Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Մար­դիկ միա­վոր­վե­ցին կի­նո­յի լեզ­վի շուրջ, և դրան հա­ջոր­դե­ցին շատ հա­ճե­լի օ­րեր»

«Մար­դիկ միա­վոր­վե­ցին կի­նո­յի լեզ­վի շուրջ, և դրան հա­ջոր­դե­ցին շատ հա­ճե­լի օ­րեր»
04.10.2019 | 01:36

«Ի­րա­տե­սի» հյուրն է ռե­ժի­սոր Ա­ՆԱ­ՀԻՏ Ա­ԲԱ­ԴԸ: Նա հա­յաս­տա­նյան և մի­ջազ­գա­յին մի շարք մր­ցա­նակ­ներ նվա­ճած «Ե­վա» ֆիլ­մի ռե­ժի­սորն է և սցե­նա­րի հե­ղի­նա­կը, ո­րը վեր­ջերս հա­ջո­ղու­թյուն է գրան­ցել նաև Վե­նե­տի­կի 76-րդ մի­ջազ­գա­յին փա­ռա­տո­նի շր­ջա­նակ­նե­րում՝ ար­ժա­նա­նա­լով «Բլու­նա­լէյջ» մի­ջազ­գա­յին մշա­կու­թա­յին-հա­սա­րա­կա­կան հիմ­նադ­րա­մի մր­ցա­նա­կին:

-Ա­նա­հիտ, Դուք «Ե­վա» ֆիլ­մի ռե­ժի­սորն եք և սցե­նա­րի հե­ղի­նա­կը: Սա ա­ռա­ջին հայ-ի­րա­նա­կան կի­նո­նա­խա­գիծն է և Ձեր ա­ռա­ջին լիա­մետ­րաժ ֆի­մը: Ցան­կա­ցած ա­ռա­ջին քայլ իր հետ բե­րում է ան­սո­վոր ի­րա­վի­ճակ­ներ: Ե­ղե՞լ են այդ­պի­սիք Ձեզ հա­մար ֆիլ­մի նկա­րա­հան­ման ըն­թաց­քում, շա՞տ եք բախ­վել դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի:
-Ճիշտ նկա­տա­ռում է. յու­րա­քան­չյուր բան, որ ար­վում է ա­ռա­ջին ան­գամ, ու­նե­նում է իր դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը: «Ե­վա» ֆի­մի դեպ­քում մի քա­նի ա­ռա­ջին բան էր գու­մար­վել ի­րար. հայ-ի­րա­նա­կան ա­ռա­ջին հա­մա­տեղ ֆիլ­մար­տադ­րու­թյուն, իմ ա­ռա­ջին լիա­մետ­րաժ ֆիլմ և ա­ռա­ջին ան­գամ ֆիլ­մի նկա­րա­հա­նում Ար­ցա­խում: Այդ ա­մե­նը բե­րել էր իր դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը: Բայց ես այն­պես եմ վե­րա­բեր­վում կի­նո­յին, որ ա­մեն մի նա­խա­գիծ ինձ հա­մար ըն­կալ­վում է որ­պես ա­ռա­ջին: Հետևա­բար, այդ մո­տե­ցումն օգ­նեց, որ ա­վե­լի դյու­րու­թյամբ դի­մա­կա­յեմ դժ­վա­րու­թյուն­նե­րին: Երբ մտա­ծում ես, որ մի գործ ա­ռա­ջին ան­գամ ես ա­նում, զգո­նու­թյունդ ա­վե­լի բարձր է լի­նում: Եվ դժ­վա­րու­թյուն­ներն էլ, որ ու­նե­ցել եմ ֆիլ­մի նկա­րա­հան­ման ըն­թաց­քում, հե­տաքր­քիր են ե­ղել: Նախ՝ սա ի­րոք Ի­րան-Հա­յաս­տան հա­մա­տեղ կի­նոար­տադ­րու­թյուն էր. հա­մա­տեղ ֆի­նան­սա­կան ներդ­րում­ներ, հա­մա­տեղ աշ­խա­տան­քա­յին խմ­բեր: Սա ու­ներ և՛ իր դժ­վա­րու­թյու­նը, և՛ հե­տաք­րք­րու­թյու­նը: Պատ­կե­րաց­րեք՝ Ի­րա­նից մաս­նա­գետ­նե­րը ե­կան Հա­յաս­տան՝ Ար­ցախ՝ հա­մա­տեղ աշ­խա­տե­լու: Միայն լեզ­վա­կան խն­դիր­նե­րը բա­վա­կան էին, որ սկս­վեին ա­ռա­ջին դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը: Տար­բեր էր նաև վե­րա­բեր­մուն­քը կի­նոար­տադ­րու­թյան նկատ­մամբ: Այս ա­մե­նը, սա­կայն, եր­կար չձգ­վեց: Մի քա­նի օ­րից խմ­բի ան­դամ­նե­րը մեր­վե­ցին, և խում­բը դար­ձավ մեկ ամ­բող­ջու­թյուն: Իսկ մե­րո­ղը կի­նո­յի լե­զուն էր: Մար­դիկ միա­վոր­վե­ցին կի­նո­յի լեզ­վի շուրջ, և դրան հա­ջոր­դե­ցին շատ հա­ճե­լի օ­րեր: Նույ­նիսկ այն պա­հե­րին, երբ բա­ցա­կա­յում էր թարգ­մա­նի­չը, ի­րար լե­զու չի­մա­ցող մար­դիկ լիո­վին հաս­կա­նում էին ի­րար: Դրանք հրաշք պա­հեր էին, որ ինձ հրճ­վանք էին պատ­ճա­ռում: Օ­պե­րա­տո­րի ցու­ցում­նե­րը ¥գնա աջ, գնա ձախ, դեմքդ այլ ռա­կուր­սով պա­հիր, մա­զերդ ուղ­ղիր և այլն¤ դե­րա­սա­նը կա­տա­րում էր ան­թե­րի: Մեկ այլ դժ­վա­րու­թյուն էր ֆի­նան­սա­կան կող­մը՝ դո­լա­րի կուր­սի տա­տա­նում­ներ, հար­կա­յին դաշ­տի հետ կապ­ված խն­դիր­ներ: Կի­նո­յի հան­դեպ վե­րա­բեր­մուն­քի խն­դիր կար. այդ վե­րա­բեր­մուն­քը տար­բեր էր Հա­յաս­տա­նի և Ի­րա­նի պե­տա­կան օ­րենք­նե­րի ա­ռու­մով: Բայց մի բան հս­տակ էր. եր­կու կողմն էլ ու­րախ էին այս նա­խագ­ծի հա­մար և ի սր­տե ցան­կա­նում էին, որ այն դրա­կան ըն­թացք ու­նե­նա: Ինչ վե­րա­բե­րում է այն հար­ցին, թե «Ե­վան» իմ ա­ռա­ջին լիա­մետ­րաժ ֆիլմն է, ա­սեմ, որ մինչև ֆիլ­մի բուն նկա­րա­հա­նում­ներն սկ­սե­լը ինձ հա­մար ա­մեն բան ար­դեն կան­խա­տես­ված ու պարզ էր, դեռևս սցե­նա­րը գրե­լու փու­լում էի ի մի բե­րել ու հա­մա­կար­գել ա­մեն բան: Ֆիլ­մում ո­չինչ պա­տա­հա­կան չէ, ան­գամ մեկ բա­ժակ պա­տա­հա­կա­նո­րեն չի հայ­տն­վել կադ­րում: Ա­մեն բան մտած­ված ու նա­խա­տես­ված է ե­ղել: Քա­նի որ ես Հա­յաս­տա­նում ապ­րել եմ, ինձ հա­մար հա­յաս­տա­նյան մի­ջա­վայ­րը հան­գիստ էր, ծա­նոթ՝ որ­պես ռե­ժի­սոր աշ­խա­տե­լու հա­մար:
-Ի սկզ­բա­նե նա­խա­տես­ված է ե­ղել ֆիլ­մը նկա­րա­հա­նել Ի­րա­նի և Աֆ­ղանս­տա­նի սահ­մա­նա­մերձ տա­րած­քում: Բայց նկա­րա­հա­նում­նե­րը տե­ղա­փոխ­վե­ցին մի­ջազ­գայ­նո­րեն չճա­նաչ­ված Ար­ցա­խի տա­րածք, ա­վե­լին՝ ֆիլ­մի լե­զուն դար­ձավ Ար­ցա­խի բար­բա­ռը: Սա հա­կա­սու­թյուն­նե­րի պատ­ճառ չդար­ձա՞վ ի­րան­ցի­նե­րի հա­մար: Չէ՞ որ ըն­դա­մե­նը Ար­ցա­խում գտն­վելն ար­դեն բա­վա­կան է, որ մար­դիկ հայ­տն­վեն Ադր­բե­ջա­նի «սև ցու­ցա­կում»՝ դրա­նից բխող բո­լոր հետևանք­նե­րով:
-Երբ սցե­նա­րը գրում էի, մտա­ծում էի, որ պի­տի նկա­րեմ Ի­րան-Ի­րաք սահ­մա­նի մեր­ձա­կայ­քում: Բայց կա­յին բար­դու­թյուն­ներ՝ սկ­սած այդ սահ­մա­նին ե­ղած խն­դիր­նե­րից, այն­տեղ ե­ղած են­թա­տեքս­տե­րից, ո­րոնք ա­ռաջ քաշ­ված մի­տում­նե­րի հետ ներ­դաշ­նակ չէին: Ինչ վե­րա­բե­րում է Ի­րան-Աֆ­ղանս­տան սահ­մա­նին, այս­տեղ էլ ա­պա­հով վի­ճակ չէր, գործ­նա­կա­նում անհ­նար էր նկա­րա­հա­նում ի­րա­կա­նաց­նել: Ինձ հա­մար հո­գե­հա­րա­զատ մի­ջա­վայր էր Ար­ցա­խը, և մենք՝ պրո­դյու­սե­րի հետ ե­կանք այն եզ­րա­կա­ցու­թյան, որ գործ­նա­կա­նո­րեն ա­մե­նա­ճիշտ տե­ղան­քը Ար­ցախն է: Պրո­դյու­սե­րը հա­մադ­րեց աշ­խա­տանք­նե­րը, վեր­լու­ծու­թյուն­ներ ար­վե­ցին, թե ար­դյո՞ք բար­դու­թյուն­ներ չեն ծա­գի քա­ղա­քա­կան հո­ղի վրա: Ի­րա­նի արտ­գործ­նա­խա­րա­րու­թյան հետ պետք է հա­մա­ձայ­նեց­նեինք մեր քայ­լե­րը, այն­տե­ղից ստա­ցանք պա­տաս­խան, որ մենք գե­ղար­վես­տա­կան գործ ենք ա­նում, և դա ոչ մի քա­ղա­քա­կան են­թա­տեքս­տի հետ չի առ­նչ­վում: Հա­յաս­տա­նյան կող­մից էլ խն­դի­րը կար­գա­վո­րե­ցին մշա­կույ­թի նա­խա­րա­րու­թյու­նը, Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին կի­նո­կենտ­րո­նը և ես՝ ան­ձամբ: Այ­սինքն՝ ա­մեն բան հարթ ըն­թացք ու­նե­ցավ, և մեր կի­նո­նա­խա­գիծն ի­րա­կա­նա­ցավ Ար­ցա­խում:
-Դուք կան­խամ­տա­ծել էիք ֆիլ­մը նկա­րա­հա­նել Դա­դի­վան­քում, սա­կայն Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մը խա­փա­նել է Ձեր ծրագ­րե­րը, և նկա­րա­հա­նում­նե­րը տե­ղա­փոխ­վել են Գե­ղարդ: Ու­նե՞ք ծրա­գիր՝ հե­տա­գա­յում որևէ ֆիլմ նկա­րա­հա­նել Դա­դի­վան­քում:
-Դա իմ ա­մե­նա­ցա­վոտ կողմն է: Գու­ցե ո­մանց ման­կամ­տու­թյուն թվա, ե­թե ան­կեղ­ծո­րեն խոս­տո­վա­նեմ զգա­ցո­ղու­թյունս: Բայց հոգ չէ, որ ո­մանք կա­րող են այդ­պի­սի կար­ծիք կազ­մել իմ մա­սին, որ կա­րող են մտա­ծել, թե խոսքս հա­սուն, ար­հես­տա­վարժ մար­դու խոսք չէ. ես կա­սեմ այն, ինչ իս­կա­պես զգում ու մտա­ծում եմ: Ե­թե ի սկզ­բա­նե՝ նա­խագ­ծի մեկ­նար­կից ա­ռաջ, ի­մա­նա­յի, որ ֆիլ­մը հնա­րա­վոր չի լի­նե­լու Դա­դի­վան­քում նկա­րել, ես պատ­րաստ չէի առ­հա­սա­րակ ֆիլմ նկա­րե­լու: Ցա­վոք սր­տի, ապ­րի­լյան դեպ­քե­րի բե­րու­մով մենք ֆի­զի­կա­պես զրկ­վե­ցինք Դա­դի­վան­քում նկա­րա­հա­նում ա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից: Բայց պն­դե­ցի, որ ե­կե­ղե­ցում զին­վոր­նե­րի մաս­նակ­ցու­թյամբ տե­սա­րանն ան­պայ­ման նկար­վի: Նկա­րե­ցինք Գե­ղար­դում, բայց այն­պես, որ չզ­գաց­վի, թե Գե­ղարդն է: Կադ­րե­րում սյու­ներն ու խո­րանն են: Աշ­խա­տել ենք հնա­րա­վո­րինս հա­րա­զատ մնալ Դա­դի­վան­քի գլ­խա­վոր ե­կե­ղե­ցու կո­լո­րի­տին: Այդ պատ­ճա­ռով էլ ե­կե­ղե­ցու հատ­վա­ծում չու­նենք դր­սի պլան, ո­րով­հետև Գե­ղար­դը ոչ մի կերպ չի կա­րե­լի շփո­թել այլ ե­կե­ղե­ցու հետ, ե­թե այն նկար­վի դր­սից: Ինչ վե­րա­բե­րում է այն հար­ցին, թե հե­տա­գա­յում կն­կա­րե՞մ Դա­դի­վան­քում, ա­սեմ, որ մի օր հաս­տատ ի սր­տե կցան­կա­նամ Հա­յաս­տա­նում նկար­վե­լիք որևի­ցե կի­նո­նա­խագ­ծի մի հատ­ված նկա­րել Դա­դի­վան­քում: Կոնկ­րետ ինչ-որ բան այդ ի­մաս­տով չեմ կա­րող ա­սել հի­մա, ա­ռայժմ սիրտս է ու­զում:
-Հա­վաս­տիաց­նեմ, որ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան խմ­բից ում հետ որ բախտ եմ ու­նե­ցել զրու­ցե­լու, մե­ծա­գույն գո­րո­վան­քով են խո­սել «Ե­վա» ֆիլ­մի մա­սին: Մաս­նա­վո­րա­պես՝ ֆիլ­մի կոմ­պո­զի­տոր Վա­հան Արծ­րու­նին, գլ­խա­վոր դե­րա­կա­տար­նե­րից՝ Շանթ Հով­հան­նի­սյա­նը: Որ­պես ռե­ժի­սոր՝ ի՞նչ սկզ­բուն­քով եք ընտ­րել ֆիլ­մի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կազ­մը:
-Ֆիլ­մի օ­պե­րա­տո­րին՝ Հա­սան Քյա­րի­մին, ընտ­րել եմ ի­րա­նա­կան կող­մից: Ընտ­րել եմ ա­մե­նաս­կզ­բում՝ ի­մա­նա­լով իր ճա­շա­կը, վե­րա­բեր­մուն­քը, պատ­կե­րա­յին զգա­ցո­ղու­թյու­նը, մեր փոխ­հա­րա­բե­րու­թյու­նը ար­հես­տա­վարժ հար­թա­կում: Երբ նա­խա­գի­ծը հս­տա­կեց­ված էր, պարզ էր դար­ձել, որ նկա­րե­լու ենք Հա­յաս­տա­նում՝ Ար­ցա­խում, սկ­սե­ցի դե­րա­սա­նա­կան կազ­մի ընտ­րու­թյու­նը: Նս­տե­ցի հա­մա­կարգ­չի ա­ռաջ և ո­րո­նե­ցի հայ կին դե­րա­սան­նե­րի:
-Եվ գտաք Նա­րի­նե Գրի­գո­րյա­նի՞ն:
-Ա­յո՛: Նա­րի­նե Գրի­գո­րյա­նին ար­դեն վա­ղուց գի­տեի: Տե­սել էի նրան թա­տե­րա­կան դե­րե­րում: Հա­մա­կարգ­չի էկ­րա­նին տե­սա Նա­րի­նե Գրի­գո­րյա­նի դեմ­քը, և հաս­կա­ցա, որ նա հա­մա­պա­տաս­խա­նում է իմ երևա­կա­յու­թյան մեջ գո­յու­թյուն ու­նե­ցող Ե­վա­յին՝ ֆիլ­մի գլ­խա­վոր հե­րո­սու­հուն: Բայց այ­դու­հան­դերձ, ե­կա Հա­յաս­տան և ամիս­ներ շա­րու­նակ ներ­կա ե­ղա հա­յաս­տա­նյան բո­լոր թա­տե­րա­կան ներ­կա­յա­ցում­նե­րին, դի­տե­ցի ֆիլ­մեր, սե­րիալ­ներ: Հան­դի­պե­ցի մի շարք դե­րա­սան­նե­րի, զրու­ցե­ցի նրանց հետ: Բայց հա­մոզ­վե­ցի, որ այն պատ­կե­րը, որ ա­ռա­ջինն եմ տե­սել, ա­մե­նից հար­մարն է: Եր­կար մտա­ծում­նե­րից հե­տո են ըն­տր­վել բո­լոր դե­րա­սան­նե­րը՝ Նա­րի­նե Գրի­գո­րյա­նը, Շանթ Հով­հան­նի­սյա­նը, Տիգ­րան Դավ­թյա­նը, Մար­ջան Ա­վե­տի­սյա­նը, Ռո­զի Ա­վե­տի­սո­վը, Նա­նոր Պետ­րո­սյա­նը: Նրանց բո­լո­րին ընտ­րե­ցի Երևա­նում: Ինձ հա­մար տի­պաժ­նե­րի ըն­տրու­թյան մի շարք չա­փա­նիշ­ներ կան: Ար­տա­քի­նից բա­ցի, շատ եմ կարևո­րում նաև ձայ­նը: Ինձ հե­տաք­րք­րում էր, թե ոչ հայ հան­դի­սա­տեսն ինչ­պես է ըն­կա­լե­լու հա­յե­րե­նը, ար­ցա­խյան բար­բա­ռը, ինչ­պես է ֆիլ­մի լե­զուն հն­չե­լու նրա ա­կան­ջին: Ցան­կա­նում էի, որ օ­տար­նե­րին այդ խոս­քը ներ­քին է­ներ­գե­տիկ ազ­դակ­ներ հա­ղոր­դի. դրա վրա աշ­խա­տել եմ ա­միս­նե­րով: Ինձ հա­մար մի­ջազ­գա­յին տար­բեր փա­ռա­տո­նե­րում լսածս ա­մե­նաար­ժե­քա­վոր կար­ծիքն այն է, որ ֆիլ­մում հն­չող խոսքն ի­րենց ե­րաժշ­տու­թյուն է թվում: Դժ­վար հար­ցե­րից մեկն այն էր, որ ճար­տա­րա­պե­տի դե­րա­կա­տա­րին պատ­կե­րաց­նում էի արևմտա­հա­յի կեր­պա­րով: Մտա­ծում էի, որ պի­տի ու­նե­նա արևմտա­հա­յի ակ­ցենտ, որ դա չպի­տի լի­նի շին­ծու, որ նրա արևմտա­հա­յե­րեն խոս­քը չպի­տի լի­նի ար­հես­տա­կան խաղ, այլ պի­տի լի­նի բնա­կան, նրա կրած լե­զուն: Թեև Վրեժ Քա­սու­նին դե­րա­սան չէր, բայց ինձ ծա­նո­թաց­րին նրա հետ, և ես տե­սա նրան ճար­տա­րա­պե­տի դե­րում: Այդ­պես ամ­բող­ջա­ցավ դե­րա­սա­նա­կան կազ­մը, ո­րի աշ­խա­տան­քը տվեց շատ լավ ար­դյունք: Իսկ մնա­ցած դե­րա­սան­նե­րին ընտ­րե­ցինք կա՛մ ար­ցա­խյան թա­տե­րա­կան անձ­նա­կազ­մից, կա՛մ ոչ դե­րա­սան ար­ցախ­ցի­նե­րից՝ պարզ ժո­ղովր­դից: Եվ հա­մա­տե­ղել-հա­վա­սա­րակշ­ռել այս բո­լոր շեր­տե­րի աշ­խա­տան­քը՝ սկ­սած ոչ դե­րա­սա­նից, ար­ցախ­ցի սի­րո­ղա­կան դե­րա­սա­նից մինչև երևան­ցի ար­հես­տա­վարժ դե­րա­սա­նը, ա­մե­նա­բարդ ու աշ­խա­տա­տար գործն էր: Կար­ծում եմ՝ ստաց­վել է այդ գոր­ծը և լավ է ստաց­վել: Դա շատ հա­ճե­լի գոր­ծըն­թաց էր: Դե­րա­սան­ներն ի սր­տե հա­մա­գոր­ծակ­ցում էին և հա­վա­տում էին այն բա­նին, ինչ ա­նում էին: Ինձ հետ կապ­ված էլ կար բար­դու­թյուն: Ես սփյուռ­քա­հայ եմ, դժ­վար էր հա­յաս­տան­ցի­նե­րի հա­մար հա­վա­տալ, որ ես ու ի­րենք կկա­րո­ղա­նանք ար­դյու­նա­վետ հա­մա­գոր­ծակ­ցել: Բայց մենք հա­վա­տա­ցինք ի­րար, և բա­րի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյամբ ար­դյունք ստեղծ­վեց: Իսկ Վա­հան Արծ­րու­նին այն հրա­շա­լի գոր­ծըն­կերն էր, որ ֆիլ­մի նկա­րա­հա­նում­ներն ա­վար­տե­լուց հե­տո միա­ցավ մեզ: Նա­րի­նե Գրի­գո­րյա­նը ներ­կա­յաց­րեց նրան, թեև ես նրա ե­րաժշ­տու­թյու­նը մինչ այդ էլ լսել էի: Վա­հա­նի Կո­մի­տաս-Մաշ­տոց շար­քը ինձ միան­գա­մից հա­մո­զեց, որ նա մեր ֆի­մի ե­րա­ժիշտն է. ան­պայ­ման ու­զում էի, որ ֆիլ­մի կոմ­պո­զի­տո­րը լի­նի հայ: Պայ­մա­նա­վոր­վե­ցինք, և Վա­հա­նը ֆիլ­մի ե­րաժշ­տու­թյան վրա աշ­խա­տանքն ի­րա­կա­նաց­րեց մեկ-եր­կու շա­բա­թում: Նա շատ ման­րակր­կիտ ու սի­րով աշ­խա­տեց: Վա­հանն ինձ հիաց­րեց ոչ միայն որ­պես ե­րա­ժիշտ-ստեղ­ծա­գոր­ծող, այլև որ­պես մարդ: Ինձ շատ էր մտա­հո­գում այն հան­գա­ման­քը, որ ե­րա­ժիշտ­նե­րը ձգ­տում են ֆիլ­մից ա­ռան­ձին հն­չեց­նել ի­րենց ե­րաժշ­տու­թյու­նը: Վա­հա­նի հո­գու խոր­քում կա ար­վես­տա­գե­տին վա­յել մի այն­պի­սի գե­ղե­ցիկ հա­մես­տու­թյուն, ո­րի շնոր­հիվ նա ֆիլ­մի ամ­բողջ սիմ­ֆո­նիա­յի մի մա­սը ե­ղավ, չցան­կա­ցավ իր ե­րաժշ­տու­թյունն ա­վե­լի շեշ­տադր­ված լի­նի, քան ֆիլ­մի մյուս գոր­ծոն­նե­րը: Ամ­փո­փեմ. Հա­յաս­տա­նում ֆիլմ նկա­րե­լը շատ դժ­վար է, բայց ես ե­րա­զում եմ Հա­յաս­տա­նում ֆիլմ նկա­րել:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 4401

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ