Ով Տի­րոջ ա­նու­նը կան­չի, պի­տի փրկ­վի

Ար­դարև, Աստ­ված մահ չի ստեղ­ծել, և Նա չի ու­րա­խա­նում ող­ջե­րի կորս­տյան հա­մար: Նա ա­մեն ինչ հաս­տա­տել է լի­նե­լու հա­մար, և աշ­խար­հի գոր­ծե­րը փր­կու­թյան հա­մար են: Ո՛չ մա­հա­բեր թույն կա նրանց մեջ, ո՛չ էլ դժոխ­քի թա­գա­վո­րու­թյուն՝ երկ­րի վրա, քան­զի ար­դա­րու­թյունն ան­մահ է:

Իսկ ամ­բա­րիշտ­նե­րը ձեռ­քով ու խոս­քով ի­րենց մոտ կան­չե­ցին մա­հը, նրան ի­րենց բա­րե­կամ հա­մա­րե­ցին, հա­լու­մաշ ե­ղան և դա­շինք կն­քե­ցին նրա հետ. և իս­կա­պես ար­ժա­նի են բաժ­նե­կից լի­նե­լու նրան (Իմ. Սող. 1;13-16)։

Երբ Աստ­ված ստեղ­ծեց կեն­դա­նի աշ­խար­հը, այն ստեղ­ծեց որ­պես ինք­նա­կար­գա­վոր­վող և ինքն իր մեջ իր շա­րու­նա­կա­կա­նու­թյու­նը կրող հա­մա­կարգ (Ծննդ. 1;11-13, 20-31): «Ար­դարև Աստ­ված մահ չի ստեղ­ծել»: Տիե­զեր­քը, Աշ­խար­հը և Մար­դը Նրա լա­բո­րա­տոր փոր­ձարկ­ման ար­դյուն­քը չեն, այլ Նրա ա­նանձ­նա­կան սի­րո դրսևո­րու­մը:

Այդ դեպ­քում ի՞նչ է «ա­րա­րում» գի­տա­կան միտ­քը հենց նույն այդ լա­բո­րա­տո­րիա­նե­րում.

ա) պատ­վաս­տա­նյու­թեր,

բ) գե­նե­տի­կո­րեն ձևա­փոխ­ված մթերք (ԳՁՄ),

գ) քի­մի­կատ­ներ, դե­ղա­գոր­ծու­թյուն,

դ) վի­րուս­ներ և այլ հա­րու­ցիչ­ներ,

ե) հրեշ­ներ

Պատ­վաս­տա­նյու­թե­րով կոտ­րում և ար­գե­լա­կում են ի­մու­նա­յին հա­մա­կար­գը` օր­գա­նիզ­մը դարձ­նե­լով խո­ցե­լի: ԳՁՄ-ով խմ­բագ­րում են մար­դու ԴՆԹ-ն և ա­ռա­ջաց­նում զա­նա­զան ու զար­մա­նա­զան հո­գե­մարմ­նա­կան տկա­րու­թյուն­ներ, ցա­վեր ու ախ­տեր (ի դեպ, ԳՄՁ-ն ևս ստա­նում են վի­րուս­նե­րի օգ­նու­թյամբ): Վնա­սա­կար քի­մի­կատ­նե­րով և իբրև թե անվ­նաս ու օգ­տա­կար դե­ղա­մի­ջոց­նե­րով հաս­նում են միևնույն ար­դյուն­քին` ա­ռող­ջու­թյան խա­թա­րում: Վի­րուս­նե­րով վերջ­նա­կա­նա­պես հար­ձակ­վում, գրա­վում ու տա­պա­լում են ար­դեն ինքն իր հա­մար իսկ ա­նըն­կա­լե­լի և ան­հաս­կա­նա­լի դար­ձած օր­գա­նիզ­մը: Այս ա­մե­նը ծա­ռա­յում է մահ­վա­նը, և ո՛չ կյան­քին: Այդ ա­մե­նը մար­դուն ան­դառ­նա­լիո­րեն խե­ղում է ո՛չ միայն ֆի­զի­կա­պես, գե­նե­տիկ մա­կար­դա­կում, այլև հո­գեմ­տա­վոր կեր­պով: Ազ­դում է նպա­տակ­նե­րի ա­ռա­ջադր­ման, կա­մա­յին ո­րո­շում­նե­րի կա­յաց­ման և վար­քի դրսևո­րում­նե­րի վրա: Նո­րը լավ մո­ռաց­ված հինն է, և այս ա­մե­նը ար­դեն ե­ղել է հնում` Նո­յի օ­րե­րում: Բո­լոր այդ գե­նա­յին մե­քե­նա­յու­թյուն­նե­րը, տե­սակ­նե­րի միջև այլևայլ այ­լան­դակ խա­չա­սե­րում­նե­րը ե­ղել են է՛լ ա­վե­լի զար­գա­ցած ին­ժե­նե­րա­կան մա­կար­դա­կի վրա, ո­րին չեն կա­րո­ղա­նում հաս­նել դի­վա­յին հան­ճա­րի տեր, կամ մի­գու­ցե` ծա­ռա, մե­րօ­րյա ար­կա­ծախն­դիր­նե­րը, քան­զի հռ­չակ­վել է նա­խա­գի­ծը. «Ա­հա՛ ա­մեն բան նոր Եմ դարձ­նում»,- և կա­տար­վել Խա­չի վրա: Ե­թե ա­ռաջ շատ ա­վե­լին էր պա­հանջ­վում փր­կու­թյան հա­մար, ա­պա այ­սօր բա­վա­կան է նվա­զա­գույ­նը. «Եվ պի­տի լի­նի այն­պես, որ ա­մեն ոք, ով Տի­րոջ ա­նու­նը կան­չի, պի­տի փրկ­վի» (Հո­վել 2;31, Գործք 2;21): Այ­սօր ողջ աշ­խար­հը և մեր հայ­րե­նի­քը այն­պի­սի վի­ճա­կում են, այն­պի­սի նենգ խար­դա­վանք­նե­րի են­թա­կա, որ միայն Տի­րոջ ա­նու­նը տա­լով է հնա­րա­վոր փրկ­վել: Ո­րով­հետև մար­դու ան­զեն աչ­քի հա­մար անն­կա­տե­լի նա­նո չա­փեր ձեռք բե­րած վտանգ­նե­րը, վնաս­նե­րը, ո­րո­գայթ­նե­րը Մար­դու մի­ջից հա­նում են Աստ­ծուն և դրա­նով իսկ` ա­մեն մարդ­կա­յին բան: Ման­րախն­դիր, փոք­րո­գի, նեղ­միտ, չն­չին մարդ­կանց հա­մար Աստ­ծո ստեղ­ծած աշ­խար­հը շատ փոքր է ու նեղ: Աստ­ված ի­րո՞ք լուրջ էր տրա­մադր­ված, երբ ի­րենց բա­ժին թթ­ված­նի հաշ­վին մտա­դիր էր լա­վու­թյուն ա­նե­լու ինչ-որ այլ ան­կարևոր ու ա­վե­լորդ գո­յու­թյուն­նե­րի: Չէ-չէ մի: Ա՛յդ էր մնա­ցել:

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ

Գո­րիս

Մեկնաբանություններ