր տված իշխանավորներին:

Բոլորովին նորերս Եվրախորհրդարանը նույն օրը քննարկեց երկու հարց` իրավիճակը ՈՒկրաինայում և «Սեռական ու վերարտադրողական առողջությունը և իրավունքները» բանաձևը: Ինչ վերաբերում է ՈՒկրաինային, ամեն ինչ պարզ է. պետք է այդ երկիրը դուրս բերել Ռուսաստանի ազդեցությունից և սնանկացնել նրան, ինչպես վարվեցին մերձբալթյան հանրապետությունների ու հատկապես Բուլղարիայի և Ռումինիայի հետ:

Հանրահայտ ժողիմաստությունը պատգամում է` այսօր ով չի սիրում մեր Կենաց ծառը, թող կորչի առհավետ նրա` ա) նախընտրական խախտումների հուշամատյանը, բ) «ատկատների» 2014-2018 թթ. ճանապարհային քարտեզը, գ) հուշաղբյուրի տեղադրման վայրը` Երևանի մանկական զբոսայգու հարավային ծառուղում։ Հարավային ծառուղին նույն այն տխրահռչակ սեռաշեղումների ծառուղին է։ Ծրագրված է այստեղ տեղադրել այն «այրերի» հուշաղբյուրները, ովքեր գոնե երեք օրը մեկ օգտվել են սեռաշեղվածների ծառայություններից, ազնվորեն վճարել են պայմանավորված գումարը և վերջում էլ ինքնամոռաց շշնջացել են նրանց հակինթ ականջին. «Ո՜նց կուզենայի քեզնից մի տրանսվեստիտ տղա ունենալ»։

Եթե մենք իրոք ողջամիտ մարդիկ ենք, ապա պարտավոր ենք իմանալ, թե ով է խաթարում կեցության բնականոն կարգը, ով է ավերում օրինաչափությունը իրերի, այդ ովքեր են մարդկային կենսական արժեքները գլխիվայր շուռ տալիս, ովքեր են, որ փոխում ու շարունակում են փոփոխել օրեր, ժամեր, ժամանակներ:

Երազ տեսա գունազարդ։ Պուտինը նախաճաշում էր Կրեմլում, կրեմլյան կուրանտները ավետեցին ՌԴ հերթական հաղթանակը, ղողանջում էր անկրկնելի «Սլավսյա, սլավսյա»-ն և, խնդրեմ, հերթական վարդափթիթ առավոտն էր բացվում Գյումրուց դեպի Տեղ գյուղ. Հայաստանում սկսվել էր պատմության մեջ քաղաքական շերխանների և տնտեսակառավարական շակալների աննախադեպ զանգվածային արտագաղթը։ Եվ, խնդրեմ, երկիրը երեք օրում երկիր դարձավ (Էրգրի կարոտը մի պահ համրացավ), հակապետականությունից էլ անցանք հանրապետության։