Բաբայան Սամվելն ասում է` Արցախը հանձնել ենք «մենք բոլորս» և շեշտում, որ Արցախի հանձնման հիմքը բացառապես նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթն է:

Շվեյցարիայում, նույնիսկ ոչ քաղաքային նշանակության մեկ քառակուսի մետր հողն արժե մինչև 1000 շվեյցարական ֆրանկ, որը համարժեք է դոլարին:

Արցախի Հանրապետության բնակչությունը գտնվում է ֆորս-մաժորի և իրավաքաղաքական ճգնաժամի մեջ:

Сегодня я попыталась получить т. н. "статус временной защиты" . Вот что выяснилось: в паспортном столе, оказывается, для того чтобы получить эту, никакие серьезные привилегии и возможности нам НЕ дающую бумажку , нам необходимо ВЫПИСАТЬСЯ из наших домов в Арцахе , т.е. реально и юридически ОТКАЗАТЬСЯ от наших домов и другого недвижимого имущества, что мы оставили и что принадлежит нам по праву, прописаться здесь у посторонних людей, где временно проживаем ( их даже не волнует тот вопрос, что никто никогда не пропишет у себя посторонних людей) .

Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք եռամիասնություն, որը տարիներ շարունակ հենասյունն էր հայկականության, հաղթանակների և հզորության, հետևաբար օգտագործելով այս կարևոր ռեսուրսը իշխանազավթման համար թուրքական շահերի սպասարկուն հնարավորինս շատ պետք է արժեզրկեր և քայքայեր ամենակարևոր և ամենաարժեքավոր այս գաղափարը:

Սեպտեմբերի 21-ից սկսած․ 1․Արցախի Հանրապետության վարչական մարմինը գտնվում է ֆորս-մաժորի մեջ: 2․Հայության իրավաքաղաքական ներուժը գտնվում է ճգնաժամի մեջ: 3․Արցախահայությունը գտնվում է քաղաքական անտերության մեջ։

Հաղթանակի օր է նշում թշնամին Ստեփանակերտում։ Կարող էի չգրել այդ մասին, բայց գրեցի, քանի որ ինձ պարտվող չեմ ճանաչում չարի և բարու անհավասար պայքարում։ Պարտվող կլինեի, եթե մնայի թշնամու հպատակության տակ, բայց հազարավոր արցախցիների նման ընտրեցի չարից հեռու ազատությունը` հասկանալով, որ աշխարհն էլ խարդավանքներով լիքն է, որտեղ հաղթում են մարդուն իրենց հնարած օրենքներով կամ զինատեսակներով, խաբելով կամ խորամանկությամբ...

Նորից Մարտակերտում իմ վերջին դասից «մի կտոր» 10-րդ ա դասարանում։ Հասմիկ Վանլյանի տողերն եմ տեսանելի դարձնում, որ կարդաց նա այդ օրը Արցախի շրջափակման մասին։

Մարտակերտում մնաց իմ վերջին դասը սեպտեմբերի 18-ին 10-րդ ա դասարանում: Տնային հանձնարարությունը Արցախի շրջափակման մասին էր, որ կարդացին աշակերտները։ Մելինե Բեջանյանը, համեստության մեջ ամփոփված, երբևէ տեսանելի չէր դարձրել իր ծանր ապրումները, բայց գրած տողերից իմացա, թե ինչպես է իրենց ընտանիքը կրում շրջափակման դառը հետքերը։

Փաստորեն, Արցախը ոչ մեկին էլ պետք չէր: Ո՛չ պայմանական «նախկիններին», ո՛չ էլ, առավել ևս, այն ուրացած «ներկաներին»: