Զատում

20.03.2020 | 01:17

Կատարվողն ընդգրկելը գրեթե անհնար է: Բոլոր չափումներով՝ հոգևոր, մարդկային տիեզերաբանական, ինչ խոսք` նաև քաղաքական:

Նախ նկատենք, գոնե հայոց համար այս արհավիրքը սկսվեց պահքի շրջանում. անիմաստ է նշանային համակարգը բացապարզելը։ Պահքը ԶԱՏՈՒՄ է` մեր մարմնից դեպի մեր Աստված:

Նրանք, ովքեր կյանքի մեծ դպրոցներ, հոգևոր փորձություններ, կորուստներ են ապրել, գիտեն` ամեն բան բարու գործակից է: Նրանք, ովքեր ամեն բանի վրա դնում են հոգևորի պրիզման, հասկանում են՝ այդ բոլոր կորուստները բարի էին, որովհետև որևէ մեկի գլխից մազ չի ընկնում, եթե չի կամեցել Ամենակալը:

Իսկ ինչու՞` զատում. որովհետև հողինը հողին կդառնա, լույսը կճառագի դեպ երկիրք` իր բնակարան: Հողը լույս չի դառնում:

«Առարկայանանք»։ Հիշենք ջրհեղեղը. մարդկությունն ահավոր շատ էր հեռացել իր բնույթի ափերից, պետք է խեղդվեր: Հետո Աստված ասաց` այլևս երբեք ջրհեղեղ չի լինի։ Տեղյակ ենք, գիտենք, դաժան է: ՈՒ որքան էլ ավելի դաժան է` մեղքերի հաջորդ հոսքին պետք է տիեզերքը դիմագրավի կրակի միջոցով, որովհետև մարդը կրկին հատելու է արարչական սահմանը:

Հենց միայն մեր օրինակով տխուր, օրինաչափ ու գրեթե ողբերգական է այդ դիտարկումը: Հնամենի քրիստոնյա ազգի գլխին կանգնում է մի իշխող, որն իրեն համարում է «Քրիստոս», որը ստի թագավորության դռներն այնքան ահարկու է բացում իր, աշխարհի վրա, որ տարակուսում ես` ինչ կլինի: Ավելին` ինքն ունի իր հզոր տեսակը` խավարականության առումով, ընդ որում` խիստ ծավալային, որը փառաբանում է իր «ոսկե հորթին»: Ի՞նչ անի Աստված:

ՈՒ սա ընդամենը «մեծ պատումի» մեկ ֆրագմենտն է: Սույն իշխողիկը ինքը չի իրեն կերտել։ Կլոնավորման, գենոմոդիֆիկացման, կենսաբանական լաբորատորիաների այս մեծ ցանցում նա ընդամենը մի ավազահատիկ է, որտեղ մարդն ընդամենը փոշի, փորձանմուշ է: Դեռ վաղուց, դեռ արիացիների ժամանակներից, երբ ատլանտները գիտեին հավերժ մնալու, չմեռնելու «գաղտնիքները», երբ նույն Հիտլերը, նույն մնացյալք արշավախմբեր էին ուղարկում Շամբալա՝ վերցնելու գենոմի հատկության կոդերը, լրջագույն լաբորատորիաներ և ուսումնասիրություններ փողեր էին դնում այդ «հրաշքի» վրա, և ի վերջո, չմոռանանք, որ համակենտրոնացման ճամբարները ոչ այլ ինչ էին, եթե ոչ կենսաբանական լաբորատորիաներ, որտեղ նացիստական Գերմանիան կատարում էր իր փորձարկումները` մուտացիոն «կյանքի ապահովման»:

Շատ բան չի փոխվել, պարզապես համակենտրոնացման ճամբարները դարձան շատ ավելի բաց, «բաց հասարակության հանգույն», դարձան էլ առավել գլոբալիստական` «ժողովրդավարական», երբեմն հեղափոխական, երբեմն` այլ ծխածածկույթով առլեցված:

Եթե անկեղծ, թվում էր` ջանք էր դրվելու Իրան-Չինաստան-Ռուսաստան-մենք աշխարհագրական տարածքների, կոդի, գենոմի վրա. և լուրջ ջանք էր թափվելու` հեղափոխությամբ, ազգային արժեքների, ստի, անամոթության, այլասերվածության կոդերով փոխելու, ինչն էլ շատ ժամանակ կպահանջեր, հավատքի-արդարներն էլ որևէ կեպ ¥չնայած` էլի ու դարձյալ ևամեն¤ կկարողանան «կանգ» պարտադրել այդ համաշխարհային նոր հեղեղին:

Պարզվեց` այնքան էլ ոչ. ընտրվեց հեշտ` էժան ճանապարհը. չկա մարդը, չկան խնդիրները, չկան ուրիշների տարածքներ, չկան այլոց ռեսուրսներ` բոլոր կարգի, ամեն ինչին կարող են տիրանալ մեծ «մարդակեր-արմագեդոնյան» խաղը սկսածները, որովհետև և իսկապես պնդում ենք. նրանք ունեն այս վիրուսի վակցինան, և իրենք կարծում են, որ կամքը իրենցն է և ոչ Աստծունը:

Կամքը Աստծունն է:

Եվ ապա` որքանով ճշգրիտ, կենսաբանական այդ գուրուներին, ըստ որոշ տվյալների, երբեք չի հաջողվել հասնել հայկական իրական կոդին. կոդն այդ, ըստ նույն ասացողների, ունի շատ յուրօրինակ հատկություն` այն վերականգնելու կարողականությամբ է օժտված, և Աստված թույլ չի տալիս ասեղը խրվի այնտեղ` հյութը վերցվի:

Պատու՞մ է` սիրուն: Ով` ինչպես: Համենայն դեպս, հավատացողին տրվում է` մեկ:

Երկու. այն, ինչ Աստված չի ուզում մենք ունենանք, կկտրի, կզատի:

ՈՒ թող որ դա լինի մեղմորեն, մեր հոժարումով:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4702