Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

А напоследок я скажу!

А напоследок я скажу!
05.06.2020 | 00:09
Մենք այն­տեղ ենք, որ­տեղ մտա­ծում ենք: Հարց. մենք սա մտա­ծել ենք բո­լո­րո՞վ, թե՞ մեր ընդ­հան­րա­կան-ազ­գա­յին մարմ­նի մի հատ­վա­ծով: Հա­ջոր­դիվ. մեր ընդ­հան­րա­կան մար­մինն ի զո­րու՞ է այս դի­մա­կա­յու­թյա­նը: Պատ­կե­րը կար­ծես թե ի­դեն­տիկ է. Էջ­միա­ծին, 1915 թ. տիֆ, Մայր Ա­թո­ռի պա­տե­րի տակ տն­քա­ցող որ­բեր, պե­տու­թյան չգո­յու­թյուն, թշ­նա­մի հարևան­նե­րով շր­ջա­պատ­ված, աշ­խար­հի ան­տար­բեր թռն­չոց մեր ցա­վե­րի վրա, մի քա­նի տագ­նա­պող հո­գի­ներ, պա­տե­րի տակ որ­բե­րի հետ հալ­վող Թու­մա­նյան…. ու էդ­պե՜ս շա­րու­նակ:
Մեկ էա­կան, ան­չափ էա­կան տար­բե­րու­թյամբ. մենք այ­սօր պե­տա­կա­նու­թյուն ու­նենք` փխ­րուն, մա­սամբ կա­յա­ցած ինս­տի­տուտ­նե­րով, աշ­խար­հի հետ ո­րո­շա­կի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րով, կա­ռուց­ված ներ­քին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րով, և հա` բա­զում ու բազ­մա­զան սխալ­նե­րով:
Ա­մե­նա­կարևոր հար­ցը. ին­չու՞ այս­պես ե­ղավ, ին­չու՞ մենք մեր ներ­սից հա­նե­ցինք Նի­կո­լին, դրե­ցինք ա­թո­ռին ու հի­մա հն­ձում ենք մեր ցա­նա­ծի դա­ռը պտուղ­նե­րը` բո­լոր ո­լորտ­նե­րում: Դա ար­տա­քին աշ­խար­հի դա­վադ­րա-գու­նա­վոր-թավ­շյա մտա­գա­րում­նե­րի ար­դյու՞նք էր, թե՞ մենք կան­չել էինք Նի­կո­լին, և ստա­ցանք նրան:
Որ­քան էլ դա­ժան, բո­լո­րը` միա­սին: Ընդ ո­րում, այ­սօր և առ­հա­վետ չկա ա­մե­նա­կարևոր հար­ցի պա­տաս­խա­նը. ի՞նչ է լի­նե­լու, ոչ միայն այն հան­գույն, որ վաղ­վա օ­րը միայն Աստ­ված գի­տի, իսկ մենք, հենց այս իշ­խա­նու­թյան օ­րոք կորց­րինք մեր Աստ­ծո նկատ­մամբ ա­ռա­ջին սե­րը (ան­գամ նրանք, ով­քեր Աստ­ծու առջև քայ­լող­ներ էին, քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը կա­լեց նրանց «ո­գին»` «դու­խով» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը զբա­ղեց­րեց մեզ, և մենք վրի­պե­ցինք մեր Աստ­ծու հետ «խո­սե­լու» մեր ի­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թյու­նից):
ՈՒ հի­մա, որ­քան էլ պա­րա­դոք­սալ, գո­նե «Ի­րա­տե­սի» է­ջե­րում, ա­սե­լու ենք կարևո­րը` կո­րո­նա­վի­րու­սը նաև «բա­րի» էր, ըստ այն հան­գույն, որ ա­մեն բան բա­րու գոր­ծա­կից է:
Թավ­շյա` «դու­խով» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը մեր ըն­դեր­քից հա­նեց այն բո­լոր «ո­գի­նե­րը», ո­րոնք խիստ հիմ­նա­վոր «ապ­րում» էին մեր էթ­նոս-տե­սա­կի մեջ: ՈՒ դա նույն­պես «բա­րի» էր: Ա­սել է` ան­տե­սա­նե­լին տե­սա­նա­լի դար­ձավ: Ա­սել է` զա­տու­մը փր­կու­թյան կա­րող ենք վե­րա­ծել: Ե­թե էթ­նոսն ու տե­սա­կը ներ­կա­րո­ղու­թյուն ու­նեն հառ­նե­լու:
Բարդ զրույց է, բայց մի օր պետք է սրան անդ­րա­դարձ լի­ներ, զի բա­լա­սանն ու բա­նա­լին մեկն է` պետք է ճա­նաչ­վի ճշ­մար­տու­թյու­նը, որ այն ա­զա­տագ­րի:
Թե չէ, ա­յո (մտ­նում ենք քա­ղա­քա­կան դաշտ) Նի­կոլն այլևս զրո­յաց­ված է. ան­գամ իր տե­րե­րին նա պետք չէ, իր փուլն ա­վարտ­վեց: Երկ­րորդ է­շե­լո­նի, զար­գա­ցում­նե­րի ժա­մա­նակն է: Աբ­սուրդ կլի­նի, ե­թե նրան փո­խա­րի­նի Նի­կոլ-2 տար­բե­րա­կը. թե «դու­խի» ա­ռու­մով, թե ո­րոն­ման, թե տե­սա­կի, բայց ա­ռա­վել կա­տա­րե­լա­գործ­ված, քո­ղարկ­ված, խե­լա­ցի ու հո­րի­զո­նա­կան` ժա­մա­նա­կա­կից աշ­խար­հին ա­վե­լի լավ հար­մա­րեց­ված:
Էլ ա­վե­լի ա­հա­վոր կլի­նի, ե­թե Նի­կո­լը, ո­րը սի­րում է «ա­րյուն», ո­րին այդ աս­պա­րե­զում ևս ապ­րո­բա­ցիա­յի են են­թար­կել մար­տի 1-ին, որևէ կերպ չզի­ջի, ա­ռանց բախ­ման-ա­նա­րյուն չգ­նա (Ծռեր-մռե­րը, նյուգ­լո­բա­լիստ­նե­րը, սո­րո­սա­կան­նե­րը, ա­ղան­դա­վոր­նե­րը ի­րենց կա­նո­նա­վոր բա­նակ­նե­րը ստար­տի մեջ են պա­հում այդ ա­ռու­մով` Մայ­դան նրանք շատ են սի­րում):
Հարց ա­մե­նա­վեր­ջին. խոր­քա­յին խա­ղա­ցող­նե­րը ան­հա­տա­պե՞ս են խա­ղում, թե՞ ի­րենք էլ ան­տես` այ­լընտ­րան­քա­յին հար­թակ են ձևա­վո­րում, ո­րը անհ­րա­ժեշտ «իքս» պա­հին, որ­պես դե­սանտ կի­ջեց­վի հրա­պա­րակ` խա­ղը ամ­բող­ջո­վին տա­նուլ չտա­լու, պե­տու­թյան հի­մե­րը ան­դունդ չնե­տե­լու, դրանց ճար­ճատ­մանն ա­կա­նա­տես չլի­նե­լու հա­մար:
ՈՒ­զում ենք հա­վա­տալ, որ` ա­յո: Սերժ Սարգ­սյա­նը ֆեյս­բու­քում նկար­նե­րի տես­քով չի թող­նում ի­րեն մո­ռա­ցու­թյան մատ­նել, Վլա­դի­միր Գաս­պա­րյանն ան­չափ խոր-հե­տաքր­քիր վե­րա­դար­ձի մե­սիջ­ներ է հղում, շու­տով ար­տա­սահ­մա­նից կվե­րա­դառ­նա Վի­գեն Սարգ­սյա­նը… չէ՛, չենք ու­զում նախ­կին­նե­րի վե­րա­դարձ, պետք չէ երբևէ նրանք վե­րա­դառ­նան` եր­բեք, և որևէ կոնկ­րետ ֆունկ­ցիո­նալ դե­րա­կա­տա­րու­թյուն ու­նե­նան: Եր­բեք դա չպետք է թույլ տալ. չի կա­րե­լի հին գի­նին լց­նել նոր տի­կե­րի մեջ… ա­մե­նա­մեծ սխա­լը կլի­նի:
Բա` ի՞նչ: Բա էն, որ հար­կա­վոր է նման մի «ու­ղե­ղա­յին» կենտ­րոն` շտաբ ու­նե­նալ` հա­մախմ­բե­լու, կա­րող ու­ժե­րը ի մի բե­րե­լու, ամ­բի­ցիա­նե­րը կողմ դնե­լու, ճա­նա­պար­հա­յին լուրջ քար­տեզ ստեղ­ծե­լու, հատ­վա­ծա­կան առ­կա անբ­նա­կան-ար­հես­տա­կան, ի­րենց ան­ձի վրա կա­ռու­ցած խա­ղե­րը (ին­չը նկատ­վում է ընդ­դի­մա­դիր­նե­րից շա­տե­րի մոտ) վե­րա­ցար­կե­լու ու­ղիով` վի­ճա­կը շտ­կե­լու: Էս խա­ղում հաղ­թող­ներ չկան: ՈՒ դեռ շատ եր­կար չեն լի­նե­լու: Պե­տու­թյան, էթ­նո­սի տե­սա­կը կորց­նե­լու ան­դունդն է առջևում:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 15458

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ