Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Պատ­գա­մա­վո­րա­կան վա­յելք­ներ՝ «ժան­տախ­տի» օ­րե­րին

Պատ­գա­մա­վո­րա­կան վա­յելք­ներ՝ «ժան­տախ­տի» օ­րե­րին
28.07.2020 | 00:21

«Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան պատ­գա­մա­վոր Հայկ Սարգ­սյա­նը «ժան­տախ­տի ժա­մա­նակ խրախ­ճանք» է նա­խա­ձեռ­նել: Սևա­նի լո­ղա­փե­րից մե­կում, ո­րը, ըստ տա­րած­վող տե­ղե­կու­թյուն­նե­րի, ի­րեն է պատ­կա­նում, հա­րյու­րա­վոր մարդ­կանց է հրա­վի­րել ու «փար­թի» կազ­մա­կեր­պել: Ներ­կա­նե­րը ո՛չ դի­մակ են կրել, ո՛չ սո­ցիա­լա­կան հե­ռա­վո­րու­թյուն պա­հել, ա­վե­լին՝ պա­րե­տի կող­մից ար­գել­ված նար­գի­լեն էլ վա­յե­լել են վե­րա­դիր: Այս ա­մե­նի հա­մար Հայկ Սարգ­սյա­նը որևէ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան չի են­թարկ­վե­լու: Լրագ­րող­նե­րի հետ զրույ­ցում «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար Լի­լիթ Մա­կուն­ցը տե­ղե­կաց­րել է՝ հա­վա­քույ­թը Սարգ­սյա­նը չի նա­խա­ձեռ­նել: «Հայկ Սարգ­սյանն ինձ տե­ղե­կաց­րեց, որ ին­քը որևէ մի­ջո­ցա­ռում չի կազ­մա­կեր­պել, մի քա­նի օ­րով գտն­վում է հան­գս­տյան գո­տում, որ­տեղ այլ քա­ղա­քա­ցի­ներ ևս հան­գս­տա­նում են։ Տե­ղե­կաց­րեց, որ դի­մակ չդ­նելն անզ­գու­շու­թյուն է ե­ղել: Հայկ Սարգ­սյա­նը հայ­ցում էր «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան նե­րո­ղամ­տու­թյու­նը։ Իմ տե­ղե­կու­թյուն­նե­րով, նա պետք է որ ար­դեն տու­գան­ված լի­նի, ան­կախ նրա­նից, որ դա ե­ղել է անզ­գու­շու­թյուն: Հայկ Սարգ­սյա­նը հեր­քել է նաև, թե որևէ կապ ու­նի մի­ջո­ցառ­ման կազ­մա­կերպ­ման և հան­գս­տյան գո­տու հետ»,- ա­սել է Մա­կուն­ցը: Լի­լիթ Մա­կուն­ցի ա­սած­նե­րի մեջ ճշ­մար­տու­թյուն կփոր­ձեինք փնտ­րել, ե­թե հա­մա­ցան­ցում տա­րած­վող տե­սա­նյու­թերն ու լու­սան­կար­նե­րը ճիշտ հա­կա­ռա­կը չա­պա­ցու­ցեին: Ե­թե Հայկ Սարգ­սյանն ըն­դա­մե­նը մի պահ է ե­ղել այդ «օ­բյեկ­տում», ա­պա ինչ­պե՞ս է ստաց­վում, որ նա ներ­խու­ժում է ու­րի­շի հա­մա­կարգ­չի մեջ, տի­րոջ ի­րա­վուն­քով կանգ­նում բար­մե­նի սե­ղա­նի մոտ և այլն: Պար­զից էլ պարզ է՝ հան­գս­տի գո­տին պատ­գա­մա­վո­րինն է, ու նա թքած ու­նի պա­րե­տի ո­րո­շում­նե­րի վրա: Մենք ի­հար­կե դեմ չենք, որ մար­դիկ վա­յե­լեն հան­գիս­տը, զվար­ճա­նան, բայց օ­րեն­քը բո­լո­րի հա­մար է: Հայկ Սարգ­սյանն այս ան­գամ էլ ջրից չոր դուրս կգա, նրան կտու­գա­նեն 10 հա­զար դրա­մով, ու վերջ: Պատ­գա­մա­վո­րի կյան­քում նոր «դե­բոշ­ներ», վս­տահ եմ, նո­րից են լի­նե­լու, ու քա­նի դեռ նա վա­յե­լում է իշ­խա­նու­թյան հո­գա­ծու­թյու­նը, վա­յե­լե­լու է կյան­քը՝ թե՛ ժան­տախ­տի, թե՛դ­րա­նից հե­տո ե­կող բո­լոր օ­րե­րին:


Ի տար­բե­րու­թյուն Լի­լիթ Մա­կուն­ցի, «Այ­լընտ­րան­քա­յին նա­խագ­ծեր» խմ­բի ան­դամ Մա­րի­նե Սու­քիա­սյանն այն հա­մոզ­մանն է, որ Փա­շի­նյա­նի մեր­ձա­վոր շր­ջա­պա­տի ան­դամ պատ­գա­մա­վո­րը պետք է վայր դնի ման­դա­տը։ Խն­դի­րը ոչ այն­քան հա­կա­հա­մա­ճա­րա­կա­յին պայ­ման­նե­րի խախ­տումն է, ա­սում է Սու­քիա­սյա­նը, որ­քան պա­րե­տա­տան ու ան­ձամբ Փա­շի­նյա­նի հոր­դոր­նե­րի և կո­չե­րի ան­տե­սու­մը։ «Սա ի­հար­կե, կարևոր է, բայց կա ա­վե­լի էա­կան պահ. Հա­յաս­տա­նը դեռ ապ­րում է Տա­վու­շի ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ազ­դե­ցու­թյան, ռիս­կե­րի փու­լում։ Մենք ու­նենք զո­հեր, ո­րոնց յո­թը, քա­ռա­սուն­քը չի ան­ցել, մենք ու­նենք վի­րա­վոր­ներ, ո­րոնց մա­սին ար­դեն փոր­ձում ենք մո­ռա­նալ, և, ե­թե նկա­տել եք, նրանց ա­ռող­ջա­կան վի­ճա­կի մա­սին լրա­հո­սը գնա­լով դառ­նում է կցկ­տուր,- նշում է նա ու հա­վե­լում,- Այս պայ­ման­նե­րում իշ­խա­նա­կան է­լի­տա­յի ան­զուսպ հա­ճույք­ներն ուղ­ղա­կի վի­րա­վո­րանք են մեր տղա­նե­րի հաս­ցեին։ Ստաց­վում է, որ կռի­վը՝ կռիվ, ու մի քա­նի օր անց սկ­սու՞մ ենք մեր քե­ֆե­րը։ Ե­թե դա ար­վեր հա­սա­րակ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի կող­մից, ա­պա կա­րե­լի էր լի­նել նե­րո­ղա­միտ, և այդ ա­մե­նը վե­րագ­րել ան­հա­տա­կան դաս­տիա­րա­կու­թյան խն­դիր­նե­րին։ Բայց խոսքն իշ­խա­նա­կան նեղ է­լի­տա­յի ներ­կա­յա­ցուց­չի մա­սին է, և սա ար­ժե­հա­մա­կար­գա­յին խն­դիր է։ Կա՛մ Փա­շի­նյա­նը Հայկ Սարգ­սյա­նի հետ է իր ի­րա­կան ար­ժեք­նե­րով, կա՛մ Փա­շի­նյա­նը ցույց է տա­լիս, որ իր հա­մար նույն­պես մեր­ժե­լի են ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից ու հե­րոս զո­հե­րից հե­տո նման ան­պար­կեշտ քե­ֆե­րը»:


Հա­մա­վա­րա­կա­յին կա­նոն­նե­րը խախ­տե­լու հար­ցում Հայկ Սարգ­սյա­նը միա­կը չէ: Օ­րերս յու­րօ­րի­նակ մի խն­ջույք էլ մարզ­պետ­ներն են նա­խա­ձեռ­նել՝ Դե­բե­դի վրա «նա­վար­կու­թյուն» կազ­մա­կեր­պե­լով: Գե­տը նա­վա­կով հե­րո­սա­բար կտ­րած-ան­ցած մարզ­պետ­նե­րը, ան­շուշտ, հա­կա­հա­մա­ճա­րա­կին որևէ կա­նոն չեն պահ­պա­նել։ Բո­լոր դեպ­քե­րում, սար­սա­փե­լին այն է, որ, ի տար­բե­րու­թյուն հե­ղա­փո­խա­կան քայ­լիստ­նե­րի, «տու­գան­քի մա­տե­րիալ» սո­վո­րա­կան մահ­կա­նա­ցու­ներն են դառ­նում. ե­րի­տա­սարդ տղան, օ­րի­նակ, որ հան­դգ­նում է համ­բու­րել սի­րած աղջ­կան, կամ ամ­ռան տա­պից խեղդ­վող ու մի պահ դի­մա­կը ի­ջեց­նող ՀՀ հպարտ ու ար­ժա­նա­պա­տիվ քա­ղա­քա­ցին:


Սևակ ՎԱ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 10364

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ