Պարզ է, չէ՞, որ Արայիկ Հարությունյանի ցուցմունքների ֆիլմի անոնսի մասին Ադրբեջանի հայտարարությունը հենց այնպես չի արվել, դա զգուշացում էր...

Երբ դժվարությամբ հասկացան, որ ոչ միայն որևէ դրական, խորքային քայլի ունակ չեն, այլև է՛լ ավելի են փչացնում եղածը՝ գերազանցելով բոլոր նախին արատավոր երևույթների ռեկորդները, հայտնվեցին ինքնարդարացման ճահճուտում...

Եվրոպացիների ամենամեծ խաբեբայությունն այն էր, որ գնացին հասան մի անծանոթ տարածք, էդ տարածքի անունը դրեցին Ամերիկա, բայց բնիկներին անվանեցին հնդկացիներ։

Թուրքիան իր ծննդի պահից սկսեց ձևավորել ազգային պետություն՝ բոլոր ինստիտուտներով հանդերձ։ Հատկապես ուժային կառույցները ունեին ընգծված ազգային դեմք, և հետագայում, Աթաթուրքի մահից հետո, տասնյակ ռազմական հեղաշրջումներ կատարվեցին Թուրքիայում, որոնք ուժայինները բացատրեցին, կոպիտ ասած, «ազգային ուխտից» շեղվելու հանգամանքով։ Հեղաշրջում իրականացնողները հիմնականում հայտնվում էին բանտերում և ոչ թե իշխանության աթոռին, ինչպես շատ երկրներում էր լինում։ Բայց անգամ դա չի կանգնեցրել նրանց, որպեսզի նույնը 2016-ին փորձեն, ու դեռ էլի են փորձելու։

Տաքսիի կանգառ է։ Շարվել են տաքսիները մայթի երկայնքով, iսկ մայթի վրա մի նստարան կա' ծառի տակ։ Ես եմ նստած նստարանին ու երկու տաքսիստ։ Երկու հոգի էլ կանգնած են։ Խոսում են իրենց աշխատանքային առօրյայից։ Կանգնածներից մեկի հեռախոսին զանգ եկավ։

ՈՒ վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը հին՝ Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի անբախտ զոհերին, Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից մինչև ծով Մարած են, մեռած, փըռված ու ցըրված հազար հազարով...

Կարո՞ղ է Գռզոն միշտ տարբեր հարցերով վզիցդ է բռնել դրա համար ես այդ բառամթերքն արտաբերում:

Հա՛յ, դու անմահ ես: Մի վախեցիր: Պայքարի՛ր:

2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի ստորացուցիչ կալիտուլյացիան ստորագրած ՔՊ պարագլուխը, հաջորդ օրն իսկ հանրապետության հրապարակ հանեց «հեղափոխական պահապաններ» հորջոջված փոքր, բայց ագրեսիվ ու անհանդուրժող նիկոլական խևերին։ Խաղաղ, պատերազմից հեռու մայրաքաղաքի կենտրոնում զրահաբաճկոններով հանդերձավորված խմբակը յուրահատուկ լկտի, ցինիկ, բայց և կոնսոլիդացնող փարոս դարձավ տներում թաքնված նիկոլական աղանդավորների համար։ Վերջիններս ոգևորվեցին սպառնալիքներ, լուտանքներ, հայհոյանքներ սփռող զինվորական շորերով հայտնված խմբակի հայտնության փաստով։

Տավուշի գյուղերը «վերադարձնելուց» հետո, ադրբեջանական լրատվամիջոցները սկսել են արծվաշենյան «տեղեկատվական գրոհը»: «Բաշքենդը հին ադրբեջանական հող է», «Բաշքենդն Ադրբեջանի անբաժանելի մասն է», «Հայաստանը Բաշքենդի նկատմամբ որևէ իրավական հիմք չունի», «Հայերը կամավոր են լքել Բաշքենդը», «1992 թ. Հայաստանը հրաժարվել Բաշքենդից»: