...1940 թվական, Րաֆֆու տարիների արգելքից հետո լույս է տեսել նրա «Սամվելը»: Անցնում եմ Աբովյան փողոցով և նրա հայտնի գրախանութի դռան առջև տեսնում եմ մարդկանց մի անծայր հերթ: Այդպիսի հերթ չեմ տեսել անգամ 33 թվականին հացի խանութների առաջ: Ա՜յ քեզ բան: Բայց գրեթե կռահում եմ, որ դա «Սամվելի» համար է:

Իմ հայրենիքը Հայաստանն է. իմ արյան մեջ ծովից ծով Հայաստանի չլռող տրոփյունն է:

Պարզվում է` թունդ արևմտամետ Փաշինյան Նիկոլն ուշ գիշերով զանգահարել է Լուկաշենկո Ալեքսանդրին և վերջինիս խնդրել է իրեն բարիշեցնել Պուտին Վլադիմիրի հետ:

Ռեժիմը գիտակցում է, որ յուրաքանչյուր նոր տարածքային զիջում մի նոր հանրային հուզում է, որից իրենք սարսափում են

Քաղաքականությունը, դա նշանակում է ձևացնել, թե չգիտես այն, ինչ գիտեն բոլորը, և գիտես այն, ինչ չգիտի ոչ ոք։ Ձևացնել, թե չես լսել այն, ինչ լսել են բոլորը...

Անգամ վախենում եմ պատկերացնել, թե Փաշինյան-Ալիև ծրագրի իրագործմամբ ինչ կկատարվի Հայաստանի հետ։ Մեզ ծանր, չափազանց ծանր օրեր են սպասվում։ Սարսափով պետք է ասեմ, որ անգամ 44-օրյա պատերազմը ավելի տանելի է թվալու, քան այն, ինչ մեզ սպասվում է Փաշինյան-Ալիև ծրագրի իրագործման պարագայում...

ՔՊ-ի մտքի թուրքականացումն աստիճանաբար ավելի ու ավելի ակնհայտ է դրսևորվում։ Փաշինյանն Արցախի հայաթափումն ու հայոց մեծագույն ռազմավարական կորուստները տարածքային, ռազմական, մշակութային, տնտեսական բնագավառներում, փորձում է ներկայացնել որպես մեծ հաղթանակի համար նախադրյալների ստեղծում...

Բազմիցս ասել եմ և հիմա կրկնում եմ՝ ստալինյան ժամանակներից ի վեր, Հայաստանում երբեք նման քաղաքական հետապնդումներ և այսքան քաղբանտարկյալներ չեն եղել։ Վերջին շրջանում հատկապես բռնություններն ու քաղաքական հետապնդումները սաստկացել են։ Հետապնդվում, ձերբակալվում են ոչ միայն հունիսի 12-ի հանրահավաքի մասնակիցները, ՀՅԴ անդամները, այլև այն մարդիկ, ովքեր համակրում են շարժմանը, օրինակ՝ GG սեփականատերը։ Այլևս անիմաստ է դիմել անհայրենիք, նյութապաշտ ՔՊ-ականներին,ծախված, բթամիտ ոստիկաններին, նույնպես ծախված քննիչներին, դատախազ-դատավորներին։

Շուրջ 80 տարի քիչ թե շատ արդյունավետ գործող միջազգային ֆինանսատնտեսական համակարգը, որ ստեղծվեց 2-րդ համաշխարհայինից հետո՝ Բրետոն Վուդս քաղաքում, մեր օրերում կանգնել է անկման եզրին:

Պետք չի թույլ տալ, որ նուռը նռնակ դառնա։ Նռնակը փոքր նուռը չի, նռնակը պայթում ա։ Իսկ երբ նուռը նռնակ ա դառնում, ազատության դուռն էլ դռնակ ա դառնում՝ նեղ դռնակ, որի միջով անցնել համարյա հնարավոր չի։