Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Նոր ար­ժեք­ներ կրող հա­սա­րա­կու­թ­յուն ենք ու­զում՝ չհան­դուր­ժե­լով վատ բար­քե­րը քն­նա­դա­տող­նե­րին

Նոր ար­ժեք­ներ կրող հա­սա­րա­կու­թ­յուն ենք ու­զում՝ չհան­դուր­ժե­լով վատ բար­քե­րը քն­նա­դա­տող­նե­րին
10.09.2019 | 00:46
Մեր օ­րե­րում բարդ է լրագ­րող լի­նե­լը, մար­դիկ միշտ չէ, որ ու­զում են ճշ­մար­տու­թյու­նը լսել, նրանց հա­մոզ­մունք­նե­րը վե­րա­հաս­տա­տող կար­ծիք ու մեկ­նա­բա­նու­թյուն է անհ­րա­ժեշտ: Ա­մեն ան­գամ որևէ հրա­պա­րա­կում ա­նե­լուց հե­տո մտո­վի ու հո­գե­պես ինձ նա­խա­պատ­րաս­տում եմ, որ ըն­կեր­ներս ու հա­րա­զատ­ներս կա՛մ գրե­լու են, կա՛մ զան­գա­հա­րեն ու ա­սեն, թե ին­չու եմ քն­նա­դա­տում իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին: Դա մո­տա­վո­րա­պես նույնն է, թե կոշ­կա­կա­րին ա­սես՝ ին­չո՞ւ ես կո­շիկ կա­րում:
Նո­րա­գույն տեխ­նի­կա­յի ու սո­ցիա­լա­կան մե­դիա­յի զար­գաց­մա­նը զու­գըն­թաց, «լայ­վե­րի» ու Facebook-յան «ստա­տուս­նե­րի» ֆո­նին՝ հա­սա­րա­կու­թյան շր­ջա­նում ձևա­վոր­վել կամ ձևա­վոր­վում է այն կուռ մտա­ծե­լա­կեր­պը, թե լրագ­րո­ղը միայն ու­ղիղ ե­թե­րում միկ­րո­ֆոն պա­հող կամ պաշ­տո­նյա­յի հետևից վա­զող, վեր­լու­ծա­կան մտ­քից զուրկ մարդն է: Ի­րա­կա­նում, սա­կայն, հենց լրագ­րող­ներն ու լրատ­վա­մի­ջոց­ներն են, որ կոչ­ված են ա­ռող­ջաց­նե­լու քա­ղա­քա­կան-հա­սա­րա­կա­կան մի­ջա­վայ­րը: Ինչ­պե՞ս՝ ա­ռողջ քն­նա­դա­տու­թյամբ: Շր­ջա­պա­տում ինձ հա­ճախ են հարց­նում՝ ին­չո՞ւ չեմ գո­վա­բա­նում այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, ինձ ի՞նչ վա­տու­թյուն են ա­րել: Սկզբ­նա­կան շր­ջա­նում հար­ցը զայ­րաց­նում էր, այժմ այն ուղ­ղա­կի ծի­ծա­ղե­լի է հն­չում, ո­րով­հետև այն հն­չեց­նող­նե­րի մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին գո­վա­սան­քի ու դրա­նից բխող հետևանք­նե­րի ա­կա­նա­տեսն է ե­ղել: Բնավ չցան­կա­նա­լով ման­րա­մաս­նել հա­սա­րա­կու­թյան մեջ լրագ­րող­նե­րի դե­րի ու պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի թե­զը՝ կարևոր ու հս­տակ ար­ձա­նագ­րում ա­նեմ, այն է՝ ես՝ լրագ­րող Սևակ Վար­դու­մյանս, այ­սօր­վա ու վաղ­վա իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին չեմ վս­տա­հե­լու այն­քան ժա­մա­նակ, քա­նի դեռ իշ­խա­նու­թյան ե­կած քա­ղա­քա­կան ու­ժը կոնկ­րետ քայ­լեր չի ձեռ­նար­կել մարդ­կանց սո­ցիա­լա­կան, մշա­կու­թա­յին, հա­սա­րա­կա­կան ու քա­ղա­քա­կան մտա­ծե­լա­կեր­պը փո­խե­լու ուղ­ղու­թյամբ:
Ինչ­պես նախ­կի­նում, այ­սօր նույն­պես Հա­յաս­տա­նում ընտ­րու­թյուն­նե­րը գա­ղա­փա­րա­կան չեն, դպ­րոց­նե­րում ա­ռա­ջա­տա­րը շա­րու­նա­կում են հա­մար­վել ու­սու­ցիչ­նե­րի ե­րե­խա­նե­րը, մշա­կու­թա­յին ո­լոր­տի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը շա­րու­նա­կում են վախ­վո­րած ու իշ­խա­նա­հա­ճո խո­սել, քա­ղա­քա­կան գոր­ծըն­թաց­նե­րը տե­ղի են ու­նե­նում վա­րա­գույր­նե­րի հետևում, ա­մեն մի մանր չի­նով­նիկ մտա­ծում է թա­փուր պաշ­տո­նում իր հա­րա­զա­տին տե­ղա­վո­րե­լու մա­սին, պե­տա­կան ծա­ռա­յող­ներն ա­մեն բան ա­նում են վե­րա­դա­սին քծ­նե­լու ու դուր գա­լու հա­մար, ա­նո­րակ սե­րիալ­նե­րը շա­րու­նա­կում են բթաց­նել մեր հա­սա­րա­կու­թյա­նը, ոչ ար­հես­տա­վարժ ու ան­փորձ մար­դիկ պա­տաս­խա­նա­տու պաշ­տոն­ներ են ստա­նում՝ չհաս­կա­նա­լով, թե որ­տեղ ու ին­չի հա­մար են հայ­տն­վել: Եվ սրանք դեռ միայն բո­վան­դա­կա­յին ու գա­ղա­փա­րա­կան խն­դիր­ներն են: Քա­նի դեռ Հա­յաս­տա­նում չի հայ­տն­վել այն­պի­սի մի ուժ, որ կա­րող է գա­ղա­փա­րա­կան նոր, տար­բեր­վող օ­րա­կարգ մշա­կել ու զար­գաց­նել, մնա­լու ենք նույն ճահ­ճի մեջ: Ո՛չ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը, ո՛չ «մեր հարևան անգ­րա­գետ Պո­ղո­սը», սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րում գրա­ռում­ներ ա­նե­լով, ո­չինչ փո­խել չեն կա­րող, ո­րով­հետև գա­ղա­փա­րա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը կոնկ­րետ քայ­լեր է են­թադ­րում: Օ­րի­նակ՝ ինչ­պե՞ս մեկ­նա­բա­նել այն հան­գա­ման­քը, երբ վար­չա­պե­տը հայ­տա­րա­րում է, թե կես­գի­շերն անց որևէ հրա­վա­ռու­թյուն չի լի­նե­լու, բայց մաս­նակ­ցում է մե­ծա­հա­րուս­տի աղջ­կա հար­սա­նի­քին, ա­կա­նա­տես լի­նում գի­շերն անց «տե­ղա­ցող» հրա­վա­ռու­թյա­նը: Սրա­նից հե­տո ինչ­քա­նո՞վ են ար­ժա­նա­հա­վատ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի այն հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը, թե Հա­յաս­տա­նում ար­տո­նյալ մար­դիկ չկան: Նման օ­րի­նակ­նե­րը բազ­մա­թիվ են ու ան­հան­գս­տաց­նող այն ա­ռու­մով, որ բո­լորս ու­զում ենք նոր ար­ժեք­ներ կրող հա­սա­րա­կու­թյուն ու­նե­նալ, սա­կայն ի­րա­կա­նում չենք հան­դուր­ժում վատ ու հո­ռի բար­քե­րը քն­նա­դա­տող­նե­րին ու խն­դիր­նե­րը վեր հա­նող­նե­րին: Հու­սով եմ՝ մի ա­ներևա­կա­յե­լի հրաշ­քով ինչ-որ բան կփոխ­վի մեր ու­ղեղ­նե­րում, ու այն­պի­սի օ­րեր դեռ կապ­րենք, որ հա­սա­րա­կու­թյու­նը կպա­հան­ջի վեր հա­նել ու հան­րայ­նաց­նել իր թեթև ձեռ­քով ա­թո­ռա­տեր դար­ձած իշ­խա­նա­վոր­նե­րի ոչ ար­հես­տա­վարժ քայ­լե­րը:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 2307

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ