Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Խո­հա­նո­ցով զար­մա­ցած կա­նայք ու նար­դի խա­ղա­ցող տղա­մար­դիկ

Խո­հա­նո­ցով զար­մա­ցած կա­նայք ու նար­դի խա­ղա­ցող տղա­մար­դիկ
31.03.2020 | 01:29
Չգի­տեմ՝ Հա­յաս­տա­նում ի­րա­կա­նում քա­նի մարդ է ան­սա­ցել իշ­խա­նու­թյան կամ պա­րե­տի կոչ-հոր­դո­րին ու մնա­ցել տա­նը, բայց որ հա­սա­րա­կու­թյան մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը լուրջ չի վե­րա­բեր­վում «կա­րան­տին» կոչ­վող երևույ­թին, ան­վի­ճե­լի փաստ է: Բա­կե­րում մի­ջին ու տա­րեց տա­րի­քի տղա­մար­դիկ շա­րու­նա­կում են նար­դի խա­ղալ, ե­րի­տա­սարդ­ներն ի­րար կող­քի կանգ­նած արևա­ծաղ­կի սերմ են ու­տում ու թղ­թա­խաղ խա­ղում, իսկ խա­նութ­նե­րում ի­րար գլ­խի հա­վաք­ված բազ­մու­թյու­նը կար­ծես ա­պո­կա­լիպ­սի­սի մա­սին է գու­ժում: Չնա­յած, կար­ծում եմ, որ այդ ա­մե­նը բնա­կան է, քան­զի սո­ցիա­լա­կա­նու­թյա­նը սո­վոր մար­դուն տա­նը փա­կե­լու միայն մեկ ձև կա՝ ե­թե պա­րե­տա­յին ժամ է: Թեև պա­րե­տը ո­րո­շել է, որ տնից պետք է դուրս գալ միայն խիստ անհ­րա­ժեշ­տու­թյան դեպ­քում, դուրս գա­լիս էլ հա­տուկ նմու­շի լրաց­րած ձևա­թուղթ ու անձ­նա­գիր ու­նե­նալ, բայց հս­տակ չէ՝ փաս­տաթղ­թե­րի առ­կա­յու­թյունն ինչ է տա­լու պե­տու­թյա­նը: Օ­րերս հա­մա­ցան­ցում տե­սա­նյութ տա­րած­վեց, թե ինչ­պես են ոս­տի­կան­նե­րը տու­գա­նում ձևա­թուղթ չու­նե­ցող մար­դուն, բայց դրան զու­գա­հեռ, օ­րի­նակ, մեր բա­կի տա­ղա­վա­րում ի­րար կող­քի նս­տած մար­դիկ հի­մա էլ շա­րու­նա­կում են քն­նար­կել կո­րո­նա­վի­րու­սի վտան­գա­վո­րու­թյան հար­ցը: Կարճ ա­սած՝ այս օ­րե­րին աշ­խա­տան­քի գնա­ցող մարդ­կանց հա­մար հայտ­նի ա­նեկ­դո­տի սցե­նարն է գոր­ծում՝ ա­մեն ինչ նույնն է, ուղղ­ղա­կի թղ­թա­բա­նու­թյունն է ա­վե­լա­ցել: Ե­թե փո­ղոց­նե­րում լռու­թյուն է, ա­նաղ­մուկ խու­ճապ, ա­պա խան­դա­վառ է­մո­ցիա­նե­րի տա­րափ է թևա­ծում Facebook սո­ցիա­լա­կան ցան­ցում: Ե­րե­խա­նե­րով ու թոռ­նիկ­նե­րով հիա­ցող ծնող­ներն ու տա­տիկ-պա­պիկ­նե­րը տա­րա­ծում եմ առ­ցանց դա­սե­րի տե­սագ­րու­թյու­նը, ոգևոր­վում, հիա­նում, հպար­տա­նում ի­րենց որ­դի­նե­րով: Կար­ծես պա­տեհ ա­ռիթ էին ման գա­լիս, որ ի լուր աշ­խար­հի ա­սեն, թե ինչ լավ ժա­ռանգ­ներ ու­նեն: Բո­լոր այն մար­դիկ, որ եր­բեք էլ աչ­քի չեն ըն­կել ա­ռանձ­նա­կի աշ­խա­տա­սի­րու­թյամբ, տա­նը մնալն այժմ բան­տար­կու­թյան հետ են հա­մե­մա­տում ու Աստ­ված կան­չում, թե երբ են գնա­լու այն­քան սի­րե­լի աշ­խա­տա­վայր: Աշ­խա­տան­քի չգ­նա­լու մտ­քից գլու­խը կորց­րած­նե­րին խոր­հուրդ եմ տա­լիս ցան­կա­ցած մարզ մեկ­նել, օգ­նել գյու­ղա­ցի­նե­րին, օ­րի­նակ, հող փո­րել: Բայց ե­թե բահ վերց­նե­լը Facebook-ում բա­ցա­ռա­պես նոր լու­սան­կար ա­վե­լաց­նե­լու նպա­տակ է հե­տապն­դե­լու, ա­պա ա­վե­լի լավ է շա­րու­նա­կել տա­նը մնալ, գր­կել սմարթ­ֆոնն ու դժ­գո­հել ա­նար­դար բախ­տից: Ա­ռանձ­նա­կի ծանր, ոչ նա­խան­ձե­լի է այն կա­նանց վի­ճա­կը, որ այս օ­րե­րին են բա­ցա­հայ­տել՝ ինչ լավ բան է խո­հա­նո­ցը: Ան­գամ ի­րենք են զար­մա­նում, թե ինչ­պես են կա­րո­ղա­ցել ինչ-որ ու­տեստ պատ­րաս­տել ու զար­մաց­նել ա­մուս­նուն, ե­րե­խա­նե­րին: Ան­չափ հե­տաքր­քիր է, թե ի­րենց իսկ վրա զար­մա­ցող կա­նայք մինչև կո­րո­նա­վի­րուսն ինչ­պե՞ս են կե­րակ­րել ըն­տա­նի­քը:
Ըստ երևույ­թին՝ սա կա­րան­տին է հայ­կա­կան ձևով: Պետք է րո­պե ա­ռաջ վերջ տալ ար­հես­տա­կան այս ներ­կա­յաց­մանն ու լծ­վել պե­տու­թյու­նը շե­նաց­նե­լու գոր­ծին: Կա՛մ պա­րե­տա­յին ժամ սահ­մա­նել ու տնից դուրս գա­լը պատ­ժել օ­րեն­քով, կա՛մ վե­րաց­նել ա­մեն տե­սա­կի ար­գելք ու կյան­քը շա­րու­նա­կել բնա­կա­նոն հու­նով:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 27624

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ