Ճշմարտությունը հիվանդանում, բայց չի մահանում: Վեց տարում առաջին անգամ Նիկոլը վերջապես բարբառեց ճշմարտությունը, որ նա չի եկել ծառայելու ազգին ու Հայրենիքին, այլ եկել է Հայոց հերոսական Արցախական աշխարհը հանձնելու Ադրբեջանին։ Վերադառնանք ետ և մեր հայացքը սևեռենք նորընծա բռնակալի իշխանությունը զավթելու առաջին օրերին։ Երևի շատերն են հիշում․ անկեղծության պահին ինքն իր հետ մենախոսելիս Նիկոլն ասաց․ «Ժողովուրդ ջան ես խաբեցի քեզ»։

Արդյոք թու՞րք ենք մենք… - Ներեցե՛ք, հա՞յ եք,- հարցրի Կարսի բերդի ստորոտում կագնած մի խումբ եվրոպացիներից մեկին։ Նա, ում հարցրի, մի պահ շփոթվեց, ասես տագնապեց։ Նրա կողքին կանգնած մի տղամարդ համարձակ ու ժպիտը դեմքին ասաց․ - Ինչպե՞ս ճանաչեցիր, գուցե ե՞ս եմ հայ։

Ցավից փորփրում եմ վերքերս, որ ավելի ցավացնեմ ու ցավով լցնեմ հոգուս դատարկությունը:

Առավոտյան մեծ դժվարությամբ արթնացա։ Արևը թաքնված էր. մռայլ մի օր էր։ Ամբողջ գիշեր մտածում էի, թե որտեղ է այն զորավոր հավատը, որ սարեր է շարժում, մորեխներ է բերում թշնամուն կասեցնելու համար։ Որտեղ է այն պառավը կամ ծերունին, որ ցույց է տալիս Թուր Կեծակիի և Քուռկիկ Ջալալու տեղը։

Ամբողջ կյանքը ապրել են միասին՝սկեսուրի հետ, ու հաճախ թվացել է, թե դա իր երազած կյանքը չէ, միշտ երրորդի ներկայությունը աղճատել է երջանկության մասին իր պատրանքները: Նրան անգամ նյարդայնացնում էր, թե ինչպես է սկեսուրը առանց ամանների հեղուկի ափսեները լվանում, առանց արդուկելու ո՜նց է կոշտ ձեռքերով հարդարում երեխայի շորերը, անգամ հոտ առնում, ամեն անգամ հիշեցնում է, որ կերակուրները սոխարածով չեփի, քանի որ երեխաները չեն սիրում, ու շատ-շատ բաներ, որ խաթարում էր կյանքը:

Նիկոլ, ես կարծում եմ, որ կարդալով այս վերնագիրը, դու իսկույն հասկացար, որ խոսքը քո մասին է, այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, քանզի մարդկային ցեղի բոլոր ժամանակների մեծագույն դավաճանը դու ես։ Ես վաղուց արդեն սպասում էի, որ ուր որ է քեզ բնորոշ մեղսոտ համարձակությամբ խորհրդարանի հարթակից ականջ ծակող ֆալցետով կճչաս․ «Ես հպարտանում եմ, որ դավաճան եմ», և ՔՊ պատգամավորները, պատռտելով իրենց, որոտընդոստ ծափերով կթնդացնենն Հայրենիքի դավաճանի քո հպարտությունը։

Թշնամու «տրամաբանությամբ» նայում եմ Սյունիքի քարտեզն ու փորձում հասկանալ պատճառը. ինչու՞, այնուամենայնիվ, թուրքերը բուն Գորիսի տարածքում չեն թազնել՝ Որոտանի ու Շուռնուխի առանձին տաք ու բերրի հատվածները չհաշված:

Թուրքը որոշել էր գթասիրտ գտնվել, ու շուրջ 9-ամսյա էլեկտրականության անջատումից հետո, վերականգնել էր էլեկտրամատակարարումը։ Անցա պատշգամբ խնամքով սրբեցի պահարանի փոշին, ջրեցի ծաղկած գույզգույն մանուշակներս ու փոքրիկ կիտրոնի ծառը, որ Հադրութից մնացած հիշատակն էր։ Փոշեկուլով մաքրեցի ու լվացի ողջ տունը։ Տղաս անտեղյակ խաղաղ քնել էր, կոկորդումս ինչ-որ բան սեղմվեց, հոգիս ցավից մղկտաց, ես տղայիս ի՞նչ պիտի ասեմ:

Զբոսնում էի ծննդավայրովս, փնտրում էի ծանոթ մարդկանց, ծանոթ տները։

Չեմ հասկանում որոշ մարդկանց ուզածն ինչ է. նեղանձնական, պստլիկ ամբիցիաներով ու գաստրոնոմիական մթագնած ուղեղիկներով երկրի ու ազգի բախտ են ուզում վճռել...