«Մենք խրախուսում ենք կողմերի միջև խաղաղության գործընթացը և հուսով ենք հասնել կայուն խաղաղության Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև: Հարավային Կովկասում խաղաղությունը կարևոր է տարածաշրջանի բնակիչների, սևծովյան տարածաշրջանի և ընդհանրապես անդրատլանտյան անվտանգության համար»,- Բաքվում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ մամուլի ասուլիսում ասել է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Սթոլտենբերգը:                
 

ԵԱՏՄ-ի տա­րօ­րի­նակ գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վը՝ Երևա­նում

ԵԱՏՄ-ի տա­րօ­րի­նակ գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վը՝ Երևա­նում
11.10.2019 | 01:27
Երևա­նում կա­յա­ցած ԵԱՏՄ-ի գա­գաթ­նա­ժո­ղովն ար­դեն պատ­մու­թյուն է։ Բա­վա­կան տա­րօ­րի­նակ, բայց պատ­մու­թյուն։ Ինչ­պես և ծրագր­ված էր (ի դեպ՝ ա­ռանց Հա­յաս­տա­նի), ժա­մա­նե­ցին և Ի­րա­նի նա­խա­գահ Հա­սան Ռո­հա­նին, և Մոլ­դո­վա­յի նա­խա­գահ Ի­գոր Դո­դո­նը։ Երևի թե միայն Սին­գա­պու­րի վար­չա­պետ Լի Սյան Լու­նի ժա­ման­մա­նը կա­րող էր առն­չու­թյուն ու­նե­նալ Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը։ Մյուս հյու­րե­րի ժա­մա­նումն ըն­դա­մե­նը տուրք էր պաշ­տո­նա­կան ար­ձա­նագ­րու­թյա­նը։ Եվ­րա­սիա­կան բարձ­րա­գույն տն­տե­սա­կան խոր­հր­դի մաս­նա­կից­նե­րի ե­լույթ­նե­րի տեքս­տե­րը հրա­պա­րակ­վել են մա­մու­լում և է­լեկտ­րո­նա­յին ԶԼՄ-նե­րում, ուս­տի չենք մեջ­բե­րի։
Ան­ցած գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վը պատ­մա­կան փու­լա­նիշ կդառ­նա, թե ոչ, ա­պա­գան ցույց կտա, իսկ Հա­յաս­տա­նի հա­մար նման մի­ջո­ցառ­ման անց­կա­ցու­մը նո­րու­թյուն չէ։ Ան­ցյալ տա­րի Ֆրան­կո­ֆո­նիա­յի օ­րե­րի անց­կաց­ման շր­ջա­նա­կում մեր եր­կիր այ­ցե­լե­ցին բազ­մա­թիվ եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­ներ։ Հա­յաս­տա­նը միշտ հա­ջո­ղու­թյամբ է ի­րա­կա­նաց­րել հա­մա­ժո­ղով­նե­րի ու գա­գաթ­նա­ժո­ղով­նե­րի անց­կա­ցու­մը։ Այս­տեղ զար­մա­նա­լու բան չկա. մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում երկ­րի վար­կա­նի­շը Հա­յաս­տա­նի ցան­կա­ցած իշ­խա­նու­թյու­նից պա­հան­ջել է խո­շոր մի­ջո­ցա­ռում­նե­րի անց­կաց­մա­նը հատ­կաց­նել ա­ռաջ­նա­կարգ ու­շադ­րու­թյուն։ Եվ քա­նի որ նման մի­ջո­ցա­ռում­ներն անց­կաց­վում են ԱԳՆ-ի մաս­նակ­ցու­թյամբ, ա­պա ազն­վո­րեն ա­սենք, որ մեր երկ­րի ԱԳՆ-ն միշտ պատ­վով է կա­տա­րել իր այդ պար­տա­կա­նու­թյու­նը։
Ի­հար­կե, կարևոր են այն տն­տե­սա­կան հար­ցե­րը, ո­րոնք քն­նարկ­վել են, և ո­րոնց գծով տր­վել են բազ­մա­խոս­տում հա­վաս­տիա­ցում­ներ։ Բայց, մեր կար­ծի­քով, ա­վե­լի օգ­տա­կար է ու­շադ­րու­թյու­նը կենտ­րո­նաց­նել ԵԱՏՄ գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վի արտ­քա­ղա­քա­կան բա­ղադ­րի­չի վրա։ Ի­զուր չէ, որ գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վից ա­ռաջ ոչ այն է՝ լուրջ, ոչ այն է՝ կա­տա­կի բնույ­թի լուր էր տա­րած­վել, թե Երևան է պատ­րաստ­վում գա­լու նաև ԱՄՆ-ի նա­խա­գահ Դո­նալդ Թրամ­փի անձ­նա­կան փաս­տա­բան, Նյու Յոր­քի նախ­կին քա­ղա­քա­պետ Ռու­դոլֆ Ջու­լիա­նին։ Բայց իբր, ի­մա­նա­լով, որ Հա­յաս­տան է գա­լու նաև ՌԴ նա­խա­գահ Վլա­դի­միր Պու­տի­նը, Ջու­լիա­նին վեր­ջին պա­հին հրա­ժար­վել է Երևան ժա­մա­նե­լու մտ­քից։ Ին­չու՞ ենք պն­դում, որ դա ան­հե­թե­թու­թյուն է կամ կա­տակ. ո­րով­հետև ԱՄՆ-ը չէր կա­րող չի­մա­նալ, որ ԵԱՏՄ-ի ա­ռաջ­նորդ եր­կի­րը Ռու­սաս­տանն է, ու­րեմն հաս­տատ գի­տեին, որ Պու­տի­նը գա­լու է Երևան, քա­նի որ հաս­տա­տել էր իր մաս­նակ­ցու­թյու­նը գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վին։ Այլ բան էր Ի­րա­նի նա­խա­գահ Ռո­հա­նիի ժա­մա­նու­մը։ Այ դրան ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը չէին սպա­սում կամ էլ վա­խե­նում էին։ Ա­ռանձ­նա­պես Ջու­լիա­նին, ո­րով­հետև Ի­րա­նի բարձ­րա­գույն իշ­խա­նու­թյու­նը (դեռ մա­յի­սին) հենց նրան է մե­ղադ­րել «Մո­ջա­հեդ­դին է Հալկ» (ՄԷՀ) ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բի հետ գոր­ծակ­ցու­թյան մեջ։ Պարզ է, որ Թրամ­փի յու­րա­քան­չյուր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ի­րեն հար­մա­րա­վետ չէր զգա Երևա­նում, երբ այն­տեղ էր գտն­վում նաև Ի­րա­նի նա­խա­գա­հը։
Նր­բու­թյուն­ներ շատ կա­յին։ Պա­տա­հա­կան չէ, որ Փա­շի­նյա­նի ըն­տա­նի­քին մերձ ԶԼՄ-նե­րը հան­կարծ սկ­սե­ցին հա­մո­զել հայ հան­րու­թյա­նը, թե իբր Հա­յաս­տա­նում ՌԴ դես­պա­նու­թյան շեն­քում Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րի հետ Պու­տի­նի «չնա­խա­տես­ված» հան­դի­պու­մը տևել է ըն­դա­մե­նը «մի քա­նի րո­պե»։ ՌԴ դես­պա­նու­թյան մամ­լո քար­տու­ղար Ա­լեք­սանդր Գուչ­կո­վը հրա­ժար­վել է մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րից, երբ նրան դի­մել են բա­ցատ­րու­թյուն­ներ ստա­նա­լու հա­մար։ Ռ. Քո­չա­րյա­նի գրա­սե­նյա­կի ղե­կա­վար Վիկ­տոր Սո­ղո­մո­նյա­նը հաս­տա­տել է հան­դիպ­ման փաս­տը, բայց ման­րա­մաս­ներ չի հայտ­նել։ Իսկ Պու­տի­նի մամ­լո քար­տու­ղար Դմիտ­րի Պես­կո­վը կարճ պա­տաս­խա­նել է՝ ա­յո՛։ Այ­սինքն՝ հան­դի­պում­ներ ե­ղել են։ Իսկ ես հա­վե­լեմ նրանց հա­մար, ով­քեր չեն հետևել ռու­սա­կան պար­բե­րա­կան մա­մու­լին. այն մա­սին, որ նույ­նիսկ Պու­տի­նի հան­դի­պու­մը ան­մի­ջա­կա­նո­րեն Քո­չա­րյա­նի հետ «չի բա­ցառ­վում», Երևա­նի գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վից շատ ա­ռաջ խո­սել է նույն Պես­կո­վը։ Այս­պի­սով, նաև Քո­չա­րյա­նի ըն­տա­նի­քի հետ հան­դի­պում­նե­րը Պու­տի­նի հա­մար ե­ղել են նա­խա­տես­ված։ ՈՒ միայն բթա­միտ­նե­րը կա­րող էին դա չկան­խա­տե­սել։ Հա­վա­նա­բար ի­րա­վա­ցի են այն աղ­բյուր­նե­րը, ո­րոնք պն­դում են, որ Պու­տի­նի և մաս­նա­վո­րա­պես Բե­լա Քո­չա­րյա­նի հան­դի­պու­մը բա­վա­կան եր­կար է տևել, ու միայն թե­յախ­մու­թյուն չի ե­ղել։ Հա­վա­նա­բար ի­րա­վա­ցի են նաև նրանք, ով­քեր պն­դում են, թե Փա­շի­նյան­ներն այն­քան էին շփոթ­ված, որ վար­չա­պե­տը «նետ­վեց» օ­դա­նա­վա­կա­յան՝ Պու­տի­նին ճա­նա­պար­հե­լու, թեև, հա­կա­ռակ կա­նո­նա­կար­գի, ան­ձամբ չէր դի­մա­վո­րել Երևան ժա­մա­նող ՌԴ նա­խա­գա­հին։ ՈՒ թե ժա­մից ա­վե­լի ինչ էր «քն­նար­կում» Փա­շի­նյանն օ­դա­նա­վա­կա­յա­նում, ին­չի պատ­ճա­ռով Ռու­սաս­տա­նի ա­ռաջ­նոր­դի ինք­նա­թիռն ու­շա­ցու­մով թռավ, գու­ցե ի­մա­նանք երբևէ։
Իսկ ո­րոշ հար­ցեր, ո­րոնց մա­սին բարձ­րա­ձայ­նումն ար­դեն տա­րած­վել է գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վից հե­տո, մեզ շատ բան են ա­սում։ Օ­րի­նակ, նույ­նիսկ Փա­շի­նյան ըն­տա­նի­քի վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ գտն­վող­ներն են ա­սում, որ գա­զի գի­նը, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, կբարձ­րա­նա, ընդ ո­րում՝ բո­լո­րի հա­մար։ Եվ շու­տով մեր երկ­րի շար­քա­յին քա­ղա­քա­ցի­նե­րը կզ­գան, թե ինչ բան է ստա­պա­տիր ու պայ­մա­նա­վոր­վե­լու ա­նըն­դու­նակ իշ­խա­նու­թյու­նը, թե ինչ­պես են ի­րենք տա­ռա­պե­լու փա­շի­նյա­նա­կան «ժո­ղովր­դա­կան իշ­խա­նու­թյան» ան­բա­վա­րար գրա­գի­տու­թյան պատ­ճա­ռով։ Մենք Այ­սր­կով­կա­սում բա­ցա­հայ­տո­րեն նախ­կին Ռու­սա­կան կայս­րու­թյու­նը չենք քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մից հե­տո, որ աշ­խար­հի հզոր­նե­րը թե­կուզ դժ­կա­մո­րեն, բայց սկ­սեն հաշ­վի առ­նել մեր երկ­րի վիթ­խա­րի չա­փերն ու անս­պառ պա­շար­նե­րը։ Դա՝ ե­թե հա­մե­մա­տենք Ռու­սաս­տա­նի 1917 թ. սո­ցիա­լա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը (չնա­յած ի­րա­զեկ մար­դիկ այն ժա­մա­նակ էլ դա բա­ցա­հայ­տո­րեն ան­վա­նում էին հե­ղաշր­ջում՝ «հոկ­տեմ­բե­րյան հե­ղաշր­ջում») Հա­յաս­տա­նի 2018 թ. ապ­րիլ-մա­յի­սի տի­պիկ փո­ղո­ցա­յին պետ­հե­ղաշ­րջ­ման հետ։ Չէ՞ որ Ռու­սաս­տա­նում, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, հա­սա­րա­կա­կան-քա­ղա­քա­կան հա­սա­րա­կար­գի լիա­կա­տար փո­խա­րի­նում ե­ղավ, իսկ Հա­յաս­տա­նում շա­րու­նակ­վում է եր­կիրն ու նրա շար­քա­յին քա­ղա­քա­ցի­նե­րին թա­լա­նե­լու վակ­խա­նա­լիան, մեր երկ­րում ո­չինչ (սե­փա­կա­նու­թյան ձևե­րի ա­ռու­մով) չի փոխ­վել և չի փոխ­վի... Որևէ մե­կը ցան­կու­թյուն ու­նի՞ ինձ հետ վի­ճե­լու։ Մի վի­ճեք։ Գնա­ցեք ու հարց­րեք «ժո­ղովր­դա­կան կա­ռա­վա­րու­թյա­նը»՝ մտա­դի՞ր է ու­ժա­յին ե­ղա­նա­կով ի­րա­կա­նաց­նե­լու ազ­գա­յին հարս­տու­թյան և ար­տադ­րու­թյան մի­ջոց­նե­րի սե­փա­կա­նու­թյան նոր վե­րա­բաշ­խում։ Ե­թե ոչ, ա­պա կանգ­նեք ինձ հետ և հայ­տա­րա­րեք. «Հա­յաս­տա­նում չկա ժո­ղովր­դա­կան կա­ռա­վա­րու­թյուն, ո­րը հոգ կտա­նի բնա­կան պա­շար­նե­րի, օ­բյեկտ­նե­րի և ար­տադ­րու­թյան մի­ջոց­նե­րի ազ­գայ­նաց­ման մա­սին»։
Կամ ա­հա. աս­վել է, որ Ռու­սաս­տանն ու­զում է Հա­յաս­տա­նի հետ պայ­մա­նա­գիր կն­քել, այս­պես կոչ­ված, կեն­սա­բա­նա­կան անվ­տան­գու­թյան ո­լոր­տում հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու մա­սին։ Խոս­քը մեր տա­րած­քում ԱՄՆ-ի Պեն­տա­գո­նի կեն­սա­լա­բո­րա­տո­րիա­նե­րի մա­սին է։ Հիմ­քեր կան են­թադ­րե­լու, որ տվյալ հար­ցում Ռու­սաս­տա­նին կողմ­նա­կից է նաև Ի­րա­նը։ Այդ եր­կու պե­տու­թյու­նը կաս­կա­ծում են, որ Հա­յաս­տա­նում, Վրաս­տա­նում և Ադր­բե­ջա­նում գտն­վող այդ լա­բո­րա­տո­րիա­նե­րից Հյու­սի­սա­յին Կով­կա­սի ռու­սա­կան մա­սի և Ի­րա­նի սահ­մա­նա­մերձ տա­րածք­նե­րի նկատ­մամբ կեն­սաա­հա­բեկ­չու­թյան փոր­ձեր են ձեռ­նարկ­վում։ Եվ դա կա­տակ չէ։ Ռու­սաս­տա­նի և Ի­րա­նի հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի զի­նա­նո­ցում բազ­մա­թիվ ե­ղա­նակ­ներ ու մի­ջոց­ներ կան ստի­պե­լու Այ­սր­կով­կա­սի հան­րա­պե­տու­թյուն­նե­րին, որ նրանք դառ­նո­րեն զղ­ջան Պեն­տա­գո­նի դո­լա­րա­յին ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րի խայ­ծը կուլ տա­լու հա­մար։ Պար­զա­պես դրա հա­մար վճա­րե­լու են նաև այ­սր­կով­կա­սյան հան­րա­պե­տու­թյուն­նե­րի, ինք­նին հաս­կա­նա­լի է, նաև Հա­յաս­տա­նի շար­քա­յին քա­ղա­քա­ցի­նե­րը։
Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, վե­րա­դառ­նամ այն հար­ցին, թե ինչ ա­րեց խու­ճա­պի մատն­ված Փա­շի­նյա­նը, երբ ի­մա­ցավ, որ Պու­տի­նը Հա­յաս­տան է ե­կել ոչ միայն ԵԱՏՄ գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վի պատ­ճա­ռով։ Ան­բո­վան­դակ ձևա­կա­նու­թյուն­նե­րի հետևից ընկ­նող Փա­շի­նյա­նի հա­մար ԵԱՏՄ մի­ջո­ցա­ռում­նե­րում կարևոր էին միայն լու­սան­կար­նե­րը, որ նրանց մի­ջո­ցով ի­րեն դեռևս հա­վա­տա­ցող­նե­րին ցույց տա, թե ինքն ինչ­քան «դու­խով» է և ինչ շր­ջա­պատ ու­նի։ Գա­գաթ­նա­ժո­ղո­վի շր­ջա­նա­կում նա դեռ մի ա­միս ա­ռաջ ա­մեն կերպ փոր­ձում էր ստա­նալ ռու­սա­կան կող­մի հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը Պու­տի­նի հետ ա­ռան­ձին հան­դիպ­ման հա­մար։ Մեր աղ­բյուր­նե­րը հաս­տա­տում են, որ Մոսկ­վան պա­հան­ջել է ներ­կա­յաց­նել զրույ­ցի թե­մա­նե­րը։ ՈՒ քա­նի որ չի ստա­ցել դրանք, ա­րա­րո­ղա­կար­գով Պու­տին-Փա­շի­նյան ա­ռան­ձին հան­դի­պում չի նա­խա­տես­վել։ Փա­շի­նյա­նը տա­ռա­պան­քով Պու­տի­նի հետ ա­ռանձ­նազ­րույ­ցի է հա­սել... ռես­տո­րա­նում։ Ընթ­րի­քի (կամ ճա­շի) ըն­թաց­քում նա Պու­տի­նին խնդ­րել է ա­ռան­ձին հան­դի­պում ու­նե­նալ։ Ա­րա­րո­ղա­կար­գի մաս­նա­կից­նե­րին շատ ա­րագ հա­ջող­վել է դրոշ­նե­րը բե­րել ու «Դվին» հյու­րա­նո­ցում կազ­մա­կեր­պել հան­դի­պու­մը, ին­չը ռու­սա­կան կող­մի զար­մանքն է հա­րու­ցել։ Աղ­բյուր­նե­րը վկա­յում են, որ հան­դի­պու­մը բա­ցա­ռիկ կարճ է ե­ղել։ Զրույ­ցի թե­մա­նե­րից մե­կը ե­ղել է գա­զի գնի հար­ցը։ Նի­կո­լին «ու­ղար­կել» են «Գա­զար­դի» ղե­կա­վար Միլ­լե­րի մոտ, այ­սինքն, թե­ման փակ­վել է։ Նի­կո­լա­կան­նե­րը փոր­ձել են ճարպ­կու­թյուն բա­նեց­նել և գա­զի գնի հար­ցը կա­պել Քո­չա­րյա­նի հետ, իբր, ե­թե Ձեզ հա­մար այդ­քան կարևոր է նրա ա­զա­տու­թյու­նը, ա­պա գնանք փո­խա­նակ­ման, բայց բա­վա­կան կոշտ պա­տաս­խան են ստա­ցել։
Փա­շի­նյան-Պու­տին ռես­տո­րա­նա­յին ա­ռանձ­նազ­րույ­ցի ըն­թաց­քում էլ է շո­շափ­վել Քո­չա­րյա­նի թե­ման։ Պու­տինն ուղ­ղա­կիո­րեն ա­սել է, որ ի­րենք այդ հար­ցը մո­ռա­ցու­թյան չեն մատ­նի, և ոչ ոք չի հա­վա­տում Փա­շի­նյա­նի կող­մից շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դր­ված վար­կա­ծին։ Նի­կո­լա­կան­նե­րը փոր­ձել են ռու­սա­կան կող­մի ա­րա­րո­ղա­կար­գա­յին ծա­ռա­յու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ հե­տիոտն զբո­սանք կազ­մա­կեր­պել «Դվին» հյու­րա­նո­ցից մինչև կա­ռա­վա­րա­կան ա­մա­ռա­նոց, այ­սինքն, Փա­շի­նյանն ու­զում էր Պու­տի­նին հյուր կան­չել, բայց դա ևս չի հա­ջող­վել։ Պատ­ճա­ռա­բան­վել է, որ ՌԴ-ի դես­պա­նա­տանն ար­դեն հան­դի­պում­ներ են նա­խա­տես­ված։ Ի դեպ, հենց այդ զրույ­ցի ըն­թաց­քում է Փա­շի­նյանն ի­մա­ցել, որ սպաս­վում է Պու­տի­նի հան­դի­պու­մը Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի տիկ­նոջ՝ Բե­լա Քո­չա­րյա­նի հետ, և փոր­ձել է այն կան­խել, բայց ա­պար­դյուն։
Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պետն այն­քան ծանր տա­րավ տի­կին Քո­չա­րյա­նի հետ Պու­տի­նի հան­դիպ­ման մա­սին լու­րը, որ փոր­ձեց իր լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րով տա­րա­ծել, թե դա սուտ է։ Այ­նու­հետև, երբ հան­դիպ­ման փաս­տը հաս­տա­տե­ցին Քո­չա­րյա­նի և Պու­տի­նի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը, այլ բան չմ­նաց, բա­ցի այն խղ­ճուկ լու­րը տա­րա­ծե­լուց, թե իբր հան­դի­պու­մը կա­յա­ցել է Բե­լա Քո­չա­րյա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ և «շատ կարճ է տևել»։ Իսկ ի­րա­կա­նու­թյունն այն է, որ այդ հան­դի­պումն անց­կաց­նե­լու ցան­կու­թյան մա­սին ռու­սա­կան կող­մը Քո­չա­րյան­նե­րին հայտ­նել էր շա­բաթ­ներ ա­ռաջ, երբ պլա­նա­վոր­վում էին Պու­տի­նի այ­ցի ման­րա­մաս­նե­րը և հան­դի­պու­մը Քո­չա­րյա­նի հետ։ Այլ հարց է, որ նի­կո­լա­կան­նե­րը դա չգի­տեին։ Ե­թե չլի­ներ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի կա­լան­քը, ա­պա Պու­տի­նը կհան­դի­պեր նրա հետ, իսկ հան­դիպ­ման տեխ­նի­կա­կան մասն ար­դեն կազ­մա­կերպ­ված էր։ Փա­շի­նյանն այդ մա­սին կռա­հում էր, ուս­տի ա­րեց ա­մեն ինչ, որ կա­մա­զուրկ դա­տա­վոր­նե­րից մե­կը ո­րո­շում ըն­դու­նի ՀՀ երկ­րորդ նա­խա­գա­հի նկատ­մամբ խա­փան­ման մի­ջո­ցը չփո­խե­լու մա­սին։ Նի­կո­լա­կան թի­մի հա­մար ա­մե­նատ­հաճ ա­նակն­կալն այն էր, որ Պու­տի­նի հետ հան­դիպ­մա­նը մաս­նակ­ցում էր ոչ միայն Բե­լա Քո­չա­րյա­նը, այլև նրա կրտ­սեր որ­դին՝ Լևո­նը։ Զրույ­ցի ման­րա­մաս­նե­րը հայտ­նի չեն, բայց դժ­վար չէ կռա­հել դրանք։ Չնա­յած, ո՞վ գի­տե, գու­ցե Պու­տինն իր բա­րե­կա­մին ու գոր­ծըն­կե­րոջն այ­ցե­լել է հի­վան­դա­նո­ցում, որ­տեղ Քո­չա­րյա­նին տե­ղա­վո­րել էին բժշ­կա­կան պլա­նա­յին հե­տա­զո­տու­թյան հա­մար։ Ա­մեն ինչ կա­րող է լի­նել։
Տվյալ դեպ­քում կարևորն այն ժեստն է, որ Պու­տինն ա­րեց իր նախ­կին գոր­ծըն­կե­րոջ ու մեր­ձա­վոր բա­րե­կա­մի նկատ­մամբ։ Դրա մեջ կար և՛ մարդ­կա­յին, և՛ քա­ղա­քա­կան ակ­նարկ։ Ի դեպ, լայ­նո­րեն հայտ­նի հե­ռուս­տալ­րագ­րող Վլա­դի­միր Սո­լո­վյովն օ­րերս հրա­պա­րա­կավ հայտ­նեց, որ Պու­տի­նը շա­րու­նա­կում է ան­սահ­ման հար­գան­քով վե­րա­բեր­վել Քո­չա­րյա­նին։
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ
Դիտվել է՝ 5925

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ