«Հայն ունի ինքնուրույն երաժշտություն…Յուրաքանչյուր ազգի երաժշտությունն իր հնչական ելևէջներեն կծնի ու կծավալվի: Հայ լեզուն ունի իր հատուկ հնարավորությունը, ուրեմն և համապատասխան երաժշտությունը»,-Կոմիտաս Վարդապետն է խոսում:

Ընդունելով, որ նրա թողած ամբողջ կարողութիւնը 20 միլիօն է, մենք տեսնում ենք, որ նա իր կարողութեան 10% յատկացրել է բարեգործական նպատակների: Չենք կարծում, որ հայ կապիտալիստների և հարուստների մէջ գտնուեն ուրիշներ, որոնք սրա կէսն անգամ արած լինեն:

Մենք քվեաթերթի «Այո»-ն նշեցինք որպես հաստատ վճիռ մեր ինքնության. թուղթը ծալած գցեցինք տուփը և դուրս եկանք խցից՝ ազատ ու ինքնիշխան:

1991թ. ապրիլի 30-ին Գետաշենը ընկավ:

Հայաստանում 20-րդ դարի 60-90-ական թվականներին հայ նկարիչների մի խումբ ներխուժեց դեկորատիվ կիրառական արվեստի՝ տեքստիլի ենթակայության տակ զարգացող միանգամայն նոր բնագավառ, որին Եվրոպայում ընդունված էր անվանել գոբելեն, այսինքն՝ պատի գորգ, որմնագորգ։ Որմնագորգն իրականում ինտերիերային պատի հարդարանք է։ Այն հիմնականում կատարվում է դասական հարթ տեխնիկայով, բրդյա, կիսաբրդյա, վուշե, բամբակյա թելերով (երբեմն զուգորդում են նաև այլ նյութեր): Կատարման տեխնիկայով այն կրկնում է հայկական գորգի, կարպետի, մաքրամեի և երբեմն էլ՝ ասեղնագործության ոճերը:

Վե՛ր կաց ու զա՛րկ, զա՛րկ ուժգին։ Զա՛րկ, երբ հալածում են քեզ:

Դու կթոթափես լուծը չարիքի, Արցախը ծախած թափթփուկին ժանտ, Ապիկարներին՝ արժան նզովքի, Կդատես դաժան ու կնետես բանտ:

Երկնքի տակ, երկրի վրա - մի Հայրենիք, Աշխարհի մեջ, աշխարհից դուրս՝ օր դռնփակ, Մի առավոտ, որ ապրում է տանիքի տակ, Մի հիշատակ, մի հոգնած տանկ, ու՝ մի տանիք։

Մեր ազգային կյանքը ծանրագույն կորուստ կրեց. հեռացավ մեծանուն մտավորականը, ազգային պայքարի երգիչն ու հայ ազգային-հեղափոխական երգերի անզուգական կատարող և մեկնաբան, հայոց ազատամարտի երգիչ ՍԱՀԱԿ ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ։

Թեքեյան կենտրոնի ցուցասրահում (Երեւան, Խանջյան 50) բացվեց տեսաբան, լրագրող, նկարիչ Լևոն Լաճիկյանի աշխատանքների անհատական ցուցահանդեսը՝ «Գյումրի և ավելին» խորագրով: