Հողը միայն վարուցանքի և բերքի համար չէ: Հողը նախ սերունդների հայրենիք է՝ ապուպապերի արյունով նվաճած հիշողության դաշտ ու նաև հոգեկերտվածք ձևավորող, որով էլ ճշտվում է ժողովրդի ապրելու և հարատևելու արժեհամակարգը:

Գորիսը դարձել է «Կարմիր խաչի» մեքենաների, վերջին մի քանի օրն էլ՝ դեպի Արցախ անընդմեջ թռչող ինքնաթիռների վժժացող անցուղի ու հանգրվան:

Որոշ կայքեր պարապ են մնացել, սահման գնալու և թուրքի դեմ կռիվ տալու փոխարեն՝ էս սև օրով նստել, «անհավատ» կոմունիստների ոտքերն են կրծում, թե բա դե՜մ էին փողոցն անվանակոչել Վազգեն Ա-ի անունով՝ օր կենդանության:

Միայն տխմարը կամ խելագարը չի դողում իր երկրի համար, երբ, մանավանդ, ներսից հարձակում են գործում:

Փորձում եմ հասկանալ՝ ինչի՞ց է, որ հայը հային դարերում էլ չի սիրել:

Երազումս մեռել էի՝ ժամանակից շուտ, անժամանակ, անսպասելի և դավադրաբար…

Հայ ժողովրդի ներկայիս ծանր վիճակի մասին ավելորդ եմ համարում գրել. այն իր վրա զգում է յուրաքանչյուր հայ և այդ վիճակից կարող է գոհ լինել միայն մեր ժողովրդի թշնամին: Ինչպես նշեց ՀՀ նախագահն իր հեռուստաելույթում ս.թ. հունիսի 29-ին, «մեր այդ զրկանքների, կորուստների, մեր սոցիալական ծանր կացության հիմնական պատճառը Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի միջև ընթացող պատերազմն է»: Եվ ահա ժողովրդին այս վիճակից հանելու նպատակով, բարի ցանկություններով ու խաղաղասիրական ձգտումներով Աշոտ Բլեյանը մեկնեց Բաքու և վերադառնալով, «շիտակ, անխնա», փնջելով տեսածը, լսածը, իր տպավորությունները ներկայացրեց լայն ընթերցողներին: Ի պատասխան Բլեյանի տպավորությունների լայն ընթերցողն էլ հանրապետության մամուլը հեղեղեց զգացմունքներով ու տրամաբանական հիմնավորումներով լի քննադատություններով և գնահատականներով՝ սկսած «հոգեկան հիվանդից» մինչև «քաղաքական գործիք» ու «դավաճան»: Եվ նրան պաշտպանության նետվեցին նրա համախոհներն ու գործընկերները (էլ ինչ ընկերներ, որ նեղ օրը չհասնեն օգնության): Վալերի Միրզոյանն «անհասկացող» քննադատներին նույնպես առաջարկում է խորհել Բլեյանի առաջադրած մի շարք հարցերի շուրջ և «հասկանալ Բլեյանին», իսկ Կ. Սարդարյանն էլ քննադատելով Բլեյանին մեղադրող Ս. Զոլյանին, մեղադրում է նրան «հակափաստարկ» չունենալու և հիվանդության սխալ ախտորոշման մեջ: Տեսնելով, որ ընթերցողները Բլեյանի արարքը միանշանակ չեն ընկալել, Աշոտ Պետրոսյանը «Ազատամարտում» հարցն ուղղում է իշխանություններին. «Եթե գերագույն իշխանությունները, և անձամբ նախագահը, անհապաղ իրենց գնահատականը չտան և չդատապարտեն երևույթն ու նրա իրագործողին, ուրեմն անկասկած է, որ գործողության հեղինակները իրենք են, և Հայաստանի համար ստեղծվել է արհավիրք»:

Աշխարհը բաղկացած է կամուրջներ ու պարիսպներ շինողներից։ Հա՛, մի՛ զարմացեք. եթե նայեք ձեր կյանքին, կտեսնեք, որ դուք էլ, վերցրած ձեր մուրճը, առավոտից երեկո շինում եք, մեկին ընդառաջ՝ կամուրջ, մյուսին դեռ չհասած՝ պարիսպ։

Առանց այն էլ՝ խոսելդ չի գալիս… Սրան էլ հասան մեզ վերաձևող-կազմաքանդողները՝ էլ իրար ասելու բան չունենք, կարծես, ազգովի իրարից նեղսրտել, փակվել ենք մեր մեջ. ավելի լավ է անտարբեր կոչվել, քան՝ ավելորդ լինել: