Մանրամասն որոնում (արխիվ)
20.04.2024
 
«Փաստ չէ, որ ռուս խաղաղապահների հեռանալը Լեռնային Ղարաբաղից նույնական է Ռուսաստանի դուրս գալուն կովկասյան աշխարհաքաղաքական խաղից։ Անդրկովկասի նշանակությունը չափազանց մեծ է Եվրասիայի և, մասնավորապես, Մոսկվայի համար: Կարելի՞ է խոսել Ռուսաստանի նահանջի մասին, թե՞ իրականում մենք խոսում ենք կովկասյան տարածաշրջանային անվտանգության ողջ համակարգի վերագործարկման մասին: Մոսկվայի վիճակն ամենևին էլ այդքան անհուսալի չէ»,- ասել է ռուս քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը։                
 
Նորություններ » Երբե՛ք մի մո­ռա­ցեք, թե ին­չի են ու­նակ «խե­լա­գար­ված ամ­բոխ­նե­րը»

Երբե՛ք մի մո­ռա­ցեք, թե ին­չի են ու­նակ «խե­լա­գար­ված ամ­բոխ­նե­րը»

Երբե՛ք մի մո­ռա­ցեք, թե ին­չի են ու­նակ «խե­լա­գար­ված ամ­բոխ­նե­րը»
03.03.2020 | 01:33
Թվում էր` հա­յաս­տա­նյան «թավ­շյա» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, որն ա­լե­կո­ծել էր զանգ­ված­նե­րին, կու­նե­նա թավ­շյա ըն­թացք, քան­զի ի­րա­պես մեծ էր փո­ղոց դուրս ե­կած­նե­րի ոգևո­րու­թյու­նը և հա­վա­տը: Քայ­լած­նե­րին սր­բաց­նող­ներն ապ­րում էին ե­րազ­նե­րով, պաշտ­պա­նում իշ­խա­նա­փո­խու­թյուն ա­նող­նե­րի յու­րա­քան­չյուր քայ­լը, դրա­նով ա­սում, որ կողմ են ա­մեն մի նո­րաց­ման, որն ուղղ­ված է երկ­րի զար­գաց­մա­նը, նրա անվ­տան­գու­թյան ամ­րապ­նդ­մա­նը, մի­ջազ­գա­յին մասշ­տա­բով նրա դե­րի, հե­ղի­նա­կու­թյան բարձ­րաց­մա­նը, գլո­բալ աշ­խար­հում իր տեղն ու­նե­նա­լուն:
Ակն­կա­լիք­ներ, ո­րոնք ի­րա­կա­նա­նա­լի են միայն մեկ դեպ­քում, երբ տվյալ երկ­րի ներ­սում կա հա­մե­րաշ­խու­թյան, պե­տու­թյան քա­ղա­քա­ցի­նե­րին գնա­հա­տե­լու, արժևո­րե­լու, հա­սա­րա­կու­թյունն ի­րար դեմ չհա­նե­լու, ար­հես­տա­կա­նո­րեն սև-սպի­տա­կի չբա­ժա­նե­լու, ե­թե չա­սենք՝ ա­տե­լու­թյուն չսեր­մա­նե­լու մթ­նո­լորտ։
Կյան­քը բազ­միցս է ա­պա­ցու­ցել 2018-ի իշ­խա­նա­փո­խու­թյու­նից հե­տո ա­մեն­ժա­մյա ռե­ժի­մով հն­չող և մեր ա­կանջ­ներն ու նյար­դե­րը սղո­ցող վե­րամ­բարձ պն­դում­նե­րը, թե իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը ժո­ղովր­դի հետ են, ժո­ղո­վուրդն իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի, ի­րո­ղու­թյուն է դառ­նում, երբ Աստ­ված մի ա­րաս­ցե, երկ­րի առջև հառ­նում է լի­նել-չլի­նե­լու խն­դի­րը: Վկան՝ 2016-ի ապ­րի­լյան հե­րո­սա­կան քա­ռօ­րյան (ո­րի մաս­նա­կից­նե­րի փառքն այ­սօր փոր­ձում են նսե­մաց­նել բա­նա­կից ու ռազ­մա­կան գոր­ծից բա­ցար­ձակ բո­բիկ­նե­րը ան­հաս­կա­նա­լի հանձ­նա­ժո­ղով­նե­րով): Մինչ­դեռ այդ օ­րե­րին ա­ռա­վել քան միաս­նա­կան էր մեր ժո­ղո­վուր­դը. ժա­մա­նա­կի ղե­կա­վա­րու­թյան նկատ­մամբ ե­ղած հա­մակ­րանք­ներն ու հա­կակ­րանք­նե­րը մի կողմ դրած, բո­լո­րը մեկ մար­դու նման բռուն­ցք­վել-կանգ­նել էին երկ­րի պաշտ­պա­նու­թյան դիր­քե­րում. պայ­քա­րում էին, զոհ­վում, քան­զի հա­մոզ­ված էին` միշտ էլ այդ­պես է ե­ղել և է՛, ա­ռանց ո­րի հայ ժո­ղո­վուր­դը չէր հաս­նի մեր օ­րե­րը:
Հետևա­պես, պար­տա­վոր ենք հե­ղա­փո­խա­կան պա­թո­սը դնել մի կողմ և լի­նել միաս­նա­կան, ան­կախ նրա­նից` ի­րար ըն­դու­նու՞մ ենք, թե՞ ոչ: Ներ­կա իշ­խա­նա­վոր­նե­րի, նաև լայն հա­սա­րա­կայ­նու­թյան նկատ­մամբ պա­հան­ջը մեկն է՝ լի­նել հե­ռա­տես, ա­վե­լին՝ շա՜տ հե­ռա­տես, քան­զի է­մո­ցիա­նե­րը լավ խոր­հր­դա­տու չեն։ Ա­սել է` անհ­րա­ժեշտ է վեր կանգ­նել ճղ­ճիմ ամ­բի­ցիա­նե­րից, լի­նել հան­դուր­ժող, չդառ­նալ ման­րախն­դիր, ա­մեն ինչ չպտ­տեց­նել սե­փա­կան ան­ձի ու ըն­տա­նի­քի ա­ռանց­քի շուր­ջը, բախ­տի բեր­մամբ, թե պա­տահ­մամբ ձեռք գցած ա­թո­ռի բար­ձուն­քից «չընկ­նել», ինչ­պես ռուսն է ա­սում` «վՌՋպ տսՌվՑցրՈ»: Եր­բե՛ք ու ո՛չ մի ա­ռի­թով ժո­ղովր­դին չի կա­րե­լի վի­րա­վո­րել, նսե­մաց­նել, չի կա­րե­լի սե­փա­կան երկ­րի քա­ղա­քա­ցի­նե­րին «շնա­բա­րո դուրս­պր­ծուկ­ներ» կամ հրո­սակ­ներ ան­վա­նել։
Ե­թե չգի­տես, ու­րեմն՝ ան­կախ դիր­քից (ինչն այ­սօր ու­նես, վա­ղը` ոչ) գնա՛ ու սեր­տի՛ր դա­րեր ի վեր հայտ­նի ճշ­մար­տու­թյու­նը՝ մեզ հա­մար հրո­սա­կը միայն ու միայն ար­տա­քին թշ­նա­մին է ե­ղել։ Ներ­սում չի՛ կա­րե­լի թշ­նա­մի­ներ փնտ­րել։ Վա­յել չէ երկ­րի ղե­կա­վա­րին կյան­քի հա­տա­կում հայ­տն­ված անլ­վա­յին հա­տուկ բա­ռա­պա­շա­րով հայ­հո­յել աջ ու ձախ, հո­խոր­տալ ու սպառ­նալ։
Տե­ղին է մտա­բե­րել ԱԱԾ նախ­կին տնօ­րեն Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նի հոր­դո­րը` կա՛նգ ա­ռեք...
Կա՛նգ ա­ռեք ու հաս­կա­ցե՛ք, հա­սել ենք այն­պի­սի հան­գր­վա­նի, որ կր­կին ստիպ­ված ենք լու­ծե­լու ան­չափ կեն­սա­կան, մեր լի­նե­լու­թյանն առ­նչ­վող խն­դիր­ներ։
Կա՛նգ ա­ռեք ու մի կողմ թո­ղեք մանր քի­նախ­նդ­րու­թյու­նը, վրե­ժի խե­լա­գա­րու­թյան հասց­նող դրսևո­րում­նե­րը և ծա­ռա­յեք, ե­թե ի­հար­կե ի վի­ճա­կի եք, միայն մի բա­նի՝ հայ­րե­նի­քի այ­սօր­վա և վաղ­վա լի­նե­լու­թյան նպա­տա­կին:
Կա՛նգ ա­ռեք ու հաս­կա­ցեք վեր­ջա­պես՝ եր­կիր կա­ռա­վա­րե­լը փո­ղո­ցում ծա­վա­լած մի­տին­գա­յին գոր­ծու­նեու­թյուն չէ:
Եր­կիր ղե­կա­վա­րե­լը սե­փա­կան գր­պա­նում «տե­ղա­վո­րած» խոր­հր­դա­րա­նում հո­խոր­տալն ու թիվ 1 ամ­բիո­նից գա­ղա­փա­րա­կան հա­կա­ռա­կորդ­նե­րին հան­ցա­գործ­ներ կամ «վնգս­տա­ցող­ներ» ան­վա­նե­լը չէ:
Եր­կիր ղե­կա­վա­րելն իս­կա­կան ար­վեստ է:
Չկաս­կա­ծեք, ա­թո­ռի բար­ձուն­քից ա­մեն մեկն էլ ա­մեն ինչ ու ա­մեն­քին կա­րող է ա­սել: Դա տղա­մարդ­կու­թյուն չէ, այլ, ի­րերն ան­վա­նենք ի­րենց ա­նուն­նե­րով, վատ կրթ­վա­ծու­թյան դրսևո­րում:
Իս­կա­կան տղա­մարդ­կու­թյուն և դի­վա­նա­գի­տա­կան այ­բու­բե­նին տի­րա­պե­տե­լու հզոր դրսևո­րում է, օ­րի­նակ, մի­ջազ­գա­յին հար­թա­կից գլու­խը բարձր հայ­տա­րա­րե­լը՝ Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի ինք­նո­րոշ­ման ի­րա­վուն­քի ի­րա­ցու­մը եր­բե՛ք ու ո՛չ մի պա­րա­գա­յում չպետք է դի­տարկ­վի Ադր­բե­ջա­նի տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան հա­մա­տեքս­տում։
Կա՛նգ ա­ռեք, դրսևո­րեք (որ­քան էլ դժ­վար է) հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյուն և մեր ժո­ղովր­դի դա­րե­րից ե­կած ի­մաստ­նու­թյու­նը դարձ­րեք ձեր միակ խոր­հր­դա­տուն, ո­րը հե­ռան­կար է և փր­կու­թյուն:
Հի­շեք` ի­մաստ­նու­թյու­նը ոչ թե պոռ­թկ­ման, Ճղճ­ղոց­նե­րի, ա­մեն ինչ սևաց­նե­լու մեջ է , այլ խոր­հե­լու:
Պետք չէ ա­մեն ին­չում ու ա­մեն­քի մեջ տես­նել միայն վա­տը: Հի­շեք՝ ինչ­պի­սին են ե­ղել մեր մե­ծե­րը, որ տա­ռա­պել են ժո­ղովր­դի դարդ ու ցա­վով, կի­սել նրա հոգ­սե­րը, դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը, ան­գամ խե­լա­գար­վել վշ­տի ծան­րու­թյու­նից, ինչն էլ վկա­յում է, որ նրանք ապ­րել են ա­նանձ­նա­կան կյան­քով: Ի­զուր չէ, որ նրանց մեր ժո­ղո­վուր­դը մե­ծա­րում է և ան­վա­նում նվի­րյալ­ներ:
Չթ­վար­կե­լով բա­զում հայ մե­ծե­րի ա­նուն­նե­րը` միայն ար­ձա­նագ­րեմ. մե­րօ­րյա նվի­րյալ­նե­րը ա­ռա­ջին հեր­թին սահ­մա­նին կանգ­նած զին­վոր­ներն ու սպա­ներն են, մեր ազ­գա­յին հե­րոս­նե­րը, երկ­րի այ­սօր­վա հա­մար բո­լոր մար­տն­չած­նե­րը, «Ե­ռաբ­լու­րում» ամ­փոփ­ված­նե­րը, հաշ­ման­դամ դար­ձած­նե­րը, ներ­կա­յիս բո­լոր տնանկ­նե­րը, սո­ված­նե­րը, որ ձեր բո­ցա­շունչ ե­լույթ­նե­րից խաբ­ված դուրս ե­կան փո­ղոց ու ե­լան մար­տի, բա՞յց… ո՛չ մարտ կար, ո՛չ էլ նախ­կին­նե­րի դի­մադ­րու­թյուն:
Զանգ­ված­նե­րի դյու­րա­հա­վա­տու­թյու­նը շա­հար­կե­լով` իշ­խա­նու­թյան ե­կած­նե­րը, որ հիմ­նա­կա­նում չծա­ռա­յած­ներ են, ար­ցա­խյան ա­զա­տա­մա­րից խու­սա­փած­ներ, պար­տա­վոր են զերծ մնալ թշ­նա­մուն հա­տուկ քի­նախդ­րու­թյամբ մեր ար­մատ­նե­րին ու ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րին հար­վա­ծե­լուց:
Վե՛րջ տվեք ճա­մար­տա­կե­լուն, մեծ-մեծ խո­սե­լուն-խոս­տա­նա­լուն, բայց հա­կա­ռա­կը գոր­ծե­լուն։
Վե՛րջ տվեք կո­ռուպ­ցիա­յի, թա­լա­նի ու լա­փա­մա­նի (կնե­րեք, ձեր բա­ռերն են) մա­սին վե­րամ­բարձ մտ­քեր ար­տա­հայ­տե­լուն:
Վե՛րջ տվեք «թավ­շի» քո­ղա­ծած­կույ­թի տակ կա­տար­վող ա­պօ­րի­նու­թյուն­նե­րին, ա­ռա­ջին հեր­թին` երկ­րի բյու­ջեն ա­նի­մաստ մս­խե­լուն:
Վե՛րջ տվեք ինք­նա­պարգևատ­րում­նե­րին՝ հա­մընդ­հա­նուր աղ­քա­տու­թյան ֆո­նին։ Բա­զում ըն­տա­նիք­ներ մի կտոր հա­ցի խն­դիրն են դժ­վա­րու­թյամբ լու­ծում, իսկ մի բուռ ջա­հել­ներ, որ ըն­դա­մե­նը քայ­լել են Գյում­րիից Երևան (ե­ղած-չե­ղա­ծը՝ 150 կմ) ռու­սի ա­սա­ծով «шикуют от и до»!
Խո­սում եք կո­ռուպ­ցիա­յի դեմ պայ­քա­րից, խա­ղում դյու­րա­հա­վատ­նե­րի նուրբ լա­րե­րի վրա: Իսկ մտա­ծե՞լ եք, թե ինչ բնո­րո­շում ու­նի ձեր ա­րա­ծը, ե­թե ոչ կո­ռուպ­ցիա:
Վկա­յա­կո­չեմ 1-2 փաստ. ե­րի­տա­սար­դը, ո­րը երկ­րի ար­դա­րա­դա­տու­թյան նա­խա­րա­րի ա­թոռն է զբա­ղեց­նում (ար­ժա­նիք­նե­րը թող­նենք մի կողմ) 6 ամ­սում 16 հա­զար դո­լար պարգևավ­ճար է ստա­ցել։ Կարմ­րե­լու փո­խա­րեն փոր­ձում է հեգ­նել (ի դեպ, շա՜տ ան­հա­ջող).
-Իսկ յուանով ինչքա՞ն է: Յուանո՛վ հաշ­վար­կեք, այդ­պես ա­վե­լի հե­տաքր­քիր վեր­նագ­րեր կլի­նեն:- Ե­րի­տա­սարդ, մեզ ցու­ցում մի՛ տուր, ի՛նքդ նս­տի՛ր ու հաշ­վիր, ե­թե ի վի­ճա­կի ես… Յուա­նով էլ հաշ­վիր (նկա­տեմ, որ տա­րադ­րամ­նե­րի ան­վա­նում­նե­րը լավ էլ գի­տես), լի­րա­յով ու պե­սո­յով էլ… Դրա­նից գու­մա­րը չի փոխ­վի:
Ա­մո­թից կարմ­րե­լու փո­խա­րեն ջա­հելն ար­դա­րա­նում է, թե կան նա­խա­րար­ներ, որ ա­վե­լի շատ են ստա­ցել։
Ցա­վով պետք է ար­ձա­նագ­րեմ` սկո­լիո­զով «տա­ռա­պող» դասալիքը մի բա­նում, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, ճիշտ է. սո­ցապ­նա­խա­րա­րի ա­թո­ռին նս­տած նրա գոր­ծըն­կե­րը՝ Զա­րու­հի Բա­թո­յա­նը, պարզ­վում է, 8 ամ­սում 31 հա­զար դո­լար պարգևավ­ճար է ստա­ցել։
Բարձր տեխ­նո­լո­գիա­կան ար­դյու­նա­բե­րու­թյան նա­խա­րար Հա­կոբ Ար­շա­կյա­նը 2019 թվա­կա­նի մա­յիս ամ­սից մինչև տա­րե­վերջ ստա­ցել է 21 000 ԱՄՆ դո­լա­րի պարգևավ­ճար:
Ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րը 2019 թվա­կա­նի 10 ա­միս­նե­րի ըն­թաց­քում ստա­ցել է 31 հա­զար դո­լար:
Է­լի՞ շա­րու­նա­կեմ.
ՀՀ գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զու­թյու­նում 2018-ի մա­յի­սի 5-ից մինչև 2020-ի հուն­վա­րի 31-ն ըն­կած ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծը 2 մի­լիոն 676 հա­զար դո­լա­րի պարգևավ­ճար են ստա­ցել։
Նույն ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում ֆի­նանս­նե­րի նա­խա­րա­րու­թյու­նում պարգևավ­ճար­նե­րը կազ­մել են 2 մի­լիոն 562 հա­զար դո­լար և այս­պես շա­րու­նակ։
Քիչ է մնում մարդ սր­տի կանգ ստա­նա։
Պա­րույր Սևա­կը, ե­թե ողջ լի­ներ, կր­կին կգո­չեր` դե ե՛կ վար­դա­պետ ու մի՛ խեն­թա­ցիր։
Մսխ­վող, փո­շիաց­վող այդ գու­մար­նե­րը պետք է ուղղ­վեն միայն ու միայն բա­նա­կին, սահ­մա­նի վրա կանգ­նած­նե­րին, աղ­քատ­նե­րին, ա­տե­լու­թյուն ու թշ­նա­մանք սփ­ռած թա­վիշ­նե­րիդ բո­ցա­շունչ ճա­ռե­րից խաբ­ված­նե­րին:
Ձեր ան­տա­ղանդ ղե­կա­վար­ման (ա­վե­լի ստույգ՝ չղե­կա­վար­ման) պատ­ճա­ռով հե­ղա­փո­խա­կան պա­թո­սով հա­մակ­ված­ներն այ­սօր բախ­վել են ան­հա­մար բար­դու­թյուն­նե­րի, խն­դիր­նե­րի և փոր­ձում են հաս­կա­նալ թե ինչ է կա­տար­վում երկ­րում, թե մեզ ուր են տա­նում ա­նակն­կալ խու­թե­րը, ան­հաս­կա­նա­լի գոր­ծըն­թաց­ներն ու զար­գա­ցում­նե­րը:
Մինչ­դեռ մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան քա­ղա­քա­ցուն անհ­րա­ժեշտ է հա­վատ, վս­տա­հու­թյուն, որ ին­քը չի խաբ­վել, որ իր և երկ­րի ղե­կա­վա­րու­թյան միջև մեծ հաշ­վով հոգ­սե­րը, մտա­հո­գու­թյուն­նե­րը նույնն են. ու­զում է ու­նե­նալ ա­պա­հով, անվ­տանգ, պաշտ­պան­ված, ամ­բող­ջա­կան, հու­սա­լի ու ար­դար եր­կիր: Նրան խորթ են այ­սօր կա­տար­վող ան­հաս­կա­նա­լի մա­նի­պու­լյա­ցիա­նե­րը, ինտ­րիգ­նե­րը, մե­քե­նա­յու­թյուն­նե­րը։ Ժո­ղո­վուր­դը հոգ­նել է իշ­խա­նա­կան հաշ­վեն­կատ խա­ղե­րից, ա­մե­նօ­րյա ռե­ժի­մով ի­րար մատ­նե­լու, վար­կա­բե­կե­լու գոր­ծըն­թաց­նե­րից, «բռ­նեմ-բաց թող­նեմ»-նե­րից, չհիմ­նա­վոր­ված մե­ղադ­րանք­նե­րից, զր­պար­տանք­նե­րից, ա­մո­թա­լի «մաս­կի շոու­ներ»-ից, բա­ցա­հայտ ստե­րից։ Կարճ ա­սած` ժո­ղովր­դին «զբա­ղեց­նե­լու», նրա ու­շադ­րու­թյու­նը գլ­խա­վո­րից շե­ղե­լու հնարք­նե­րից և փոր­ձե­րից: Ժո­ղովր­դին պետք են պարզ, հաս­կա­նա­լի, ինչ­պես սի­րում են թմբ­կա­հա­րել վերևնե­րում` թա­փան­ցիկ հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ, երբ ա­մեն մեկն իր տե­ղում է, ի­րա­կա­նաց­նում է իր քա­ղա­քա­ցիա­կան պարտ­քը և իս­կա­պես հպարտ քա­ղա­քա­ցի է, որն ապ­րում է իր ըն­տա­նի­քի ու հայրենիքի կյան­քով, հա­վա­տով իր երկ­րի, իր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և ղե­կա­վա­րու­թյան հան­դեպ, հա­վա­տով իր վաղ­վա օր­վա նկատ­մամբ:
Մար­դը միայն ի­րե­նով չի ապ­րում, միայն այ­սօ­րով չի ապ­րում: Նա ապ­րում է և՛ ան­ցյա­լով, ա­վե­լի ճիշտ՝ ան­ցյա­լի հի­շո­ղու­թյամբ (ին­չը հա­մա­ռո­րեն փոր­ձում եք ջն­ջել-վե­րաց­նել, ա­սես ձե­զա­նից ա­ռաջ Հա­յաս­տանն ա­նա­պատ է ե­ղել, վայ­րե­նի­նե­րով բնա­կեց­ված մի կղ­զյակ, փր­կիչ­ներդ ե­կել եք Մար­սից ու փոր­ձում եք քա­ղա­քակր­թել Ռո­բին­զոն Կրու­զո­յի ժա­մա­նակ­նե­րից մնա­ցած ռու­դի­մենտ-ուր­բաթ­նե­րիս), և՛ ներ­կա­յով, և՛, որ կարևոր է, հա­վա­տով վաղ­վա օր­վա նկատ­մամբ, ապ­րում իր ըն­տա­նի­քի հոգ­սե­րով: Երկ­րի «հպարտ» քա­ղա­քա­ցին չի ու­զում խա­ղա­լիք լի­նել օր­վա իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և այլ ու­ժե­րի ձեռ­քին:
Հետևու­թյուն. ու­զեք թե ոչ, ճա­նա­պար­հը մեկն է` վերջ տալ բա­ցա­հայտ թա­լա­նին, ա­պօ­րի­նու­թյուն­նե­րին, ստեղ­ծել աշ­խա­տա­տե­ղեր, վե­րա­կանգ­նել մարդ­կանց մի կտոր հաց վաս­տա­կե­լու ի­րա­վուն­քը ա­ռանց տա­րի­քի սահ­մա­նա­փակ­ման: Մեզ պետք են իշ­խա­նու­թյուն­ներ, ո­րոնք ժո­ղովր­դին ոչ թե սևե­րի ու սպի­տակ­նե­րի կբա­ժա­նեն, ոչ թե ան­վերջ աս­ֆալ­տին փռե­լուց ու պա­տե­րին ծե­փե­լուց կխո­սեն, թա­թիկ­ներ կտ­րե­լուց ու ող­նա­շար ջար­դե­լուց, այլ կմ­տա­ծեն երկ­րի շե­նաց­ման, հզո­րաց­ման, Ար­ցա­խի ու իս­կա­պես բար­գա­վաճ ա­պա­գա­յի մա­սին:
Խն­դիր­նե­րը շատ են, իսկ ժա­մա­նա­կը չի սպա­սում:
Կրկ­նեմ մեկ ան­գամ ևս՝ բա՛վ է, կա՛նգ ա­ռեք (ա­կանջդ կան­չի Ար­թուր Վա­նե­ցյան) ժո­ղովր­դին մի դարձ­րեք գոր­ծիք, մի՛ մա­շեք-սպա­նեք նրա հա­վա­տը, նրա հայ­րե­նա­սի­րու­թյու­նը, մի՛ խա­ղա­ցեք նրա նվի­րա­կան զգաց­մունք­նե­րի հետ: Նրան մի՛­դարձ­րեք օխ­լոս և մի՛ օգ­տա­գոր­ծեք որ­պես մի­ջոց, որ­պես ուժ իշ­խա­նու­թյան գա­լու հա­մար: Իսկ հե­տո… Ե­թե չեք ցան­կա­նում հայ­տն­վել պատ­մու­թյան աղբանոցում, գործ ա­րեք ու ժո­ղովր­դին մի՛ դարձ­րեք մա­հակ ձեր ընդ­դի­մա­խոս­նե­րին, ան­ցան­կա­լի դա­տա­վոր­նե­րին, քա­ղա­քա­կան ու պե­տա­կան նախ­կին գոր­ծիչ­նե­րին, ազ­գա­յին հե­րոս­նե­րին հար­վա­ծե­լու հա­մար: Սա­զա­կան չէ երկ­րի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին վա­րած քա­ղա­քա­կա­նու­թյամբ ո­գե­կո­չել ցածր բնազդ­նե­րին, ի­րա­կա­նու­թյուն դարձ­նել թշ­նա­մու դա­րա­վոր իղ­ձերն ու նկր­տում­նե­րը:
Սու­տը, խա­բեու­թյու­նը, թա­լա­նը, հայ­հո­յան­քը լավ հան­գր­վա­նի չեն հասց­նի:
Չի՛ կա­րե­լի ժո­ղովր­դին օգ­տա­գոր­ծել և հե­տո ա­ռանց խղ­ճի խայ­թի ա­սել՝ ապ­րեք, գնա­ցեք տուն, ա­մեն ինչ լավ կլի­նի:
Ե՞վ… Ի­հար­կե ձեզ հա­մար ա­մեն ինչ լավ է: Այդ­պես է, ո­րով­հետև «ոս­կե ձկ­նի­կը» գլու­խը կախ լց­նում է ձեր ան­հագ որ­կո­րը: Ո­րով­հետև «ոս­կե ձկ­նի­կը» դեռևս չի ա­լե­կոծ­վել, թե՝ տղերք, դուք եք պար­տա­վոր ծա­ռա­յե­լու հան­րու­թյա­նը, ժո­ղո­վուր­դը ձեր ծա­ռան չէ: Ոնց մարդ­կանց ու­սե­րի վրա­յով ե­կել եք իշ­խա­նու­թյան, այն­պես էլ նույն մարդ­կանց կամ­քով կգ­նաք ան­հայ­տու­թյուն: Ձեզ նման­նե­րի՞ն է պատ­մու­թյու­նը տե­սել ու կորց­րել իր խոր­խո­րատ­նե­րում:
Հան­րու­թյունն էլ ծե­րու­նի ձկ­նոր­սի նման գլ­խա­հակ դեռևս սպա­սում է և համ­բե­րում: Բայց այս վի­ճակն ան­վերջ չի կա­րող ձգ­վել, քան­զի մարդ­կանց հա­վատն ու համ­բե­րու­թյունն էլ սահ­ման­ներ ու­նեն:
Եր­բե՛ք մի մո­ռա­ցեք, թե ին­չի են ու­նակ «խե­լա­գար­ված ամ­բոխ­նե­րը»…
Հեն­րիկ ԱԲ­ՐԱ­ՀԱ­ՄՅԱՆ
Պատ­մա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր
Դիտվել է՝ 3544

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Անվտանգային ռիսկերը ոչ թե նվազելու, այլ անհամեմատ աճելու են

Անվտանգային ռիսկերը ոչ թե նվազելու, այլ անհամեմատ աճելու են

Վարչապետի աշխատակազմից hայտնել են. «Ճշգրտության համար արձանագրենք, որ Ադրբեջանը ստանում է իրեն պատկանող երկուսուկես գյուղ, որովհետեւ Կըզլ Հաջըլի գյուղի տարածքն ամբողջությամբ, Աշաղը Ասկիպարա գյուղի տարածքի մի զգալի մասը մինչ այս էլ եղել է Ադրբեջանի տիրապետության ներքո: Իսկ Հայաստանի Հանրապետությունն այս գործընթացում ստանում է սահմանազատման հետ կապված և անվտանգային ռիսկերի նվազեցում»:

Սոցցանցային գրառումներ

Իմ քաղաքի ծանոթ, հարազատ խճանկարից մի կարևոր սալիկ էլ է պակասելու
Իմ քաղաքի ծանոթ, հարազատ խճանկարից մի կարևոր սալիկ էլ է պակասելու

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Երկ­րում մո­լեգ­նում է «իմ­քայ­լա­կան տեր­տե­րը»
Երկ­րում մո­լեգ­նում է «իմ­քայ­լա­կան տեր­տե­րը»

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Նոր տեխնոլոգիա՝ նոր Հայաստանում
Նոր տեխնոլոգիա՝ նոր Հայաստանում
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.