Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Ո՞վ է անվս­տա­հու­թ­յուն հայտ­նո­ղը, ժո­ղո­վու՞ր­դը, թե՞ իմ­քայ­լա­կան իշ­խա­նու­թ­յու­նը

Ո՞վ է անվս­տա­հու­թ­յուն հայտ­նո­ղը, ժո­ղո­վու՞ր­դը, թե՞ իմ­քայ­լա­կան իշ­խա­նու­թ­յու­նը
01.05.2020 | 01:15
...Հաշ­վե­ցի՜, հաշ­վե­ցի՜ ու... հա­շիվս կորց­րի։ «Զանգ ըն­կե­րոջս» տար­բե­րա­կով վե­րա­դար­ձա ել­ման կետ` ճիշտ եզ­րա­կա­ցու­թյան հան­գե­լու. ճշ­մար­տու­թյու­նը ո­րո­նել քա­ղա­քա­կան մե­ծա­մաս­նու­թյան մահ­ճու՞մ, թե՞ դեռևս չպարզ­ված մեր ի­րա­կա­նու­թյու­նում։ Եվ քա­նի դեռ ճամ­փա­բա­ժա­նում չի դա­դա­րել հան­րու­թյան տա­րու­բե­րու­մը, յու­րա­քան­չյու­րիս ներ­սում տան­ջող-մա­շո­ղը մնա­լու է համ­բե­րու­թյու­նը, հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյու­նը չկա­յա­ցած մարդ-քա­ղա­քա­ցու «պա­տյա­նով» այն քայ­լա­կան­նե­րի նկատ­մամբ, ո­րոնք անգ­րա­գետ և ման­կա­միտ ե­լույթ­նե­րով շա­րու­նա­կում են ներ­խու­ժել կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, դա­տա­կան... հի­մա էլ` հոգևոր ո­լորտ, և այն­պի­սի՜ պահ­ված­քով, ին­չը հա­տուկ է թուրք-սել­ջուկ­նե­րին։
Եր­կյու­ղա­ծու­թյունս թույլ չի տա­լիս անդ­րա­դառ­նալ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տի մար­դա­սի­րա­կան հոր­դո­րի առն­չու­թյամբ իշ­խա­նու­թյան մա­կար­դա­կով խեղ­կա­տակ ար­ձա­գանք­նե­րին, քան­զի Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սը մե­ծա­հո­գա­բար ան­թիվ-ան­հա­մար ա­լեն­սի­մո­նյան­նե­րի ու ստյո­պա­սա­ֆա­րյան­նե­րի նման­նե­րից ա­վե­լի­նե­րի հա­մար է ա­ղո­թել, որ դար­ձի գան։ Ի վեր­ջո, անհ­րա­ժեշտ է գի­տակ­ցել, որ «Հա­յաս­տա­նի ողջ պե­տա­կան կա­ռույ­ցը պետք է մարմ­նա­վո­րի հա­յոց ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը»։ Եվ ե­թե ա­վե­լաց­նենք, որ «վատ աշ­խա­տող­նե­րը նրանք են, ով­քեր չու­նեն ո՛չ մարդ­կա­յին, ո՛չ էլ ազ­գա­յին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյուն», կար­ծում եմ, ա­մեն ինչ աս­ված է։
Բայց պա­տեհ-ան­պա­տեհ ա­ռի­թը թույլ չի տա­լիս շր­ջան­ցել նույ­նիսկ կո­րո­նա­վի­րու­սի պան­դե­միա­յի պայ­ման­նե­րում վար­չա­պե­տի կող­մից քա­նիցս շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դր­վող ի­րա­վա­կան նի­հի­լիզ­մը, և իր նա­զիր-վե­զիր­նե­րին քա­րոզ­չա­կան կռ­վի մղե­լու փա­ստը` նե­րար­կած, թե իբր դա­տաի­րա­վա­կան հա­մա­կարգն ար­ժա­նա­հա­վատ չէ, չի կա­րող վա­յե­լել ժո­ղովր­դի վս­տա­հու­թյու­նը։ Կար­ծիք, որ ի­րենցն է` քայ­լա­կան­նե­րի­նը, և, որ­պես այդ­պի­սին, ի­րա­վունք ու­նի լի­նե­լու, բայց ոչ ճն­շում­նե­րով փա­թա­թելու հան­րու­թյան վզին, այն էլ չհիմ­նա­վոր­ված։
...Հաշ­վե­ցի՜, հաշ­վե­ցի՜ ու... հա­շիվս կորց­րի։ «Զանգ ըն­կե­րոջս» տար­բե­րա­կով վե­րա­դար­ձա ել­ման կետ` մեր ներ­սում գա­լար­վող հար­ցադ­րում­նե­րի պա­տաս­խան­ներն իշ­խա­նու­թյու­նից ակն­կա­լե­լու.
1. Որ­տե­ղի՞ց և ի՞նչ հիմ­նա­վոր­վա­ծու­թյամբ է գա­լիս դա­տաի­րա­վա­կան հա­մա­կար­գի նկատ­մամբ ան­վս­տա­հու­թյու­նը, ժո­ղովր­դի՞ց, թե՞ դա­տա­րան­նե­րում մերժ­ված իմ­քայ­լա­կան պաշ­տո­նյա­նե­րից։
2. Չափ­ման ինչ­պի­սի՞ միա­վոր­նե­րով և ի՞նչ գոր­ծի­քա­կազ­մով է իշ­խա­նու­թյու­նը «ախ­տո­րո­շել» դա­տա­վո­րի կա­շա­ռա­կեր լի­նե­լը։ Ե­թե այդ­պի­սիք կան և հայտ­նի են, ին­չու՞ նրանք քրեա­կա­տա­րո­ղա­կան հիմ­նարկ­նե­րում չեն։
3. Դա­տա­վոր­նե­րին վե­թին­գի են­թար­կե­լը ար­դյո՞ք զս­պում­նե­րի լա­վա­գույն ձևն է, ին­չու՞ եք կար­ծում, որ իշ­խա­նու­թյան քա­ղա­քա­կան գծին ոչ հա­մար­ժեք վճիռ­ներ կա­յաց­նող դա­տա­վոր­նե­րի նկատ­մամբ ճն­շում­նե­րով կամ վա­րույթ­ներ սահ­մա­նե­լով դա­տա­վո­րի ան­կա­խու­թյու­նը վե­րա­ծե­լու եք կախ­վա­ծու­թյան։
4. Մի՞­թե ի զո­րու չեք հաս­կա­նա­լու, որ իշ­խա­նու­թյուն-ար­դա­րա­դա­տու­թյուն թն­ջու­կում թրծ­վող քա­ղա­քա­կան է­լե­մեն­տի գոր­ծո­նը կոր­ծա­նա­րար է լի­նե­լու։
5. Ով­քե՞ր եք, ի՞նչ կտ­րիճ­ներ եք, որ ինք­ներդ ձեզ ի­րա­վունք վե­րա­պա­հե­լով` Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի գոր­ծու­նեու­թյու­նը հա­մա­րում եք ա­նար­դյու­նա­վետ, իսկ նա­խա­գա­հին` ոչ լե­գի­տիմ` ա­ռայ­սօր թող­նե­լով առ­կախ։
Ա­ռանց ըն­կե­րոջ զան­գի, հա­ման­ման հար­ցեր է­լի ա­ռաջ ե­կան ու դր­դե­ցին հի­շել դա­տա­րա­նե­րի վրա քսի տա­լը, շր­ջա­փա­կե­լը, դա­տա­վո­րին պա­տու­հա­նից վայր գցե­լը... ա­ռողջ հան­րու­թյան մաս չկազ­մող­նե­րի ցա­քուց­րիվ գո­յա­ցում­նե­րը, «հե­րո­սա­ցում­նե­րը»... Դա ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյուն հոր­ջոր­ջող­նե­րի ոչ ա­դեկ­վատ քայ­լե­րից մեկն էր, ոտ­նձ­գու­թյուն` օ­րեն­քի նկատ­մամբ։ Մտա­հո­գու­թյունս բարձ­րաց­նեմ` մենք կեր­տում ենք ի­րա­վա­կան պե­տու­թյու՞ն, թե՞ անձ­նա­պե­տու­թյուն։
Ի՞նչ ա­նուն տալ «հայ­կա­կան հարց» հի­շեց­նող «Սահ­մա­նադ­րա­կան կար­գի տա­պա­լում» կլի­շեա­վոր­ված դա­տա­վա­րու­թյա­նը, ան­կապ նիս­տե­րի ա­ռաձ­գա­կա­նու­թյա­նը։ Ով` ու՞մ և ի՞նչ չի կա­րո­ղա­նում ա­պա­ցու­ցել` Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի՞ն, թե՞ հա­կա­ռա­կը և կամ, գու­ցե եր­կու­սը` ժո­ղովր­դին, բայց ան­ջատ են­թա­տեքս­տե­րով։
ՈՒ՞ր ենք գնում վար­չա­պե­տա­կան ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյամբ, ե­թե մինչև հի­մա չենք գի­տակ­ցել, որ «մեր ան­հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րը սկս­վում են այն­տեղ, որ­տեղ մենք միա­սին չենք, իսկ ե­թե ա­վե­լի ու­ղիղ ա­սեմ, ա­պա ան­հա­ջո­ղու­թյուն­ներն սկս­վում են այն­տեղ, որ­տեղ մենք աշ­խա­տում ենք մի­մյանց դեմ։ Ծա­ծուկ թե բա­ցա­հայտ, կարևոր չէ»։ Որ­տեղ եմ կար­դա­ցել այս միտ­քը և ո՞վ է հե­ղի­նա­կը, կդժ­վա­րա­նամ վկա­յա­կո­չել, բայց որ այժ­մեա­կան է, ան­վի­ճե­լի է։
Տե­ղա­վոր­վե­լով այս տրա­մա­բա­նու­թյան մեջ, մենք ա­մեն օր տես­նում-վե­րապ­րում ենք ան­ցյալն ու ներ­կան, հին ու նոր գոր­ծեր` ձգձգ­վող, ան­վեր­ջա­նա­լի վեր­ջա­բան­նե­րով գոր­ծըն­թաց­ներ, ո­րոնց բա­ժին մեղ­քը սլաք­վում է ի­րա­վա­կան դաշտ։ Եվ ինչ­պես հին ու նոր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ներ­սում, այս­տեղ ևս` դա­տա­կան հա­մա­կար­գում, քիչ չեն նմա­նու­թյուն­ներն ու տար­բե­րու­թյուն­նե­րը։ Գոր­ծի բե­րու­մով, որ հա­ճախ առ­նչ­վել եմ ի­րա­վա­կան ո­լոր­տի հետ, ներ­կա գտն­վել դա­տա­կան բա­զում նիս­տե­րի, իմ սու­բյեկ­տիվ կար­ծի­քով ար­դա­րա­դա­տու­թյունն այ­սօր ա­մենևին էլ ցածր մա­կար­դա­կի վրա չէ, իշ­խո­ղը ա­նա­չա­ռու­թյունն է, դա­տա­րան­նե­րի ա­զա­տու­թյան աս­տի­ճա­նը, չկաշ­կանդ­վա­ծու­թյու­նը` չհաշ­ված ա­ռան­ձին մարդ­կա­յին գոր­ծո­նով պայ­մա­նա­վոր­ված մաս­նա­վոր դեպ­քե­րը։ Հան­րու­թյու­նը մեկ-մեկ գի­տի ու այ­սօր էլ տես­նում է թե՛ իշ­խա­նու­թյա­նը ծա­ռա­յու­թյուն մա­տու­ցող դա­տա­վոր­նե­րին, թե՛ հա­մա­կար­գի հե­ղի­նա­կու­թյան հա­մար պայ­քա­րող­նե­րին։
Ե­թե դա­տա­վո­րի քթի վի­րա­հա­տու­թյան (գու­ցե ան­հար­կի) պատ­ճա­ռով մեկ ամ­սից ա­վե­լի նիս­տեր չեն կա­յա­նում, երբ ա­նաշ­խա­տու­նա­կու­թյու­նից օր ա­ռաջ, COVID-19-ով պայ­մա­նա­վոր­ված, օ­րախն­դիր է ե­ղել ռիս­կա­յին խմ­բում գտն­վող հան­րա­պե­տու­թյան 2-րդ նա­խա­գա­հի կա­լան­քը գրա­վի դի­մաց փո­խե­լու միջ­նոր­դու­թյու­նը, ու երբ Ան­նա Դա­նի­բե­կյա­նին փո­խա­րին­վող չի գտն­վում կամ ինչ-ինչ պատ­ճառ­նե­րով չկա ցան­կու­թյուն, այդ դեպ­քում ինչ­պե՞ս ար­ժա­նա­հա­վատ հա­մա­րես կա­ռա­վա­րու­թյան որ­դեգ­րած բա­րե­փո­խում­նե­րը։ Եվ ինչ­պե՞ս չհա­վա­տաս նույն կե­տի հետ հա­մա­ձայ­նեց­ված ԲԴԽ-ի լռու­թյա­նը։ ՈՒ ոչ միայն նրա։
Ա­վե­լին, բա­ցառ­ված չէ, որ ե­թե մոտ ա­պա­գա­յում հայ­տն­վի մի դրա­ծո և վա­ղը ցան­կու­թյուն հայտ­նի ձախ ոտ­նա­թա­թի բութ մա­տի ե­ղուն­գը բժշ­կա­կան մի­ջամ­տու­թյամբ մի փոքր կար­ճաց­նե­լու ու նիս­տը հե­տաձգ­վի ևս մեկ ամ­սով, կար­ծում եմ, ա­մեն ինչ էլ ա­վե­լի պարզ կդառ­նա։ ՈՒ կդառ­նա պարզ, որ ո­չինչ էլ պարզ չէ, ինչ­պես ռա­դիո­տան վրա գրո­հը, ինչ­պես մար­տի 1-ի գոր­ծի ամ­բող­ջու­թյամբ բա­ցա­հայտ­ված լի­նե­լը... Այս ա­մե­նի նկատ­մամբ իմ­քայ­լա­կան­նե­րը գր­պա­նում պա­հած «մշ­տա­կան» ու­նեն. «Մեզ ժո­ղո­վուրդն է քվե տվել և մենք, որ­պես լե­գի­տիմ իշ­խա­նու­թյուն, պար­տա­վոր ենք հատ-հատ կա­տա­րել նա­խընտ­րա­կան ծրագ­րե­րը», որ հն­չել են հրա­պա­րակ­նե­րում, փո­ղոց­նե­րում, մի­տինգ­նե­րին։
Ժա­մա­նակն ան­ցել է այդ ժա­մա­նակ­նե­րից, և ժա­մա­նակն է դա­տաի­րա­վա­կան հա­մա­կար­գում բա­րե­փո­խում­ներն ի­րա­կա­նաց­նելու օ­րեն­քի տա­ռին հա­մա­հունչ, ոչ թե օ­րեն­քը շր­ջան­ցել կամ ծա­ռա­յեց­նել սե­փա­կան ցան­կու­թյուն­նե­րին։ Ինչ­պես ա­ռաջ էր. Երևա­նի նախ­կին քա­ղա­քա­պետ Եր­վանդ Զա­խա­րյա­նին կա­դաստ­րի պետ նշա­նա­կե­լուց շա­բաթ­ներ անց վերևնե­րում նկա­տե­ցին, որ թույլ են տվել օ­րեն­քի խախ­տում` կապ­ված տա­րի­քի հետ։ Եվ որ­պես­զի խոսք ու զրույ­ցի թե­մա չդառ­նա, իշ­խող քա­ղա­քա­կան ու­ժը ԱԺ-ում ան­մի­ջա­պես շտ­կեց պաշ­տո­նի տա­րի­քա­յին ցեն­զը` Զա­խա­րյա­նի սր­տով։
Ներ­կա­յիս և նա­խորդ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը քիչ ընդ­հան­րու­թյուն­ներ չու­նեն` մա­նա­վանդ «դու­խի» հար­ցում։ Իմ­քայ­լա­կան­նե­րի ա­սե­լով` սեր­ժա­քո­չա­րյա­նա­կան­նե­րը եր­կի­րը թա­լա­նել են, ա­նօ­րեն հարս­տա­ցել, իսկ վեր­ջին­ներս և բնակ­չու­թյան զգա­լի մասն ի­րա­վա­ցիո­րեն հա­վա­սա­րեց­ման նշան են դնում. ար­դյո՞ք ներ­կա­յիս պաշ­տո­նյա­նե­րի ստա­ցած 27 մի­լիար­դի պարգևավ­ճար­ներն օ­րի­նա­կան ռե­կետ չեն։
Չէի ա­սի, թե հի­մա քիչ դեր է խա­ղում խնա­մի-ծա­նոթ, ըն­կեր-բա­րե­կամ, կու­սա­կից-հա­մա­կիր լի­նե­լու հան­գա­ման­քը, նվա­զել են քծ­նան­քը, պո­պու­լիզմն ու ստա­խո­սու­թյու­նը։ Ճիշտ հա­կա­ռա­կը։ Քայ­լա­կան­նե­րի մի­ջանձ­նա­յին կա­պե­րը այն­քա՜ն են «ե­ռակց­վել», որ օ­րեն­քի պա­հան­ջը հա­ճախ աղ­բա­նոց է նետ­վում, երբ այն առ­նչ­վում է դա­տա­րան­նե­րում մերժ­ված ի­րենց սպա­սում-ցան­կու­թյուն­նե­րի հետ։ Այս­տե­ղից էլ` ժո­ղովր­դի ա­նու­նից հան­րու­թյա­նը նետ­վող դա­տաի­րա­վա­կան հա­մա­կար­գի մա­սին ի­րենց իսկ երկ­նած ան­վս­տա­հու­թյու­նը։ Բեր­վե­լիք օ­րի­նակ­ներս, որ­տեղ իշ­խա­նու­թյան դրա­ծո, քա­ղա­քա­կան մե­ծա­մաս­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ կամ հա­մա­կիր, կա­ռա­վա­րու­թյան ա­ռա­ջին «է­շե­լո­նում» թի­կունք ու­նե­ցող և նրանց հե­ղա­փո­խա­կան շուն­չը տա­րա­ծող մեծ ու փոքր կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի տնօ­րեն­նե­րի ժա­մա­նա­կա­վոր պաշ­տո­նա­կա­տար­նե­րի գոր­ծե­լա­կեր­պը դրա վկա­յու­թյունն են։ Նույն «մկ­րա­տով կտր­ված» նոր Հա­յաս­տա­նի այս հպարտ, ա­զատ և ինք­նա­գոհ գոր­ծա­տու­նե­րը օպ­տի­մա­լաց­ման քո­ղի տակ կադ­րա­յին կր­ճա­տում­ներ են կա­տա­րել` անգ­րա­գետ հրա­ման­նե­րով աշ­խա­տան­քից ա­զա­տել ի­րենց հա­մար ան­ցան­կա­լի, բայց պրո­ֆե­սիո­նալ մարդ­կանց։ Ար­դյուն­քում` ոչ ար­դյու­նա­վետ են դար­ձել աշ­խա­տան­քի կազ­մա­կեր­պու­մը, ոչ էլ ֆի­նան­սա­պես շա­հել։ Շա­հել են անձ­նա­պես` փոր­ձա­ռու­նե­րի փո­խա­րեն ի­րենց թի­կունքն ամ­րապն­դել ըն­կեր-բա­րե­կամ­նե­րով` հա­ճախ օ­րեն­քի խախ­տում­նե­րով։
...Հաշ­վե­ցի՜, հաշ­վե­ցի՜ ու... հա­շիվս չկորց­րի դա­տա­րան­նե­րում հայ­տն­ված այն գոր­ծա­տու­նե­րի, ո­րոնց հա­մար խոսք կա աս­ված. «Չեն տե­սել պա­տից կախ, տե­սել են ճակ­տից կախ»։
1. ԵՊՀ-ի Իջևա­նի մաս­նա­ճյու­ղի ռեկ­տո­րի ժա­մա­նա­կա­վոր պաշ­տո­նա­կա­տար Ար­տակ Ցու­ցու­լյա­նը «քաղցր» հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ չու­նե­նա­լով ման­կա­վար­ժու­թյան և հո­գե­բա­նու­թյան ամ­բիո­նի վա­րի­չի պաշ­տո­նա­կա­տար Լիա­նա Հա­րու­թյու­նյա­նի հետ, սկզ­բում զրո­յաց­րել է դա­սա­ժամ­կե­տը, այ­նու­հետև պաշ­տո­նազր­կել։ Հար­գանք վա­յե­լող դա­սա­խո­սը մարզ­պե­տից և մայր բու­հի ռեկ­տո­րից գործ­նա­կան մի­ջամ­տու­թյուն չս­տա­նա­լուց հե­տո շարժ­վել է օ­րեն­քով։ Երևան քա­ղա­քի ընդ­հա­նուր ի­րա­վա­սու­թյան դա­տա­րանն ամ­բող­ջու­թյամբ բա­վա­րա­րել է Լիա­նա Հա­րու­թյու­նյա­նի հայ­ցը` «վե­րա­կանգ­նել աշ­խա­տան­քում և վճա­րել ամ­բողջ հար­կա­դիր պա­րա­պուր­դի դի­մաց»։
2. Ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նում 3 ա­միս բաժ­նի վա­րիչ աշ­խա­տած Հրաչ Սա­րի­բե­կյա­նը տնօ­րե­նի ժ/պ կարգ­վե­լուց հե­տո կադ­րա­յին ջարդ է սկ­սել։ Ա­ռա­ջին և ա­մե­նա­մեծ վտան­գը նա­խան­շե­լով, լու­ծել է տն­տե­սա­կան գծով տե­ղա­կալ Ռազ­միկ Ա­ռա­քե­լյա­նի աշ­խա­տան­քա­յին պայ­մա­նա­գի­րը։ Այ­նու­հետև նույն բախ­տին ար­ժա­նաց­րել պա­տե­րազ­մա­կան տա­րի­նե­րին իր նվի­րումն ու ա­ռող­ջու­թյու­նը տված (2-րդ կար­գի հաշ­ման­դամ) պա­րետ Սա­շա Ալ­թու­նյա­նին։ Եր­կու­սին էլ ան­չափ ծանր հոդ­վա­ծով։ Բայց հաղ­թա­նա­կել է ճշ­մար­տու­թյու­նը` դա­տա­րա­նը ի չիք է հա­մա­րել ժ/պ-ի հրա­ման­նե­րը։
Գոր­ծըն­կեր­նե­րի ճա­նա­պարհն ընտ­րած աշ­խա­տա­կազ­մի ղե­կա­վար, կազ­մա­կեր­պու­թյան արհ­կո­մի նա­խա­գահ Սր­բու­հի Կի­զի­րյա­նը սպաս­ման մեջ է` զուտ ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կով պայ­մա­նա­վոր­ված։ Ար­դա­րու­թյան վե­րա­կանգ­նու­մը հօ­գուտ հայց­վո­րի ա­վե­լի ա­րագ և հեշտ է տր­վե­լու, քա­նի որ գոր­ծա­տուի ա­րար­քը շա՜տ զա­վեշ­տա­կան է և հա­կաօ­րի­նա­կան։ Իսկ գի­տա­կան գծով տնօ­րե­նի տե­ղա­կալ Հաս­միկ Ղա­զա­րյա­նը սառ­նասր­տո­րեն տա­նե­լով Հրաչ Սա­րի­բե­կյա­նի բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան ճն­շում­նե­րը, տնօ­րե­նի ժա­մա­նա­կա­վոր պաշ­տո­նա­կա­տա­րին սխալ է հա­նել այլ հար­թու­թյու­նում։
3. Սուն­դու­կյան­ցի­նե­րի հետ իր հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը Վար­դան Մկրտ­չյա­նը սկ­սել է պար­զել տնօ­րե­նի ժ/պ նշա­նակ­վե­լուց 2-3 ա­միս հե­տո։ Թի­րա­խա­վո­րե­լով մի քա­նի ան­ցան­կա­լի­նե­րի, եր­բեմն հա­ջո­ղել է ճկու­նա­լեզ­վի հաշ­վին սուս-փուս հար­ցեր լու­ծել։ Իսկ նրանք, ով­քեր ո­րո­շել են ա­մեն գնով ի­րենց ի­րա­վունք­նե­րը պաշտ­պա­նել, դի­մել են դա­տա­րան։
Ա­մե­նա­կուռ թի­կունք ու­նե­ցող և իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի սի­րե­լին դառ­նա­լու բա­նաձևե­րին տի­րա­պե­տող Մկրտ­չյան Վար­դա­նի ար­ձա­կած հրա­ման­նե­րը` ռե­ժի­սոր Տիգ­րան Գաս­պա­րյա­նին, դե­րա­սա­նու­հի Էռ­նա Ա­վե­տի­սյա­նին, անձ­նա­կազ­մի կա­ռա­վար­ման բաժ­նի պետ Վա­հե Մով­սի­սյա­նին ա­զա­տե­լու մա­սին, ճա­նաչ­վել են ան­վա­վեր` միա­ժա­մա­նակ հար­կա­դիր պա­րա­պուր­դի ամ­բողջ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի հա­մար գու­մա­րի բռ­նա­գան­ձու­մը ՊՈԱԿ-ից։
Սրա­նից-նրա­նից ա­զատ­վե­լու մար­մա­ջը ե­սա­կենտ­րոն Վար­դան Մկրտ­չյա­նին այն­քան է կու­րաց­րել, որ նա չի կարևո­րում ի­րեն ներ­կա­յաց­վող դի­մու­մի բո­վան­դա­կու­թյու­նը։ Օ­րի­նակ այս մե­կը. «Հաշ­վի առ­նե­լով Ձեր ան­հիմն դի­տո­ղու­թյուն­նե­րը և ան­ձիս հան­դեպ լար­ված տրա­մադր­վա­ծու­թյու­նը, չեմ կա­րող աշ­խա­տել բան­սար­կու, ստա­խոս տնօ­րե­նի հետ»։
...Հաշ­վե­ցի՜, հաշ­վե­ցի՜ ու դար­ձյալ հա­շիվս չկորց­րի նրանց հար­ցում, ով­քեր պար­տու­թյուն կրե­լով դա­տա­րան­նե­րում, քմայ­քո­րեն չեն են­թարկ­վում օ­րեն­քի պա­հան­ջին։ Ին­չը նշա­նա­կում է` թքա՛ծ «Օ­րեն­քի ա­ռաջ բո­լորն են հա­վա­սար» վար­չա­պե­տի կար­գա­խո­սին։ Մեր խառ­նի­խուռն օ­րե­րում դա ի­րենց կա­րող են թույլ տալ միայն իմ­քայ­լա­կան պաշ­տո­նյա­նե­րը, տար­բեր տրա­մա­չա­փի իշ­խա­նիկ­նե­րի հետ սերտ կա­պեր հաս­տա­տած և սեր­տա­ճող «հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը», իշ­խող քա­ղա­քա­կան ու­ժին հաշ­վեն­կա­տո­րեն ծա­ռա­յող «ա­զատ, ան­կախ և հպարտ» քա­ղա­քա­ցի­նե­րը։ Մեզ ար­դեն հայտ­նի զոռ­բա­նե­րի թվում են ՊՈԱԿ-ի տնօ­րեն­ներ... մարզ­պե­տից մինչև նա­խա­րար։ Ա­հա նրան­ցից մի քա­նի­սը, ո­րոնք վաս­տա­կել են ի­րա­վունք նոր էջ ա­վե­լաց­նե­լու ի­րենց «ստ­վա­րա­ծա­վալ» կեն­սագ­րու­թյու­նում։ Որ­քան էլ տա­րօ­րի­նակ թվա, բայց դա կա­յա­ցած փաստ է.
1. Դա­տա­կան 3 ա­տյան­նե­րում կա­յա­ցած նույն վճի­ռը չի հե­տաք­րք­րում կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի և սպոր­տի նա­խա­րա­րու­թյա­նը։ Ի կա­տա­րումն կա­տա­րո­ղա­կան թեր­թի, ՀՀ ար­դա­րա­դա­տու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան հար­կա­դիր կա­տա­րումն ա­պա­հո­վող ծա­ռա­յու­թյա­նը հաս­ցեագ­րած պա­տաս­խան նա­մա­կում մայր թատ­րո­նի տնօ­րե­նը նշում է. «Թատ­րո­նից ան­կախ պատ­ճառ­նե­րով Վճ­ռի հա­մա­պա­տաս­խան պա­հան­ջը` Վ. Մով­սի­սյա­նին նախ­կին աշ­խա­տան­քում վե­րա­կանգ­նե­լու մա­սին, կա­տա­րելն անհ­նար է, քա­նի որ մշա­կույ­թի նա­խա­րա­րի կող­մից հաս­տատ­ված Կազ­մա­կեր­պու­թյան կա­ռուց­ված­քով տվյալ Հաս­տի­քը կր­ճատ­վել է», ա­սես ինքն ան­շա՜ռ, ան­բա­սի՜ր և կր­ճատ­ման հետ կապ չու­նե­ցող այլ­մո­լո­րա­կա­յին է։ Հա­վե­լենք, որ գոր­ծա­տուն նման քայ­լի դի­մել է կան­խամ­տած­ված, դա­տա­կան 3-րդ փու­լին ըն­դա­ռաջ, գաղ­տա­գո­ղի, մեկ տար­վա ըն­թաց­քում ոչ աշ­խա­տո­ղին և ոչ էլ դա­տա­րա­նին այդ մա­սին չտե­ղե­կաց­նե­լով։ Մինչ­դեռ պաշ­տո­նա­կան ան­ձանց կող­մից դա­տա­կան ակ­տը դի­տա­վո­րու­թյամբ չկա­տա­րե­լու հա­մար (հոդ­ված 353) օ­րեն­քով նա­խա­տես­ված է տու­գանք` նվա­զա­գույն աշ­խա­տա­վար­ձի չորս­հա­րյու­րա­պա­տի­կից վեց­հա­րյու­րա­պա­տի­կի չա­փով, կամ կա­լանք` 1-3 ա­միս ժամ­կե­տով, կամ ա­զա­տազր­կում` ա­ռա­վե­լա­գույ­նը 2 տա­րի ժամ­կե­տով` ո­րո­շա­կի պաշ­տոն­ներ զբա­ղեց­նե­լու ի­րա­վուն­քից զր­կե­լով` ա­ռա­վե­լա­գույ­նը 2 տա­րի ժամ­կե­տով։
2. Ստե­փա­նա­վա­նի թիվ 3 դպ­րո­ցի նախ­կին տնօ­րեն Նա­ռա Մկրտ­չյա­նը հա­մառ պայ­քա­րից հե­տո շա­հել է դա­տը. ան­վա­վեր է ճա­նաչ­վել մարզ­պե­տի` աշ­խա­տան­քա­յին պայ­մա­նա­գի­րը լու­ծե­լու ո­րո­շու­մը։ Ին­չը նշա­նա­կում է հայց­վո­րին վե­րա­կանգ­նել զբա­ղեց­րած պաշ­տո­նում և վճա­րել հար­կա­դիր պա­րա­պուր­դի ողջ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի աշ­խա­տա­վար­ձը։ Նա­ռա Մկրտ­չյանն աշ­խա­տան­քից ա­զատ­վե­լուց հե­տո 2 ան­գամ մաս­նակ­ցել և նույն­քան էլ հաղ­թող է ճա­նաչ­վել տնօ­րե­նի պաշ­տո­նի հա­մար մր­ցույ­թին։ ՈՒ 2 օր անց, դար­ձյալ զոռ­բա­յու­թյուն. Լոռ­վա մարզ­պե­տը կր­կին ա­զատ­ման հրա­ման է տվել` «բախ­տի ա­նի­վը» հետ պտ­տել դե­պի դա­տա­րան։
3. Մե­կու­սաց­ման պայ­ման­նե­րում, ոչ պա­կաս ու­շագ­րավ մեր­ժու­մի հայտ է ար­ձա­նագ­րել ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րը, այն դեպ­քում, երբ դա­տա­րա­նի կա­յաց­րած վճ­ռի կա­տա­րու­մը ա­ռանձ­նա­պես մի մեծ բան չէ` հրա­պա­րա­կա­յին նե­րո­ղու­թյուն խնդ­րել իր կո­լե­գա հայց­վո­րից։ Ի տար­բե­րու­թյուն ո­րոշ կա­մա­կոր «հնա­րամ­տու­թյուն­նե­րի», Ար­սեն Թո­րո­սյա­նը հար­գան­քի է ար­ժա­նի. մարդն ա­ռանց պա­տե­պատ ընկ­նե­լու, եր­կու ոտ­քը մի մա­շի­կի մեջ դրած, տղա­մար­դա­վա­րի հայ­տա­րա­րեց. «Նա­ջա­րյա­նի ա­սածն ինձ հա­մար...» օ­րենք չէ։
Հա­թա­թան հրա­պա­րա­կա­յին էր, հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ։ Հի­մա թող հայց­վորն ու Նա­ջա­րյա­նը մտա­ծեն։ Ո՞րն է նրանց հա­ջորդ քայ­լը։ Կհա­մար­ձակ­վե՞ն։ Ի­մա՞ս­տը։ Երբ իմ­քայ­լա­կան պաշ­տո­նյա­նե­րը «ա­մեն ին­չից շատ, ա­մեն ին­չից վեր, գա­ղա­փա­րա­կան հորն են սի­րում»։ Իսկ սե­րը հաղ­թող է, ար­դա­րա­դա­տու­թյու­նը` հո­գե­վարք­վող։
Վա­հե ՄԵ­ԼԻ­ՔՅԱՆ
Հ. Գ. Այ­սօր, երբ աշ­խար­հը COVID-19-ի խոց­վա­ծու­թյու­նից բռուն­ցք­ված, ու­ղի­ներ է գտ­նում թա­գա­վա­րա­կի ճի­րան­նե­րից մարդ­կա­յին կյան­քեր փր­կե­լու, տն­տե­սու­թյան զար­կե­րա­կը չկորց­նե­լու, մեր փոք­րիկ եր­կի­րը` նույն­պես մեծ-մեծ խն­դիր­նե­րի ա­ռաջ, ձեռ­նար­կել է 14 մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը` ա­ռանց­քում ու­նե­նա­լով մարդ­կա­յին ռե­սուր­սը։ Սո­ցիա­լա­պես ա­նա­պա­հով ըն­տա­նիք­նե­րին, միայ­նակ­նե­րին, օ­րա­վար­ձով աշ­խա­տող­նե­րին... ինչ-որ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում աշ­խա­տա­տե­ղե­րը կորց­րած­նե­րին տրա­մադ­րում են ֆի­նան­սա­կան ա­ջակ­ցու­թյուն` օր­վա հա­ցի խն­դի­րը լու­ծե­լու։ Նոր աշ­խա­տա­տե­ղեր ստեղ­ծե­լուն միտ­ված ձեռ­նար­կում­նե­րին զու­գա­հեռ, հայ­տն­վում են հին ու նոր գոր­ծա­տու­ներ ա­կան­ջա­լուր վար­չա­պե­տին` ի­րենք ի­րենց ներ­սում փոխ­վա՜ծ, բա­րե­փոխ­վա՜ծ, և իբրև հա­վաս­տում նվիր­վա­ծու­թյան, աջ ու ձախ չար­դա­րաց­վող «օպ­տի­մա­լա­ցում­ներ» են ի­րա­կա­նաց­նում` զո­րաց­նե­լով գոր­ծա­զուրկ­նե­րի բա­նա­կը։
Ե­րեկ տե­ղե­կա­ցանք, որ այդ­պի­սի պա­տե­հա­պաշտ­նե­րից մե­կը` «Կի­նո­կենտ­րոն» ՊՈԱԿ-ի տնօ­րե­նի ստա­ժա­վոր ժա­մա­նա­կա­վոր պաշ­տո­նա­կա­տար Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նը հա­մա­ռո­րեն հետ կանգ­նե­լու մտադ­րու­թյուն չու­նի. ծա­նու­ցում­նե­րը հաս­ցեագր­ված են, իսկ աշ­խա­տան­քից ա­զատ­ման հրա­ման­նե­րը կտր­վեն ա­ռա­ջի­կա մեկ-եր­կու օ­րում։ Ո­րոշ­ման հետ ան­հա­մա­ձայ­նու­թյան դրսևո­րող­նե­րի խում­բը, ո­րի շնոր­հիվ Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նը հայտ­նի է դար­ձել որ­պես պե­տա­կան մի­ջոց­նե­րը տու­րիս­տա­կան այ­ցե­րի վրա «գո­լոր­շաց­նող» և մի­ջազ­գա­յին փա­ռա­տո­նին խոր քուն մտ­նող, նա­խա­պատ­րաստ­վում է ժ/պ-ի հրա­ման­նե­րը վի­ճար­կե­լու դա­տա­րա­նում։
Դիտվել է՝ 20529

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ