Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Մի ջար­դիր հա­յե­լին, այն քեզ է ար­տա­ցո­լում

Մի ջար­դիր հա­յե­լին, այն քեզ է ար­տա­ցո­լում
08.10.2019 | 00:08
Հա­յաս­տա­նյան թավ­շյա հե­ղաշ­րջ­ման ա­ռա­ջին «հմայ­քը» նրա ա­րա­գու­թյունն է: Ար­ժա­նին պետք է մա­տու­ցել ոչ այն­քան ա­մեն­քին ու ա­մե­նը, այդ թվում և պե­տու­թյու­նը, «աս­ֆալտ­նե­րին» փռող «պեր­սո­նին», որ­քան նրան մո­դե­րաց­նող­նե­րին: Հաս­կա­նա­լի է, քվան­տա­յին ու Շու­մա­նի ռե­զո­նան­սի այս օ­րե­րում, երբ ի­ռա­ցիո­նա­լու­թյան կա­յաց­ման նոր­մը հենց ա­րա­գու­թյունն ու ա­րա­գու­թյան «ա­րանք­նե­րով» ճեղ­քումն է, այ­նու­հան­դերձ, մե­զա­նում գոր­ծըն­թաց­նե­րը սկ­սել են հա­վա­սար­վել ար­դեն լույ­սի ա­րա­գու­թյա­նը, ե­թե ոչ ա­վե­լին:
Ա­յո, գի­լիո­տին է բարձ­րաց­վում ար­դեն չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյու­նը: Ա­ռա­ջին ե­րե­քի հար­ցը լուծ­ված է: Գրե­թե: Եվ ե­թե ան­գամ ՍԴ ան­դամ­նե­րը քա­ջու­թյուն ու­նե­նան, պահ­պա­նեն ի­րենց բա­ժին ըն­կած սահ­մա­նը, պետք է հաս­կա­նանք, որ ար­գե­լակ­նե­րի, բա­րո­յա­կա­նու­թյան, պե­տա­կա­նու­թյան կորս­տի, ինս­տի­տուտ­նե­րի ան­հագ ոչն­չաց­ման հետ որևէ խն­դիր չու­նե­ցող «պեր­սո­նը» ոտ­քը գա­զից չի քա­շե­լու, սկ­սե­լու է նույն պառ­լա­մեն­տի իր ձեռն­հաս­նե­րի օգ­նու­թյամբ կա­տա­րել սահ­մա­նադ­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­ներ, մինչև հաս­նի ՍԴ, այն է` դա­տա­կան հա­մա­կար­գի իս­պառ ոչն­չաց­ման:
Միով բա­նիվ, հեր­թում է չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյա­նը «ծն­կի բե­րե­լու» հրա­մա­յա­կա­նը: Չնա­յած, ինչ­պես տե­սաք, «եր­կու­սը մե­կում» ֆոր­մա­տը գոր­ծեց. Ե՛վ Հրայր Թով­մա­սյա­նի նկատ­մամբ «տե­ռոր կի­րառ­վեց»` ի դեմս «Հա­յե­լի» կայ­քի ու ա­կում­բի (ո­րը պատ­կա­նում է Թով­մա­սյա­նի քրո­ջը), և՛ ան­հագ ճն­շում կի­րառ­վեց ա­զատ խոս­քի, մա­մու­լի նկատ­մամբ:
Չմտ­նենք Բեր­մունդ, ար­ձա­նագ­րե­լու, թե հա­յաս­տա­նյան որ լրատ­վա­մի­ջոցն է բո­լոր անց­նող տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ինչ ցան­կա­ցել, ինչ­պես ցան­կա­ցել գրել, «ու­մով» ցան­կա­ցել՝ գրել: Եվ ինչ­պես է ստաց­վել, որ այդ­քա­նից հե­տո նույն այդ ա­զատ` ընդ­դի­մա­դիր լրատ­վա­մի­ջո­ցի ղե­կա­վա­րը, նախ` պատ­գա­մա­վոր դար­ձել, և ա­պա` վար­չա­պետ, ընդ ո­րում` ա­նա­րյուն, ան­ձու, անսևժա­պա­վեն, ա­նաս­ֆալ­տափ­ռում, և այդ­պես շա­րու­նակ:
Ա­զատ խոս­քը, հենց ա­ռա­ջին օ­րը նրա կող­մից «հա­կա­պե­տա­կան» ան­վան­ված (ի դեպ, ԱՄՆ-ի Կոնգ­րե­սի կող­մից ֆի­նան­սա­վոր­վող «պե­տա­կան» լրատ­վա­մի­ջո­ցը, պետք է կար­ծել «Ա­զա­տու­թյուն» ռա­դիո­կա­յանն է, Սո­րո­սի կող­մից ֆի­նան­սա­վոր­վող մի քա­նի այլ «պե­տա­կան» կայ­քեր ևս), էլ ա­ռա­վել են շտա­պում չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյան հար­ցում:
«Հա­յե­լի» ա­կում­բի դեմ վայ­րա­գու­թյու­նը... Ձգենք պաու­զան, բա­ցատ­րե­լու` ին­չու վայ­րա­գու­թյուն, ո­րով­հետև, ե­թե «ձվե­րի ակ­ցիան» իս­կա­պես ան­շա­հախն­դիր լի­ներ, նաև «գա­ղա­փա­րա­կան», մինչ այդ պետք է կապ­տա­մա­զիկ Ա­սյա­յին հռ­չա­կեր «ազ­գի թշ­նա­մի», մյուս­նե­րին, ո­րոնք ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի հետ բա­րե­կա­մու­թյուն են քա­րո­զում, զեն­քից ա­կան­ջօ­ղեր պատ­րաս­տում, կա­խում ա­կանջ­նե­րից, Իլ­հա­մին «կիրթ» ան­վա­նում, Ադր­բե­ջա­նի հա­մար ըն­դու­նե­լի ո­րո­շում ո­րո­նում, ա­ռա­ջին ձուն պետք է նե­տեին հենց նրա վրա, նոր հաս­նեին Հրայր Թով­մա­սյա­նենց «տան շե­մին»:
Ա­սենք ա­մե­նա­կարևո­րը. հանձ­նա­ռու­թյուն ստանձ­նած, ա­զատ խոս­քի վրա ձու նե­տած «խու­լի­գան­նե­րը» մեծ բաց­թո­ղում ու­նե­ցան հանձ­նա­րա­րու­թյու­նը կա­տա­րե­լիս. նրանք մատ­նե­ցին իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին` ցու­ցա­նե­լով, որ ոչ թե «խա­ղաղ» ակ­ցիա, այլ հե­տապն­դում են ի­րա­կա­նաց­նում` «բլ­թաց­րե­ցին» բուն նպա­տա­կը` «Հրայր Թով­մա­սյա­նի քույ­րը` Ան­ժե­լա Թով­մա­սյա­նը, ընդ­հան­րա­պես ի­րա­վունք չու­նի որևէ գոր­ծու­նեու­թյուն ծա­վա­լե­լու Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյու­նում»:
ՈՒ հի­մա ա­վե­լորդ է նաև ար­ձա­նագ­րել, որ սույն ձու նե­տող­նե­րի նկատ­մամբ իշ­խա­նու­թյու­նը պետք է կի­րա­ռեր «ձվադր­ման» հոդ­ված` տու­գանք, և ոչ թե քա­ղա­քա­կան հե­տապ­նդ­ման: Բո­լոր դեպ­քե­րում ար­ձա­նագ­րենք. լայ­նա­լիճ բաց­վեց նաև չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյան հան­դեպ ռեպ­րե­սիա­նե­րի Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հա­նը:
Կնետ­վի՞ այն­տե­ղից այդ իշ­խա­նու­թյու­նը, ո­րի «միս-ա­րյու­նից» է «բաղ­կա­ցած» նաև օր­վա իշ­խո­ղը, թե՞ հայտ­նի չա­փա­բա­նու­թյան հա­մա­ձայն` նույն ծա­ռի ճի­պո­տը կք­շի ա­ռա­ջին հեր­թին հենց ի­րեն, ո­րով­հետև, բա­ցի մո­դե­րաց­նող «բաք-օ­ֆիս­նե­րի» ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րից. կան նաև այլ ճշ­մար­տու­թյուն­ներ, ո­րոնք ոչ ա­րագ, սա­կայն խիստ հետևո­ղա­կան ու անվ­րեպ գոր­ծում են ու ար­ձա­նագ­րում` սուր վերց­նո­ղը սրից է ընկ­նում:
Կո­դա­յին, քվան­տա­յին այս օ­րե­րում կար­ծում եք զու՞ր էր, որ չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյան դեմ պայ­քա­րը սկս­վեց հենց «Հա­յե­լուց», ո­րի մեջ «պեր­սո­նը» նա­յել էր ի­րեն, գար­շել ու հի­մա ջար­դում է այն։
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3173

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ