Խոսքը շատերին հայտնի «Կյանքի խոսք» աղանդի մասին է: Բայց այս անգամ ոչ թե քննադատության առումով, այլ եղբայրական սիրո, քանզի այդ համաշխարհային աղանդի հիմնադիրն ու ղեկավարը այս տարվա մարտի 9-ին ապշեցուցիչ հայտարարությամբ է հանդես եկել իր բազմահազար հոտի առջև:

Ինչո՞ւ ենք պահք պահում. կարևոր մի հարց, որին տրված պատասխանից կախում ունի մեր պահեցողության կրոնական արժեքը, նաև իմաստ ունենալ կամ չունենալը: Հարցին պատասխանելը դյուրացնելու համար նախ նշենք, որ շատ սերտ զուգահեռ կա հիվանդության համար սահմանված ռեժիմի (սնուցակարգ) կամ դիետայի և կրոնական պահեցողության միջև` թե՛ նպատակի, թե՛ մեթոդի տեսանկյունից: Կարծում եմ, բաղդատական մի ակնարկն ավելի կհստակեցնի պահքի դերը և նպատակը:

Վա՜յ Տիրոջ օրը ցանկացողին. ձեր ինչի՞ն է պետք Տիրոջ օրը, այն խավար է և ոչ թե լույս։ Որպես թե մի մարդ փախչի առյուծից, մի արջ պատահի նրան, նա տուն փախչի, ձեռքը պատին հենի, և օձը խայթի նրան։

Արձակեա զիս, Տէր, ի կապանաց մեղաց իմոց, և զհնացեալս մեղօք` վերստին նորոգեա. և զխաւարեալս ի ցանկութենէ մարմնոյս` լուսաւորեա գնալ ի ճանապարհս խաղաղութեան, զի տեսցեն աչք իմ զփրկութիւն քո զոր պատրաստեցեր սրբոց քոց։

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու Բուլղարիայի Հայոց թեմի Առաջնորդական տեղապահ հոգեշնորհ Տ. Աբգար վարդապետ Հովակիմյանը պաշտոնական նամակով, ուղղված Բուլղարիայում Շվեյցարիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան տ-ն Ռեգինա Էշերին, բուլղարահայ համայնքի անունից իր երախտիքն ու գոհունակությունն է հայտնել Շվեյցարիայի կառավարության որոշման կապակցությամբ, որով ՄԻԵԴ Գերագույն պալատում պիտի բողոքարկվի Փերինչեքի գործով Եվրոպական դատարանի տխրահռչակ որոշումը, տեղեկացնում են Բուլղարահայոց թեմի մամլո դիվանից:

Այո՛, եթե չեք լսել, ապա հիմա կարդացեք, որ նման արտահայտություն կա հոգևոր բնագավառում։ Որքան մոտենում են Մեծ պահքի վերջին շաբաթները, հոգևոր պատերազմն այնքան ավելի է սաստկանում, ու եթե քրիստոնյան այս մասին չունի հոգևոր գիտություն, կարող է ընկնել ծայրահեղությունների մեջ ու դրանով վնասել թե՛ իր մարմնավոր առողջությունը, թե՛ հոգևոր բարձրությունը, քանի որ սատանան մեր դեմ շատ նուրբ է գործում, քան մենք կարծում ենք, ու շատերը, խիստ և ջանադիր պահեցողություն անելով, ընկնում են առավել մեծ մեղքերի մեջ, քան մինչ պահեցողությունը։

«Ժամանակը հասել է և մոտեցել է Աստծու արքայությունը. ապաշխարեցե՛ք և հավատացե՛ք Ավետարանին» (Մարկ. 1.15) Մեծ պահքի ամեն կիրակի վերարժևորման ճանապարհի հանգրվաններից է, որտեղ քրիստոնյան ժամանակի ակնթարթների մեջ մի պահ կանգ է առնում, փորձում ինքնաանդրադարձ կատարել իր հոգևոր կյանքին, այնուհետև շարունակում ճանապարհը: Ամեն կիրակին ներկայացնում է իր ուրույն խորհուրդն ու պատգամը:

Զօրացո զիս, Տէր, ի սէր պատուիրանաց քոց, անսալ երկիւղիւ հրամանաց քոց, սարսիլ և դողալ ի դատաստանաց քոց, խնդրել զարդարութիւն և զիրաւունս երեսաց քոց, և առնուլ զպարգեւս շնորհաց քոց։

Վա՜յ նրանց, ովքեր թշվառացնում են ձեզ։ Սակայն ձեզ ոչ ոք չի կարող թշվառության մատնել. ով որ արհամարհում է, ձե՛զ չէ, որ արհամարհում է, քանզի ձեզ արհամարհողները պարտության պիտի մատնվեն, ինչպես ձորձերի վրայի ցեցը, այնպես էլ նրանք պարտության պիտի մատնվեն։ Տե՛ր, ողորմի՛ր մեզ, քանզի մենք մեր հույսը դրել ենք քեզ վրա։

Երևի շատերն առաջին անգամ են նման բառ կարդում, որովհետև Զատիկը որպես քրիստոնեական աշխարհի գերագույն տոն, ոչ մի «ծռություն» պետք է որ չունենա: Բայց արի ու տես, որ սուրբ քաղաք Երուսաղեմում հույները կարողացան այն «ծռել», այսինքն՝ սուրբ օրվա բուն իմաստը աղավաղել: